Het valt tegen en ik vind het heel erg dat dit zo is.

Mijn jonge labrador van nog geen 6 maanden heeft mij 'zover' dat ik het even niet meer zie zitten.
Of ik zeg het verkeerd, mijn verwachtingen waren heel anders dan hoe het in werkelijk is.
Ik ben bang dat het een continue strijd blijft en ik hier niet goed mee weet om te gaan.
Ik weet niet wat te doen.
Ik erger me aan mijn hond die er niks aan kan doen maar het zijn karaktertrekken of gedragingen van mijn hond waar ik echt moeite mee heb.
Bobby is mijn tweede labrador en totaal niet te vergelijken met mijn vorige hond waar ik dit niet bij had, integendeel.
Ik zal de ergenissen benoemen waar ik geen aansluiting mee kan vinden;  namelijk dat mijn hond veel in huis plast na een training waar je u tegen zegt en nog, hij eet poep en braakt het in huis weer uit waneer ik niet als een agent oplet, is vaak gulzig op zoek naar eten op de grond, moet buiten altijd haantje de voorste zijn en is in het spel veelal een overfanatieke nekgrijper als ik niet ingrijp.
Het zijn dingen waar ik steeds mee geconfronteerd word en het spijt me te moeten zeggen dat het echt tegenvalt...

Hier in mijn omgeving krijg ik steeds vaker te horen dat Bobby een brutaaltje is en ik nog veel werk van hem zal krijgen en een castratie wss noodzaak zal zijn.
Bobby zou een 'dominante' reu zijn hoor ik dan.
Op zich niks mis mee, echter vraag ik me af of dit te maken heeft met zijn houding waar ik moeite mee  heb.
Uiteraard zijn er ook een hoop dingen die hij geleerd heeft en ik trots op ben, echter overschaduwen die andere issues vaak zeg maar.
De band moet nog groeien die ik met mijn vorige hond meteen had maar ik vraag me soms af of ik wel de goede keuze heb gemaakt.
In het nest ook viel eerst de keuze op een ander reutje maar toen mijn man meeging hebben we besloten dat het Bobby werd.
Elke hond is anders en ik denk dat wij niet geweldig matchen, echter moet ik wel zeggen dat hij mij heeft uitgekozen als baas in ons gezin, hij begroet mij oa eerst, al heeft hij mijn man of zoon langer niet gezien en houdt mij in de gaten.
Ik voel me heel erg schuldig en moet de liefde vaak uit me persen en mezelf tot orde roepen om met geheven hooft verder te gaan.

Wat kunnen jullie mij adviseren?

dat je het even niet ziet zitten, okee, niet erg toch, hebben we allemaal wel eens, je hond is nog zo jong, daar kan je nog alle kanten mee op.

zes maanden oud, mooi naar cursus gaan, en probeer eens meer de goede kanten van deze hond te zien, dat hij nog niet zinderlijk echt is, dat is jammer, maar wees geduldig, heus het komt.

luister niet naar anderen , wat ze zeggen je krijgt je handen er aan vol. iedere hond is anders, je hebt al een labrador gehad, die heel wat rustiger was dan deze. geef niets, deze raakt ook volwassen

en je niet schuldig voelen als het eens mis dreigt te gaan, iedere ochtend sta je op, en begin weer opnieuw met zinderlijk te maken, en heus op een gegeven moment raakt ook deze hond gehecht aan jou en jij aan de hond, wees geduldig, bij de ene hond gaat het binnen een paar maanden, de ander heeft wat langer nodig.


wat ik wel minder van je vind is.... IK MOET DE LIEFDE UIT MIJ PERSEN, kom op hoor, zo moet je niet met je hond omgaan, de hond bemerkt dat je ergenissen hebt, probeer die van je af te zetten en bekijk ook de goede kanten van deze hond, een puber nog, settelen moeten alle jonge honden, en bij de een gaat dat wat makkelijker dan bij de andere hond.

zie je het een dag niet zitten, okee, vraag eens of iemand een dagje op kan passen, zodat je weer nieuwe energie kan opbouwen voor deze hond.

