Het verdriet is onmenselijk groot. Woorden schieten tekort.

Het is inmiddels een aantal weken geleden, maar het voelt als de dag van vandaag.. Eerder kon ik echt geen woorden vinden en wilde ik er eigenlijk niet aan toe geven, maar ik kan er helaas niet omheen..
Daarom nog appart dit topic.



Lieve Rex,

Helaas hebben we je moeten laten gaan.
Het kost ons meer dan 1 traan.

Je halve leven,
hebben wij om je mogen geven,
Voor heel even,
Heb je gezond mogen leven.

Onze ergste dromen,
Konden wij helaas niet voorkomen.

2 weken voor je overlijden werd je 100% gezond verklaard,
Dit ging met weer gezonde nieren gepaard.

Helaas mocht het feest niet lang duren,
Binnen 1 week moesten we het al bezuren.
Het bloed spoot uit je neus,
De diernarts had geen keus.
Het bleek kanker te zijn,
Een week later hadden we al allemaal heel veel pijn.
We moesten je onverwachts en zeer snel laten gaan,
nu laat ik weer een traan.

Het doet ons heel veel verdriet,
Waarom ben je er nu niet?
Waarom mocht je niet langer genieten van je gezonde leven?
Waarom duurde je gezonde leven maar heel even?

Het verdriet is groot,
Waarom moest jij nu dood?

Wij hadden je zo veel beter gegunt,
maar helaas had moeder natuur het op jou gemunt.

We stonden machteloos,
daarom zijn wij zo boos.

Ooit zullen we weer samen komen,
maar tot die tijd zijn we samen in mijn goede dromen.

Lieve Rex,
Wees vrij en blij.
Je bent voor altijd bij mij. 

  

" Als tranen een trap konden bouwen en herinneringen een brug,
dan klommen we hoog de hemel in en brachten je terug.

"

Heel mooi geschreven!!!! En veel sterkte!!!!

Bedankt. Dit is een van de weinige gedichten die ik gemaakt heb

Slik,schiet er helemaal vol van! Wat is het een moeilijke tijd...
Sterkte

Ja, het is zeker moeilijk.

Ik heb hem zelf geschreven, maar keer op keer als ik dit gedicht door lees, stromen de tranen over m'n wangen. Normaal ben ik echt geen jankerd, maar nu.. Pfff..

Heel mooi al die liefde die hier spreekt.
Ik denk dat Rex het niet beter had kunnen hebben dan bij jou, als er al zoveel liefde geschreven staat.

Heel erg veel sterkte.

Bedankt. We hebben inderdaad heel veel voor hem over (gehad) en heel veel voor hem gedaan, terwijl zijn vorige eigenaren hem allang al op hadden gegeven.
We hielden/houden idd heel veel van hem. Hij was een heerlijke knuffelkont, een echte hartendief met een zeer mooi uiterlijk. Hij ging goed om met alles en iedereen, maar wist mij altijd duidelijk te maken wanneer er kwaad willende mensen in onze omgeving waren. Hij was waaks en kwam voor ons op wanneer dat nodig was.
Zonder hem is het maar leeg en stil. Zelfs mensen uit de wijk zeggen nu 1 voor 1 dat het bij ons stil is. Mijn bouvier is nu namelijk ook veel stiller.

Zo mooi geschreven. Sterkte!

Bedankt.

Roosje...... wat een verdriet is dat toch steeds weer, het moeten loslaten van een geliefd dier, je wil niet maar je moet.

iedere dag een stapje verder van het loslaten, er komt echt een tijd Roosje, dat je achterom kijkt en dan een grote glimlach op je gezicht toverd, en er met plezier aan terug denkt, hoe fijn jullie het hebben gehad, het laatste stukje vergetend, achter je te laten, en vooruit te kijken.

en als je naar de hemel kijkt snachts , en dat flonkerende sterretje ziet, dat je zegt........ we hebben het zo fijn samen gehad, en je alleen nog maar aan de mooie herinneringen denkt.

Roosje, veel sterkte de komende tijd.

Mooie tekst Willemijn. Bedankt.

Ik hoop dat de tijd van glimlachen heel snel komt

Hoi Roosje,
Wat spreekt er ontzettend veel liefde uit je gedicht.
Wat een geluk heeft Rex gehad dat hij jullie is tegen gekomen en dat jullie met zoveel liefde en zorg voor hem gezorgd hebben.

Ik herken zo je verdriet.
Die pijn en machteloosheid en het gevoel dat het nooit meer overgaat.
Men had mij wel verteld dat het verliezen van een hond ontzettend pijnlijk zou zijn, maar dat het gemis zo groot zou zijn, had ik mij nooit kunnen voorstellen.

Ik wil je heel veel sterkte wensen.
En, zoals Willemijn ook schrijft, er komt een tijd dat je weer kunt glimlachen om de herinneringen.
Maar tot die tijd heb je nog een moeilijke tijd te gaan.
Nogmaals, heel veel sterkte!

Bedankt.

Er zijn mensen in mijn omgeving die beweren dat Rex het zo lang vol gehouden heeft doordat wij hem zo veel liefde gaven. Rex kwam namelijk al bij ons met een wondje op zijn neus. Achteraf gezien had dat best toen al kanker kunnen zijn, maar geen enkele dierenarts heeft die diagnose gesteld (8 stuks), tot het te laat was..
Ergens vind ik het fijn dat ik het eerder niet geweten heb, want nu heb ik nog een aantal jaren zonder zorgen van hem kunnen genieten.

De laatste periode, voor de diagnose, werd de band tussen Rex en mij al minder. Hij sliep ook veel meer, lag veel meer afgezonderd in zijn mand achter de bank.. Over die laatste periode voel ik me best schuldig en die periode heb ik dubbel en dwars geprobeerd in te halen toen de diagnose er was.
Maar eigenlijk voel ik me rot om het totaal plaatje. Zo'n lieve hond die al zo veel vervelende dingen mee gemaakt had (en toch zo lief voor alles en iedereen!), dat die dan ook nog kanker mee moet maken en dan ook nog op die manier aan zijn eind moet komen.. De laatse nacht en halve dag (is tussen de middag ingeslapen) is hij enorm zenuwachtig/angstig geweest.
Van zijn 13 jaar, is hij 'maar' 3 jaar gezond en echt gelukkig geweest.
Ik had hem zo graag zo enorm veel meer willen geven.. Ik had hemel en aarde voor hem willen bewegen, als het kon.. Ik had zelf best wat jaren willen inleveren en aan hem willen geven  Maar helaas gaat dat niet. Dit was zijn lot en er is niets wat ik eraan had kunnen veranderen.