Als je nu je hond zou omschrijven?

Hallo allemaal,

Vandaag op deze regenachtige saaie dag vraag ik me af.......
Als jullie nu je hond (op volwassen leeftijd) zouden omschrijven.
Klopt dit dan ook met wat je vooraf had verwacht/ overeenkomt met wat jullie over het ras/kruising hadden gelezen? En was het opvoeden van je hond om te komen waar je nu bent, gegaan zoals je vooraf had verwacht?

Past hij/zij in een "standaard" plaatje (gedrag of uiterlijk) of hebben jullie toch een "uniek geval" (al ben ik ervan overtuigd dat elke hond uniek is, jullie begrijpen wel wat ik bedoel denk ik) te pakken .

Ik lees vaak bij bepaalde rassen zeker ook die als "eerste" hond "makkelijk" zou kunnen zijn, waarin mensen vaak toch tegen moeilijke dingen aanlopen. Zeker wanneer mensen een pup/jonge hond aanschaffen hier nog wel eens een "verkeerd" beeld bij hebben.
Ook dat je vaak alleen in de omschrijvingen leest / ouder dieren ziet, hoe een hond kan worden als deze goed opgevoed is (op misschien wel de meeste perfecte manier) en ruim volwassen is. Hierdoor komen sommige rassen misschien wat (te) makkelijk (te) gezellig of (te) leuk over en wordt er misschien niet goed uitgelegd waar je door heen moet om daar überhaupt te komen.

Vaak zie je ook dat er veel jonge honden als herplaatser worden aangeboden omdat het toch erg moeilijk is om hem goed op te voeden of te veel tijd/aandacht en geduld vraagt dan waar mensen zich op hebben ingesteld. Dit kan trouwens ook qua uiterlijk, grote, vacht e.d. zijn.... en hoeft niet perse alleen met gedragsmatig anders uit te pakken...

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen met jullie hond/ras vanaf pup tot bejaard.

Schrijf er even bij om welk ras/kruising het gaat en wat de leeftijd is.
Dat maakt het wel zo overzichtelijk denk ik

Wij hebben Lola via een stichting uit een asiel, ze werd in een bos gevonden en zat daarna vier jaar in een asiel en echt een heel primitief asiel.

Toen wij haar uitzochten was dat van een foto, met een heel korte beschrijving, gewoon omdat er niet veel te vertellen valt van een hond waar verder niets van bekend is en die lange tijd gevangen heeft gezeten.
Het allerbelangrijkst was dus om helemaal geen verwachtingen te hebben en er "alleen maar" voor te zorgen dat ze nog een zo goed mogelijke tijd tegemoet gaat.

En toch had ik me wel vergist, zo had ik gedacht dat ze zou voelen dat ze nu veilig is en ons kan vertrouwen en zou gaan genieten van heerlijke wandelingen een lekker kussen en goed eten.

De eerste aanwijzing kwam toen de stichting belde dat ze met muilkorf meekwam, ze had gebeten naar de mensen die haar in een transportbox wilde zetten. Ik dacht dat dat wel te begrijpen was en deed eenmaal thuisgekomen meteen haar muilkorf af, en had meteen toen ik haar even wilde aaien (wat ik in de auto op de weg naar huis al de hele tijd gedaan had zonder problemen) ineens een grauwende wolf voor me die ook echt beet. Ook bij haar etensbak gromde en grauwde ze vervaarlijk.

Buiten viel ze letterlijk uit naar alles, verkeer, mensen, andere honden. Ze vond het allemaal veel te overweldigend en liet zich soms gewoon op haar zij vallen en de eerste keer dacht ik dat ze dood was, zo hield ze zich namelijk.
Ook likte ze obsessief de vloer binnen.

Dit hadden we dus niet echt voorzien en we hadden helemaal geen dankbare hond in huis die genoot van alles wat ze kreeg. Ze was bang en daardoor ook agressief. En aangezien ze een flinke hond is met stevige tanden waar je respect voor moest hebben, hebben we contact gehad met de stichting over hoe het beste te handelen, en kregen we tips mee. Ook ontdekte ik dit forum, en ook hier heb ik veel geleerd. Het beste wat ik geleerd heb is dat je naar de hond zelf moet kijken, naar wat die aangeeft aan te kunnen. De hond zelf was dus eigenlijk de beste lerares voor ons, ik heb nog het allermeeste van haarzelf geleerd.

Nu zou ik haar omschrijven als slim, lief, vriendelijk, zelfstandig en sociaal. De beste hond die je maar kan hebben, als je maar rekening houdt met wat bij haar kan en wat niet.

Nog even over het ras: dat is onbekend, ze ziet er uit als een kruising rottweiler herder en heeft ook wel dat karakter vind ik.

