Aanvaring hond

Ik ben eigenlijk wel benieuwd wie wel eens een aanvaring met een hond(en) heeft gehad, en of je daardoor nu angst voor een bepaald ras hebt, of gewoon niet!

Zelf ben ik als klein meisje zijnde ( jaar of 6) aangevallen door een newfoundlander. Waarom? Geen enkel idee.
Hij viel me zomaar aan, goddank dat de baas gelijk ingreep.

Ik heb een nare ervaring met een herder.
Van school uit fietste ik langs een woonstaand huis, waarop er opeens woest een herder op mij afkwam.
Voor mijn gevoel had ik mijn leven te danken aan mijn fiets, want die hield ik tussen ons in..En hij maar grommen en blaffen...oeiii..Pas na 5 min kwam zijn baasje..

En heel random toen ik naar de winkel liep vorig jaar geloof ik, werd ik gewoon zomaar in mijn bil gebeten door een grote zwarte hond....Ik schrok me dood en het deed behoorlijk zeer.

Al met al geen angst voor honden. Maar het was ook wel allemaal goed afgelopen gelukkig!

(Ben ook ooit eensgebeten door een aap, daar heb ik geen behoefte meer aan om aapjes te kijken/aaien.  vraag me soms wel eens af waarom ze mij moesten hebben, ben juist een hele grote liefhebber van dieren)

Ik heb geen specifiek ras waar ik een angst voor heb, maar sinds 5 jaar wel een algemene ik blijf bij vreemde honden uit de buurt houding gekregen.Was een klein hondje, leek niets kwaads in zin te hebben. Maar toen ik langs liep beet hij mij ineens vol in mijn knie/been. Ben er erg van geschrokken en durfde ook niet meer bij hem in de buurt te komen. Later bleek hij gewoon vals tegen alles en iedereen die vreemd was, maar door hem ben ik afstand gaan houden!

Als 3 of 4 jarige ben ik in mijn gezicht gebeten door de witte keeshond van mijn oma.
Het viel alles mee hoor, ik heb alleen jarenlang een deukje vlak naast mijn oog gehad.
Al spelende kwam ik blijkbaar te dicht bij hem. Maar sindsdien keek ik toch wel scheef naar witte keeshonden.

Jaren geleden liep ik met mijn Engelse cocker een park in waar net een jongetje met een herdershond uit kwam die zonder enige waarschuwing mijn hondje in de schouder beet.
Ben dan ook geen fan van herders.

En nu heb ik Rocky die nogal zeer luidruchtig naar grote honden is. Dat is voor mij een reden om grote honden zo veel mogelijk te ontwijken. Er hoeft er maar één te zijn die dat lawaai in het verkeerde keelgat schiet en ik heb een groot probleem met die lawaaidoos van me.

M'n ouders hadden vroeger een Ierse Setter, waar ernstige problemen mee waren. Die heeft ons, de kinderen, meermaals gebeten. Dat was echt aanvallen en verscheuren. De hond bleek een hersentumor te hebben. Dus ja: ik ben een aantal keren heel erg hard gebeten, diepe wonden met de nodige hechtingen. Ik heb er echter nooit een angst voor honden door gekregen.

Ik ben gebeten geweest in mijn gezicht.. was een kruising denk ik. Een gewone huishond.
Ik heb dankzij een goede operatie niet veel littekens er aan over gehouden. 
35draadjes in mijn gezicht.
Angst heb ik niet van bepaalde rassen.

Bij ons in de buurt woonde een Rottweiler. Mijn ouders waarschuwden me er constant voor, ik mocht er niet bij in de buurt komen. Het beest heeft mij nooit iets gedaan maar ik ben er toch voorzichtig met Rottweilers door geworden. Ook heb ik meegemaakt dat een Rottweiler een andere hond dood beet.

En ik ben als de dood voor Pitbulls. Cosmic is er een tijdje terug door belaagd, en in mijn omgeving zijn er verschillende (kleine) hondjes dood gebeten door Pitbulls. Tevens is er eens gedreigd door een groepje jongens dat ze hun Pitbull los gingen laten op Punk omdat hij "wel wat oefening" kon gebruiken.

Dit zijn dus twee rassen waar ik echt een rondje voor om loop. Als ik zelf honden bij heb, tenminste, niet als ik alleen over straat loop. Maar eigenlijk loopt ik voor alle grote vecht/waak/verdediging honden om wanneer ik mijn honden bij heb. Rhodesian Ridgebacks, Akita's, Kangal's, en nagenoeg alles met een platte neus, zelfs Franse Bulletjes, Mopshondjes, etc.

Ik heb het met een airdale terriër..

