Wanneer is het genoeg?

Ik ben via via hier terecht gekomen en ik hoop dat jullie mij wat raad kunnen geven!
Ik heb een golden retriever teefje die vorige week 13 jaar geworden is.
Mijn vriend en ik hebben haar vorig jaar overgenomen van mijn ouders toen die gingen scheiden. De verhuis is redelijk vlot verlopen aangezien ze het bij ons toch al vrij goed kende.

En paar maanden later heeft zij een tijdje, een paar uren, we weten het niet juist, verkeerd gelegen. Ze was met haar achterste poten open geschoven en kon niet meer recht. Aangezien dit 's nachts was en ze niets heeft laten horen, hebben we dit pas 's morgens gemerkt. Ze heeft toen een kleine week niet meer zelfstandig kunnen opstaan. Ze blafte elke keer om haar te komen rechthelpen, zowel 's nachts als overdag.

Vanaf toen zijn de problemen eigenlijk begonnen. Hoewel ze terug zelf recht kon, is ze blijven blaffen 's nachts. We hebben toen enkele weken/maanden allerlei tips uitgeprobeerd om ze 's nachts te laten slapen maar uiteindelijk hebben we beslist om ze toch maar in het salon te leggen. Daarvoor sliep ze in de berging, wat ze ook al jaren gewoon was van bij mijn ouders.

Ondertussen zijn we al bijna een jaar verder. Het slapen ging maanden lang heel goed, tot enkele weken geleden. Ze wilt niet meer in het salon slapen en ook overdag komt ze niet graadmeter binnen, ze komt er precies niet meer tot rust. Ze zit dus bijna 24/24u in de beging, overdag kan ze wel bijna altijd naar buiten. Als ze zich buiten neerlegt of neerzet, kan ze nog zelden alleen recht. Ik moet haar dan altijd een handje gaan helpen. 

Ze voelt het ook niet meer als ze stoelgang moet maken en doet dan ook waar ze zit/ligt. Ze heeft regelmatig eens een periode dat ze (serieuse) diarree heeft. Dat kan gaan van 1 dag tot een hele week aan een stuk. Wij noch de dierenarts weten waardoor ze dat heeft. Volgens hem is het door haar leeftijd, krijgen haar darmen het soms wat te moeilijk.

Sinds een drietal weken is ze ook snel kortademig en staat ze te hijgen. We dachten eerst dat het door de warmte kwam, maar met het koude herfstweer dat we nu hebben, kan dat ook niet de oorzaak zijn.

Ik weet het niet goed meer. Ik denk dat mijn hond lichamelijk helemaal op is, maar ze is nog zo opgewekt. Ergens weet ik dat het moment gekomen is om haar los te laten, maar ik heb het er zo moeilijk mee.

Kan er iemand mij raad geven??

lotje ,als ik het zo lees is je hond helaas aan het eind van haar leven.Ik weet niet of ik dat een jaar had aan kunnen zien.Niet kunnen opstaan zonder hulp ,de behoefte doen daar waar ze ligt.Sorry ik weet dat de beslissing nemen altijd erg moeilijk is om je maatje in te laten slapen maar heeft je hond kwaliteit van leven?Wachtend tot iemand haar overeind helpt?Ik zou zo zeggen,nee.Houden van is ook loslaten, en ik denk dat die tijd daar is.

Ik kan me voorstellen dat je het hier heel moeilijk mee hebt.

Je verhaal gelezen hebbende, heb je helemaal gelijk als je schrijft "mijn hond is lichamelijk op".

Hoe moeilijk het ook is om haar los te laten, doe het uit liefde voor je hond, want dit is geen waardig hondenleven meer. Zij zal je dankbaar zijn als je haar uit haar lijden verlost.

Ik wens je heel veel sterkte en stel je beslissing alsjeblieft niet uit.

Jeetje wat moeilijk, heb je wel es een andere dierenarts geraadpleegd?