Bedankt voor je indrukwekkende verhaal.
Ik kan wel een beetje indenken (niet voelen) hoe jullie daar gestaan hebben en dit totaal niet hadden verwacht met een nieuwe, onbekende hond die zich dan zo gedraagt.
Ontzettend knap dat jullie ondanks alles, zo door zijn gegaan en een geweldig resultaat hebt bereikt.
Menig had opgegeven denk ik.

ik ben ook heel trots op haar als ze daar zo lekker zelfverzekerd rondscharreld op zoek naar een intressant geurtje

Een hond als Lola had idd niet in de verkeerde handen moeten vallen, dat had gevaarlijk geweest voor alle partijen.

Cosmic heb ik nog niet zo lang, dus daar kan ik niet veel over vertellen m.b.t. hoe ze was toen ze jong was en hoe ze is nu ze oud is (want ze is nog niet oud).
Maar Punk..

Toen ik Punk uit het asiel adopteerde was ze zes jaar oud. De dierenarts waar het asiel mee samenwerkte had haar op anderhalf jaar oud geschat. Daar was ik dus vanuit gegaan, pas toen ze goed en wel bij mij zat kwam ik achter de waarheid.

Ik ging er dus vanuit dat ik een jonge, puberende, halve Mechelaar mee naar huis nam (moment van verstandsverbijstering, denk ik, haha). In het asiel was ze druk, nerveus, blafferig, had last van kennelstress, sprong op, beet in je handen en in de riem. Punk was mijn eerste "echte" hond. We hadden daarvoor wel een Schnauzertje gehad, maar daar deden we eigenlijk nooit iets mee, en was echt het gezinshondje, zeg maar. Maar Punk was echt van mij. Zodra ze thuis kwam begon de benchtraining, want we hadden géén idee of ze alleen kon zijn, zindelijk was, zou slopen, etc. Dus voor de zekerheid 's nachts in de bench. Dit ging goed. Ik durfde haar buiten niet los te laten, dus altijd aan de riem. Gehoorzaamheidscursus gedaan (typetje slipketting eromheen en corrigeren met die handel, dat was toen "hip") en ook dit ging goed, Punk was enorm gehoorzaam (snap ik, zou ik ook zijn met een slipketting om m'n nek). Maar goed, al snel kwam Punk tot rust. Ik kwam steeds meer achter haar voorgeschiedenis, en ze bleek van een kraker geweest te zijn, en was altijd gewend om alle vrijheid te hebben. Ze liep overal los, had een enorm kraakpand ter beschikking, had nooit opgesloten gezeten o.i.d. Het is dus een wonder dat dit allemaal zo goed gegaan was bij mij. Maar zodra ik dit te weten kwam, heeft Punk nooit meer opgesloten gezeten. De bench ging weg, en we hebben nooit problemen gehad. Ook de riem ging af, ik heb altijd een riem bij maar Punk loopt eigenlijk nagenoeg altijd los. Ze heeft haar vrijheid weer terug

Punk blijkt héél anders te zijn dan dat ik dacht. Ik dacht dat ze zo'n "standaard" nerveuze, klepperende Mechelaar was. Maar Punk is alles behalve nerveus, ze is ontzettend stabiel, eigenlijk is ze nooit ergens bang of onzeker over. Ze is geen werkhond, echt gewoon een.. huishond. Ze heeft wel de "will-to-please", ik heb nog nooit meegemaakt dat Punk niet luisterde als ik haar een commando gaf. Haar stabiliteit en socialiteit helpt mij enorm. Ik heb zelf autisme en vind het eng om onder de mensen te komen. Maar Punk kalmeert mij, stimuleert mij om dingen te ondernemen en onder de mensen te komen. Het enige waar ze mij niet bij kon helpen was openbaar vervoer. Ik raak zelf in paniek als ik in bijv. een bus zit, maar Punk helaas ook. Dus onze paniek versterkt elkaar in die zin alleen maar.

Bedankt voor je verhaal van Punk.
Ook voor jou is het dus heel anders uitgepakt dan je waar je je op ingesteld had. Zoals ik lees, juist heel erg positief allemaal dan waar je misschien rekening mee had gehouden.
Fijn dat jullie elkaar zo aan voelen en dat Punk je kan helpen op de momenten die voor jou lastig zijn.
Hopelijk komt er over een tijdje (misschien wat jaartjes) ook zo'n positief verhaal over jou en Cosmic.

Ik heb zelf Lex. Mijn jack-russel van 13 jaar. (en Ruby maar goed die is hier pas 4 weken dus niet helemaal eerlijk ten opzichte van haar om daarin al iets te schrijven of de verwachting kloppen)

Lex heb ik als pup gekocht toen hij 7 weken was. Mijn eerste eigen hondje. Wij hadden wel altijd honden thuis en ik woonde toen ook nog (deels) thuis. Lex had dus meteen 2 teckel vriendjes.

