Een pup nemen, ja of nee?

Hallo allemaal!

Zo als sommige van jullie al weten heb ik (morgen precies een week geleden)
mijn allerliefste en aller trouwste maatje Micky in moeten laten slapen vanwege een kwaadaardige tumor die langzaam aan de neus dicht aan het 'knijpen' was.

Ik mis haar echt afschuwelijk erg. Het is nu zo stil en kil in huis brr.

Van de ene kant zou ik heel graag weer een kleine teckel willen. Ik mis mijn lieve meisje echt enorm en het doet echt vreselijk veel pijn.. als ik hier door het park wandel.. dan stop ik nog steeds op dezelfde plaatsen.. oh wat kon ik altijd toch genieten als ik haar dan zo achter me aan zag rennen.. heerlijk. En nu.. als ik me omdraai... niks.. 
Ik moest ook altijd heel lang op de stoep wachten omdat ze nog bezig was met van alles.. automatisch blijf ik nog wachten.. maar nee.. niks.. geen Micky..

Zou dus echt graag weer een pup nemen,, maar van de andere kant voel ik me dan ook schuldig.. alsof ik Micky snel wil 'vergeten'. Ik denk elke dag zo wat elke seconde aan haar. Ik ben nu ook veel weg thuis, wil niet meer thuis zijn.

Zal ik een nieuwe pup nemen over een tijdje?
Ik twijfel zo erg.. van de ene kant wil ik niet meer zo eenzaam zijn, van de andere kant.. er is geen enkele andere teckel die haar leegte op kan vullen.

Ik zelf heb er voor gekozen om te wachten tot deze periode omdat in de zomer een pup zinnelijk maken veel makkelijker is als de winter en daarom na de dood van onze hond zat er 5 maanden tussen maar ik vond het ook leeg en stil in huis.
Iedere honden liefhebber zal jou keuze begrijpen denk als je snel na de dood van Micky een andere hond wil, en dat is niet omdat we de hond willen vervangen want jij en ik weten dat geen enkele hond te vervangen is maar omdat je je leeg voelt en weer liefde aan z'n beestje wil geven.
En vergeten doe je Micky niet hoor. 

Ook als je nu voor een pup gaat kijken ..... vaak duurt het dan nog even voor je een  nestje gevonden hebt waar je je goed bij voelt en dat de pup oud genoeg is om mee te mogen naar jullie. 

Ik zou zeggen doe waar je je goed bij voelt en twijfel niet aan jezelf of aan je gevoel.

Suc6 bij je keuze

Degene die dat het beste aan kan voelen dat ben je zelf.. Dat kunnen wij niet voor je beslissen.
En over dat 'vergeten', ik denk dat het vrijwel onmogelijk is om 1 van je hondjes te vergeten!
Je kan misschien al eens wat fokkers bezoeken ofzo en dan een beetje aanvoelen of je er klaar voor bent of niet..
Elke hond is speciaal, dus geen enkele hond zal Micky kunnen vervangen, ze zijn speciaal in hun eigen manieren.

Ik heb zelf snel na de dood van mijn vorige hond beslist om een nieuwe te nemen. Niet om de vorige te doen vergeten, maar omdat mijn leven zo leeg was. Het is moeilijk te omschrijven, maar ik voelde me niet compleet.Je vorige hond zul je zeker niet vergeten. Onze chowchow is nu al bijna 20 jaar dood en we praten nog altijd over haar! 
Elke hond even een eigen karakter. Neem rustig de tijd om te beslissen, maar voel je zelf niet slecht als je kiest voor een nieuwe hond. Het doet geen afbreuk aan de herinneringen van je vorige hond.

Volg je gevoel! Als jij het tijd vind voor een pup, waarom dan niet?

Vergeten doen we onze geliefde maatjes nooit maar naar mijn idee is ons hart groot genoeg om weer een liefde te hebben voor nieuwe vrienden in ons leven zonder dat speciale plekje weg te drukken.

Hier wisten we altijd al als we afscheid zouden nemen van onze Angel dat er heel snel een nieuwe hond zou komen en we hadden ons al lang voorbereid op welk ras het zou worden.
Nadat we afscheid hadden genomen hadden we binnen een week contact met de fokker van Diesel en konden daar redelijk snel komen kijken bij de pups.
We hebben uiteindelijk meen 5 weken moeten wachten voor Diesel er was maar dat waren 5 hele lange lege weken.
Ik heb dus ook 5 weken met een lege bench in de kamer gezeten en de riemen gewoon op hun plek zodat het gemis van een hond in huis zo weinig mogelijk opviel.
Diesel heeft mij enorm geholpen met het verlies verwerken van Angel.

