Wel of niet laten inslapen

Hallo, 

Wij hebben een labrador van ruim 15 jaar en we zijn aan het twijfelen of hij nog een hondwaarodg bestaan heeft. 
Hij heeft artrose in zijn rug waardoor hij vele keren per dag door zijn achterhand zakt. Hij kan maar moeilijk overeind komen. In de ochtend gaat de wandeling nog redelijk goed, hij weet dat hierna zijn voer op hem staat te wachten. Maar alle andere wandelingen gedurende de hele dag zakt hij continu door zijn achterhand, sleept zijn achterpoten achter zich aan als hij moet poepen, valt af en toe in zijn eigen ontlasting terug en gaat midden op een drukke weg ineens zitten omdat ie niet meer verder komt. Gisteren heeft m'n man ons een straat verder dan thuis moeten komen halen met de auto omdat ie niet meer verder wilde. Thuis hebben we tegels waardoor hij continu uitglijdt. In de nacht wordt hij rond 5u wakker en moeten we met hem een ronde lopen, hierna gaan we uiteraard terug naar bed en de rest van de nacht is hij dan aan het janken en blaffen. Dus d'n toch maar weerbaar beneden en even met hem knuffelen, gaat dan 5 minuten goed en daarna begint ie weer te janken/blaffen. Laatste weken heeft hij al meerdere keren in zijn mand/deken gepoept en geplast. Tijdens onze lunch vorige week, draait ie gewoon een drol achter mijn stoel neer, zonder te waarschuwen. Gisterenavond gaat ie voor m'n neus in de kamer staan plassen, zonder te waarschuwen. Hijgen doet ie ook veel, ook als het niet warm is. Lusteloos mag ik hem noemen, het enige waarvoor hij nog lijkt te leven is zijn dagelijkse voer. Hij eet heel graag, wordt echter steeds magerder. Krijgt wel dezelfde dosering en niet meer. Af en toe een hondekoekje. Maar verder slaapt ie veel overdag, kwispelt niet meer en ziet er gewoon moe uit....
Gisteren bij dierenarts geweest en mijn mond viel zowat open: zolang hij eet heeft hij zin in het leven.
Eerlijk gezegd was ik voor we bij de dierenarts waren geweest, na heel lang wikken en wegen, er toch uit gekomen dat we hem helaas moeten laten inslapen. Door deze opmerking begin ik heel erg te twijfelen, van de andere kant werd er wel meteen geprobeerd pijnstillers, onderzoeken, echo's en meer aan ons te slijten, waar door ik r eerlijk gezegd een erg commercieel gevoel aan over heb gehouden....ziet de dierenarts onze oude hond nog als een paar weken extra inkomen? Of zijn wij te snel met het denken dat inslapen voor hem nu de beste optie is? Terwijl ons het tot deze beslissing komen al heel veel moeite heeft gekost, heel veel trancheert opgeleverd, maar toch het beste willen voor onze lieve schat....
Hier nog mensen met tips of opmerkingen na de toestand van onze zwarte vriend te hebben gelezen?

Sorry maar als de dierenarts dat tegen mij had gezegd, had ik me omgedraaid en de deur uitgelopen. Omdat je hond nog eet, wilt niet zeggen dat hij geen pijn heeft en een kwaliteit van leven heeft.

Ik zou zeggen ga naar een andere dierenarts, doe een second opinion en kijk wat deze te zeggen heeft.

Ik vind 15 jaar voor een labrador echt een mooie en oude leeftijd.

Of het tijd is voor jouw hond, kun je alleen zelf beslissen... Jij kent hem het beste...
Jouw dierenarts lijkt alleen maar te kijken naar leven, niet naar kwaliteit van leven.

Als ik het verhaal zo lees, heb ik het idee dat hij erg veel pijn heeft.

Heel veel sterkte met jullie besluit..

Eens met Tamara.Uit je verhaal lees ik dat ie toch wel pijn heeft.
Hijgen gebeurd niet alleen bij warmte maar ook bij pijn.

Artrose is niet te behandelen en zal ook alleen maar slechter worden.
Je kan de pijn alleen maar onderdrukken met pijnstillers.

In mijn ogen is het genoeg wanneer de hond niet meer kan genieten van dingen waarvan hij wel altijd genoot. Wat dat ook mag zijn. En niet dat hij nog wel door kan omdat hij nog eet.
Dat is wel erg kort door de bocht en gaat eigenlijk nergens over.