ik ben geen deskundige in het opvoeden van honden , maar ik herken dit wel , onze Teddy haalden we al 3 weken na het overlijden van onze Wodan omdat mijn dochtertje helemaal kapot van verdriet was , achteraf was ik er nog helemaal nog niet aan toe en kon me niet hechten aan hem , kreeg hem ook maar niet gehoorzaam en zindelijk ,hij was dominant buiten etc ,achteraf had ik gewoon met hem naar een cursus moeten gaan , maar het kwam goed !! maar het heeft wel veel meer tijd gekost , hij is 17 jaar bij ons geweest en nu na 12 jaar kan ik nog steeds met liefde en weemoed aan hem denken
ga lekker met je hond naar een hondenschool , samen veel tijd doorbrengen , het komt goed , en voel je niet schuldig .

even gepikt van je profiel, hier smelt je toch voor ?

doe rustig aan met dit hondje, heus straks bezie je het anders als die wat ouder is geworden, gehechtheid komt , geloof me maar.

vraag aan je vriend of hij wat meer even uit handen haalt bij je, dan kan jij weer het even anders gaan zien.

Wat een druif... Én de ondeugendheid straalt er aan alle kanten af!! 

lastig mira, maar niet opgeven, geduld, geduld , geduld...voor jezelf weer even de puntjes op de 'i' zetten, en alles opnieuw onder de loep nemen, negatiefe aandacht is ook aandacht, ongewenst gedrag negeren en corrigeren waar nodig, gewenst gedrag belonen, bobby probeert je uit, consequent blijven.

We hadden hier in de buurt ook een labrador ( deze dame scheelt 2 weken met Beau ) en die was in alle opzichten net zoals Bobby, happen, dominant, haantje de voorste, zeer onstuimige pup,beau moest het onderspit delven in haar nabijheid toendertijd, deze dame is inmiddels ook verder in haar ontwikkeling nu, maar is een zeer onzeker en onstabiel , ze loopt nu aan een gentle leader ( vind het erg jammer overigens, want ik weet zeker dat deze mensen het misschien wel op een andere manier hadden op kunnen lossen, botte boeren mentaliteit zeg ik maar )
Stay positive, al zal je door de bomen het bos niet meer kunnen zien en je op je tandvlees loopt, maar volhouden hoor !
Probeer overprikkeling te voorkomen, door de vele indrukken kunnen ze ook opstandig worden bij tijd en wijle, rust is net zo belangrijk !
toi toi

Tja, ik heb zelf nooit een pup gehad, enkel herplaatsers maar mijn vorige herplaatser was wel een lieve, enthousiaste Labrador. Ik kan begrijpen dat je het soms niet meer ziet zitten, maar ook mij stoort dat zinnetje van "IK MOET DE LIEFDE UIT MIJ PERSEN" enorm. Je moet gewoon geduld hebben, wij zijn niet perfect en dat zijn onze honden ook niet, hoeven ze ook niet te zijn.

Het zou ook kunnen dat je teveel vergelijkt met je vorige hond, het is niet omdat het hetzelfde ras is, dat ze hetzelfde zijn, elke hond is uniek. Zoals anderen zeggen, ga naar de hondenschool, samen optrekken en veel tijd door brengen met hem. Geef het de tijd en probeer die negatieve gedachten van je af te zetten, want dat verdient je hond niet !! Zo te lezen heeft jouw hond reeds een grote liefde voor jou, nu jij nog !!! Dat ben je hem wel schuldig, hij is nu deel van jullie gezin en aan die band moet je werken !!

Ik herken je gevoel ... Ik heb huilend aan de keukentafel gezeten en gedacht "waar ben ik aan begonnen, wat heb ik ons gezin aan gedaan!". En nog een paar weken terug, kwam ik bijna huilend terug van de cursus ... want hij deed het helemaal niet (klinkt zo raar ....) ...

Toch merk ik dat we veel baat hebben bij de cursussen en het allemaal weer even op een rijtje krijgen.

Zit jij op cursus met de hond? Dat is misschien anders wel een goed idee. Want het is wel heel erg leuk als je dan ziet dat hij dingen in ene wel doet. En ook dan met thuis/buiten oefenen. Het is heerlijk om je zo trots te voelen en volgens mij versterkt het echt de band.

Ik zou eens een goede hondenschool opzoeken en dan kijken of die een cursus hebben waar jullie aan toe zijn.

Het eerste wat in mij opkomt,is de vraag,waar komt je pup vandaan?
Bij een goede fokker of particulier?
Een goede fokker koppelt meestal een pup bij de nieuwe eigenaar,kijkt welk karaktertje past bij de eigenaar en zijn gezinssituatie etc

Bobby is een bruine Labrador,zie ik.. deze kleurvariant schijnt het meest pittige te zijn en wat feller vanwege doorfokken.