Neen, ik ben nog nooit bij een andere dierenarts geweest omdat ik de mijne eigenlijk wel heel hard vertrouw. Hij is altijd al eerlijk tegen mij geweest, met al mijn dieren. Ik weet ook niet zo goed wat een andere dierenarts mij meer zou kunnen zeggen?
Ik vind het zo'n moeilijke beslissing omdat ze zelf niet echt aangeeft dat het genoeg is, in mijn ogen dan toch.

Het is natuurlijk mooi als je een DA vertrouwt, maar als deze ook niks weet zou ik op zoek gaan naar iemand die wel iets weet.


Overigens een vreselijke moeilijke beslissing. Maar als ik je verhaal zo lees heb ik medelijden met je hond en vraag me echt af of dit wel eerlijk is....

Sterkte!

Heb net hetzelfde meegemaakt 3 weken geleden, heb ook mijn hondje moeten laten inslapen, net hetzelfde , ze was ook 11 jaar... Ik kan je tweestrijd begrijpen, welke raad geeft je da je? Bij mij heeft hij gezegd beter afscheid te nemen, volg je hart.... Ook al is het verdriet enorm groot, je moet het beestje een waardig leven laten hebben, veel sterkte

Beste,
een goeie vriend zien ouder worden is altijd moeilijk.  Maar heb je al eens overdacht dat ze mss een klein hersen/hartinfarctje heeft gehad?  Mijn bouvier heb ik zo op een avond gevonden in zijn hok.(hij kon in huis nooit zijn draai vinden) Hij kon helemaal niet meer op zijn achterpoten staan en ondanks de massages en vele pogingen viel hij telkens weer om en kon zich niet meer behelpen. Hoewel hij steeds opgewekt en heel dankbaar was voor alles wat je voor hem deed.  Ik heb mijn lieve vriend toen toch laten inslapen.  Niet helemaal hetzelfde verhaal als bij jullie natuurlijk maar toch... Een infarctje en een lange zelfde positie kan ook een beknelling van zenuwen veroorzaken wat ook voor problemen met darmen enzomeer kan veroorzaken. Wat bij mensen kan lijkt me ook mogelijk bij honden. Ben je met die kortademigheid ook nog terug bij de dierenarts geweest? Ik zelf heb momenteel een Stafford van bijna 10 jaar, wat toch ook al wat ouder is voor haar ras en zij had over een tijdje terug ook last van kortademig en futloos, ze zonderde zich helemaal af en ik vreesde dat mijn meisje ook oud aan het worden was...  Ik heb haar dan laten binnenste buiten keren bij de dierenarts en ze heeft wat test medicatie gehad voor allergieën en is daarna helemaal terug opgekikkerd.  Ze volgt nu al 9 mnd een speciaal dieet van hypoallergene voeding en tot nu toe doet ze het schitterend. Ze is wel veel aanhankelijker geworden tegenover vroeger maar dat worden alle honden wel als ze een dagje ouder zijn. Ik heb wel het voordeel dat ze gewoon een hele dag mee kan gaan werken met mij wat haar blijkbaar ook wel veel deugd doet. Mss mist jou meisje toch wel je ouders want het is toch ook wel anders nu voor haar, elk huisje heeft zijn ritme natuurlijk...  
Maar ik denk dat jij als baasje het beste aanvoelt wanneer genoeg genoeg geweest is en je haar moet laten gaan.  En natuurlijk ga je haar enorm missen en mss zelfs wel vaak verwachten dat ze toch nog van achter de hoek gaat komen.  Maar ik denk dat je het haar verplicht bent, haar de allerbeste zorgen te geven ook al betekent dat dat dat het laatste is wat je voor haar kan doen.  En dit moet je natuurlijk voor jezelf uitmaken maar ik heb nooit een van mijn honden alleen gelaten op zijn laatste moment.  Ze zijn echt veel rustiger en geruster als ze een vertrouwt iemand bij hun hebben. Ook voor mij betekent dat laatste moment telkens veel, het is als het ware een laatste eerbetoon voor die jarenlange onvoorwaardelijke vriendschap die je kreeg Maar dat moet je natuurlijk kunnen, want je mag niet vergeten dat honden ook veel aanvoelen...

