wandelen ed word stillaan een ramp!

mijn engelse stafford van bijna 3j heeft een zwaar medisch verleden. ik heb hem altijd proberen goed op te voeden en hem toch de nodige dingen aan te leren, maar natuurlijk regelmatig medelijden gehad en als gevolg een beetje verwend op sommige gebieden...

de laatste weken merk ik dat hij qua gedrag is veranderd... vooral wandelen en slapen vormen grote problemen nu! hij is altijd wel een beetje schrikachtig geweest als hij iets zag of hoorde, maar even doorzetten en hij was het weer vergeten...
nu ga ik elke avond in het bos thuis achter wandelen. vond hij altijd heel leuk. een paar weken geleden stopte hij ineens na de 1e bocht. even enthousiast gedaan en hem toch meegekregen. de volgende keren ging het dan eens goed, dan eens minder...
nu sinds een paar dagen krijg ik hem helemaal niet verder in het bos, zelfs niet met kaas, hij weigert niet meer zoals vroeger maar blijft ineens staan en begint ineens enorm te trekken dat hij terug wil van waar we kwamen (thuis). ik krijg zijn aandacht niet en hij ligt plat op de grond met zijn nagels in de grond genageld om terug te lopen. nu sinds een paar dagen gebeurt het niet meer alleen in het bos maar ook een straat verder, tegenover de oprit... en ik weet totaal niet de aanleding.

omdat hij zoveel geopereerd werd heb ik altijd met hem in de zetel geslapen. dit is eigenlijk een slechte gewoonte gebleven en dit gebeurt dus nog steeds sinds enkele maanden heb ik een nieuwe vriend. hij blijft 1x in de week slapen, en dan slapen we uiteraard in bed nu, hij heeft een lichte allergie. zo heeft hij geen last maar met de hond in bed slapen gaat niet. voor mij geen probleem, voor de hond wel!! hij blijft continu in de gang blaffen en zeuren, hoe kan ik dit het best oplossen? ik heb zijn mandje voor de deur staan, het proberen op te bouwen, maar dit hielp niet...

ja ik denk dat je hem er toch echt er even doorheen moet trekken . gewoon mee het bos in sjouwen en hem midden in het bos neerzetten en verder lopen . klinkt misschien heel lullig. maar als er voorheen niks was. en jij hebt niks verandert in je routine. dan is het gewoon aanstellerij.

hij heeft zich 1x verschrokken omdat er kinderen aan het roepen waren iets verder... maar verder kan ik me niet dadelijk voorstellen waarom...

ik denk ook soms dat het gewoon wringen is. ( hij is ook wel koppig van karakter ) maar hij trekt zo hard!! hij blijft gewoon trekken minuten aan een stuk tot hij bijna braakt!
en het feit dat hij zelfs geen kaas meer wil dan vind ik wel heel raar...
in het verleden reageerde hij enkel zo als het ineens buiten onweerde of een straaljager, panisch meer...
heb hem ook al opgepakt en verder neergezet, langs een andere weg gewandeld tot aan dat punt ongeveer, maar hetzelfde...

wat je nog kan proberen . en daar moet je echt wel een dik uur voor uit trekken . naar het bos toe. en naar het punt waar hij begint te trekken . zodra hij begint met trekken . moet je niet tegen trekken . maar je ontspant en laat hem kijken . als hij omdraait en terug wilt rennen blokkeer je hem . en draait hem terug met zijn kop de goede kant op. dit blijf je herhalen tot hij stil blijfd zitten . neem wat vlees mee. iets wat sterk ruikt. zodat je hem kan belonen als hij stil blijfd zitten . 

vervolgens haak een vinger onder zijn halsband en zet je wat druk genoeg druk om er voor te zorgen dat hij een poot vooruit zal gaan zetten . bij dit gedeelte moet je geduld hebben . net zolang drukt houden tot hij een poot naar voren verzet. en zodra hij dat doet laat je de halsband los en ga je lopen.

neem een fleece deken mee, of wat dan ook, ga tot het punt waar die om wilt draaien, zoek een goed plekje daar uit en ga lekker zitten, de hond naast je, en wacht tot de hond weer rustig is. al is het een tien minuten kwartiertje. besteed niet te veel aandacht aan je hond, kijk maar wat tie doet.

zodra de hond rustig is, ruim je alles op. en vrolijk tegen je hond... kom we gaan weer verder, desnoods een 20 meter verder, ga je weer zitten. en wacht tot de hond ook rustig weer is. weet wel dat het lang zal duren de wandeling maar wat geeft het... na die 20 meter ga je vrolijk terug, en ga weer op dat plekje zitten waar die niet verder wilde. proberen waard ?

zo heb je grote kans dat de hond herstelt van het enge van die plek.. en zo voer je het langzaam op om verder te gaan. neem er de tijd voor.

