Honden kunnen niet zonder elkaar. Wat als de oudste overlijd

Ons oudste hondje is inmiddels 12 jaar en haar zoon is bijna 7.

Ze zijn absoluut onafscheidelijk al heeft Luna van 12 daar het minste last van om zo maar even te zeggen.

Jim kan echt niet zonder z'n moeder. Waar ze gaat of staat hij volgt haar en laat geen gelegenheid onbenut om helemaal in haar weg te kruipen.

Hartstikke lief natuurlijk maar het is me wel duidelijk dat die liefde voor haar flinke problemen kan gaan opleveren als Luna komt te overlijden. Als hij nu al van haar gescheiden wordt dan is het piepen en onrustig dribbelen in huis. Hij kan niet zonder z'n moeder.

Zou het verstandig zijn om nu al een pupje in huis te halen zodat Jim niet alleen is als Luna er niet meer is? Wij wilden eigenlijk wachten tot na het overlijden van Luna, maar als het voor Jim beter is om wel een pup te nemen dan gaan we daar serieus over nadenken.

Wie weet raad?

Ik zou daar mee wachten puur om het feit dat de pup dan ook het overlijden moet mee maken en dus ook een maatje kan gaan missen. Heb je zometeen 2 die verdrietig zijn.

Honden komen er makkelijk over heen als ze afleiding hebben.
Je hond hoeft er niet eens last van te hebben ook al is hij nu 8 pootjes op 1 buik.

Nee 2 hondjes met verdriet daar zitten we inderdaad ook niet op te wachten! Zover heb ik niet eens gedacht. Bedankt voor de eye opener!

Ik neem mijn honden van pup af aan ook apart mee uit, juist om dit soort afhankelijkheid te voorkomen.

Daarom is het dus ook zooo belangrijk,zoals Wendy aangeeft en doet,om de honden vanaf het begin af aan ook apart mee te nemen,apart van elkaar dingen te doen,zodat ze dus niet zo afhankelijk van elkaar worden en zonder elkaar kunnen.
Ook is het voor de honden belangrijk om eens individuele aandacht te krijgen van baasje,zonder er anderen ook mee willen doen!

Even algemeen gezien,veel mensen kiezen voor een 2e hond om de verkeerde reden,bv omdat men veel van huis is en de 1e hond dan niet alleen zit,of de 1e hond speelt zo leuk met andere honden tijdens de wandeling,we willen een maatje voor de 1e.. maar het is nooit gezegd dat je de 1e hond er een plezier mee doet!
Een 2e hond,daar kies je voor omdat je wilt zorgen voor 2,omdat je zelf meer wilt ondernemen,tijd hebt en daar ook de verantwoordelijkheid voor neemt en iedere hond gaat geven wat hij nodig heeft!

Ik denk dat het verstandig is om nu alsnog aparte tijd te gaan inbouwen,natuurlijk wel gedoseerd,omdat ze het niet gewend zijn,maar wanneer ze weten dat ze weer bij elkaar komen,zal er mogelijk wat rust komen,wanneer ze apart zijn!

Toen onze eerste husky dood ging, heeft de overblijvende hond ons echt verbaasd. De oudste was echt zijn 'grote broer', een heel zelfverzekerde hond. Die twee gingen af en toe wel eens apart mee op stap, maar ze hadden bv nog nooit, in 10 jaar tijd, een nacht apart geslapen. Toch paste de jongste zich heel goed aan.

Ik denk dat het wel scheelde dat hij er bij was toen de oudste dood ging. Hij heeft hem ook nooit gezocht. Ik zou er zeker voor zorgen, mocht het zover zijn, dat de achterblijver afscheid kan nemen en de andere hond na het overlijden kan zien

Hopelijk duurt het allemaal nog heel lang!

Wij hebben dus een 15-jarige westie en hadden een 9 jarige golden. Twee handen op één buik waren ze en konden het ook supergoed met elkaar vinden. Altijd samen en de kleine liep dan voorop want zij was de baas van de twee. Konden supergoed overweg met elkaar altijd samen spelen en de golden lag dan op de grond en zij sprong dan tegen em op etc. 