Als ik nu terug kijk, heb ik aan Lex echt een fijn en vooral makkelijk pupje gehad.
Hij was ontzettend snel zindelijk en luisterde redelijk goed wat je van een jack-russel pup mag verwachten, grote will to please naar mij, kon vrij snel en zonder problemen alleen even thuis blijven, was totaal geen sloper in huis (wel eigen speeltjes) het ging eigenlijk allemaal goed, vanzelf en gemakkelijk.

Zijn pubertijd en de eerste 3 jaar waren best lastiger zoals eigenlijk met elke hond die pubert maar geen bijzondere grote dingen die echt tegen vielen (dat kan ook komen omdat het al 13 jaar geleden is en het dus ook niet allemaal meer zo vers in mijn geheugen ligt) Lex is van nature een heel zelfstandig hondje met een hoge dominantie buiten, in huis is hij juist onderdanig. Ik heb zijn eerste 3 jaar geen cursus gedaan. Niet omdat ik niet wilde maar leefde een beetje tussen werelden/onregelmatig op dat moment waardoor het lastig werd om dat met zijn cursus te combineren.

Ik woonde en werkte zijn eerste levensjaar op een manege en op zaterdagavond reed ik naar huis (naar mijn ouders) en ging zondag avond dan weer terug. Door het werk op een manege (van 's morgens 7.00 uur tot 24.00 uur als de kantine dicht ging) had ik dus weinig vrije tijd tussen door. Ja wel tijd genoeg om met lex bezig te zijn maar niet om ook echt van terrein af te gaan. Ik moest wel aanwezig/ aanspreekbaar blijven.

Toen Lex 3 was en ik inmiddels echt al een tijdje op mezelf woonde en gesetteld was, heb ik een mechelse herder uit het asiel geadopteerd. Zij was al 9 jaar. Omdat dit een teefje was (wel steriel) en Lex nog niet gecastreerd begon hij rij gedrag te vertonen (niet dominantie maar door hormonen). Ik heb Lex toen laten castreren en dat heeft enorm geholpen in zijn doen en laten. Ook ben ik toen met Lex de A cursus gaan doen. Dit was niet zo'n succes. Hij luisterde voor geen meter op het veld. Ik stond op een gegeven moment met fricandel en kaas en meneer deed precies wat hij wilde.... rond rennen,  iedereen gedag gaan zeggen (ook de mensen die in de kantine zaten) en gaf een vrolijke sfeer binnen de groep (behalve bij mij). Omdat ik bij een hondenschool zat die toen nog erg streng was in mijn ogen, heb ik met Lex geen examen gedaan, wel de cursus afgemaakt.

Ik ben hem thuis gaan trainen want thuis werkt hij super graag voor me, met een grote focus en will-to-please en hij ging met sprongen vooruit, kon/kan prima loslopen in het bos en luistert dan ook! Ook heeft mijn mechelse herder hem een eind opgevoed. Als Lex ervan door probeerde te gaan ging zij hem "halen" corrigeren, als Lex lelijk deed naar een andere hond ging zij hem vertellen dat dat niet leuk is.

Nu is hij 13 jaar en geniet ik nog altijd ontzettend van hem. Ik kan lezen en schrijven met hem en ken al zijn streken, eigenaardigheden, angsten en bijna zijn gedachten. Hij luistert goed, is dol op water en zwemmen, is nog altijd erg zelfstandig in zijn doen laten en pittig buiten naar andere honden als hij aan de lijn zit. Los heeft hij totaal geen problemen. Ik zie mij mogelijk in de toekomst, als Lex er niet meer is ooit wel weer een jack-russel hebben, want ik heb wel echt verliefd op het ras.

Hij is heerlijk (soms te) eigenwijs, erg trouw naar het baasje (in mijn geval wel duidelijk 1 persoon, andere mensen vind hij leuk maar hij hangt absoluut naar mij), energiek, jachtinstinkt op konijnen maar gelukkig niet in het bos alleen op zicht, sociaal met mijn eigen dieren, will-to-please als het hem uitkomt, een enorm focus op iets wat hij lang, heel  lang kan vasthouden, soms wel weken, zeker niet dom, erg pienter en kan goed zelfstandig denken.

Toch zijn er ook punten die ik vooraf heb onderschat of misschien niet voldoende had gerealiseerd/gecorrigeerd/ te mooi voorgesteld.

Ik had heel graag met hem richting behendigheid, flyball e.d. getraind. Maar omdat hij zo'n moeite al had in de A, ben ik nooit verder in club verband met hem gaan trainen. Nu hij daar wel "klaar" voor zou zijn, is hij te oud om nog zo'n heel traject te gaan beginnen (en dan doel ik wel op een aantal jaren terug).

