verdrietig ????

welke verdtietige momenten heb je al eens gedeeld met je hond ?

Mijn vrdriet heb ik met Cyra gedeeld ben vorug jaar erg ziek geweest en heel veel gehuild van pijn,kwaadheid,woede en Cyra was er altijd om me bij testaan!!!e

Ik heb echt een verdrietig moment samen met noeky gedeelt.
Verleden jaar 11 okt 2008 toen ons maatje simba opeens zo uit ons leven getrokken is.
Noekt rouwde echt maar ik ging zelf ook door een hel heen.
Normaal ben ik nooit gevoelig voor de dood,Maar toen wel en toen is er ook echt een stukje uit me hart getrokken.
Als ik dit schrijf springen de tranen trouwens in me ogen.
Dus ik heb echt wel gevoel voor me dieren.

Liefs Jo

We hebben gelukkig vooral goede tijden .

Maar toen Mila voor het eerst bij ons thuis kwam met 5 maanden,was ze dus al 5 maanden gewend om omgeven te zijn door hondjes....

Bij ons in huis ging ze eerst alle kamers bekijken en langs de deuren snuffelen en zielig piepen,voor mijn gevoel op zoek naar :Waar zijn al mijn honden vriendjes nu??!

Toen dacht ik echt bij mezelf wat heb ik haar aangedaan,zo alleen met ons!!Werd ik erg verdrietig van.

Maar het is gewoon goed gekomen he!


Groetjes Soraya&Mila.

Ja heb ik Willemijn.
Welke: hou ik voor mezelf aangezien dit een openbare site is.

Misty was een hele goeie trooster, zij voelde perfect aan wanneer ik verdrietig was.
Ging bij mij liggen, zelfs als anderen niets aan mij merkten.
Soms kwam zij even bij mij en legde haar poot op mn been, zo van: ach vrouwtje ik ben er toch voor je?

Nu met Simba is die band nog niet zo sterk als met Misty (is een proces he)maar toch merk ik deze week dat hij weer op bed springt en dicht tegen mij aan komt liggen. Heb veel last van mn lichaam en denk dat Simba dat echt wel in de gaten heeft.

Dus straks zit ik met een hond in mn nek (want daar past ie) die mij aflikt om te troosten i.p.v. van die poot op mn schoot.

Groetjes Lia en een troostend likje van Simba die dat nodig heeft

Het was niet echt een heel verdrietig moment , maar meer pijnlijk.

Ik lag vorig jaar in het ziekenhuis , met een klaplong.
Mijn vriend heeft toen mijn chihuahua Gizmo mee naar binnen gesmokkeld in een sporttas. Dat was gedeeld verdriet! Mijn hondje die me zo had gemist was me helemaal af aan het likken en snapte er niks van dat het vrouwtje met zo veel pijn had, en aan allemaal rare machine lag
De verpleegster is zelfs tussen door naar binnen gekomen om mij eten te brengen , maar ze had niks in de gaten , snel een dekentje er over heen en meneer hield zich keurig koest.
Hij heeft me toen echt getroost en het was het leukste bezoek van allemaal!

yvonne, goed dat je cyra hebt.

jo dan komen de gevoelens toch naar boven voor onze honden he.

soroya wat een verdrietige momenten zijn dat dan. endat jouw hond zo verdrietig was heeft tie toch weer troost bij jou gevonden.

en lia, nee dat hoef helemaal niet, ik begrijp dat heel goed hoor.

Raki is niet zo'n heel knuffelig hondje, ook vanwege zijn slechte start in het leven denk ik. Hij komt af en toe bij je zitten, maar laat zich niet graag aaien.
Toen ik heel verdrietig was omdat mijn relatie was uitgegaan (aantal jaren terug alweer), kwam Raki bij me zitten om me te troosten. Hij zat eerst stil en keek me aan van 'aai me maar' en daarna kroop hij helemaal in m'n nek alsof hij wilde zeggen 'het komt wel goed, ik ben toch lief voor je'.... Dat vond ik heel ontroerend en onze band is er door versterkt.

lola cobus en boris ik en mijn man hebben vorig jaar 5 sept daisy de baas van de teckels in moeten laten slapen

Mexx was er vanaf dat ik 18 was, dus genoeg drama meegemaakt. Het verbreken van de relatie met de ex, dat niet alleen voor mij maar ook voor Mexx afschuwlijk was aangezien hij echt gek op hem was.
Mexx heeft maanden getreurd.
Het overlijden van mijn oma en 2x mijn nek operatie waar hij me bij steunde.

Onze labrador Nouschka (overleden nov 1996) was de steun en toeverlaat van onze zoon Niels.
Niels is namelijk autistisch. Als hij een moeilijk moment had, verdriet, boos was omdat hij niet begrepen werd door zijn omgeving, enz. zocht hij altijd onze lab op. Of Nouschka kwam bij hem zitten of liggen....zo geweldig om te zien !!!
Toen we haar in moesten laten slapen, omdat ze zo helemaal opgeleeft was, oud, moe, heel veel pijn, noem het maar op, hebben we als gezin een moeilijke tijd doorgemaakt, maar vooral voor onze zoon was het heel moeilijk !
Nu, 3 jaar later, gaat hij nog steeds huilen als hij foto's van haar ziet, of als we over haar praten. (Niels in inmiddels 11 jaar).
Dit doet mijn man en mijzelf nog steeds verdriet, om hem zo verdrietig te zien.
Nouschka was een hele bijzondere hond, die nog steeds iedere dag gemist wordt.

Ik heb heel veel verdrietige momenten gedeeld met vooral mijn lieve Blondie, maar ook met de hond waarmee ik ben opgegroeid.

Zo heeft Blondie mij echt door mijn zwangerschap heen gehaald. Tijdens mijn zwangerschap heb ik heel veel op mijn bordje gekregen en door mijn zwangerschap (hormonen enzo) viel alles ook zwaarder dan normaal. Zo is tijdens mijn zwangerschap mijn oom van pas 54 jaar overleden, zo kregen mijn broer en schoonzus toen te horen dat ze geen kindjes konden krijgen, mijn vader die in het ziekenhuis opgenomen moest worden vanwege zijn hart, een andere oom waarbij huidkanker geconstateerd werd enz enz....
Mijn zwangerschap is een heel bewogen tijd geweest en wat heb ik ontzettend veel steun uit mijn lieve Blondie kunnen halen. Zij was er echt altijd voor me en heeft me zo ontzettend getroost!

Ik heb dus meer dan genoeg verdriet met mijn honden gedeeld, maar het meeste met Blondie. Wat mis ik haar nog ontzettend veel, ik zal nooit meer zo'n fijne hond krijgen als haar en dat is ook gelijk een groot verdriet wat ik met de honden die ik nu heb deel....

Teveel op op te noemen erlijk gezegd.
Deelde alles met de hond.
Ze stelde geen lastige vragen en tranen likken vond ze heerlijk

Juist de honden in mijn leven hebben me altijd enorm gesteund in moeilijke momenten.Ze gaven ook vaak de reden om door tegaan,als je dan naar hun keek wist ik dat ik aan hun moest denken en wat er gebeurde ik verantwoordelijk was voor hun en hun geluk.En dat sleept je er dan gewoon doorheen.
En als je de enorme liefde voelde die ze je gaven, dan werd je daar toch hoe naar al het andere ook was, warm van.
Iets wat in iedergeval goed was, en wat een positieve energie in mijn leven gaf.

Groetjes Marianne