Hercule we gaan je missen

Beste Tamara,

Ik had in je andere topic een gedicht in het Engels gepost, ik wilde zo graag iets voor je doen, dat ik een (vrije) Nederlandse vertaling voor je gemaakt heb. Ik weet niet of je het mooi vindt, kijk maar. 

Wat te doen de dag nadat je hond dood ging


Veeg de vloer
Kijk uit het raam
En hijg..


Zet thee met een koekje
Wat je vergeet


Verschoon het bed
Neurie een lied
Begin te huilen
Vergeet de dagen van de week


Zink ineen in een hoekje van de kamer, knieen omklemmend
En kreun


Raap jezelf weer op
Zet opnieuw thee, nu om op te drinken


Kijk uit een ander raam
Je blik valt op de plek waar je hond zich  behaaglijk nog eens uitstrekte, om te verzinken in een droom van weilanden, bossen,, konijnenkeutels proefde, hazengeur opsnoof


Zoek de tissues
Dan maar WC papier


Zwerf door het huis, je hart klopt loodzwaar in je borst
Warm de restjes op
Prik erin met je vork en dump ze in de gootsteen


Zoek wat er niet is
Hoor van alles


Voel fluweelzachte oren onder je vingertoppen
Voel herinneringen die je ontglippen


Maar vang die herinnering, elke herinnering, die straalt, zacht en droevig, geur van natte vacht en herfstbladeren, modderpoten op de vloer, de wandeling in bos en weide, oren wapperend in wind gestolen koekjes gesloopte speeltjes een kriebel op de buik een trekspel, dat favoriete piepding een blik van verbondenheid jouw hand op zijn hoofdje een kwispelende staart ochtendnevel boven het veld maan achter de bomen een uil roept oren gespitst neus aan de grond snuffels in kwadraat het spoor volgend triomf van het vinden


Doe je pyjama aan


Draai drie keer in de rondte en nestel jezelf bij het flostouw
Plots jaag je op de echo van een blaf in de nacht die niet eindigt


Ineens groeit 
Je staart


 Vrij vertaald naar  Catherine Young 11.27.12

*Zucht*  mooi vrij vertaald Mireille. Die tekst raakt op plaatsen waar het geraakt wil worden.

Heel erg mooi en ontroerend.

Ach...Tamara  Wat een vreselijke onverwachte schok en wat verdrietig. Wat heeft hij gevochten en het niet kunnen redden....

Het is een enorm zware ingreep en al zo toegetakeld van binnen. Wat moet het fijn zijn dat je hem toch thuis had die laatste nacht. Het moet dierbaar zijn te weten dat hij niet alleen was en je er nog voor hem kon zijn in die zware nacht.

Ik wil je (en jullie)  heel veel kracht wensen in dit mega verdriet.

Wat een mooie woorden Tamara! Fijn dat je toch ook kunt lachen, ondanks dit grote verdriet. Gelukkig hebben jullie in die veel te korte tijd wel hele mooie dingen met hem meegemaakt en dus veel mooie herinneringen. Te weinig, dat dan weer wel.

Fijn ook dat je goed contact hebt met de fokker en daar langs bent geweest. Verdrietig om Hercule zijn moeder te zien, maar toch ook een glimlach door zo'n Bracco pupje.

Inderdaad, geboorte en dood liggen zo dicht bij elkaar. 
In geval van Hercule helaas letterlijk.

Ik wens jullie vrijdag ondanks het verdriet een mooi afscheid toe, gedenk hem op jullie manier. Lijfelijk is ie niet meer aanwezig, maar hij zal altijd een plekje in jullie hart houden.

Bah, ik kan me hier echt niks bij voorstellen hè, je hond op deze leeftijd al te moeten laten gaan

Och jee, Tamara toch, ik zie dit (en het vorige) topic nu pas... Wat triest, ik wens jou en je gezin veel sterkte toe.

Heftig verhaal Tamara, ik heb de tranen in mijn ogen staan.
Heb er verder ook even geen woorden voor.

*knuffel*

Tamara ik had je andere topic nog niet gezien, heb het nu even doorgelezen. Wat erg dat je je teckeltje zo jong nog moest laten gaan. Ik wens jou/jullie heel veel sterkte.

Rust zacht, kleine Hercule.

@ Slapende husky, heel mooi, zoveel waarheid, herkenning...
Stef is iets aan het maken met foto's van Hercule, Elena kreeg tranen in haar ogen bij het bekijken van de foto's, ik zat ook weer met een krop in de keel...

Dit is 1 van de laatste foto's van Hercule, heel pijnlijk om naar te kijken, maar tegelijk ook zo mooi en dierbaar.