In november is onze golden gestorven aan longkanker. En we hebben niet heel erg veel gemerkt aan het gedrag van Lady, onze westie. Ze heeft 2 dagen wel wat vaker zenuwachtig bij de achterdeur gestaan omdat ze (denk ik) wou kijken of Lobbes in de tuin was. Maar dit was telkens niet het geval... meer dan dat hebben we niet gemerkt aan haar. We hebben ook gewoon proberen verder te gaan op een normale manier. Ze heeft haar eten niet laten staan, niet zitten janken s'nachts, helemaal niets.

Onze golden & lady gingen vaak genoeg apart op stap, maar ik zou  niet durven zeggen of dit ooit geholpen heeft later...

Toen de oudste hond overleed hebben we hem vanuit het dierenziekenhuis mee naar huis genomen en hem in z'n mandje in de huiskamer gelegd. Luna en Jim konden zo afscheid nemen en dat ging prima. Ze zijn even van slag geweest maar dat duurde niet lang, maar de band was ook minder heftig lijkt wel.

Vrij snel was de situatie normaal. Maar van 3 naar 2 naar helemaal alleen lijkt me zo heftig voor een hond die nooit alleen heeft geleefd

Janouk had ook nooit alleen geleefd, maar toch vond hij al die aandacht wel fijn, geloof ik. Een paar maanden later kwamen er twee pups bij maar ik weet toch niet of hij dat een heel goed idee vond, twee van die druktemakers... Helaas overleed hij veij kort daarna onverwacht..

Misschien moet ik er wel bij vertellen dat onze westie nooit onze andere hond dood heeft gezien. Zijn lichaam is namelijk bij de dierenarts gebleven.. Misschien dat de reactie anders was geweest als ze zich had kunnen realiseren dat hij écht dood was of zo. Ik weet niet of dit zo is...

Ze zeggen wel eens dat het vaker beter is als een hond gezien heeft dat z'n maatje dood is. Omdat ze dan niet meer hoeven te zoeken. Misschien dat het in het geval van zulke agressieve kanker voor een hond ook al snel duidelijk wordt dat het niet goed gaat met hun maatje en het niet meer "iets plotselings is". Ik weet dat de buurthonden anders reageerde op onze golden enkele weken voor hij overleed. (Toen wisten wij nog van niets).

Mijn jacky's waren ook 15 jaar samen maar toen Misty overleed heeft Brutus er geen last van gehad wel heeft hij afscheid mogen nemen en nu bijna 3 jaar verder nog steeds niet

Ik herken je gevoel goed. Misia en Daisy zijn ook 2 handen op 1 buik. Als mijn vrouw in een iets uit elkaar lopen willen ze meteen weer naar elkaar toe. Wordt wat als 1 van de 2 komt te overlijden.

Luna en Jim hebben het ziekteproces van de oudste hond natuurlijk meegemaakt en lieten hem al meer met rust. Achteraf hebben ze het misschien kunnen aanvoelen en is het proces van afscheid nemen daarom wat soepeler gegaan.

Er staan 2 foto's in mn album van dat moment.

In mn jeugd hadden we 2 honden...ook zo aan elkaar gehecht en toen de ene overleed heeft de andere daar echt verdriet van gehad, zo erg dat hij daar bijna aan overleed.

Vandaar mijn angst. Misschien terecht, misschien onterecht... laten we hopen dat we daar nog heel lang op moeten wachten.

Het is overigens niet zo dat we zomaar ineens een pup willen. Nee, zo is het absoluut niet. Wij hebben altijd drie honden gehad en al jaren willen we er een hondje bij en daar is grondig over nagedacht. De reden dat we dat tot nu toe niet hebben gedaan is de leeftijd van Luna. Een pup bij een oud hondje daar hebben we geen goed gevoel bij. Maar als het Jim zou kunnen helpen "later" bracht ons weer aan het twijfelen.

Maar we zijn er uit, we doen het niet. Luna mag hopenlijk nog heel lang van haar oude dag genieten..en als het moment komt dat we haar moeten laten gaan dan zien we wel hoe Jim het gaat oppakken. Al vrezen we wel voor dat moment.

In ieder geval iedereen bedankt voor de wijze raad.