Labradors zijn lang jong en puber,gaat de eerste 2 misschien wel 3 jaar heel veel tijd,energie,training,geduld en investering in zitten!

Ook moet een Lab genoeg uitdagingen krijgen,zowel lichamelijk maar ook zeker geestelijk,het is een werktype!

Wat onderneem je met Bobby?
Hoeveel rust krijgt hij?

Wat jammer dat je hond niet aan je verwachtingen voldoet. Want dat is het eigenlijk.

De enige tip die ik je kan geven is geduld hebben. Hij is 6 maanden oud, dus geef de hoop nog niet op. Je kan hem nog zoveel leren en kneden!

Ik zou wekelijks op cursus blijven tot hij ten minste een jaar is. Dan kan je elke week je vragen stellen en problemen voorleggen en dan de juiste hulp krijgen. Ook ben je dan samen aan het trainen en krijg je een goede band samen. En volhouden. Een labrador wordt pas 'laat' volwassen. Blijf ook goed regels volhouden en verslap niet.

Lieve Mira!
Je verhaal is heel aangrijpend!
Geef niet op!Een 6 maanden oud hondje kan en gaat nog veel leren!
Onze Jessy is nu 5 jaar oud,na haar eerste 3 levensjaren vol met zware mishandelingen kwam ze bij ons terecht en wij moesten haar net als een puppie ALLES opnieuw leren en bijbrengen!
Als het mij af en toe teveel werd (en ik heel diep moest zuchten)en ik net zoals jouw even moeite had met haar dan ging ik altijd even dingen doen die we samen leuk vonden,even met de bal gooien,of in de beek spelen..Gewoon even relaxen om de band weer wat te versterken en mij weer liet lachen om haar!
Dat trainen gaat dan echt wel door maar op dat moment waren we gewoon twee vriendjes die aan het spelen waren..
Luister naar Willemijn!
Ga naar een hondenschool,zij zullen je helpen je hond beter te begrijpen waardoor de training sneller en maakelijker zal gaan..
Wat ik me nog wel afvraag is ofdat je jouw familie ter ondersteuning hebt,en ze achter je staan.
Hebben jullie als familie afgesproken wat wél en wat niet de bedoeling is?Houden jullie je allemaal aan de zelfde regels?Anders zal Bobby de grenzen en regeltjes niet of moeilijk begrijpen!
Ook zou ik graag willen weten of je Bobby wel bij een goed adresje hebt gevonden?
Is Bobby in een huiskamer of in een kennel of iets dergelijks opgegroeid?
Dat verhaal over dat ontlasting eten kan duiden op een niet zo goede houding van de pup?
Ook al moet ik zeggen dat het ook gewoon iets is wat puppies weleens doen..

Ik wens je veel sucses,en geduld en mijn advies is zoek een hobby waarbij je niet zozeer 
op de training van je hondje moet letten,maar je gewoon lekker even kan spelen met hem!

Laat deze website je helpen!
Als je vragen hebt er zijn hier genoeg members die je graag helpen!

Groetjes monique en Jess

ooops,vergeten in te loggen

Ik heb een beetje moeite ermee dat als een hond een bepaald gedrag heeft zoals vermeld er gezegd wordt dat hij dominant is. Dit soort dingen horen helemaal niet bij een dominante hond maar eerder bij een die erg onzeker is.
Nu heb ik al moeite met het woord dominant hoor. De meeste honden die dominant genoemd worden zijn gewoon wat zelfverzekerder.

Ik kan me enigszins voorstellen dat je het soms niet zit zitten en/of zat bent. Maar daar is je hond is mee geholpen. En jijzelf ook niet. Het vergt veel geduld en training maar dit is niet iets wat niet opgelost kan worden.

Trek je eens niks aan van wat een ander buiten tegen je zegt over je hond. Als je alleen dingen hoort zoals, daar krijg je het nog zwaar mee enz ga je daar zelf nog in geloven ook nog.

Zoek in de buurt een goede hondenschool/trainer die jou en je hond kan helpen.

Verder kan ik me aansluiten bij de reacties van Isha en zeker ook bij die van MarieJose. Helemaal als jij een bruine pup hebt van een bruine moeder en een bruine vader. Het schijnt dat je dan nog meer kans hebt op een bruine lab die een bepaald gedrag vertonen. De vraag naar een bruine is zo groot dat deze behoorlijk kapot gefokt en doorgefokt zijn. Heel jammer.