Ook het toch grootheidswaanzin/dominantie naar vreemde honden aan de lijn blijf ik wat lastig vinden. Ik heb hem een eind gekregen met trainen maar met riem aan, is het toch echt een pittige dondersteen wat er niet (meer) uitgaat. Ik heb het zelf ook geaccepteerd maar jammer vind ik dat wel.

Hij verscheurt konijnen... das iets minder. Maar niet onverwacht.
Met alle andere dieren kan hij goed overweg.

Lex is nooit een schoothondje (ook nooit geweest).  Komt ook niet zomaar uit zichzelf een knuffelen halen. Hij is erg zelfstandig maar vind aandacht, een knuffel en samenspel wel geweldig, maar zal zich nooit op of aandringen tot iets.

Ook wat mij erg opvalt is dat veel andere honden moeite hebben met een jack-russel. Hierdoor sta ik toch altijd in de alerte fase als we ergens lopen waar hij los kan. Ik weet dat hij de andere over het algemeen goed negeert/niet op zoekt, maar andere honden hebben toch snel iets tegen hem. iets wat ik wel kan indenken want ook al zoekt hij andere honden niet op, lex neemt snel een dominante (ik ga niet aan de kant voor jou) houding aan, als een andere hond naar hem komt. Hij zal nooit open, nieuwsgierig of speels reageren. Hooguit een snuffeltje aan elkaars kop en kont en dat was het wat hem betreft wel.

Wat vacht betreft het zijn enorme ruihonden, het hele jaar door (wel met periodes dat het meer is dan andere periodes) met ontzettende piekhaartjes '

Mijn eerste hond nadert we de karakter omschrijving. Beetje fel, maar goed, dat houden we maar op het feit dat het een teef is.


De jongste overtreft mijn verwachtingen. enige wat niet zo strookt met karakteromschrijving, is het feit dat hij ontzéttend sociaal is. Niet dat dat verder een minpunt is uiteraard

Bink wel.

Stronteigenwijs, doet wat híj wil en waar híj zin in heeft. Dol op lui zijn, slapen en het zonnetje. Maar op sommige momenten weer heel erg veel energie en actief. Een echte alleseter. Ja hoor, een échte Bull!

onze fabio
was heel niet de bedoeling om een reu erbij te nemen
gingen op visite bij een fokker
zag hem en was op slag verliefd
hij is zo zachtaardig ,vrolijk en ontzettend lachwekkend
en heel gevoelig echt een mama's kindje
ben zo blij dat hij erbij is

ooooooooooo wat een leuk topic, kan ik eindelijk eens over Bamse schrijven, hoe IK haar vind.

Bamse is een bijzondere hond, vier maanden was ze toen ik met haar alleen kwam te staan,{had haar al met acht weken} een vrolijke energieke hond, al wat gericht op een persoon, ikke.

de opvoeding kwam voor mijn rekening, en die heb ik zo goed mogelijk volbracht, geen auto dus niet naar cursus met haar, aangezien het niet mijn eerste hond was was dat geen enkel probleem.

uniek ? ja, een unieke hond, al mijn andere honden leefden in een roedel, Bamse en ik vormen de roedel, dus op elkaar aangewezen. denk dat dat een goede band vormt.

nimmer is ze vervelend geweest, nimmer problemen gehad met de opvoeding, zo,n geweldige tiener, en toen ze volwassen werd en nu is, een fantastische hond.

en ja een hele bijzondere hond, in goede en slechte tijden is ze er voor me. en ik voor haar.

Als ik afscheid van haar zou moeten nemen, zou ik dat verschrikkelijk vinden, en schuif het dan ook voor me uit. haar missen ? nee dat kan ik niet.

en dat hoef ook niet, Bamse wordt heel oud.

Bobby, nu drie jaar, heb ik van pup af aan en is mijn eerste eigen hondje. Ze werd aangeboden als Cairnterrier en de vader was ook een Cairn, maar haar moeder, daar kon ik echt geen ras uithalen. Ik geloof dat alles er wel zo'n beetje inzat en daarbij was ze ongeveer twee keer zo groot als een Cairnterrier! Maar het was wel een geweldige hond. Een beetje afstandelijk naar ons toe, maar super trouw aan haar baasje, waar hij ging, ging zij ook. Dat was misschien wel de belangrijkste reden waarom ik toch een hondje van dit nest wilde. Eenmaal daartoe besloten wist ik ook precies welk hondje, ik kan het niet uitleggen, maar voelde meteen al een enorme klik met juist dit hondje. Achteraf was het ook het meest rustige hondje, dat ook het meest bij het baasje in de buurt bleef, misschien dat dat het was.