Soms is het nodig dat iemand het allemaal even in perspectief zet

Hier had ik een Friese stabij (Ludo) en erbij een asielhond (Donna). Dat ging heel goed en Donna trok zichnonwijs op aan Ludo. Toen Ludo overleed heeft zij hem gezien, wij hebben hem begraven op ons erf. In eerste instantie leek zij er weinig last van te hebben, pas later viel ons een gedragsverandering op. Waar zij eerder relaxed achter Ludo aan hobbelde, werd zij onzeker en ging vreemde mensen " aanvallen". Dit gedrag kenden wij niet van haar, zij kwam namelijk pas bij ons toen zij ruim 4 jaar was en wij hadden onze Ludo. Dit gedrag kon ik jammer genoeg niet aansturen en een tweede hond erbij nemen was geen optie. Dit moest namelijk een stevige, stabiele hond zijn en die krijg je niet zomaar. Voor Donna hebben wij besloten haar te herplaatsen naar een gezin welke al een volgroeide stabiele reu had, haar gedrag was daarmee weer genormaliseerd en zij weer happy... 
Dit gezegd hebbende; zijn gedrag kan dus wel wat veranderen, maar dat hoeft overigens niet negatief te zijn!

Wij hebben 2 flatcoated retrievers allebei op latere leeftijd  bij ons gekomen, ze zijn broek en jas, maandag moest Rixt naar de trimsalon en Yoran heeft lopen zoeken en lag op het laatst buiten voor het hek te wachten op zijn meissie, s, middags was hij aan de beurt, het zelfde laken een pak ook zoeken en buiten liggen, er werd gezegd om apart met de honden te gaan lopen, nou dan zijn we binnen no time thuis want ze vertikken het om alleen te lopen. Ik moet er niet aan denken wat er gaat gebeuren als ze er af raken.

dan wordt het nu tijd om daar verandering in aan te gaan brengen, allebei aparte dingen mee doen, zeker met de jongste, nu is het leuk en lief, maar straks zal het verdrietig zijn als de jongste hond om de oudere hond gaat treuren..

apart uitlaten, hoef niet altijd, maar toch een paar x in de week apart mee nemen, en ook aandacht apart gaan geven.

zodat tie gaat leren dat als er straks de oudere overlijdt een nog prettig leven voor de jongste is.

ik lees hier boven van Tim, ze vertikken het...

toch zal je moeten doorzetten, het is toch verdrietig als de een straks overlijdt en de ander gaat treuren ? nu er mee gaan beginnen, na een paar weken is dat niet willen voorbij, en heb je voor de toekomst zekerheid dat het verder gaat als de een overlijdt.

Je hebt helemaal gelijk, in overleg met de familie is daarom ook besloten om in ieder geval 1 of 2 wandelingen per dag gescheiden te doen. Ze moeten het maar accepteren.

Ik zou met de jongste apart dingen gaan doen zodat ze wat wennen kan.
Wij hebben altijd meerdere honden gehad en als de oudste slomer wordt, namen we vaak de jongste wel mee en bleef de oudste thuis. We merkten dat het meestal al wat natuurlijker ging. De oudste wil niet meer spelen, geen drukte meer, ligt meer, in alles gaat het wat minder.
Maar goed, niet alle honden hebben een tijd als bejaarde en daarom zou ik alvast meer met de jongste apart gaan doen zodat de overgang minder htig is. Missen gaan ze altijd wel.

hier liep moeder herder met 2 dochters ( verschillende nestjes dus 2 jaar leeftijdverschil) De moederhond was op en moest ik in laten slapen. Ik heb dat thuis laten doen met haar dochters tegen haar aan. Toen de moederhond dood was is de jongste dochter de tuin in gelopen en is daar de hele dag gebleven, Verder geen problemen mee gehad. De oudste dochter is boven op de moeder gekropen en heeft heel nerveus haar bek af liggen likken en vreselijk gehuild, net een wolf. De dierenarts was er gelukkig nog en die had dit nog nooit meegemaakt. Ik was er compleet van overstuur. Ik kreeg haar niet van haar moeder af, kreeg haar niet getroost, vreselijk.. de dierenarts heeft haar toen een kalmerend spuitje gegeven. Ik heb haar de hele dag bij haar moeder gelaten en na een paar uur liep ze naar buiten en ging bij haar zus liggen. Ik heb toen de moeder direct naar het crematorium gereden en ze hebben daarna nooit meer gezocht of gehuild of wat dan ook. Er is op hun eigen manier dus heel duidelijk afscheid genomen.

