erge verlatings angst

hallo

 

ik plaats deze vraag namens me goeie buren die een bijna een jaar oude pup hebben,

waar alles mee goed is.

toen er zomaar op een dag iets gebeurt moet zijn door waarschijnlijk de bovenbuurvrouw'

die inmiddels weg is maar even kort die bovenbuurvrouw heeft met de hele wijk problemen en heeft de baasjes van diesel mishandeld enz..

waar was sinds die ene dag als de baasjes van diesel maar 5 min weg zijn blijft die continu blaffen janken,ze hebben een gedragstherapeut in geschakeld met pillen en training is er tot heden wel wat geholpen maar niet het probleem en ik gun hun het zo dat ze deze hond niet hoeven weg te doen ze hebben al sinds ze daar wonen 5 jaar geleden alleen maar ellende gehad door die bovenbuurvrouw die heeft hun letterlijk geterroriseerd die familie is veroordeeld door gevangenis straffen die variëren van 3 maanden cel tot 180 uur werkstraf

ze zijn aan hun einde van hun latijn wij passen op diesel als ze beide werken maar ze willen dat het niet zo doorgaat begrijpelijk ze hebben al een blaf band geprobeerd maar die helpt niet ze gaan nu voor een zwaardere hopen dat het lukt  dus je zou toch snel gaan denken dat die bovenbuurvrouw iets gedaan moet hebben maar wat ?

 

mijn vraag is

 

vanwege dat diesel nog een pup is is hier nog hoop ?

zo ja dan smeek ik jullie leef a.u.b. met deze super buren mee want zij gaat er letterlijk aan onder door om nu al te denken om de hond weg te doen.

dus alle goeie adviezen zijn welkom bedrijven of wat dan ook

 

reageren kan ook direct naar [email protected]

 

 

vast bedankt namens diesels baasjes

Ik heb niet echt veel tips, behalve één. Een blafband werkt alleen als die heel strak zit, zo strak dat je minstens denkt dat je hond stikt. Mijn hond heeft ook een blafband om als ik weg ben en als deze maar even te los zit gaat ze weer gewoon gezellig zitten loeien.

Vind het een beetje kort door de bocht om tips te gaan geven wbt de blafband!.

Je kan beter zoeken naar een juist oplossing.
Andor kon ook niet alleen zijn, niet in de bench, niet aan een ketting. Loslopend wel, maar dan maakte hij wel is wat kapot.

Voor mij is de kennel DE uitvinding. Als ik weg ben ligt hij buiten, nooit meer een piepje gehoord, ja als hij nodig moet, want hij is kennel zindelijk.

Misschien toch is veel dieper gaan zoeken in de hond en veel meer kijken naar wat het diertje nou echt nodig is. Blafbandje zou misschien prima werken, maar dan? Het beessie word nog banger om alleen thuis te zijn, want alleen thuis zijn betekend pijn. Zijn weinig honden die begrijpen dat blaffen pijn doet.

Meestal is verlatingsangst vooral met de persoon waar de hond het meest bij is. (dus zijn eigen baasjes)
Ik heb namelijk ook een tijdje een hond met verlatingsangst in huis gehad.. alles ging goed tot dat ik weg ging... terwijl hij nog niet alleen achter gelaten werd.
Ik kan het ook mis hebben hoor !

Een stroomband ? op welke stand zetten ze hem ?
Dat lijkt me namelijk voor een jonge hond ook niet de beste oplossing..

Uit mijn ervaring gaat er heel veel tijd inzitten om een hond van zijn verlatingsangst af te helpen.
je kunt het oefenen door steeds een paar minuten weg te gaan en dan 10 min enz. ik wil benadrukken dat je dit LANGZAAM moet doen en de hond de tijd moet geven om er aan te wennen. 

Waarom den je dat de bovenbuurvrouw hier schuld aan heeft ? ik vraag me namelijk af hoe ze de hond dan zou hebben benaderd. Tenzij ze binnen is geweest? 

En ik heb nog een vraagje, hoe kijkt de hond als hij bij zijn eigen baasjes is en er bijv. iemand binnen komt? kijkt hij ontspannen, bang of neemt hij een dominante houding aan ?

nee gewoon super vrolijk zoals die bij iedereen is het probleem is echt zodra de baasjes beide weg zijn continu blaffen en niet 5 min echt tot ze wee thuis zijn

Soms is er geen snelle oplossing en een blafband zou ik niet inzetten bij verlatingsangst. Een blafband geeft pijn af terwijl de hond blaft van angst, wat je dus gaat doen is de hond nog meer angst geven, lijkt mij niet de bedoeling.


Trainen, trainen en nog meer trainen.
Begin met het zoeken naar een plek waar die zich veilig voelt, een bench houd er rekening mee dat er verschillende benches zijn zo vond Jessy een metalen bench niks maar een skykennel is wel een veilig plekje. Of bijvoorbeeld de gang, keuken, slaapkamer als de hond zich maar veilig voelt.
Zet de radio aan, ook daar moet je bij kijken wat rustgevend is voor de hond, een praatzender zodat het lijkt alsof er mensen aanwezig zijn of juist gewoon muziek dat is gewoon proberen bij welke zender de hond het snelst stil blijft. 
En het trainen, precies doen alsof je weg gaat, hond in de bench of aparte kamer radio aan op de favoriete zender van de hond en dan de gang in en gelijk weer terug hond negeren. Gaat dat goed blijf dan een minuut in de gang staan, blijft de hond stil terug na binnen en negeren. Als dat goed gaat voor een paar minuten doe dan even de voordeur open en dicht is de hond stil gelijk door na binnen en negeren. Als dat goed gaat dan ook even naar buiten stappen, deur dicht en deur open als de hond nog steeds stil is. Uitbreiden naar enkele minuten. Blijft het goed gaan probeer dan een stukje door de straat te lopen of als er een achterdeur is van voor naar achter lopen.
Oh en zeker niet vergeten maar dat moet met 2 personen gebeuren als er een auto in het spel is laat 1 persoon de auto starten en weg rijden terwijl de 2e persoon voor de deur blijft om te luisteren. Dit heeft bij Jessy het meeste tijd gekost.