In ieder geval, dit is dus een beetje de voorgeschiedenis van Bobby en ik moet zeggen dat het echt mijn droomhondje is. Ze heeft inderdaad het karakter van haar moeder, heel baasgericht, alsof ze een onzichtbare antenne heeft dat op mij afgestemd staat. Ze luistert ook naar de kleinste wenken, past zich snel aan de situatie aan en dat maakte haar ook makkelijk op te voeden.
Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, is dat ze wel erg eenkennig is en niet zo makkelijk met vreemden. In het begin kroop ze achter me weg bij vreemde mensen en honden. Ik dacht toen dat ik haar juist moest laten aaien en met honden kennis laten maken voor de socialisatie, maar daar werd ze alleen maar banger van. Pas toen ik begreep dat ik haar niet moest dwingen maar gewoon haar eigen tempo laten bepalen, ging het steeds beter. Niet meteen een vreemde er boven op laten duiken, maar eerst even met hem praten, uitleggen dat ze niet zomaar aangehaald wil worden en jahoor, op een gegeven moment komt Bobby vanzelf even snuffelen en kennis maken. Nu kan ik haar overal mee naar toe nemen, heb ook diverse cursussen met haar gedaan en alles vindt ze even fantastisch.

Kimmi, een Westie van 9 jaar, is van mijn moeder geweest en heb ik na haar plotselinge overlijden overgenomen. Kimmi was weer echt een droomhondje voor mijn moeder. Ze is lief, aanhankelijk, rustig en vindt het heerlijk aangehaald te worden. Mijn moeder heeft jarenlang Westies gehad en eigenlijk waren ze allemaal een beetje rustige, bijna knullige hondjes. Toch niet helemaal zoals het ras bekend staat, dan vraag ik me af hoeveel opvoeding ermee te maken heeft hoe een hond uiteindelijk wordt. Als pup was Kimmi juist superdruk altijd, pas toen ze volwassen was werd ze steeds rustiger.
Kimmi kan tegelijk ook nogal eigenzinnig zijn en haar eigen gang gaan. Daar moet ik nog steeds een beetje aan wennen. Dan reageert Bobby al bijna als ik iets alleen maar denk en Kimmi kijkt pas naar drie keer roepen heel verbaasd op. O. wilde je de andere kant op lopen? Neuh, ik blijf hier nog even lekker staan snuffelen hoor.
Wat dat betreft hebben ze allebei een totaal verschillend karakter, maar toch gaat het prima samen, gelukkig.

Mijn hond is fantastisch!
Hij heeft werkelijk geen 1 gedragsprobleem!
Hij is super lief!
Super trouw!
Altijd ergens zin in hebben.
En hij is lekker rustig!
Het is de ideale hond!

Onze hond is een hond zonder problemen.
Ze was heel snel zindelijk 13/14 tiende week.
Ze heeft geen cursus gehad, dat hebben Bram en ik samen gedaan, na 2 reuen moet je het wel weten.
Wij vinden dat we erg met haar geboft hebben, luisteren deed ze al heel snel.
Wordt er aan de deur gebeld gaat ze rustig kijken door het gordijn opzij te schuiven.
Dat doet ze ook als wij thuis komen. Niet blaffen.
Ze geeft aan als ze de tuin in wil(nu is het nog te koud om de deur open te zetten) wil ze naar binnen, gaat ze voor de deur staan en geeft een blafje, dat hebben wij haar aangeleerd. Aangeleerd door haar te laten spreken. In haar eerste jaar bleef ze op ons wachten, toen hebben we haar leren spreken. Ik keek door het raam en zei ,"hoe spreekt ze" en ja hoor daar kwam het blafje.
Ze is te lief voor woorden, kortom de ideale hond.
Onze Raïsalientje.

Misia
Een hele bijzondere hond. Intelligent, heel gevoelig voor stemming, dolenthousiast en een "geef nooit op" mentaliteit. Binnen de rust zelfde, zelfstandig, vraagt niet veel aandacht maar eist het wel op als ze aandacht wil. Een dame met handleiding, die respect verwacht van andere honden en het niet accepteert als ze dat niet krijgt maar wel uitermate betrouwbaar in haar reacties.

Daisy
Daisy is het makkelijkste hondje van Nederland. Het maakt Daisy niet uit waar ze is, binnen, buiten, thuis, op visite, bij wildvreemden, als ze maar bij je mag zijn. Kenmerkend is haar staartje, die kwispelt altijd. Ze is angstig naar andere, grotere honden, maar is geen schim meer van het onzekere hondje die wij overnamen van mensen die haar als impulsaankoop hebben aangeschaft.

Tara is een hond uit 1000-den!
Mijn eerste 'eigen' hond die ik opgevoed heb, met cursus en al... maar wat een makkie. Zij en ik zijn 4 pootjes/2 handen op 1 buik!

Oh... het idee dat ze er straks niet meer is... Over minsten 10 jaar (hoop ik) maakt mij misselijk.