Ik had een mechelaar van 14 jr., een jack russell van 8 jr., en een bull terrier van 1 jr.De jack russell is dus nooit alleen geweest, speelde nooit met de mechelaar ( omdat de mechelaar niet wilde spelen), maar ze lagen wel dag en nacht bij elkaar, heb de jr heel vaak ( dagelijks) apart mee genomen voor een wandeling ( oefening). Toen de mechelaar  "op" was,  hebben wij de honden van elkaar afscheid laten nemen, en toch heeft de jr enkele weken getreurd!  Het werd even een " puinhoop" tussen de bull en de jr, omdat de bull gewoon wilde spelen, ( zij en de jr zijn dikke maatjes), maar de jr wilde niet, hij zonderde zich af. Dus, bull nodigt uit om te spelen, en krijgt van jr een snauw, bull is dit niet gewend (snapt dit niet)  en snauwt terug. Nu sinds 2 weken is het gelukkig weer allemaal koek en ei, omdat de jr over zijn verdriet heen is, en ze weer samen willen spelen.

...ik vind dit moeilijk topic ,aangezien mijn hondjes altijd bij elkaar zijn, en waldo ook nog eens aan jeff hangt ivm zijn kennel syndroom.
Ik zie niet, hoe ik het voor elkaar zou moeten krijgen ,ook nog eens dingen apart met ze te doen.
Ik ren nu al van hot naar her ren voor  oppas.
Ik moet er niet aan denken dat waldo als laatste overblijft want dan gaat hij het heel moeilijk krijgen...
Ik bevind me dus hopeloos verstrikt aan de verkeerde kant van het verhaal...en ben me hier pijnlijk bewust van..

Als mijn oudste hond overlijdt, dan zal dat zeer zeker bij ons allemaal er flink in hakken. Ook bij de jongste hond, omdat die heel veel verdriet zal aanvoelen en ook daarop reageert, al wil je dat  niet laten merken. Mijn honden zijn 2 klitten, zonder klef te zijn naar elkaar toe. Ik merk aan de jongste het laatste half jaar hoe zorgelijk hij voor de oudste is. Ook wij gaan geregeld apart met ze weg, maar dat zal weinig helpen om afstand te creëren. Ik denk dat als de oudste overlijdt dat de jongste daar een flinke klap van zal krijgen. En hij is op zich zeer onafhankelijk en een echte binnenvetter.  Mocht het zover komen, dan zal ook thuis afscheid genomen gaan worden. Wij hebben dan ook al besloten om een jonge hond te nemen na het overlijden van de oudste.

Hier zou er ook zeker weer een middelbare hond bijkomen...zal wel een hele goede match moeten zijn met overgebleven oudje..en de poes

 waldo spiegelt zich aan Jeff..als jeff op staat in de bus dan staat waldo ook op..
hij vertrouwt feilloos op dat jeff wel weet hoe en wanneer.
En Jeff is een expert in sociaal gedrag dus dat helpt waldo om zich op te trekken
Ik denk als dat weg valt voor waldo dat je zo'n klik niet 1,2,3 vervangt
Gelukkig zijn ze beide middelbaar en gezond op dit moment

Wij hebben dezelfde situatie gehad. 2 borders zoon en moeder. Zoon stierf stipt een jaar later nadat zijn moeder gestorven was. Ik heb altijd tegen mijn vader gezegt dat hij daar een andere hond moest bijzetten... maar dat wilde hij niet. De moeder was op 13jarige leeftijd gestorven en de zoon toen hij 8-9 jaar was hij had wel leukemie en artrose maar ik denk dat de ziekte sneller ging door zijn getreur.

Daar geloof ik zeker in Talia..dat de ziekte sneller verliep door het verdriet.
Mooi ook precies na een jaar..dat geeft wel aan dat je dieren een prachtige band met elkaar hadden en dat is een kadootje op zich ..