Liefde van je hond.

Deze kwam ik tegen op facebook.

zo waar, niets te veel mijn Bamse.


zal dit gedichtje wat zo waar is, ook eens aan mijn tweelingzusje laten lezen, als ze weer zo op Bamse scheldt. ze is mijn zusje maar o soms.....

ze snapt niet wat liefde van een hond inhoudt, nou dit gedichtje zal ik haar gauw laten lezen.

Wat een mooi gedicht zeg

Ik mopper ook wel eens op Balou waarom hij zijn poten niet afveegt en zijn haren niet bij zich houdt want vrouwtje heeft er een dagtaak aan om het huis een beetje toonbaar te houden. Maar als antwoord krijg ik dan een lebber in mijn gezicht. 

Zo is het maar net ......... wanneer een hond van iemand houd ,kent die liefde geen grenzen

mooi!

deze zag ik vandaag op facebook, ook een goeie

Ook erg mooi ja!

in mijn album..

Van mij mogen ze liever zoveel honden kopen als dat 1 diamant zou kosten

helemaal waar, een diamant is best iets moois, maar kan toch niet op tegen de liefde van de hond.

Prachtig gedicht.Ik zeg het ook altijd, ik voel me door niemand zo intens geliefd als door mijn honden.

Zet ik slechts 1 voet op het erf, en ze hebben me al gehoord!
Een luidkeels, enthousiast gejoel komt me dan tegemoet: ''Ze is er weer!"

En eenmaal binnen, dan wordt ik haast geplet door al die kilo's blijdschap!
Een drumorkest ontstaat door de hard slaande staarten. 
Echt Heerlijk! Ik wordt haast opgegeten, in positieve zin!

Wat een mooi gedichtje, en wat ontzettend waar! Een moeilijke periode heb ik achter de rug, met enorme vermoeidheidsklachten waar maar geen oorzaak voor werd (en wordt) gevonden. Als dat maar lang genoeg duurt haken er steeds meer mensen af, maar Ginny, die heeft mij nooit veroordeeld! Wat ben ik blij met mijn trouwe vriendin, die niets anders dan liefde heeft gegeven deze afgelopen maanden

Mooi he?Honden weten precies wat ze van je vragen en wanneer. En als het er op aan komt, weten ze heel geduldig en bescheiden te zijn.
Ik heb een vervelende periode achter de rug met veel nekklachten en akelige, zware migraine aanvallen. Op de momenten dat ik normaliter met de jongens ging wandelen, lag ik op op bed met de gordijnen dicht.
Nooit een piep of klaagzang van ze gehoord, ''de vrouw niet blij,... wij niet blij''
lag ik dan op bed met een cold pack op mijn voorhoofd, dan voelde ik plots die natte snuiten tegen mijn wang. En hoewel ik eigenlijk geen honden op bed wil, voelde ik dan na enige tijd heel voorzichtig die grote lijven naast me neer zakken. En of ik nu 1 of 3 uur later weer eens overeind kwam... ze waren er nog steeds!  Dus Hannah, hoewel ik jouw situatie niet ken, kan ik me wel een voorstelling maken bij jouw verhaal.

Nou, de situatie die jij beschrijft lijkt aardig op de mijne Af en toe dan kon ik gewoon een dag niet die lange wandeling opbrengen die Ginny gewend is. Dan gingen we een dag alleen maar even 4x een blokje om, omdat ik gewoon niet meer op mijn benen kon staan, zo moe was ik. Ik voelde me daar dan schuldig over, maar hoe Ginny zich gedroeg zou je denken dat het een cadeautje was, zo een dag eigenlijk de hele dag maar binnen op bed zijn. En dat niet alleen, als ik dan toch uit puur schuldgevoel begon aan zo'n lange wandelronde terwijl ik eigenlijk gewoon niet kón, dan wilde Ginny niet; dan begon ze een beetje te janken en tegen mijn benen te duwen, zo van 'kom baas, we gaan gewoon lekker naar huis, morgen is er weer een dag' Onvoorwaardelijke liefde, dat krijg je van zo'n lieverd dan, en dat heeft mij veel troost gegeven.

Gelukkig gaat het nu een stuk beter, maar eerlijk waar, ik heb geen idee hoe het was geweest zonder mijn trouwe viervoeter! Ze heeft me er echt doorheen gesleept

Heerlijk gedicht en helemaal waar!