En ja, een labrador heeft net als een golden heel veel uitdaging nodig. Niet alleen lichamelijk. (nee, je hoeft hem geen sommen te leren, maar kunt hem wel geestelijk uitdagen, zoals bv een paar dingen die een hulphond doet)

Niet je frustratie op je hond overbrengen....
Het komt wel goed!!
Maar je moet wel willen!
Succes

Stoer dat je je onzekerheid voor wilt leggen, menigeen durft dat niet...  De ervaring leert dat alle honden/ pupjes anderszins zijn, ook binnen dezelfde rasgroep..  Mogelijk ben je ook al weer wat frustraties vergeten uit de puptijd van je vorige hond? Met volharding, inzet en geduld bereik je veel en een tip die mij er op gezette tijden door heen helpt... Plezier hebben samen! Even alles los laten en lekker samen knuffelen of rennen of gek doen, HEERLIJK niet opvoeden maar genieten!

Haal diep adem, er komt een tijd dat je terug denkt aan toen hij 6 maanden was en dan kunt lachen en zeggen: wat een dondersteen was hij toch zeg, maar nu doet hij dat allemaal niet meer.
Wij hebben er ook helemaal doorheen gezeten met Evy. We hadden een stuurloos projectiel aan de lijn die ons totaal niet respecteerde, accepteerde en complete maling aan ons had. Wat ontzettend heeft geholpen, was naar een andere hondenschool gaan. Een andere methode, nieuwe aanpak en een frisse blik op de "problemen".  Hierdoor konden wij weer verder en Evy reageerde goed op de nieuwe aanpak. Nu hebben we een lieve hond, die los kan lopen, redelijk luistert, die nog steeds verslaafd is aan kattenpoep en achter eenden aan jagen, maar die daar in beter te sturen is. Ze is nu 10 maanden en we merken met de maand dat ze rustiger, stabieler en baasgerichter wordt.

Heel veel succes, het gaat echt allemaal wel goed komen!

Ik heb de rest van de reacties niet gelezen dus excuses als ik wat dingen dubbel zeg 

Ik denk dat je vooral moet ophouden met het vergelijken.
Ik lees in elk stukje 'mijn vorige hond'.
Geen enkele hond is hetzelfde ook al is het hetzelfde ras.
Elke hond heeft een eigen karakter en daardoor ook een eigen aanpak nodig.
Stop met vergelijken!

Het is ook jammer dat je al bent begonnen aan deze pup met verwachtingen.
Je had dus verwacht dat hij net zo snel zindelijk zou zijn als je oude hond en dat hij net zo goed zou gaan luisteren.
Helaas gaat dat niet zoals je had verwacht en dan ben je eigenlijk onterecht boos op je hond.
Ik snap heel goed je frustraties hoor, dat dat ook duidelijk is.
Maar hij is nog geen 6 maanden oud, hij is nog volledig te sturen.
Je moet alleen de moed niet opgeven!
Blijven volhouden en positief denken.

Labjes zijn honden met een hoog energieniveau.
Doe genoeg leuke dingen waarbij hij moet denken maar zoek ook op de goede momenten rust zodat hij alles kan verwerken.
Rust, regelmaat en uitdaging zijn heel belangrijk.

Ga lekker samen op cursus, dan leren jullie elkaar nog beter kennen en kan je gestuurd worden in je handelingen.
Cursus is niet alleen om te leren maar ook om een band op te bouwen.

Verder zou ik het dominante ook niet te serieus nemen als andere mensen het zeggen.
Vaak roepen mensen dat een hond dominant is terwijl hij in feite eigenlijk alleen maar onzeker is en daardoor een soort van dominant gedrag laat zien. Maar dat is vaak toch onzekerheid.

Als je echt het spoor bijster bent kan je altijd gaan denken aan een gedragsdeskundige.
Hij/zij zal observeren hoe jullie met de hond omgaan en wat de verbeterpuntjes zijn.
Misschien is het maar iets kleins waar jullie aan moeten werken.
Soms ziet een vreemde beter waar het mis gaat.

Heel veel sterkte en houdt de moed erin.
Hij is nog jong en moet nog veel leren.

Het feit dat je zegt dat je de liefde uit je moet persen, en dat je je aan het gedrag van de hond ergert maakt dat ik me afvraag of je het gedrag van Bobby wellicht te persoonlijk opvat.