Het is heel moeilijk maar doordat je twijfelt en de da het ook niet weet zou ik gewoon nog even info opvragen bij een andere da, ook al is het voor je eigen gemoed rust, en daarna is de beslissing bij jou en ze is al mooi op leeftijd dus het eind is voor haar niet ver meer denk ik!

Sowieso blijf ik tot het allerlaatste moment bij haar, dat staat al vast, en ze wordt ook thuis ingeslapen, in haar vertrouwde omgeving.
Ik vind het zo moeilijk om de knoop door te hakken omdat ze heel vaak nog wel geniet van buiten te liggen, bij mij te zijn... Ik denk niet dat ze mijn ouders echt mist, ze herkent ze ook gewoon niet meer, ook al ziet ze mijn vader nog heel regelmatig.
Mijn dierenarts zegt zelf dat hij niets meer kan doen. Ik moet zelf uitmaken wanneer het goed geweest is, ik ken mijn hond het beste. Ik wil ze gerust nog eens binnenste buiten laten keren, maar er zijn verschillende redenen waarom dat tot nu toe nog niet gedaan is: mijn ouders vinden het niet meer de moeite en het zijn zij die de dierenartskosten moeten betalen, zelf kan ik dat financieel niet, hoe graag ik ook zou willen. Daarnaast geeft de dierenarts ook aan dat dat niet zo veel zin meer heeft, dat het dan waarschijnlijk toch gewoon is om het wat te rekken. Ikzelf vind kwaliteit belangrijker dan kwantiteit, hoewel ik de laatste week serieus twijfel of er nog veel kwaliteit is voor haar. :(

Jullie hebben gelijk wat de dierenarts betreft. Ik ga het eens bespreken met mijn ouders en vriend om een andere te raadplegen. Hoewel er hier in de buurt niet direct een is waar ik vertrouwen in heb. Mijn hond is als de dood voor dierenartsen en het met een zijn die aan huis kan komen. Ik ben zwanger en krijg haar niet meer in de auto, en zeker niet alleen.

Ik denk dat je heel goed weet wat je het beste kan doen en het antwoord al geeft!Meid .... dit is heel moeilijk, ik en vele anderen hier weten dat dit de moeilijkste momenten zijn maar je kunt nog iets doen en dat is om haar een slapend einde te geven zonder pijn!

Mja, inderdaad, ergens weet ik het al. Nu is alleen nog de knoop doorhakken: wanneer?Volgende zondag komen mijn papa en zus hier eten voor vaderdag. Iedereen kan dan nog afscheid van haar nemen en in de week die daarop volgt, laat ik de dierenarts komen. Tot dan probeer ik haar nog zo veel mogelijk in de watten te leggen. Ik werk momenteel niet dus ze moet bijna nooit alleen zitten.
Natuurlijk, moest ik eerder merken dat ze nog meer achteruit gaan, laat ik de dierenarts nog sneller komen!
Ik ga ze ook meer dan genoeg pijnstillers geven zodat ze zeker niet meer extra moet afzien, hoewel ze zichzelf dan wel regelmatig durft te forceren.

Lotje, je verhaal klinkt heel herkenbaar.(en persoonlijk heel beladen)
Ik heb zo mijn hond moeten laten gaan...en al was hij er nog graag bij, op het laatste was ook dat lichtje uit z'n ogen verdwenen.

Zoals je het beschrijft is je hond bezig aan de laatste reis. Jij moet alles waardig houden....tranen, ja....

sterkte

Bedankt voor jullie reacties allemaal! Ik heb er echt heel veel aan!Het is zo zwaar om het alleen te moeten beslissen. :(

En wat het ook zo moeilijk maakt: dat lichtje in haar ogen is er nog steeds. Anders was het duidelijk en waarschijnlijk ook al veel langer beslist.