Ik zou de zelfde route in tegenover gestelde richting gaan lopen (van eind naar begin dus)
Dat is al richting huis dus hond zal "vooruit "voorbij het punt lopen.
Het is dan wel belangrijk dat je hem daar niet de pas laat versnellen..maar gewoon erlangs ...als hij versnelt, dan stop je ,en je loopt pas weer verder richting huis als de hond rustig meeloopt in jou tempo
Goed gedrag belonen met lekkers kan evt ...maar ik doe altijd of mijn neus bloed..lijn slap kort ,stevige pas.
ik heb van waldo geleerd dat ik op deze manier misbruik kan maken van zijn motivatie om thuis te komen
Waldo went aan de plek en ziet dat er niks gebeurd en dan weer normaal van a naar b
Dan spartelt hij misschien nog 1x tegen maar minder heftig want de angst voor de plek is eraf.

Dat niet mee willen naar n bepaalde plek heb ik gehad met mijn jack russell.  Ik loop vaak met mijn honden naar het kanaal en moet dan een drukke kruising en spoorweg-overgang over, nooit niks aan de hand.
Tot op een dag er iemand op die drukke kruising werd doodgereden, mijn jr wilde vanaf die tijd niet meer die weg oversteken ( weet niet of dat de oorzaak is geweest, maar vindt t wel toevallig). Ben toen met hem alleen gaan wandelen zodat ik alle tijd en aandacht voor hem had, ben hem beginnen af te leiden, al voor hij door kreeg welke kant we opgingen, constant heel druk en met gekke stemmetjes tegen hem praten, hem lekkers geven,hij had alleen maar oog voor mij, en dat was mijn bedoeling, en "zonder het te weten"is hij mee die drukke kruising overgegaan.  ( heb vanaf een zijstraatje in de gaten kunnen houden of we groen licht kregen, want als we voor de kruising hadden moeten wachten, dan was het me zeer waarschijnlijk niet gelukt om hem weer af te kunnen leiden.) Vanaf die tijd loopt hij weer gewoon mee de kruising en spoorweg-overgang over, soms twijfelt hij, en dan zeg ik ... nee..kom we gaan deze kant op.

Dit laatste stukje vind ik (mijn persoonlijke mening dus hè) wel erg kort door de bocht. Het is (helaas) niet altijd zo makkelijk om een hond mee te krijgen, als angst zó diep zit kun je doen wat je wilt, meetrekken, optillen en op de 'enge' plek neerzetten: hij is bang en wil niet. 
Als een kind panisch is voor onweer en jij zegt dat er niks kan gebeuren dwing je 'm tenslotte ook niet om buiten naar het onweer te gaan kijken met de woorden "stel je niet zo aan!"

Het gewicht van een hond, als ie vol in de ankers gaat, is in zo'n geval volgens mij 3 keer zo zwaar (ik kan 15 kilo prima handelen, maar de 45 kilo als ze zó bang is is haast niet te doen).

Als ik het zo aanpak (meetrekken, optillen en verder weg neerzetten en doorlopen) dan maak ik het bij mijn hond alleen maar erger (heeft even gewerkt en ineens...).

@ Katrien: tips heb ik niet voor je, maar ik volg wel (ook ietwat wanhopig op zoek naar De Tip namelijk).

....eens met cindy ,maar ja die is net als ik door de wol geverfd met een angsthaas.
Mijn mazzel is dat waldo 9 kg is en dus ten alle tijden handhaafbaar.

Dat geeft mij een grote voorsprong als waldo echt angstig is...
Ik heb hem ook vaak op moeten tillen bij te drukke situaties..en zodra hij de geluiden kende en ietwat begrip voor wat er gebeurde hem stap voor stap eerder zelf laten lopen.
dus 100m voor het  station ,tot uiteindelijk zelf de trein in en uit in stapjes opgebroken.
waldo is ook houdini maar dat is onder controle

Nu gaat waldo met bus trein tram en hij weet precies hoe het moet...vind het nog steeds geen feestje..maar vergeet ook om echt bang te zijn

Paniek voorkomen zoveel als je kan is enige wat echt helpt...matige angst gedoseerd
Afwisselen met rust en ontspanning
Klinkt simpel he zo'n angsthaas?

Helaas het addertje onder het gras de wereld om ons heen..die gaat gewoon door.