Dit is absoluut niet als een aanval bedoelt; het is zelfs heel herkenbaar. Je steekt tijd en energie in het opvoeden van je hond, je hond is nog een lekker eigenwijze babypuber die plotsklaps Oost-Indisch doof is of aan acuut geheugenverlies lijd en dan kan al snel het gevoel ontstaan van 'hij weet dat het niet mag' + 'hij doet het toch' = 'het kan hem niet schelen/hij doet het expres of zelfs om mij te pesten'.

Natuurlijk ben ik er niet bij, en ik heb geen direct inzicht op je situatie, maar vooral de emoties die je beschrijft geven mij deze indruk. Ik heb het ook gehad, dat zal ik eerlijk toegeven, en de ommezwaai in Ginny's gedrag als pup en puber kwam, jawel, na de ommezwaai in mijn eigen emoties en gedrag.

Wellicht iets om te overwegen?

Je vraagt advies?
Maar je hele verhaal is nog al wat.Er spelen meerdere dingen zo te lezen.
Je zit met een aantal problemen wat betreft opvoeding,maar ook met emotionele problemen naar je hond toe.

Misschien moet je jezelf afvragen,wat heb ik nodig om deze hond echt leuk te vinden en hoe bereik ik dit.
Je mist de klik met je hond,denk ik als ik het zo lees en dat heeft verschillende oorzaken naar mijn idee.
Je had hem met je hart niet gekozen.Je andere hond was prettiger in de omgang en hij heeft eigenschappen die je niet bevallen,of wel tegen vallen.
Dan is hij ook nog pas 6 maanden en doet dus ook alle dingen die bij een hond van 6 maanden past.

Dat is nog al wat voor je hond om tegen op te werken.
Dat hij nog maar 6 maanden is geeft al een hoop spanning bij veel eigenaren en vele hebben een punt bereikt dat ze het even niet zien zitten.Het zo gezegde met je handen in je haar moment.Niets om schuldig over te voelen,want het hebben van een jonge hond valt niet altijd mee.En ook al heb je er zelf voor gekozen,wil niet zeggen dat je het altijd leuk hoeft te vinden.Maar dat zijn moment opname,waar je met liefde voor de hond wel weer over heen komt.

Het feit dat hij niet je eerste keuze was,is jammer,maar daar moet je niet te lang bij stilstaan.Je hebt geen vergelijkings matriaal en geen idee hoe het had verlopen als je de andere had gekozen.Dit mannetje is bij jullie gekomen en niet die andere.

Het vergelijken met je vorige hond is logisch,maar ook daar hebben jullie niets aan.Het was anders geweest als dat geen "makkelijke"hond was geweest,want dan viel de vergelijking gunstig voor je huidige hond.

Dan zijn er daar de "gedragsproblemen"die je ervaart.En poep eten en uitkotsen in huis,noem ik echt wel een probleem.Daar zou mijn hond ook een stuk minder leuk door vinden.En dan het gedrag naar andere honden toe,waar jij geen trots gevoel van krijgt.

Het laatste is misschien met hulp van buitenaf op de rails te krijgen,cursus gedragstherapeut alle andere zaken,kun jij alleen oplossen en daar heb ik ook geen advies voor.
Behalve dan opnieuw de vraag,wat is er nodig om met dit hondje een band te krijgen en het weer leuk samen te hebben?
Kan ik dit met opvoeding bereiken? Zo ja,ga er alles aan doen om die opvoeding op de rails te krijgen,zonder liefde die niet echt is,maar om het feit dat je hondje een eerlijke kans krijgt om wel beter bij je te passen.

Hij wordt nooit zoals je vorige hond.Hij is ook niet het hondje wat je had uitgekozen.

Maar hij is wel een jonge hond van 6 maanden die nog heel veel moet leren en daar hulp bij nodig heeft  van jou.En jij misschien kan wel wat hulp gebruiken van buiten af.

Maar je kan 10 honden van het zelfde ras naast elkaar zetten en er hoeft er geen 1 hetzelfde te zijn en het kan zijn dat je er ook met maar één een "klik"hebt en met de andere niet.Sterker nog die "klik"komt helemaal niet zovaak voor als mensen wel denken of willen.