Voordat jullie een beslissing maken zou ik langs een andere dierenarts gaan voor een second opinion.
Je hond kan niet meer herstellen, je kan het leven alleen maar rekken.
leven met pijn is niet fijn en een hond kan het heel goed verbergen.

Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen met dit hele moeilijke besluit.
Dit soort dingen zijn zo ontzettend lastig maar 15 jaar is al zeker een respectabele leeftijd.

Het is mijn eerste hond en dus ook de eerste keer dat we voor dit dilemma komen te staan. 
Het doet zo'n pijn om deze beslissing te moeten nemen, ik weet dat je dit doet uit liefde voor je vriend. Mijn gevoel zegt dat hij een goed en mooi leventje heeft gehad, maar het doet tegelijkertijd ook zo ontzettend veel pijn. 
Hij loopt nu heel onrustig om ons heen, alsof hij dingen begrijpt. Nog maar een hondekoekje dan...

Ik vind het niet kunnen van de dierenarts om zo'n opmerking te maken. Hij had goed naar jullie verhaal moeten luisteren. En als ik het zo lees, hoe erg ook is dit geen hondwaardig bestaan meer maar een lijdensweg voor hem.

Dit is intriest voor jullie hond.
Ik krijg de indruk dat jullie DA nog graag wat wil verdienen over de rug van een doodziek dier.

Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing maar ik denk dat het eerlijker is om hem zijn rust te geven....

Al zou je het 20 keer moeten doen, het went gewoon niet.
Inderdaad het is een beslissing die je ook maakt uit liefde, om verder lijden te besparen of om lijden te voorkomen.
Elke dag leven met pijn is zo zwaar en vraagt ontzettend veel energie.

Door het scherm is het makkelijk zeggen dat het misschien wel goed is geweest.
Dat het beter is om hem te laten gaan. Maar zo makkelijk is dat niet als het hondje naast je zit.

Het is nu heel belangrijk om te kijken wat zijn kwaliteit van leven nog is.
Of hij nog plezier heeft in bepaalde dingen en zijn die dingen genoeg om te zeggen dat hij nog een fijn leven heeft.
Als de slechte dagen gaan overheersen dan kan je denk ik wel gaan zeggen dat het tijd is.
Ik zou er dan zelf voor kiezen om misschien een week de dosis pijnstillers te verhogen en er nog een fijne week van te maken met zijn allen.
Nog even wat leuke dingen doen en naar plekken gaan waar hij graag kwam.

Je kan er trouwens voor kiezen om de dierenarts thuis te laten komen om hem in te slapen.
Wilde dat toch even zeggen omdat het voor sommige honden echt fijner is.

Lekker verwennen en goed nadenken.
Sterkte!

Direct nieuwe dierenarts zoeken inderdaad.. Zeggen dat zolang hij eet zin heeft in het leven, die stelling klopt totaal niet. Als je een hond hebt die door het vuur zou gaan voor eten, dan zal die waarschijnlijk nog eten als die pijn heeft. En je hebt ook moeilijke eters, en die zullen niet eten zelfs als ze geen verschrikkelijke pijnen doorstaan. 
Je kan inderdaad raad aan ons, en aan een andere dierenarts vragen. Maar jij moet het uiteindelijk beslissen, en zeker zijn van je beslissing dat je er voor hem goed aan doet.

Je hond heeft een mooie leeftijd bereikt. Een hond gaat door tot hij er bij neervalt en zal zelfs in de meest ernstige situaties nog oplevingen laten zien.
Hij is op en heeft naar mijn mening geen hondwaardig bestaan meer. Dit doet vreselijk zeer, ik weet het, maar liefde voor je hond betekent ook hem kunnen loslaten en hem uit zijn lijden verlossen.
Veel sterkte bij het op tijd nemen van deze moeilijke beslissing.

Ik ben het eens met Loesje : van je hond houden is ook loslaten als het nodig is.  In dit geval heeft je hond veel pijn dus ofwel zorg je voor een goede pijnstiller en kan je zijn leven nog wat rekken ofwel neem je afscheid in beide gevallen is het nodig een andere betrouwbare DA te raadplegen.

Sterkte.

