Mijn hond is dood

Mijn hond is vorige week donderdag dood.
Hij is 12 jaar en was van de trap gevallen. Sindsdien had hij problemen met zijn hersen.
De laatste 2 dagen kon hij niet meer goed lopen.
Ik moest hem laten inslapen.
Ik ben zo verdrietig en voel me schuldig.
Ik had beter moeten opletten misschien had ik niet hem laten naar boven gaan. Maar hij vond dat zo leuk om samen met me te slapen.
Ik mis hem zo erg. Ik kreeg hem toen hij een pup was. Hij was zo klein en zo zacht. Maar toen werd ik ziek en dus hem niet goed opgevoed. Hij was de hele tijd alleen. Ik deed mijn best om voor hem te zorgen maar ik voel me heel schuldig. Later werd ik beter en hij had beter leven daarna. Maar hij is niet zoals 'andere honden' die altijd zo vrolijk zijn. Ik vind dat allemaal mijn schuld is want ik had niet met hem veel gespeeld. Wat moet ik doen nu zonder haar? Zal ik me vergeven? Het is niet eerlijk voor hem.

Nico,
Een hond is een maatje; als je een band hebt, dan gaat dat door dik en dun.
Het van de trap vallen, was van het samenslapen en dat lijkt me net heel fijn te zijn geweest voor je hond.
Niet iedere hond mag bij de baas slapen, jouw hond heeft daar zeker heel veel van genoten.

Hoe en wat en als....daar heb je niks aan.

Je hond had al een redelijke leeftijd, en dan gebeuren er al eens onvoorziene dingen; ziekte, een verkeersongeluk doordat ze niet meer snel genoeg zijn, een verstrooiing op de trap...

Ik snap dat je je schuldig voelt, maar je moet je vasthouden aan de mooie herinneringen.
Samen hebben jullie een geschiedenis...en niet iedere geschiedenis is zoals je het zou willen, maar het is wel samen geweest en daar heeft je hond ongetwijfeld ook veel plezier aan gehad. Een hond is zo trouw, die neemt zijn baas met zijn gebreken en kwaliteiten.

ik wens je veel sterkte toe.

Sterkte gewenst.

Je zult zeker met je hondje gespeeld hebben toen die nog een pupje was.

En hoe het later gelopen is ... ? Jij hebt er ook niet voor gekozen om ziek te worden en je hondje heeft heeft er misschien niet voor gekozen om een ziek baasje te hebben... Maar we hebben in het leven niet altijd alles zoals we het zouden willen en onze honden ook niet.

Genieten van wat we wel hebben is dus de boodschap en dat zal je hondje ook gedaan hebben als hij met je mee naar boven mocht. Spelen en vrolijk rond lopen doet een hond op een zekere leeftijd niet vaak... Lekker bij het baasje liggen en knuffelen daarentegen... Hij zou het zeker net zo erg missen als jij nu zijn nabijheid mist.

Bewaar je hondje in je hart en in je gedachten... Je mist hem immers omdat hij zo belangrijk voor je was... daarom blijft hij je lieve schat voor altijd.

Het was een ongeluk waar jij niets aan kon doen, geef jezelf niet de schuld. Heel veel sterkte met het verlies van je hond!!

heel veel sterkte!
je hebt gedaan wat binnen je mogelijkheden lag en dat is goed
hij zal zeker wel gelukkig geweest zijn hoor bij jou

honden voelen veel aan, en hij zal begrepen hebben waarom je niet veel kon doen toen je ziek was.schuldgevoel is zeker niet nodig, want hij heeft ook gevoeld hoeveel je van hem houdt.
een ongeluk kan snel gebeuren, en dat had je nooit van tevoren kunnen weten. hem beneden laten als hij graag bij jou sliep, zou ook zielig zijn geweest.
heel veel sterkte, en ik weet zeker dat jouw hond niet zou willen dat jij je nu zo voelt.

Verhaal komt bekend voor. Hondje van mijn ouders ging ook altijd mee naar boven en is ook van de trap gevallen en een paar dagen later ingeslapen. Hij was bijna 15 jaar.
Het vallen van de trap is toen waarschijnlijk gebeurd door een lichte hersenbloeding, daarna ging het ook slechter en hij liep ook slecht en uiteindelijk kreeg hij een zware hersenbloeding en hebben hem toen laten inslapen.

Neem jezelf niets kwalijk, je hondje heeft geleerd om boven te zijn en is niet zomaar van de trap gevallen. Dit had je niet kunnen voorkomen.

Heel veel sterkte.

Het is en blijft een vreselijk iets! Sterkte

Omdat je jezelf schuldig voelt, is al een bewijs dat je jouw hond graag zag. En die ziekte van jou, dat kan eenieder gebeuren. Ik ben er zeker van dat je jouw hond het beste hebt gegeven, wat er in je mogelijkheden lag. En jouw hond, steunt je door dik en dun, ook in moeilijke tijden. Ik heb al heel veel keren afscheid moeten nemen, op verscheidene manieren. En nog altijd voel ik me wat schuldig : heb ik dit wel goed gedaan, had ik niet beter zo gedaan. Maar ik ben er ook van overtuigd dat ik alles heb gedaan wat in mijn mogelijkheden lagen om het hen aangenaam te maken en dat ik toch de juiste beslissingen heb genomen, zoals jij. De pijn zal wel overgaan en zal plaats maken voor mooie herinneringen. Jouw hond speelt nu met die van mij ergens over de regenboogbrug. Nog veel sterkte.

Wat anoniem schrijft zou best wel eens kunnen, dat er al iets in het hoofdje van de hond aan de gang was en dat hij daardoor is gevallen. Dit hoor je van mensen ook regelmatig wel eens...
Sterkte nogmaals.

Mijn ervaring is dat honden heel vergevingsgezind zijn. (En ik heb al veel honden gehad. )Meer dan dat wij ons kunnen voorstellen. Je zit midden in een rouwproces. Dat je je schuldig voelt is heel logisch. Geef het even de tijd. Denk aan de leuke dingen die jullie samen deden. Zoals fijn samen slapen! Daar zal je hond je altijd dankbaar voor zijn. Ik wens je heel veel sterkte!

voel je vooral niet schuldig,je heb toch steeds goed voor je maatje gezorgd,ondanks dat je zelf ziek werd,hij was je maatje en dat zal hij geweten hebben,na je ziekte hadden jullie het toch goed samen,samen slapen ,knuffelen

veel sterkte met dit verlies