Maar het kan wel leuker worden en de band met elkaar kan groeien.
Alleen gaat het dit keer niet van een leien dakje.
Geloof me ook ik heb wel eens een hond gehad,waarvan ik dacht pfff is dit haar nu.
En toch hebben we het 14,5 jaar heel fijn met elkaar gehad en respect voor elkaar gehad.

Ik hoop dat je er met jezelf uit kan komen en daarna met je mannetje van 6 maanden.
Sterkte

Al was Dobby een herplaatser van 1 jaar, toch heb ik ook met mijn handen in het haar gezeten en af en toe zag ik het niet meer zitten. Soms nog gejankt over de onmacht ook, want er zat geen verbetering in.

Maar nu kunnen we met elkaar lezen en schrijven. Het heeft anderhalf jaar geduurd voor we de basis hadden, en nog een half jaar voor het grootste probleem voorbij was. Maar na die twee jaar van 2 stapjes vooruit en 1 terug is er geen wolkje meer aan de zon en is het het laatste bijna 2 jaar alleen maar leuk en prettig geweest.

Ik ben trots op Dobby, trots op wat ik bereikt heb met Dobby en we zijn een echt team geworden. Net als bij mijn vorige hond, al was dit een wat heftiger strijd aan het begin. Maar ja, ook niet zo vreemd. Mijn hond van 14 ging dood, en... die kon alles, wist alles, deed alles en was "af". En dan krijg je een jonge stuiterbal in huis die van niets weet. Nogal een overgang.

Het zijn en blijven levende wezens en ze zijn niet allemaal hetzelfde. Met sommige gaat het als vanzelfsprekend, en met anderen is het lastiger. Even een down moment is niet erg. Even een paar dagen rustig aan doen is niet erg. En dan vooral doorgaan.

Even heel kort (door de bocht?). Is je hond het enige waar je moeite mee hebt of speelt er meer? Ik weet nog dat ik een pup had die "wat" tegenviel. Dat was in een periode waarin ik zelf helemaal niet lekker in mijn vel zat, en alle kleine irritatie voelde veeeel groter. En ik vergeleek haar ook met mijn andere hond. Die andere hond was de makkelijkste homd van de wereld en de pup was nogal "bewerkelijk".
Als je teleurstelling inderdaad samenhangt /gaatmet nog andere issues, dan zou ik hulp zoeken.

Heel erg bedankt voor jullie reakties.

Ik heb Bobby via een tip uit mijn kennisenkring en achteraf had het beter gekund qua socializering vanuit de prille periode daar denk ik.
Bobby komt uit een eerste pretnestje.
Hij leefte in een soort hal schuur voor de receptie van het bedrijf aldaar.
Het nest werd verwarmd met lampen en hij sliep in een bergje hooi.
De hondjes waren overdag vrij om naar buiten te gaan en weer terug.
Qua zindelijkheid hoorde ik dat zij dit niet trainden in de de zin van dat de hondjes zelf naar buiten konden gaan en dit dus in hun ogen voldoende was waar ik wel mijn bedenkingen over had maar goed we waren al zover dat we Bobby wilden.

De zin dat ik 'de liefde uit me moet persen' is hard, daar ben ik het mee eens, toch is het wel de waarheid helaas, het gaat niet vanzelf op het moment of meestal, het is iets wat ik mezelf min of meer verplicht te doen of zijn.
Ik wou dat ik het nu in een keer kon veranderen en mijn hond spontaan kon overladen met spontane, pure  liefde die ik zo uit mijn toverstaf kon schudden.
Hier zit ik ook vreselijk mee.

Dat ik vergelijk met mijn andere hond, ja dat doe ik ook helaas hoewel mijn verstand natuurlijk zegt dat, dat totaal niet relevant is en het is ook geen lijn in het hele verhaal gezien ik me er bewust van ben dat iedere hond anders is en Bobby ook een eerlijke kans verdiend.

Dat, het niet 1,2,3 even opgelost is en ik hiermee worstel is ook de reden dat ik dit topic heb geopend.

De cursus wil ik doen na twijfelen, ben er ook geweest voor een peiling van mijn hond in hoeverre hij is en ik welke klas hij het beste kan.
Ik heb nog even tijd gezien de klas nog niet van start is gegaan, althans de school die mijn voorkeur heeft.

Hee hee,

Ik geef je advies, alles wat je voelt voelt de hond ook.
Als je schuldig voelt speelt hij op in en ook als je er een beetje klaar mee bent.
Ik probeer altijd mezelf te overtreffen door langer door te gaan dan de hond.
En elke x als ik boos wordt ga ik rechtopstaan schouders na achter grote hap lucht en nog een x proberen!