Maksie hebben we uit het asiel gehaald. Ze gaven niet veel info over hem,het enige wat ze zeiden was dat hij wel eens bijt,veel kapot bijt,overactief en héél bang is. We hadden ons dus al voorbereid,maar eenmaal thuis was niks daarvan waar. Hij bijt nooit (alleen per ongeluk tijdens het spelen),hij was helemaal niet bang toen hij thuis kwam en hij is niet overactief. Maksie is niet zo'n typische jack x chihuahua. Hij is niet zo een 'keffende,jaloerse,gemene hond" zoals veel mensen chihuahua's wel noemen. Hij is de liefste hond die je je maar kan voorstellen,hij doet geen vlieg kwaad. Jaloers is hij ook niet. Hij is gewoon een speelse,happy hond die ook wel van knuffelen houd

Tsja... Nu kom ik met mijn verhaal...
Al jaren had ik het over een hond. Eerst toen ik bij mijn ouders woonde en daarna toen ik samenwoonde met mijn vriend.
De vader van een vriendin van mij is agent en traint politiehonden. Ik was verliefd op zijn Mechelaars, prachtige, lieve, sociale (behalve in functie), strak onder appel staande honden. Dat wilde ik ook!!
Mijn vriend niet... Agressieve koppen, dat was het enige wat ie zei als ik het over een Mechelaar had.
Daarnaast is de jacht mij met de paplepel ingegoten, dus was ook altijd al verliefd op een Duitse staander en een heidewachtel. Mijn vriend niet. De labrador, dat moest hem worden. Kon met kinderen, lieve hond, rustig, trouw... Blablabla. Maar goed. Ik wilde geen labrador.
Contact gehad met fokkers van heidewachtels (achter zijn rug om... Oeps..) en veel informatie opgevraagd. Trouw, lief met kinderen, allemansvriend, waaks, zeer trainbaar, loyaal en soms een tikkie eigenwijs. Kwam overeen met mijn karakter... Dus de heidewachtel it is voor mij.

Totdat een kennis van mijn vader een nestje had. Vriendlief nog steeds niet overtuigd. Geen mooie honden, te klein, houd niet van jachthonden... Stiekem een afspraak gemaakt en onder valse voorwendselen vriendlief meegenomen. Hij kwam binnen, keek me aan en stormde (niet echt, maar je snapt wat ik bedoel) richting de werpkist. Hij smolt. Nero kwam naar hem toe en gaf hem een lik in zijn gezicht... Wij waren verkozen tot de toekomstige baasjes van Nero.

Een paar weken later was het zover... We mochten Nero ophalen. Ik had me ingelezen, boekjes in huis, verhalen van anderen... Zo goed mogelijk voorbereid. En ondanks al die voorbereiding... Is het me gruwelijk tegengevallen! Niet tot me doorgedrongen dat zo'n hummeltje zijn naam nog niet kent, de bench niet in 3 tellen is aangeleerd, het zorgen voor en de verantwoordelijkheid over... Ik dacht iedere dag de eerste weken dat ik iets fout deed, ik niet voor een hond was weggelegd, hij zo dood in zijn bench kon liggen... Sloeg nergens op maar ik was zo onzeker! Niets lukte in een keer.

Nou, op naar cursus! Ik was super trots, Nero kon al zit en af... En daar hield het op. De eerste cursus was drama. 3 keer geweest en nooit meer teruggekomen. Hup, naar de volgende cursus. Nero was de drukste van het stel. Korte spanningsloos, zeer weinig concentratie en alles en iedereen was leuker dan dat ik was. Manmanman... Wat zijn we van ver gekomen!

Mijn beeld bij onze hw was dat hij direct alles zou begrijpen, goed kon luisteren, een beetje eigenwijs zou zijn. Nu, 1,5 jaar later, luistert Nero netjes, begrijpt veel en is nog steeds stronteigenwijs! Als hij denkt dat hij iets beter kan dan dat ik het kan... Dan doet ie het! Hij steekt nog net zijn middelvingertje niet op..
Ik heb sinds een half jaar geaccepteerd dat dit is wie Nero is, niet los kan, lief is voor iedereen, onbezonnen, schattig, eigenwijs. Anderen vinden soms dat ik mijn hond niet onder controle heb... Ik heb mijn hond fantastisch onder controle, daarmee rekening houdend met zijn gebruiksaanwijzing!

De band met mij en Nero heeft lang geduurd, waarschijnlijk omdat ik het lastig vond om zijn karakter te accepteren. Toen ik dit ging accepteren werd onze band beter en beter en ik kan nu zeggen dat ie fantastisch is! Ik ben vorige week flauwgevallen, Nero heeft mij wakker gemaakt. Een dag later gingen we wandelen en hij werd belaagd door 5 grote (wel hele lieve, niets kwaads in de zin) honden, hij springt in mijn nek. Ik kan blind op hem vertrouwen en hij op mij.