Beste D.B.
Ik sluit me aan bij de reacties van Tamara en Bianca. 
Ook ik denk dat je hond veel pijn heeft en eigenlijk niet zoveel plezier meer heeft in het leven.
Maar je laat weten dat je ook zelf al tot die conclusie bent gekomen.

En dan kom je inderdaad op het punt dat je die vreselijk moeilijke beslissing moet maken.
Je weet dat het goed is voor je hond maar o zo pijnlijk en verdrietig voor jullie.
Liefhebben is loslaten, wordt heel vaak gezegd op dit forum.
Kijk naar de ogen van je hond. 
Die laten je weten wat je moet doen.

Ik wil jullie heel veel sterkte wensen bij het nemen van de juiste beslissing

Net als ik, weten veel  mensen op dit forum wat je nu doormaakt.

Het feit blijft dat je zelf degene bent die de keus moet maken.
Voor mezelf weet ik dat als Beauty in een dergelijk stadium zou zitten ik ervoor zou kiezen die moeilijke keus te maken. Ook al wil ik haar niet kwijt ik zou ook niet willen dat ze zo door zou moeten. Das mijn persoonlijke mening. 
Van je dier houden betekent heel moeilijk, uiteindelijk ook weer loslaten en dat is een vreselijk moeilijk moment waarop je die knoop moet doorhakken. Juist omdat je ze in je hart bij je wilt houden. Maar wat is eerlijk tegenover de hond?

Die arts is niet goed wijs. Als je hond zo veel last heeft, zoveel signalen afgeeft dat het voor hem op is, geen zin meer heeft, geen blijheid etc. ik zou het in je gezichtsveld de behoefte doen ook wel zien als een teken van de hond. Met name door de combinatie van alles wat je omschrijft. Wat je omschrijft kan ik niet anders denken als dat de hond op is en die dierenarts... zou ik nooit meer naar terug gaan.

Je moet een dierenarts hebben met hart voor dier en niet met hart voor geld.

Ik wens je heel erg veel sterkte en hoop dat er een dierenarts met hart voor dieren in de buurt woont.

Ik kan niet voor jullie oordelen natuurlijk,maar ik zou wel voor een second opinion naar een andere da gaan!

Als ik het zo lees is jullie beestje echt bejaard, en heeft hij een prachtig leven gehad!

Heel veel sterkte bij de keuze die jullie gaan maken!

Puur op jou verhaal alleen gebaseert ben ik van mening dat je hond op is. Als je nog steeds twijfelt zou ik naar een andere Dierenarts gaan want dat ie eet betekend niet dat ie zin heeft in het leven, je hond is gewoon dol op eten, dat kan. En ook als dat het enige is waar hij nog zin in heeft vind ik dat niet genoeg. Ik denk dat het tijd is om hem te laten gaan, zodat ie geen pijn meer heeft en nog waardig aan zijn einde komt. Want het leven dat ie nu leid is niet hond waardig. En van een dier houden betekend ook dat je aan het dier moet denken en niet alleen aan jezelf.

Ik heb het kort geleden meegemaakt met mijn kat, hij was 9 en zag er gezond uit en ik merkte niks vreemds aan hem, tot ie een maand geleden ziek werd en binnen een week erg verslechterde, wat bleek? Hij had al een tijd suikerziekte, we wilden de behandeling starten maar hij wilde niet meer, hij ging steeds harder achteruit en kon niet meer goed lopen, laat staan ergens op springen, sliep alleen maar, at niet (je moest hem dwangvoeren) en op t laatst liet hij ook zijn ontlasting lopen, net zoals jou hond doet. Wij hebben hem laten inslapen, ik wilde hem niet kwijt maar hij wilde niet meer.

Ik snap dat het een erg lastige beslissing is en ik wens je daarbij ook veel sterkte.

Onze hond was 14, en vertoonde dezelfde kenmerken als die van jullie. Wij hebben toen zelf, na lang wikken en wegen, de knoop doorgehakt, en haar laten inslapen.
Niet dat het eenvoudig was, verre van dat zelfs, maar dit gunden we haar.

elk wezen eet, zolang hij leeft... of die gelukkig is of niet :/
inderdaad iedergeval een andere dierenarts zoeken

hij is al 15 jaar, echt heel oud
en zoals ik lees: hij zakt veel door zijn poten, jankt en blaft, laat dingen lopen, wordt magerder...
ik denk persoonlijk dat hij zowat zijn leeftijd heeft bereikt (ik wil je niet afschrikken)

neem een bezoekje aan de DA en vraag wat hij ervan vind, of je hem door moet laten gaan, of dat dit gewoon niet meer lukt

De twee honden die ik liet inslapen aten allebei nog. De ene had binnen zeer korte tijd een enorme tumor bij een tepel ontwikkeld. Ze stond hijgend in de tuin en ik vond haar op een ochtend kermend van de pijn op de grond. Ze at nog steeds. Maar ik had haar binnen enkele uren laten inslapen.