Ik weet dat het moet, maar de knoop doorhakken en zeggen wanneer...

het is een vreselijk besluit wat je moet gaan nemen. wij hadden onze tayron 13 jaar , en de laatste 2 maanden ging t aleen maar slechter, aan de hart medicatie, aan de plas pillen, en ooohh wat werd ie beroerd, hij bleef spugen, en heel erg aan de diaree. je zag aan hem dat hij op was en er geen vreugde meer in had, en afgelopen woensdag 29-05 2013, kwam ik thuis en t heele huis onder de diaree en bloed en heb toen de DA gebeld , we konden gelijk komen, en bij t luisteren naar zijn hartje , die was al bijna niet meer te horen.we hebben gelukkig een super DA! ik wist dat hoe erg ik t ook vond om men beste maatje te moeten laten gaan, ik de juiste beslissing heb genomen. ook al doet t me nu onbeschrijfelijk veel pijn en mis ik hem heel erg.  ik wil je heel veel sterkte toe wensen en denk altijd je doet het beste voor je hond

Het is alsof je de laatste weken van onze husky Chenak beschrijft. Bij hem was het hijgen ook heel duidelijk stress, hij wist zich met zichzelf geen raad en ik denk dat hij ook pijn had.
Wat je kan doen is een afspraak bij de dierenarts maken om erover te praten, hoe nu verder. Het kost tijd om er naartoe te groeien (en het doet pijn, ik weet het) maar soms is het heel prettig om er dan even met een 'neutrale buitenstaander' over te praten. Uiteindelijk hebben wij 'nakje laten gaan tijdens ons bezoek aan de dierenarts, ook omdat hij de dagen ervoor jneens nog verder achteruit ging.

Wat wel fijn is - maar niet makkelijk: bedenk vast wat je zelf wil als je hem laat gaan: crematie, begraven, wel of niet de as thuis. Op het moment dat het zo ver is, is het moeilijker als je dat ook nog ineens moet beslissen
Sterkte!

Ik denk wel als je echt ziet dat het genoeg is (en die indruk krijg ik toch wel uit je verhaal), je niet te lang moet wachten omdat mensen nog afscheid willen nemen.
Als je ouders de hond heel belangrijk vinden zouden ze ook eerder langs kunnen komen. Ik zou in dit geval helemaal voor je hond kiezen, die moet dit allemaal doorstaan en niet op mensen gaan wachten die nog eens langs willen komen.


Nogmaals sterkte.

Ik heb er gisterenavond, vannacht en vandaag al de hele dag over lopen nadenken. Ik heb beslist dat het inderdaad het moment is om afscheid te nemen, ik weet alleen nog niet of het komende week zal zijn of de week nadien. Op dit moment gaat het vrij 'goed'. Ze is rustig, eet even goed als vroeger (of even slecht, het is altijd een moeilijke eter geweest), ze heeft geen diarree ofzo, loopt ook niet te janken of piepen. Ze ziet er zelfs een beetje opgewekt uit.
Ik wil niet absoluut wachten tot iedereen geweest is om afscheid te nemen, maar mijn vriend en papa willen er graag bij zijn (wat ik heel goed begrijp en ook wil!). Ik wil dat ook respecteren en daarom een moment zoeken dat zij ook kunnen. Maar sowieso, als ik zie dat het echt niet meer gaat voor haar, gebeurt het sneller.
De dierenarts is al een hele tijd op de hoogte dat de beslissing er zit aan te komen, dus ik hoef hem maar te bellen en dan komt hij langs.
Ook over de vraag 'wat achteraf' is al veel nagedacht en gepraat. Ze zal gecremeerd worden en de assen komen mee naar huis. Achteraf ga ik dan misschien beslissen om (een deel van) de assen uit te strooien op haar favoriete plekje in het veld. Dat wil ik nu direct nog niet beslissen omdat ik er spijt van ga krijgen eens het verdriet een plaatsje heeft gekregen.

ik denk dat je de juiste beslissing neemt, hoe zwaar ook.jouw hond kan niet meer doen wat ze altijd graag deed, en daar ligt voor mij de grens, omdat ik dat dan geen hondwaardig leven meer vind.
maar ik merk ook aan mezelf dat grenzen niet vast liggen. eerst was mijn grens dat ik mijn hond geen leven zou gunnen op pijnstillers, maar toen het moment daar was, gaf ik toch pijnstillers. nu is mijn grens als ze de dingen niet meer kan die ze leuk vindt, en de glans uit haar ogen verdwijnt.