Nogmaals heel veel sterkte met het verlies van Hercule. Zijn leven was veel te kort

Zoete pijn is dat.....maar jullie zijn topbaasjes.  Erg ook voor je zoontje......
Veel sterkte maar je komt er door.....steeds weer 

Wat een mooie en dierbare foto. Niet te bevatten he...

Maar hij gluurt nog steeds met jullie mee.

Bedankt allemaal!
@ Petra, ik ben ook blij dat we Hercule de laatste nacht bij ons thuis hadden. Ook met dank aan onze dierenarts die dit mogelijk maakte!
In de namiddag (toen ik opgebeld werd door de dierenarts) dacht ik echt dat Hercule zou sterven...echter toen hij na een paar uur  terug rechtop ging zitten, temperatuur terug stabiel was, t'ja dan krijg je weer een klein beetje hoop. Je wil alles doen wat in je macht ligt.
Maar de nacht was heel erg lastig en emotioneel, ik wou zo graag...
Toch nog dierenarts laten komen om nieuw infuus te plaatsen, omdat het afgebroken was, dan denk je achteraf...maar ik kon hem nog niet loslaten.
Je neemt niet graag de beslissing om te zeggen  "nu is het genoeg", maar dan mag je niet egoïstisch zijn en moet je denken aan Hercule, hoe pijnlijk dat ook is.

De kinderen verwerken dit ook op hun manier.
Stef vroeg een foto van Hercule en maakte er deze tekening mee, Hercule in de hemel zei hij. Ik zal ze plastificeren en ze komt boven zijn bed.






Elena begon te huilen toen ze ook een foto aan het uitknippen was...



Stef vroeg of het kleine poesje (opvangkitten dat in onze slaapkamer zit) bij hem mocht slapen, dat mocht. Als dat een troost voor hem kan zijn...



Ik zal binnenkort een fotoboek proberen te maken , het zal ook een manier zijn om dit alles een plaats te geven.

Niet te vatten dat dit alle foto's zijn van Hercule, dat er geen meer gaan bijkomen...

Zijn halsbandje met zijn penning hangt nu  doelloos aan het haakje, zal ook een mooi plekje krijgen naast de urne...

Het gevoel ook dat precies alle sporen uitgewist zijn, de laatste dekentjes waar Hercule heeft opgelegen moesten echt gewassen worden (op geplast en bevuild).

Zijn geur is weg...en dat vind ik zo erg.

Van Yordi heb ik een maand gewacht om zijn kussen te wassen, hem nog ruiken was nog iets tastbaars.

Ik krijg de tranen in mijn ogen van dit bericht.

Fijn dat het kleine poesje bij Stef mocht slapen, geeft hem toch troost op zo'n moment.

Vooral als je zo schrijft over de kinderen voel ik de kramp in mijn buik...., omgaan met je eigen verdriet is niet makkelijk en zo af en toe moet je jezelf even recht zetten om door te gaan....., maar juist het verdriet van knideren kan zo vreselijk ontroerend en vertederend tegelijk zijn.

Jeetje wat naar. Ik wens jullie heel veel  sterkte  ,

Knuf Annette

Ja Ina dat is zo, dan is het op dat moment jezelf samen rapen en er zijn voor de kinderen.
Ik ben blij dat Stef al kan praten over zijn verdriet.
Maandagavond toen Hercule nog bij de dierenarts was (vlak voor we hem meenamen naar huis) zag ik Stef verkrampen, vechten om niet te huilen en dat is erg om te zien. Hij hing héél erg aan Hercule. Die 2 samen dat was zo mooi, vertederend...
Hercule luisterde ook heel erg goed naar de kinderen.

Voor ons is de dood al zo moeilijk te vatten, laat staan voor een 8 jarige...
Hij begrijpt wat er morgen zal gebeuren, maar heeft toch nog vragen. We hebben gisteren samen nog eens de foto's van Yordi in het crematorium bekeken omdat hij vroeg waar Hercule nu was. Aan de hand van die foto's kon ik uitleggen dat ze Hercule zouden wassen en mooi op een tafeltje leggen met bloemen, ok zei hij en dan gaan ze hem verbranden en in zo'n potje doen
Sommigen zouden waarschijnlijk hun kinderen er zo niet bij betrekken, maar wij vinden dat heel belangrijk, het hoort erbij.
Nu waren ze er ook bij toen Hercule ingeslapen is en ik voel dat ze het beter kunnen plaatsen dan bij Yordi (Yordi is ingeslapen bij de dierenarts enkel met ik en mijn man erbij)

Met dat treurig gezichtje wilde ik duidelijk maken dat er bij mij dan weer tranen vloeiden (maar dat was een beetje onduidelijk)
Ik vind het ook heel knap van Stef om dat zo te zeggen, het is zo, punt! Kinderen draaien niet rond de pot.