Achteraf gezien hebben we veel up's en down's gehad samen. Ik heb heel veel dingen onderschat, geen rekening mee gehouden, ondanks mijn voorbereiding van bijna 1,5 jaar. En toch.... Ik zou de 1,8 jaar zo weer over doen!! Want wat Nero mij nu brengt en geeft.... Dat wil ik never niet meer kwijt!!

W.b.t het laatste stuk... Spreek ik ook voor mijn vriend!!

De labradoodle is intelligent, sociaal, speels, intuitief en soms te enthousiast.

Herkenbaar, al is onze Moos geen "echte". We kregen hem als pup. Een labradoodle, omdat onze zoon allergisch is en pdd-nos heeft. Des te ouder hij wordt (14 maanden) des te meer hij naar mijn zoontje trekt, hem beschermt en hem lijkt te begrijpen en voor hem "zorgt".

Ook de intelligentie is goed merkbaar, als hij wat minder aandacht krijgt, dan kan hij dat goed afdwingen . Een uitdaging dus, voor ons als beginnende hondenbaasjes.


Tijdens het uitlaten is hij ontzettend sociaal, actief en speels, heerlijk om te zien! Daarnaast is hij thuis rustig en knuffelig, erg fijn.

Bewust gekozen voor een deur met een onder raam. Hier was ze een maand of 7.
Ze zat braaf op het baasje te wachten.

Sasja is pas in huis gekomen toen ze 1,5 jaar oud was.Mishandeld en totaal uitgehongerd.
(Ik woonde op dit moment nog in het ouderlijk huis.)

Ik heb Sasja eigenlijk weer geleerd om hondentaal te gebruiken.
Gewoon sosiaal om te gaan met andere honden.
Handen die van boven komen zullen niet slaan, wel aaien en koekjes aanbieden.

Helaas door mijn broertje toch regelmatig mishandeld...kwam er helaas te laat achter.
Met als gevolg dat ze pas sins 8 maanden haar eigen karakter naar boven kan laten komen.

Wat ik wist wat er in zat, komt nu naar boven.
Zeer sosiaal naar mensen en zelfs kleine kinderen toe....zelfs baby.s krijgen een lik (als de mama het goed vind)

Ik kan haar alles aanleren en zelfs dingen weer afleren.
Zo leert ze nu dat ze niet op katten mag jagen, maar wel op muizen.

En verder...waar ik net achter kwam..haar laatste stunt....
Sasja staat bij de deur dat ze naar buiten wilt.
Ik doe de deur open...en Sasja ziet haar kans schoon en gaat snel op mijn plekje liggen in de bank!!!!
Wat een slimme meid....ze laat me versteld staan....ze is nog slimmer dan dat ik dacht.

Pas nu komt haar humor-kant naar boven.
Heeft ze ineens een stoot energie gekregen...Sasja is op het moment niet moe te krijgen.
We lopen nu 3 uur per dag....en nog loopt ze te stuiteren...I love It!!!
(Ben nu nog bezig om uit te vogelen hoeveel beweging per dag ze nodig heeft om haar savonds lekker te laten slapen.)

En dat voor een hond van 8 jaar.
Wat ik dacht dat er in zat, komt nu omhoog.
Ze snapt dat ze niet zomaar de weg mag oversteken....
Rend ze weg als ze een konijn ziet, komt ze altijd terug.

Als ik het karakter van Sasja in woorden zou omschrijven krijg je:
-Zelfreddend.
-Slim
-Knuffelkont en slijmbal
-Uitgekookt
-Energiek en opgewekt
-Wilt alles leren
-Weet wat ze wilt
-Beschermend naar mij toe
-Een echte opjaaghond voor wilt (flushing)
-Ben ik moe? Dan blijft ze ook lekker liggen naast me op de bank.
-We kunnen met elkaar lezen en schrijven....en daarbij kan ze dus zeer goed aangeven wat ze wilt of niet wilt.
-Ze kent haar eigen grenzen.
-Luisterd zeer goed naar me.

In mijn ogen begint Sasja eindelijk mijn ideale hond te worden.
Voor mijn eerste echte hond, gaat het geweldig met Sasja.
Ik zet wel gelijk voorop dat Sasja ook geen makkelijke hond is.
Maar als je haar leert kennen en ze vertrouwd je, kan je alles met haar doen.

Ze is een grote, eigenwijze knuffelkont op 4 poten.

(Het enige minpunt is haar staart.
Als ze echt met haar staart begint te zwaaien, berg je mokken op de koffietafel maar op!!!
Menig koffiemok is al door een zwiepende staart al van de tafel afgeveegd (Ook de lelijke koffiemokken )....OEPS)

Verder qua ras is Sasja een kruising Mechelse Herder x Deense Dog.
In al die jaren was de Deense Dog best actief bij haar.
Maar sins een paar maanden begint de Mechse Herder kant bij haar actief te worden.
Ik zie het gewoon voor mijn ogen gebeuren.
En qua karakteromschrijving van rassen, sluit het helemaal aan bij haar.