Dus je hebt je plan voor elkaar en loopt van b naar a...en ja hoor ,precies op die plek gillend kind...
dan is het dus zaak dat je voor je hond in de stress zit ...een omtrekkende beweging te maken...soms een boog en indien geen ruimte loopt waldo aan de veilige kant (dus ik ertussen)
of je blijft zelf even staan en zegt desnoods tegen dat kind mijn hond is angstig wil je even rustig zijn als wij langslopen?
ik anticipeer op waldo's matige angst in daad, waardoor hij mij gaat vertrouwen dat mijn beslissingen ok zijn.
Dat resulteert weer dat ik hem elke keer iets verder kan pushen.
De zelfde plek op een ander tijdstip kan ook helpen...vroege ochtend of late avond ,zou mijn keuze zijn voor mijn eerste keer van a naar b ,na de omgekeerde route.
Hoe minder kans op turbulentie hoe beter..

elke foute  seconde beslissing of foute  timing van het lot ..haha die kunnen je nog lang parten spelen...
dat is  omgaan met  echte angst..

Lange lijn en zo ver verder gaan zitten als de lijn is. Lijn slap. Bij je roepen en wachten en steeds herhalen. Zelf laten komen. Zie mijn topic schrikdraad, daar had ik het voordeel dat ik wist wat het was. Ik heb er maar 3 weken over gedaan :angel:

bedankt voor jullie reacties alvast...

ik ga enkele dingen van jullie tips proberen. het probleem is enkel dat als hij zich omdraait en begint terug te spurten dat hij nog erger is dan een husky die een slee alleen moet trekken ik moet mijn hielen in de grond zetten om zelf niet mee te vliegen!
ik ga het allesinds proberen, het zitten, wachten,... maar ik denk dat hij mij gewoon omver sleurt, want het is niet dat hij weigert en blijft zitten, hij wil echt vluchten!
ik begrijp ook jullie punt van het bos, maar wat ik raar vind is dat hij het ook op andere plaatsen onverwachts begint te doen...
ook ben ik helemaal langs de andere kant al gelopen, een kant waarlangs ik nog NOOIT ben gegaan en hij dus ook niet kent. hoe we 100m van datzelfde punt af waren deed hij hetzelfde?!

heeft er iemand van jullie ook nog nuttige tips voor het slapen misschien? dit is heel storend aangezien we niet kunnen slapen zo en wil ook niet dat de buren gaan klagen natuurlijk...

Wat bij Lola vroeger hielp was even een paar passen de richting nemen die zij graag wilde en dan daarna evt mbv van een enthousiaste stem/speeltje/lekkertje de richting opgaan die jij wil. Makkelijk gezegd want ik ken het probleem. Lola heeft nog altijd routes die ze echt niet graag loopt, maar tegenwoordig gaat het met even dooretten toch wel.

Wat bij haar ook goed werkt is haar eens zelf de route te laten kiezen, dat brengt weer rust in de wandelingen en zorgt ervoor dat ze niet zo opgewonden naar buiten gaat dat ze niets meer durft.

Onderweg kleine zoekspelletjes doen, of een klein oefeningetje zonder druk kan ook voor ontspanning zorgen.

Soms werkt het ook goed om de riem kort te nemen en de hond goed naast je te houden en stevig ritmisch door te lopen. (hier pas in een latere fase)

In elk geval het is niet heel makkelijk en vereist nogal wat creativiteit om te bepalen wat op welk moment het beste is om te doen.

En als je eens een tijdje omdraait voor dat je op het gevreesde punt bent? En aan dat omdraaien verbind je een woord, draai om bijvoorbeeld, je maakt er één groot feest van.
Op die manier leert hij dat omdraaien op jouw voorwaarden geweldig zijn.
Als hij het commando kent, kan je hem nog eerder of iets later laten omdraaien, overal, behalve op het gevreesde punt.
Je zal merken dat de hond op je gaat letten, wanneer mag ie omdraaien? Wanneer wordt het weer feest?
Als de hond zo ver is, kan je naar het gevreesde punt lopen en daar een poosje dezelfde oefening doen. Als dat dan weer goed gaat, ga je een stukje verder en doe je weer omdraaien.
Het kan lang duren maar je zal zien dat je na een tijd gewoon weer je route kan lopen, je hebt er een commando bij geleerd, en je hebt samen feest gemaakt.

Weet je wat het punt is, de hersenen van honden die doodsbang zijn, zijn niet ontvankelijk om te leren. Ze blokkeren en nemen geen informatie op. Houd een hond die bang is maar eens iets lekkers voor, dat pakt ie echt niet.
Aanstellerij bestaat niet bij honden. Of ze hebben geleerd dat bepaald gedrag iets oplevert of ze zijn bang.
Als het om het eerste gaat, kan je ander gedrag aanleren, gaat het om het tweede, dan zal er met engelengeduld geleerd moeten worden dat er geen monsters bestaan en de hond niet bang hoeft te zijn.