Hoe is het eigenlijk met Kallista? Hoe reageert zij op de afwezigheid van Hercule? Was zij er ook bij toen Hercule werd ingeslapen?

Vind zoiets altijd moeilijk, ik weet dat dieren kunnen rouwen. Toen poes Puk die aanval kreeg had Mellow héél goed door dat er iets niet klopte, de dag erna zocht ze nog even (en keek of er kattenvoer stond), maar daarna was het ook klaar.
Nu waren Mellow en Puk geen vriendjes, maar Kallista en Hercule wel natuurlijk, dus ik vraag me gewoon af hoe dat dan gaat.

Wat een mooie foto van Hercule en jouw zoontje, mooi en tegelijk ook bijzonder ontroerend.

Ik dacht verder opeens aan dit, een tekst die ik ooit las en ben hem even terug gaan opzoeken omdat ik het toch mooi vond gezegd :


Het doel van een hond :



Als dierenarts werd ik geroepen om een Ierse Wolfshond te onderzoeken genaamd Belker. De eigenaars en hun zoontje van 6jr waren allen erg gehecht aan de hond en ze hoopten dus op een mirakel.
Ik onderzocht Belker en kwam tot de vaststelling dat hij kanker had en stervende was. Ik vertelde de familie dat we niets meer konden doen en bood aan om de hond ter plaatste te laten inslapen in de vertrouwde omgeving.



Terwijl we de voorbereidingen troffen, vertelde het koppel me dat ze het goed vonden als hun zoontje erbij bleef. Ze dachten dat hij hier iets kon van leren en het hem zou helpen.


De volgende dag voelde ik een krop in mijn keel toen de hele familie om Belker stond. Het zoontje leek kalm, aaide de hond voor de laatste keer en ik vroeg me af of hij begreep wat er gebeurde. Binnen een paar minuten was Belker zachtjes heen gegaan en van pijn verlost.
De kleine jongen scheen het te aanvaarden. We zaten kort erna samen en hadden het over het trieste feit dat honden zoveel korter leven dan wij. Het jongetje hoorde dit en opeens zegde hij "ik weet waarom".

Even geschrokken, draaiden we allemaal naar hem toe. Wat hij toen zegde deed me echt verbaasd staan en ik heb nog nooit een meer troostende omschrijving gehoord. Hij zegde "mensen worden geboren zodat ze kunnen leren om een goed leven te hebben - leren om van iedereen te houden en om lief te zijn, klopt toch  ?".

Dan vervolgde het zesjarige kind "wel, honden weten dat allemaal van in het begin en daarom moeten ze niet zo lang blijven".

Leef eenvoudig,

Leef uitbundig

Voel echt mee

en spreek met liefde.

Herinner altijd dat, als een hond je leraar was dan zou je dingen leren als :

Als degene waarvan je houdt thuis komen, ren altijd om hen te begroeten;

Laat nooit de kans liggen om een plezierritje te maken;
Laat de wind in je haren en gezicht je vrolijk maken;

Vergeet geen dutjes te doen;

Ren, speel en ravot elke dag;

Leef op aandacht en laat andere mensen deel uitmaken van je leven;

Vermijdt bijten als een simpele grom voldoende is;

Als je blij bent, dans rond en beweeg je hele lichaam;

Vindt plezier in simpele dingen zoals een wandeling;
Wees Loyaal;

Als iets wat je wil begraven is, graaf dan net zo lang tot je het vindt;
Als iemand een slechte dag heeft, wees stil, ga dichtbij zitten en geef hen een zacht duwtje;

Geniet van elk moment op elke dag !


Nog heel veel sterkte gewenst met dit enorme verlies !

Stef is in de weer met foto's van Hercule, plakken en knippen, een soort collage aan het maken.
Plots hoor ik hem wat papier verfromelen...en ik zag een heel droevig gezicht.
Ik vroeg wat er was, "het lukt niet zei hij"
Moet ik helpen? Ja zei hij
Ik heb hem op weg geholpen.

Hij is nu weer bezig met zijn collage...

@ Marie-Rose, zo'n mooie tekst...

Toch een mooi iets, bijzonder hoe de andere dieren zoiets aanvoelen en dan heel rustig zijn. 

Ik vind dat jullie het heel goed aanpakken zo, kinderen erbij betrekken en ze hun gevoelens laten uiten door iets te maken. 

Terwijl ik dit typ betrekt het ineens helemaal, zon gaat even weg. Apart...