Shadow is niet de hond die we verwacht hadden, en ver van de hond die ik verwacht had. Shadow hadden we namelijk gekocht als een mechelse herder x border collie maar blijkt een catalaanse herder x border collie te zijn. Bij een kruising mechelaar verwacht ik een baasgerichte, luisterende (natuurlijk met training), zenuwachtig, enthausiast en leergierige hond. Verder zowiezo kortharig.

Shadow daar in tegen is alles behalve wat ik verwacht had. Shadow is een hond met een behoorlijk pittig karakter. Hij is meer gericht op zijn omgeving dan op zijn baas, tenzij er een balletje in het spel komt. Met luisteren precies hetzelfde, een rasechte grappenmaker. Ook leert Shadow niet graag en loopt hij letterlijk weg als je hem wat wil leren, wat ik erg jammer vind.

Shadow is ook echt met geen stok te porren om op te staan als je thuis komt, wil ik gaan hardlopen gaat meneer onder de tafel liggen, wil ik trainen gaat hij in zijn bench liggen. Meneer is de luie rust zelf.

Daarbij komen dan ook nog is de lange haren en de blauwe vlekken op zijn tong die toch echt aangeven dat er geen mechelaar in Shadow gevonden gaat worden. Shadow heeft absoluut wel het karakter van een catalaan

Shadow is een geweldige hond, echt waar. Maar ver van mijn droomhond en ver van de hond die ik voor ogen had toen ik hem als eerst op de foto zag.

Onze hussen waren / zijn echte hussen; werkend voor step of ski's zijn ze in hun element, ze gaan graag overal mee heen maar in huis over het algemeen de rust zelve, niet waaks, vriendelijk naar mensen zonder al te opdringerig te zijn, binnen de roedel sociaal. 
Toch waren ze allemaal verschillend;
Chenak was de koning, een dominante, eigenwijze maar wel sociale hond, de enige van het stel die in he begin behoorlijk gromde als hij wat had en je kwam te dicht in de buurt. Hij praatte je de oren van de kop, een hele vocale hond. Het leukste was dat him zachtjes begin te zingen in de auto als we ergens heen gingen waarhet leuk was en we er bijna waren. Hij was geen echte knuffelbeer maar lag toevallig op je voeten . Speelgoed interesseerde hem niet zo, trucjes leren moeizaam. Ik heb met hem met een clicker getrained maar zodra je de criteria ophoogde en hij wat extra moest doen om dat brokje te krijgen, ging hij voor je zitten en begon te schelden ...

Janouk was een softy, een zorgelijke hond, knuffelig en bevestiging zoekend. Juist door zijn onzekerheid uitvallend aan de lijn en niet dol op vreemde honden. Wel dol op katten, helaas. Een heleharde werker en heel betrouwbaar te sturen met stem. Eigenlijk vond ik hem een makkelijke pup, ik geloof dat hij uberhaupt maar 1x in huis gepoept heeft. Trucjes leren, behendigheid gedaan, hij vond het echt leuk. Een vreetzak, dat wel. Waar Chenak stopte met eten als hij genoeg had, bleef Janouk doorgaan tot hij buikpijn kreeg (een keerern zak voer niet opgeborgen, drie kilo opgegeten...). Janouk bleef los best goed in de buurt, tenzij hijwild zag. Hij liep soms los maar we zijn hem 2x een paar uur kwijt geweest....

Shadow: mijn eerste husky die graag apporteert en met balletjes speelt. De meest atletische van het stel, de drukste ook. Hij wil nog wel eens rond gaan lopen sjouwen met sokken, handschoenen, schoenen en noem maar op. De kleine (sokken)dief is zijn bijnaam. Van allemaal heeft hij het meeste gesloopt, de lader van mijn telefoon, de nodige sokken, een muts ed. Tegenwoordig beperkt hij zich tot kartonnen verpakkingen en de yoghurtbekers, dat vinden wij een goede ruil. Zijn minpunt; als hij heel opgewonden is gaat hij happen, meestal is Spot of de lijn van Spot slachtoffer, maar een paar keer was dat mijn been. Niet fijn.... Explosief maar eerlijken vrolijk

Spot de meest extreme jager van het stel. Reageerde op alles wa bewoog. Kan tegelijk ook wel goed een spoor volgen. Spot wordt de grootste, is nu nog de meest slungelige. Is wel eens bang voir nieuwe dingen waar broertje Shadow overal op af stormt. Slim, houdt van trucjes leren. Kan echt peinzend kijken, zo van wat bedoelt ze nou? Waar Shadow het dan allang opgegeven heeft.
Enorme slijmerd wordt graag geaaid en draait bezoekende dames om zijn poot door smachtend zijn kop op hun benen te leggen.... Heeft ook mijn hart gestolen, ik beken....