Vroeger woonde er eentje bij m'n ouders in de straat en die kon niet goed opschieten met mijn hond en deze heeft meermaals aangevallen.
Toen ik een zonder hond was en langs hem moest heeft hij me gegrepen.
Jaren later, paar airdale terriërs later, kwamen we de nieuwste tegen.
Gesnuffeld enz, Ryan (zoontje) wilde hem ook laten snuffelen maar dat mocht niet, niet betrouwbaar... Dus ik kan niet ontkennen dat ik nog altijd moeite heb met airdales...

Ik was vroeger enorm bang voor de herder van mijn oma, omdat hij zoveel blafte. Hij gromde ook naar mijn vader en ontblootte zijn tanden. 
Als die hond buiten liep, ging ik maar niet meer buiten spelen.
Hij heeft me nooit iets gedaan, mijn vader heeft hij trouwens ook heel gelaten.

Hij heeft 1 keer gebeten in zijn hele leven, en dat was toen de thuiszorg onaangekondigd binnenkwam. Daar kan ik nog in komen.

Maar als jong meisje is zo'n grote, blaffende, grommende hond natuurlijk heel angstaanjagend.


Ik ben nooit bang geweest van 1 bepaald ras. Alleen van individuen. Als ik een hond niet vertrouw, houd ik afstand. Die hond heeft precies door hoe ik me voel, dus zou ik er op af stappen, zou het alsnog fout gaan door mijn eigen schuld.

Ik ben door een rottweiler gebeten in mijn voet. Ik zat op de fiets en die hond lag in de tuin. De hond was achteraf net terug gekomen van de dierenarts en gewoon wat gestresst nog. De volgende dag kon ik weer gewoon langs fietsen zonder dat er iets aan de hand was. Ik was wel heel blij dat ik mijn snowboots aan had, daar zaten alleen wat gaatjes in.

Angst voor bepaalde honden heb ik niet.

Mocht je ooit een positieve ervaring met het ras op willen doen, dan weet je me te vinden!

Ik heb overigens zelf nog nooit echt een aanvaring met een hond gehad. Ben één keer gehapt door een Leonberger op het waterwerk die té hard in z'n drift zat en daardoor zijn dummy wilde beschermen; dat gebeurde heel plots, maar heb er geen angst door ontwikkeld. Verder heb ik met heel wat 'moeilijke' honden gewerkt, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit écht bewust gebeten ben.

Ik heb dan ook geen rassen waar ik een blokje voor omloop... wél eigenaren.
.

Toen ik klein (+- 6 jaar) was heeft een malamute bijna mijn vinger afgebeten. Daar heb ik nu nog een mooi litteken van. Dat was de hond van een familielid.

Toen ik een 16 jaar was kwam ik eens een oudere man tegen met een joekel van een rottweiler en die heeft ook (uit het niets) naar mijn hand gehapt. Daar heb ik niets aan over gehouden. De man zei "ja dat doet hij soms".

Maar ik heb absoluut geen schrik van honden (bepaalde rassen).

Kleine hondjes brrr!
Er zijn zoveel van die kleine apperaten die uitgevallen zijn naar mijn hond, en ook naar mij, dat ik er met een grote bocht omheen loop.
Vooral die maltezers en shit zu's kunnen er wat van!
Vreselijk die dingen!
En dan die baasjes die het zo stoer vinden dat hun kleine hondje zo durft uit te vallen naar mijn hond of naar mij.
Opvoeden die handel!

Ik ben vroeger, toen ik een jaar of 6, 7 was, achterna gezeten door een Bouvier uit de straat. We waren met een aantal kinderen aan het spelen en rennen en ineens kwam die hond ergens uit een voortuin. Ik was zó bang dat ik heel hard weg rende. Maar ja, hond rent natuurlijk veel harder dan kind met korte pootjes  
Hij heeft me niks gedaan en ik ben ook niet bang voor Bouviers ofzo.

Wel ben ik een periode wat angstig geweest voor de zogenoemde categorie 'vechthonden', dit was nadat Mellow zomaar uit het niets is aangevallen door 2 Amerikaanse Bulldogs. Alles wat daar enigszins op leek liep ik een stukje voor om. En zij was er ook echt bang voor. We passeerden een keer een Stafford (denk ik, weet niet meer zeker). Die hond keek niet op of om, negeerde haar volkomen, maar zij gilde moord en brand (en als die hond had kunnen praten had ie vast iets gezegd als "joh, doe normaal, ik doe je heus niks" )
Inmiddels hebben we een aantal prettige exemplaren ontmoet en heb ik de buren (die sinds een half jaar een kruising hebben) gezegd dat ik toch nog wel een beetje angst heb, juist door hoe zij kan reageren.

Maar echte angst heb ik niet, in principe ontwijk ik geen bepaalde rassen. Wel bepaalde honden (en/of hun baasjes).

Maar momenteel komen we amper honden tegen, in de wijk denken ze vast dat Mellow niet eens meer bij ons woont...