Ik vind het zo ontroerend en ook liefdevol hoe jullie de kinderen erin betrekken en ze aanmoedigen in hun eigen processen hierin. Ik zie ze in de weer met foto's kleurpotloden en schaar, zo puur gevoelens omzetten in een tastbare creatie. Fijn dat jullie dit als gezin niet uit de weg gaan, maar integreren in het leven van de dag, de gebeurtenissen.

Zelf ben ik ook niet iemand die om de hete brei heen draait. Het is zo'n  wezenlijk onderdeel van het leven. Zowel de gebeurtenissen als de emoties. Daar kun je in mijn beleving het meest recht doen aan jezelf (en je kinderen) door te zijn in het moment, het gebeuren en de gevoelens.

"@ Petra, ik ben ook blij dat we Hercule de laatste nacht bij ons thuis hadden. Ook met dank aan onze dierenarts die dit mogelijk maakte!
In de namiddag (toen ik opgebeld werd door de dierenarts) dacht ik echt dat Hercule zou sterven...echter toen hij na een paar uur  terug rechtop ging zitten, temperatuur terug stabiel was, t'ja dan krijg je weer een klein beetje hoop. Je wil alles doen wat in je macht ligt.
Maar de nacht was heel erg lastig en emotioneel, ik wou zo graag...
Toch nog dierenarts laten komen om nieuw infuus te plaatsen, omdat het afgebroken was, dan denk je achteraf...maar ik kon hem nog niet loslaten.
Je neemt niet graag de beslissing om te zeggen  "nu is het genoeg", maar dan mag je niet egoïstisch zijn en moet je denken aan Hercule, hoe pijnlijk dat ook is."

Ik kan zo invoelen hoe de nacht geweest moet zijn, slingerend tussen een sprankje hoop en vrees. Het is de meest onverenigbare keuze waar je als mens voor komt te staan. Je hebt gedaan wat binnen je vermogen lag, evenals de dierenarts. Ik hoop dat je niet jezelf kwelt met gedachten achteraf wat misschien beter geweest zou zijn. Het is gegaan zoals het is gegaan en Hercule was er klaar voor toen jij er klaar voor was. Jullie samenzijn deze nacht is een toegroeien naar loslaten geweest, je had die tijd nodig. Je hebt uiteindelijk de keuze gemaakt in liefde los te laten om hem zo te helpen het leven los te laten. Je hebt hem in liefde begeleid Tamara en hij weet dat!

@ Cindy , het was heel bijzonder hoe Kallista afscheid nam van Hercule, ik vond het heel ontroerend, had tranen in mijn ogen...
Deze namiddag was ik wat bij haar gaan liggen op het zetelbed, wat knuffelen, ik zag een trieste blik in haar ogen. Ik denk dat ze mijn gevoelens perfect aanvoelde op dat moment.

Je omschrijft het zo mooi Petra...
En  "in liefde loslaten", zo was het!

Door de jaren heen hebben de kinderen hier leren omgaan met de dood, er sterft al eens een kip, of een eendenkuiken, een poes...
Het hoort inderdaad bij het leven. De kinderen worden hier altijd bij betrokken, mogen afscheid nemen als ze dat willen...

Ik dacht dat na de dood van Hercule het niet zo leeg aan zou voelen als na de dood van Yordi(enige hond).
Jeetje wat heb ik mij vergist, er lopen hier 2 kittens(gevonden), onze sphynxen die constant in huis vertoeven, Kallista en toch...er ontbreekt er 1.
Hercule was veel mee met mij met de auto in zijn mandje, dat plaatsje is nu leeg.
Ik doe de achterdeur open en roep Kallista om mee te gaan naar de weide en...onbewust wacht je, maar beseft dan dat ik niet meer hoef te wachten op Hercule.

We wilden nog zoveel doen met Hercule, beleven, ondernemen, wat is zijn leven véél te kort geweest en langs de andere kant ook zo rijk, hij heeft ook zoveel gegeven in zijn korte leven.

Morgen om 11u30 gaan we afscheid nemen van Hercule, hem voor de laatste keer zien, om 12u start de crematie.

Het zal een heel emotioneel moment worden om Hercule terug te zien, het definitieve afscheid...alhoewel "zeg nooit vaarwel, maar tot ziens".

Stef zijn collage is klaar, ik vind het zo mooi!
Hij heeft alle foto's zelf uitgezocht en uitgeknipt, ik heb alleen een klein beetje geholpen om op te plakken.






"Hercuultje toch" zei hij bij het bekijken van zijn werkje...

Hij zei zelden Hercule, bijna altijd Hercuultje.

Wat mooi Tamara.

Sterkte vandaag.

Veel sterkte morgen en geef de kids maar een knuffel en de rest van het gezin ook, leef met jullie mee.