Zoaar een wandeling met de husky heren :-)

Zomaar een husky heren ochtend wandeling of waarom je soms een stapje terug moet doen......'

Ik heb pijn in mijn been, en niet zo'n beetje ook. Ergens in mijn rug zit er een zenuw in de knel, met oefentherapie gaat het langzaam vooruit, maar vandaag heb ik een terugslag. Gisteren voormijn werk op pad geweest: 3 uur in de trein en 5 uur in een zaal met verschrikkelijke stoelen gehangen en dat vond mijn rug niet fijn. Ik kan niet zo goed tegen pijn. Of eigenlijk ik kan er wel tegen maar wordt er kriegel van, het irriteert me, zeker als ik er ook nog eens slecht door slaap. Voeg daarbij stress op mijn werk waar mensen niet doen wat ze in mijn ogen moeten doen en een onmogelijke deadline en je snapt, ik ben in ideale vorm om met Spot op stap te gaan in een gebied vol wild. Dat vereist nog steeds heel veel geduld en vastberadenheid. De laatste weken is het weer verschrikkelijk. Trekken, springen, dansen, gillen bij het zien van dieren of het ruiken van verse sporen. Zo had ik laatst een ochtend wandeling met twee heren aan de lijn, een overstekende ree, een haas die gezellig een stukje meerende over de akker en als toetje de bekende berm met konijnen en een overstekende kat. Dan heb ik dus echt zo'n gevoel dat er een halve werkdag opzit na een wandeling van een drie kwartier. Uitgepiest plof ik dan op mijn bureaustoel, eerst koffie!
Maar goed, terug naar vanochtend : eerlijk gezegd, ik zie er tegenop. Hmmm, wat nu? Laat ik eens om hulp vragen. Manlief vindt het allemaal prima. Ik Shadow, hij Spot. Mijn man is wat stoïcijnser dan ik, als ik niet oplet pak ik Spots frustratie ' ik ruik van alles maar mag er niet achteraan' naadloos over. Twee frusten aan 1 touwtje. Ben ik fit en in vorm dan kan ik heel veel geduld opbrengen maar nu even niet... Shadow en mijn man combineren goed behalve dat mijn man zich ergert aan zijn 'een andere hond, leuk, ik moet en zal erheen' . Daar kan hij boos om worden en hij blijft dan te lang boos . Shad stormt namelijk naar het einde van de lijn - niet fijn - maar met een enkel geluid heb je vaak zijn aandacht weer. De valkuil waar mijn man intrapt is dat hij de neiging heeft te mopperen als hij de aandacht al weer heeft. Gevolg is dat Shadow bij mij (en de worst, ik beken) veel gematigder reageert. Eigenlijk vind ik Shadow een feestje om mee te werken, vergeleken met Spot. Zo veel makkelijker zijn aandacht te krijgen. De wandeling begint terwijl ik nog beide honden vast heb met pal om de hoek de vijanden van drie deuren verderop (een Airedale met airs en een terrorteckel). Ik loop stoïcijns een bocht en Shadow loopt zonder veel commentaar mee. We vervolgen onze weg met twee niet trekkende husky's. Relaxed babbelend wandelen we richting wildgebied. Daar moeten we wel een paar keer stoppen."dat doen we dus niet." hoor ik naast me terwijl mijn man een paar stappen achteruit doet. Spot kijkt wat verbouwereerd maar protesteert niet. Weer een onoverzichtelijke kruising en nu een man op een fiets en twee los mee rennende  honden. Ik ken ze wel van gezicht, een blonde Cocker spaniël en een Mechelse herder. We schrikken allebei even, de man wil zijn honden terug roepen maar is te laat.
Het gaat heel snel. Shadow laat zich op de grond vallen, de Cocker krijgt een grauw van Spot en doet piepend een rondje terug naar de baas en de herder staat midden tussen mijn mannen. Geen probleem, er wordt gesnuffeld en ik let op dat ik de lijn van Shadow slap houdt.  Inmiddels zit ik op mijn hurken en de Cocker komt knuffels halen. In no time staan de honden er nu rustig bij, er wordt wat gesnuffeld en de sfeer is aardig relaxed. De enige die niet relaxed is, is de andere eigenaar. Hij blijft maar sorry zeggen, blijft herhalen dat de Cocker niets doet maar de herder...en je wil toch geen gevecht .... Nee, maar de herder sprak toch blijkbaar beter honds, die hield in op het laatste moment en met mijn twee aangelijnde heren gebeurde er niks behalve gesnuffel. Ik weet niet zo goed waarom, maar op een of andere manier wist ik, hier gebeurt niks ergs. Misschien een grauw of snauw, maar verder niks. Met nog bibberende stem fietste de man weer verder, zijn beide honden vrolijk mee dravend. Van mij mag hij ze de volgende keer gewoon los laten, dat levert voor beide partijen minder stress op dan het gespannen terugroepen en heel kort aangelijnd snel meesleuren wat ze tot nu toe deden als ze ons zagen. Nu er eenmaal kennis is gemaakt verwacht ik geen problemen meer. Hooguit zal ik me even schrap moeten zetten als ze passeren omdat mijn mannen vrolijk mee willen rennen. Toch wel fijn als dat kan, fietsen met de hond lekker los struinend mee... Ik zie het bij ons nog niet gebeuren in dit gebied- te veel reeen en ander gespuis. Rustig vervolgen we onze weg. Thuis wacht de koffie, mijn yoga matje en daarna de bank. Even relaxen. 
In de middag raap ik mijn goede moed weer bijeen en ga alleen met Spot op stap. De focus ligt op 'niet trekken'. We beginnen met door het dorp, lijn korte stand, bochtjes lopen, onverwachte weggetjes inslaan. We maken er een spelletje van, een 'catch me if you can' en Spot speelt vrolijk mee. Op een gegeven moment zie ik de concentratie wat afnemen. We lopen bij een veldje waar vaak andere honden lopen. We trekken wat sprintjes door het gras en hij krijgt langere lijn en mag uitgebreid snuffelen. Ik gooi wat brokjes en laat hem zoeken. Dan lopen we verder langs een hek waar ook husky herder kruisingen en wonen en Spot maakt zich groot en wil vol naar voren,  ik loop naar achteren. Hier ben ik niet van gediend en dat vertel ik hem (letterlijk, een duidelijke nee, leave it).  Hij ontspant, gaat zitten en loopt vervolgens met slappe lijn naast me verder. De hond achter het hek kijkt, Spot kijkt even en loopt door. We komen nu langs de Maasdijk, een excellente plek om nog even te laten zoeken in het gras en voor Spot om muizen te jagen. Lijn lang, alles mag maar trekken niet. Langzaam valt het kwartje. Het kost wat stilstaan en wachten en er zouden mensen in het dorp kunnen zijn die denken dat ik dronken ben door mijn kris kras de weg over, maar het werkt. In de boomgaard wordt het even heel moeilijk. Aan het einde wonen namelijk konijnen... Ik kriskras tussen de bomen door. Twee keer oefenen we met kom, zit, wacht en zelfs af lukt. Ok, de laatse keer ga ik er zelf ook maar even rustig bij zitten. Grappig is dat, als ik dat doe, komt Spot eigenlijk altijd vrij snel naast mij zitten. 
We kroelen wat, hij gaat erbij liggen op mijn (herhaalde) verzoek maar het lukt. Het laatste stuk gaat wederom door konijnengebied (die krengen zitten ook gewoon overal ) en ik merk aan mezelf en Spot dat het eigenlijk iets te lang is. Ik vraag nogal wat van hem, namelijk zelfbeheersing in het geurparadijs. Gelukkig heb ik een noodwapen; de APPEL. Als ik een appel eet, heb ik de braafste husky van de wereld. Spot verandert dan spontaan in een 'volgspot', uiterrard in ruil voor af en toe een hapje en tot slot het kroostje. Samen lopen we het dorp weer in. De appel is inmiddels op, maar Spot loopt nog steeds relaxed naast mij mee. Thuis wacht Shadow, de bak met brokken en het kussen. We brengen een relaxte avond door voor de TV: heel toepasselijk heet de serie waar we naar kijken 'Endeavour'. Volgens de Dikke van Dale; poging, moeite, inspanning. Dat is toch eigenlijk kort samengevat waar het op neer komt; loopt het niet zoals je wil, een nieuwe poging doen. Waarbij het kan helpen even de touwtjes uit handen te geven, zodat je daarna weer met frisse moed verder kan. Spot en ik zitten weer op 1 lijn, misschien moet ik op mijn werk dezelfde tactiek toe gaan passen... Hoewel ik betwijfel of kaasjes en een appeltje daar genoeg zijn.