De tweede hond had artrose en kon niet meer fatsoenlijk naar de hoek lopen en kon niet meer hurken op zich te ontlasten. Hij begon om te vallen, ook in zijn eigen ontlasting en keek dan miserabel. Zelfs op "een paardenmiddel" qua pijnstilling, dat maar kort gegeven mag worden in verband met orgaanbeschadiging was hij knorrig van de pijn. We hebben die pijnstiller gebruikt om het weekend te overbruggen en daarna afscheid genomen.

Eten is echt geen goede graadmeter om te zien of de hond nog een waardig bestaan heeft.

de keuze die je maakt om je hond een waardig afscheid te kunnen geven, zal altijd heel verdrietig zijn.

wees rieel, en realistisch. je kent je hond het allerbeste wat ik lees van je dat je hond zich voort moet slepen, met de achterpoten, is voor mij een reden als de hond dit heeft van ouderdom om dan een waardig afscheid voor mijn hond te regelen.

Mijn newfoundlander is 13 jaar geworden, niet ziek, maar op , als ze op straat liep zakte ze door haar poten , ze at nog nog heerlijk, was zinderlijk, maar geen waardig bestaan meer.

kijk eens in de ogen van je hond, heus je ziet het, dat had ik ook, mijn hond zakte door de achterhand, niet een keer daar laat je je hond niet voor inslapen, maar meerderen keren, wees rieel voor de hond en voor jezelf, de dierenarts heb ik er bij gehaald voor thuis in te laten slapen, de arts vond het een wijs besluit.

wij willen zo graag dat de hond bij ons blijft, kost wat kost. en telkens stellen we het uit. Ik lees van jou hierboven hoe je hond zich voortsleept, zijn ontlasting eruit valt, wees moedig neem een goed besluit, hoeveel verdriet het je ook kost, geef je hond een goed en waardig einde.

Heb nog wel een goed advies voor je. als je besluit om je hond in te laten slapen, doe dat thuis. !!!!!

vraag of de dierenarts thuis komt, heus voor je hond het allerfijnst, de gang naar de kliniek praktijk hoef je hond niet te nemen, voor jou ook fijn, ga op de grond bij je dier zitten, vraag of er eventueel meerderen familieleden daarbij aanwezig willen zijn, hoeft niet, maar is wel zo mooi. en houd de kop van je dier op je schoot, geef de dierenarts een seintje, en heus de hond bemerkt niets, en jij als je niet naar de dierenarts kijkt, bemerkt pas als de hond voor altijd in slaap is, en je mag luisteren dat het over is.

voor later een heel mooi en bevredigend afscheid van je hond. tuurlijk is het vreselijk, maar een waardig afscheid voor je hond en voor jullie.

het laatste stukje heb je als baas ook de verantwoording, om een juiste keuze te maken.

Heus Willemijn zoals gij het beschrijft 
DB doe het op deze liefdevolle manier en dan afscheid nemen ook iets goeds zijn. Veel moed.

Willemijn, dat is inderdaad een heel mooie manier.. Honden hebben meestal slechte ervaringen bij dierenartsen, en gaan hier absoluut niet graag naartoe en krijgen stress als ze de praktijk nog maar zien. Krijg bij de gedachte zelf al traantjes in de ogen..

Het is verdrietig, maar echt aan te raden, ik heb niets gemerkt dat Femme insliep, niets, keek niet naar de dierenarts na het sein gegeven te hebben, er werd op mijn schouder getikt, van.... luister maar even, en ja niets meer, dus geen trauma er aan over gehouden, voor de hond en voor jezelf en anderen een waardig afscheid. heel belangrijk.