Het kost wel tijd, we zijn met Jessy 1,5 jaar bezig geweest voor eindelijk het kwartje was gevallen dat we toch wel terug komen.

Ik heb een herder gehad met extreme verlatingsangst. Dit was een herplaatser en al 9 jaar oud. Daarin dus niet te vergelijken.

Verlatingsangst is eigenlijk iets wat komt door het "gemis" van zijn baasje/roedelleider. Onzekerheid/angst als het alleen gelaten word en soms door een trauma wat gelinkt is aan het weggaan/afwezigheid/te lang weg blijven, van het baasje.

Ik heb ook alles geprobeerd met mijn herder.
De politie wilde haar afnemen /euthanaseren... nou echt niet dus!
Uiteindelijk heb ik de politie zover gekregen dat ze achter me gingen staan en mij en mijn hond de kans gaven. Op last van de politie heb ik wel een anti-blafband moeten gebruiken (iets wat niet mijn ding is) ik heb hem in totaal 1x omgedaan. Vind het gewoon niet de oplossing, maar dat is mijn mening!

GT ingeschakeld maar ook dat mocht niet baten... nouja daar kwam niet veel meer uit dan wat ik al wist of deed. Daarnaast was mijn herder nooit echt alleen want mijn jack-russel was er ook gewoon.

Uiteindelijk heb ik 1 trucje zelf gevonden en dat was..... een antwoord apparaat.
Mijn buurvrouw belde op als mijn herder aan het loeien was (soms was ze eerst een tijd even stil) en ik belde dan naar mijn huis. Daar kreeg ik uiteraard het antwoordapparaat. Omdat het via een bandje werkte (dus geen voicemail) kon zij mij horen via de telefoon. Ik sprak dan altijd rustgevend  in, van Kyra, ik ben thuis hoor... Ga maar lekker slapen meisje, het is goed... slaap lekker meisje (eigenlijk een beetje dezelfde dingen die ik ook wel eens zei als ze 's nachts door iets aansloeg.) En geloof het of niet... het werkte. Oke dan moest ik geen uren nog weg blijven maar kon er vaak wel mee thuis komen om het zo maar te zeggen. Zo'n 20 minuten, als ik had gebeld, ging altijd wel goed dus voor mij vaak genoeg tijd om thuis te kunnen komen 

Bij haar is de verlatingsangst nooit meer over gegaan. Daar was ze en te getraumatiseerd voor en ook te oud om nog hele grote wonderen te verwachten. Bij een jonge hond heeft dat natuurlijk veel kans van slagen als je het heeeeeel rustig aan traint.

Op dit moment heb ik weer een nieuwe herplaatser van 15 maanden en ook deze heeft een verlatingsangst (vermoedelijk door een trauma bij haar vorige baasje, waar ze altijd vanaf pup, 7 dagen per week meer dan 12 uur per dag opgesloten zat in een kleine bench) als ze mij niet meer ziet. Als ik bijv even naar de wc ga of de keukendeur uit gewoonte achter me dicht doe als ik aan het koken ben, dan begint het al, terwijl ik dus nog in het huis ben! Zij is morgen 3 weken bij mij, dus in hoeverre dit echt pure verlatingsangst/trauma is of nog onwennig/onzeker in haar nieuwe omgeving, is nog wat lastig precies te zeggen. Het kan zijn dat dit in de loop van tijd ook uit zichzelf wat makkelijker gaat als ze de ins en outs van "onze roedel" beter begrijpt.

Ik slaap vanaf dag 1 op de bank bij mijn honden (dit omdat ze ook met de katten nog moet wennen, die veilig boven verblijven als we niet "samen" trainen en ik niet daar ook niet te veel stress bij wil veroorzaken om haar mee te nemen naar mijn slaapkamer).... Ik zorg op dit moment nog dat er "oppas" is als ik even de deur uit moet o.i.d.
Dit zijn altijd 1 of beide van mijn ouders. Altijd dezelfde mensen dus die zij net zo lang kent als dat ze mij kent. Met haar ben ik nu begonnen met trainen, dat ik alleen even kan gaan plassen zonder dat ze hysterisch wordt. Ik ga gewoon achter de dichte deur staan en ik kom binnen op het moment dat zij stil en rustig is (het liefst dus nog voor ze gaat piepen/blaffen/tegen de deur krabben/ springen/slopen) ben zelf zeker niet uitbundig, gewoon laat haar gaan zitten, braaf, snoepje en klaar, zonder haar verder aan te kijken, aan te raken of aandacht te geven, ik maak er geen big deal van dat ik binnen kom, al is zij helemaal hyper stuiterbal op dat moment en staat me echt op te wachten .... Het moet gewoon in hele kleine mini stapjes, juist omdat dit gedrag iets is, wat voorkomt op het moment dat je er niet zelf bij bent.

Zij moeten gaan vertrouwen dat je terug komt en dat het geen ramp is, om even alleen op het huis te passen. Ook mijn nieuwe hond is nooit echt alleen want ook nu heb ik nog steeds mijn jack-russel nog die samen met haar is in dezelfde ruimte en bijna altijd 1 van mijn ouders....