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar in ieder geval: sterkte.

Groeten Sietske

Hahahaha....., en vooral veel bochtjes lopen en volg oefeningen doen met je collega's 

Heerlijk is dat als een wandeling gewoon 'lukt'...., dan weet je tenminste dat het ooit goed komt...., niet morgen en ook niet volgende week....., maar het zit erin en ooit ga je beloond worden voor al je geduldige en harde werken 

Heerlijk weer om te lezen en wederom leer ik hier ook weer van. 
Mss op werk ook heen en weer lopen om zo de aandacht te krijgen  en Endeavour ( jonge Morse ) gisteren ook gekeken geweldig om te zien hoe dingen op plek vallen. 

Hoop dat het met jou snel beter gaat.

best vermoeiende wandelingen zo
kan me voorstellen dat je dat af en toe te veel is
ach....... het leidt wel af van het werk, dat dan weer wel

en af en toe van hond wisselen kan heel verfrissend werken, voor mens en hond
wij splitsten ook nog weleens op een stuk, dat gaf ook heel verrassende effecten

hoewel heel anders, heb ik ook met regelmaat wandelingen waar ik heel hard moet
werken met de hond, enerzijds vermoeiend, maar toch ook een uitdaging
een hond die altijd maar braafjes achter me aanhobbelt........ lijkt me ook weer niks

dat klinkt me als een leuke hondendag altijd iets te beleven met de heren eneuh een diep inademenen, dat kan werken!

Ik herken mezelf+vriend en honden in je verhaal hoor! hahaha op die moment die je het even niet meer zitten maar eenmaal thuis als ze in de mandjes liggen is alles ze vergeven.....