Lotje, je zult het aanvoelen als het 'moment' daar is.
sterkte

Saskia, Wodan verwoord precies wat ik wilde schrijven. Je gaat het voelen, als het moment echt is aangebroken dan voel je het.
Niemand kan je vertellen wanneer het moment daar is, niemand van hier. Ik lees dat mensen je gelijk geven dat het lichaam op is, maar wij kunnen echt je hond niet zien vanachter onze computer.

Je zult, hoe moeilijk het ook is, zelf de beslissing moeten maken maar nogmaals, je eigen intuïtie, je eigen Ik, je eigen gevoel en wat heel belangrijk is, het gevoel van je hond, haar energie......ze zal je laten voelen wanneer het zo ver is,.

Ik wil je alvast heel veel sterkte, kracht, licht en liefde wensen.

Bedankt voor alle reacties! Ondertussen heb ik min of meer beslist dat ik ze volgende week laat inslapen. Hoewel het pas echt beslist zal zijn als het echt zover is. Na veel nadenken en praten, zijn we tot de conclusie gekomen dat mijn meid geen kwaliteit meer heeft in haar leven, de ongemakken worden te groot. Ik wil nu nog een weekje zorgen dat ik heel veel bij haar ben en dat ze nog zo veel mogelijk van het goede weer kan genieten. Nadien laten we haar rustig gaan. Ik voel ook aan mezelf dat ik er 'klaar' voor ben, ik heb er vrede mee. Het is de beste oplossing voor haar, anders zijn we het nodeloos aan het rekken.

Wij hadden hier thuis ook zon situatie onze border collie was nog maar  acht had artrose leukemie en slechte schildklier dan stierf zijn moeder ( op dertienjarige leeftijd aan hersentumor) ging het alleen maar achteruit kon niet meer recht leefde gewoon niet meer en hebben we ook een harde beslissing moeten maken.
Het is heel moeilijk zon beslissingen! Maar somd moet je een keuze maken hoe hard die ook is.
Je kan misschien een second opinie vragen aan andere DA? 

Heel veel sterkte en kk hoop dat het goed afloopt voor  je hond! !!

Veel sterkte alvast voor de week die komt.Je besluit is moedig en liefdevol.
Geniet samen, 

liefs,

Heel erg veel sterkte met dit proces en afscheid.Qua lichtjes in de ogen, het lichaam kan compleet op zijn, maar de geest/mentaal kan nog welwillend zijn, maar als het lichaam op is... kun je niet altijd wachten tot de lichtjes in de ogen gedoofd zijn.

We zijn ondertussen bijna een week verder en het grote afscheid komt korter. Morgenavond om 17u komt de dierenarts langs om mijn schat de rust te geven die ze verdient. Ik heb het er zo immens moeilijk mee, maar het is voor haar de beste beslissing. Of ik probeer mezelf daarvan toch te overtuigen. :(
We hebben de laatste week nog enorm hard van mekaars gezelschap genoten, maar ik heb die periode ok gemerkt dat het heel zwaar wordt voor, zeker met het warmere weer dat er geweest is.
Ik heb afgesproken met de dierenarts dat ik haar zelf de eerste inspuiting ga geven. Zo moet ze hem niet meer zien en hoeft ze die stress dus niet meer te ondergaan. Dat is het laatste dat ik nog voor haar kan doen. Ik hoop dat het allemaal rustig en vredig verloopt en dat ze gewoon in slaap mag vallen. Ik ben enorm bang dat ze gaat panikeren en zich tegen alles gaat verzetten. Ik vrees dat ik het niet aankan om dat te zien.

Heel veel sterkte

Mooi dat ze thuis kan inslapen. Ze zal je dankbaar zijn, want zij wordt uit haar lijden verlost.
Ik hoop dat je hond rustig inslaapt.
Heel veel sterkte en goede moed om het voor je hond zo waardig mogelijk af te sluiten.