Allemaal bedankt voor jullie adviezen en opmerkingen. Het is prettig te horen van ware hondenliefhebbers dat we de juiste keuze maken. Ik heb vandaag extra pijnstillend gehaald voor hem, we willen de komende dagen nog een paar fijne dagen er samen van maken, de kinderen nog even de tijd gunnen aan het idee te wennen, de tekeningen, briefjes zijn in de maak en onze jongste zoon wil bloemetjes voor hem kopen voor tijdens het afscheid. Nog een paar dagen genieten van elkaar, veel knuffelen en met hem praten en dan over paar daagjes hem laten gaan en hopen dat ie een mooi plekje in de hondenhemel krijgt....oh wat zal het moeilijk zijn en wat gaan we onze liefste Lab missen!

mischien is bij andere dierenarts langs gaan en dan je keuze maken in elk geval veel moed en sterkte gewenst bij jullie keuze te moeten maken. Groetjes cindy

Beste D.B.
Geniet van de laatste mooie dagen samen.
Hoe moeilijk dit ook zal zijn.
Ik weet zeker dat hij een fantastische plek in de hondenhemel krijgt.

Heel veel sterkte de komende dagen.

Krijg kippenvel als ik het lees...

ik wens jullie hele fijne (laatste) dagen met jullie vriend. Er is een tijd van komen, maar ook helaas van gaan. 

Heel veel sterkte de komende dagen!

Heel erg veel sterkte de komende dagen, tijdens het werkelijke afscheid en de periode van verwerking en gemis die erna zal komen, maar weet en houd in gedachten dat jullie voor jullie trouwe maatje het juiste hebben gedaan. Koester alle mooie herinneringen. Hij heeft een fijne gouden mand bij jullie gehad neem de komende dagen in volle liefde afscheid en laat hem in liefde gaan.
En als er nadien behoefte is erover te praten en het gemis te delen, velen hier hebben al eens afscheid moeten nemen van een viervoeter velen kennen het gevoel van gemis... kortom blijf er niet alleen mee zitten er zijn een hoop dierenliefhebbers die weten wat jij en je gezin doormaken en ook dat dat niet met een paar dagen over is. verwerken kost tijd, maar is dragelijker wanneer je weet dat het de juiste weg was.

Heel erg veel sterkte. Heb even meegelezen en zojuist gelezen dat je de beslissing hebt genomen.Ik vind het een erg verstandige beslissing. Hondwaardig, dat is het eigenlijk al niet meer. Het wachten nu is op wanneer hij het opgeeft. Zolang hij een sterke wilskracht heeft, zal hij niet zomaar opgeven, en zul jij deze beslissing moeten gaan nemen. Heel veel sterkte met de laatste paar dagen. Maak er nog wat moois van, want elke dag is er nog een

Geniet nog van je maatje, en weet dat het de juiste beslissing is om hem te laten gaan.
Liefde is houden van, maar liefde is ook loslaten. Loslaten wanneer het goed is, en wanneer je er een juiste beslissing mee maakt.
Nogmaals, sterkte.

Je verhaal klinkt me heel bekend, zo is het bij ons ook gegaan. Ze viel dagelijks om en liep overal tegenaan. Van mij ging ook gewoon voor m'n neus staan plassen, poepen en deed het ook allemaal in haar mand. Ook zij was s'nachts wakker, ging blaffen en wou niet meer slapen. Heb echt slapeloze nachten gehad. Ze at heel goed maar kwam ook niet meer aan, ze was echt mager geworden. En dit allemaal was niet van een paar dagen/weken, ging maanden door omdat wij het ook niet over ons hart konden krijgen om haar in te laten slapen, ze was ook mijn eerste hond. Pas toen ze toevallen/aanvallen kreeg hebben we besloten om haar in te laten slapen. Achteraf gezien hadden we het eigenlijk al eerder moeten doen, maar kon het gewoon niet. Ze is vredig thuis in haar mandje ingeslapen, we wouden niet hebben dat ze de angst had om naar de dierenarts te gaan, ze had net een toeval gehad dus lag plat in haar mand. Als ik jullie was zou ik hem thuis laten inslapen, heb je alle tijd voor elkaar.. en voor hem is het fijner in een vertrouwde omgeving. Krijg nu al weer tranen als ik aan m'n meisje denk. Geniet lekker nog even van hem, weet dat jullie het beste voor hem doen en de juiste beslissing nemen, hoe moeilijk het ook is! Heel veel sterkte!