Het werkt wel

Succes ermee
Groetjes

Ik zou je aan willen raden gewoon eens lekker op de grond bij je hondje te gaan zitten knuffel hem en speel met hem Doe de dingetjes waar hij wel goed in is en beloon dat gedrag. Dan pas zal je weer zien hoe leuk hij in werkelijkheid is. 
En dit is toch niet een verkapte poging om een eigenaar voor deze schat te vinden? 


En nog even toevoegen ga het hondje niet vergelijken met de andere hond want die krijg je er niet mee terug

Wij hebben in de puberteit ook te maken gehad met momenten van 'pfff', maar wij hebben ook doorgezet en we hebben nu een wereld hond  Ik zou echt geen fijnere hond kunnen wensen/aanwijzen als mijn bouvier..

Goed dat je bij een hondenschool gaat trainen, denk dat dit je echt zal helpen! En als het beter gaat ben ik ervan overtuigd dat je over een jaar een fijne hond hebt waar je echt liefde voor voelt. Dit moet ook groeien. Andere vraag: heb je in het begin wel liefde voor hem gevoeld? Is dat minder geworden of helemaal niet aanwezig geweest?

Ik heb op het begin met Lady ook wel eens momenten gehad dat ik haar even achter het behang wou plakken of dat ik heb zitten janken dat ik zo gek van haar werd met al dr kuren. We hadden op het begin ook zoveel problemen en zoveel dingen die we niet hadden verwacht/ zien aankomen. Dat stresserige gedrag, ook dat altijd zoeken naar eten, schooien, baknijd, uitvallen/agressie naar andere honden, opspringen, achter katten, konijnen en eenden aan..trekken aan de riem tot je arm er bijna af viel..Ik weet nog wel dat ik op het begin ook wel eens dacht 'waar ben ik aan begonnen'.. en hoe kan je af en toe zoveel van een hond houden, maar tegelijkertijd ook zo gefrustreerd van dezelfde hond raken.
Ik dacht toen ook, ben ik wel de juiste persoon hier voor, ben ik een geschikte baas voor deze hond.. Maar ik herinner me nog heel goed de dag dat ik haar uit het asiel haalde en dacht 'jou breng ik dus echt nooit meer terug'. En vanaf dat moment, dat ik me dat herinnerde, heb ik even een knop omgezet en gezegd "oke..het is een uitdaging, maar we kunnen het wel aan, we hebben alleen wat hulp nodig".

Vervolgend dus hulp erbij gehaald in de vorm van een trainer en GT.. en samen met mn vriend een plan opgesteld om stapsgewijs die problemen aan te pakken. Nu zijn veel problemen al opgelost, een heel eind opgelost of in ieder geval verbeterd en het is nu een stuk fijner, ik ben dolgelukkig met haar en die probleempjes die er nog zijn.. daar zit ik niet meer zo mee als eerst.
Soms als mensen me met Lady zien wandelen en ze valt uit of wil achter een kat of konijn aan, dan zeggen ze wel eens; 'ik zou dat echt niet kunnen, met zo'n hond lopen' of 'wat moet je nou met zo'n hond'. En dan denk ik bij mezelf dat ik al een heel eind ben gekomen, en dat het allemaal reuze meevalt, zeker in vergelijking tot eerst. En onze band is ook gewoon veel hechter geworden nu ik het accepteer dat ze wat problemen heeft en we er samen aan werken. Het is gewoon een heerlijke hond..en misschien snappen andere mensen het niet, maar ze is echt mn lieverd..en ik zou haar nooit voor geen goud meer kwijt willen..

Dus ja, ik denk dat je "gewoon even" de knop in je hoofd moet omzetten en moet gaan bedenken 'welke problemen zijn er.. en hoe kan ik ze aanpakken, wat kan ik nog proberen'.. 
Probeer ook zeker jezelf elke dag aan de positieve dingen te herinneren . Gisteren baalde ik ook dat ze plots in de bosjes schoot (en ik er achter aan) om achter een kat aan te gaan..maar 's avonds gedroeg ze zich voorbeeldig bij de visite.. En aan het eind van de dag denk ik dan niet meer hoe stom het was dat ze me zo mee trok om achter die kat aan te gaan.. Maar hoe geweldig rustig en vriendelijk ze was bij de visite en hoe goed ze toen luisterde..