Volg je gevoel dat is het allerbelangrijkste.

Ik vind het goed dat je er tenminste over nadenkt, en je in je hart nog verbonden bent met je overleden hond. Er zijn wel anderen. Als je twijfelt zou ik het nog niet doen, de twijfel houd vanzelf op en dan is er ruimte voor een nieuw hondje.

De enige die dat kan beslissen ben jij zelf.
De ene persoon heeft de volgende dag alweer een hond in huis en  de ander moet er de eerste jaar niet aan denken.

Vervangen doe je niet en dat kan ook helemaal niet.
Elke hond is zo anders dat het niet te vergelijken valt met elkaar.
Zeker met een pup die moet weer alles leren dus zal een compleet ander karakter hebben dan wat je hondje had.

Of je nu al een pup neemt of niet is iets wat JIJ zelf moet beslissen. Daar hebben andere mensen helemaal NIETS mee te maken!

Ik weet wel dat ik vroeger ook wel eens dacht: "oh hij/zij heeft al een nieuwe hond, de andere is pas weg". Maar toen was ik nog jonger & nu snap ik gewoon dat een andere hond het leed kan verzachten. Natuurlijk vergeet je daardoor je eigen hond niet. Je bent het gewoon om een hond rondom je te hebben & je mist de liefde van een hond.
Dus ik snap best dat je een nieuwe hond wil hebben. Je moet gewoon doen wat je zélf wil, niet wat anderen gaan denken.

Er is niets slechts aan een nieuwe hond nemen als je oude er niet meer is!

Aangezien ik nog twijfel, doe ik het voorlopig nog niet.. denk dat het nog te snel is.
Ik heb onze andere hond nog wel.. maar toch was Micky echt mijn meisje.. met deze hond moet ik nog een band krijgen.

Wat ik me trouwens afvraag.. hoe gaat een andere hond ermee om als een hond in het gezin overlijdt?
Onze andere hond is wel een stuk rustiger geworden, maar kan ook zijn omdat hij ook ouder wordt.

Ik denk dat dat grotendeels afhangt van de band die je honden samen hadden.

Wij hadden vroeger bv een Maltezer & een York. De york wou de maltezer echt domineren & ze hadden dan ook geen goede band! De york viel de maltezer geregeld aan, omwille van bv voedsel.

Toen de maltezer gestorven was, hebben we helemaal niets gemerkt aan onze york. Hij tilde er niet zo zwaar aan. Maar ze waren dan ook niet echt maatjes.

Maar ik heb ook al verhalen gehoord van honden die zich verloren voelen zonder hun maatje dat net gestorven is. Het hangt dus een beetje af van de band die ze hadden vermoed ik.

Hm ja, als honden niks met elkaar hadden zullen ze de ander ook niet missen.
Micky was echt 200% zeker de baas over onze 'vondeling'.. wat ik echter zo bijzonder heb gevonden altijd is dat Mick absoluut nooit geen andere honden tolereerde hier in huis.. terwijl dat ze met deze hond die we nu hebben nooit problemen heeft gehad.. soms ging ze zelf tegen hem aan liggen.. dat was echt uiterst bijzonder. Deze hond was wel een heel stukkie groter als mick (cane corso formaat) toch ging hij onder voor micky hoor.. hij was altijd ontzettend onderdanig.. maar dat moest ook wel bij deze pittige tante, anders hadden we de hond ook niet kunnen houden.

Zelfs kennissen en familie zijn verbaas dat onze reu nu zo ontzettend rustig is.. er zit gewoon haast geen leven meer in.. hij voelt zich volgens mij net zo als mij. Hij loopt suf door het huis.. heeft geen gekke 5 min meer, en rent met de wandelingen niet meer echt voor mij uit, sloft een beetje achter/naast mij.

moeilijk maar dat voel je zelf aan,ik ben een mens van rouw maar,als je plekje en liefde hebt voor nieuwkomer is daar niets mis mee, na laatste hond heb ik 5 jaar gewacht niet alleen door rouw moet ik eerlijk zeggen maar ook wat kan je bieden. en had nu achteraf veel sneller nieuw maatje gezocht, de pijn blijft toch hoor met nieuwe aanwinst of zonder dit moet echt slijten.

Ik heb trouwens nog een heleboel lieve foto's van hun samen.. t was net een stelletje, zo lief!

Wat een lieve foto!
Hoe noemt je andere hond?

Hij heet Daddy. '

Hij is echt zo somber.. sinds dat Micky zo ziek werd is hij echt sloom en rustig geworden.. nu zit er haast geen leven meer in. Hij eet nog wel.. maar verder gedraagt hij zich als n oude hond lijkt wel.