Hoe Punk en ik samen kwamen (lang verhaal)

Ik heb hier eigenlijk nog nooit verteld hoe Punk en ik elkaar hebben leren "kennen". Misschien interesseert het ook niemand, en het is een behoorlijk lang verhaal, maar voor diegene die het wel leuk vinden.. pak een kop koffie en ga er even voor zitten!

Toen ik 15 was stopte ik met school en ging ik bij het dierenasiel werken, vrijwillig. Twee jaar werkte ik daar met plezier. Dierenambulance, balie, verzorging, verschillende cursussen over gedrag, voeding, etc. ik vond het allemaal leuk! Ik zag een hoop leuke honden en soms ging er zelfs iets kriebelen, maar altijd vond zo'n hond dan een nieuw baasje, en dat was prima. In het derde jaar dat ik bij het asiel werkte werd Punk binnengebracht als zwerver. Ze was gevonden in Berkel-Enschot, een aantal bouwvakkers waren daar aan het werk en ze liep al dagen om ze heen te hangen. Uiteindelijk besloten ze de dierenambulance te bellen en dus werd ze door ons opgehaald. Ze had destijds een metalen slipketting om, we gebruikten de chipreader om te kijken of ze een chip had, maar die had ze niet. Dus verdween ze voor twee weken in de quarantaine. Mijn eerste reactie toen ik haar zag was; oh.. niet wéér zo'n nerveus Mechelaar-ding!

Punk hield ons wel bezig. Ze kon over hokken heen klimmen dus regelmatig moesten we haar bij een andere hond uit het hok plukken, of uit de voorraadkamer waar ze dan lekker had zitten eten. Na twee weken verviel het eigendomsrecht van de oude "eigenaar" en mocht ze in de hondengang met de andere plaatsbare honden. Daar kreeg ze een hok met een rooster op de bovenkant zodat ze niet kon ontsnappen. Ze kreeg de naam Snapik, omdat ze altijd blafte, en dan zei mijn baas: Ja? Snap ik!

Punk (of nou ja, Snapik dus) zat inmiddels een aantal maanden in het asiel en het was nu oktober, en dierendag stond voor de deur. Een spannende dag natuurlijk, en voor Punk veels te stressvol. Ze is uiteindelijk in een rustig hok, buiten zicht van het publiek, gezet waar ze de dag gespendeerd heeft. Ze werd die dag dus niet geplaatst. Punk bleef altijd als laatste over om uitgelaten te worden. Niemand vond haar leuk, ze blafte en sprong vaak tegen je op en beet daarbij in je handen en in de riem. Uiteindelijk was ik vaak de sjaak die dan, aan het eind van de dag, toch nog maar een rondje met haar ging lopen.

Langzamerhand werd ik verliefd op haar. Ik zag hoe leuk ze tegen mij was, hoe makkelijk ze eigenlijk met andere honden was, ondanks haar dominantie, en begon haar steeds leuker te vonden. Ik vroeg aan mijn baas of ik voortaan met haar mee mocht doen met de gehoorzaamheidscursus, en dat mocht. Dus onze band groeide. Totdat ik zeker wist dat Punk bij mij hoorde en met mij mee naar huis moest!

Ik woonde destijds bij mijn vader en zijn nieuwe vrouw. We hadden een Dwergschnauzer van 14 jaar oud, Tiara. Zij liep letterlijk op haar laatste pootjes, ze was blind, doof, incontinent. Géén slim idee om daar een nieuwe, jonge (Punk was door de dierenarts op 1,5 jaar geschat) hond bij te zetten. Maar ik hield voet bij stuk. Punk hoorde bij mij, ze moest en zou bij ons komen wonen. Na lang praten gaven ze toe. Punk mocht op proef komen. Ik regelde alles bij het asiel en ze kwam bij ons in huis, ik hernoemde haar Luca. Iedere dag fietsten we samen van huis naar het asiel en weer terug.

Punk was nog maar een paar dagen bij ons toen Tiara ineens op een tumor die in haar mond zat begon te bijten. Het begon hevig te bloeden. Vanwege haar leeftijd en andere problemen besloten we haar in te laten slapen. Dus Punk werd enige hond in huis.

Toen Punk ongeveer drie weken bij ons was, liep ik haar op een dag bij het asiel in de buurt uit te laten. Een meisje stond al een hele tijd naar ons te kijken. Uiteindelijk kwam ze naar ons toe en zei: "Volgens mij is dat de hond van een vriend van me, hoe kom je aan haar?". Ik legde uit dat dit onmogelijk was, het was toen inmiddels vijf maanden geleden dat ze bij het asiel binnen was gekomen en niemand had zich voor haar gemeld. Ik vroeg haar haar vriend naar het asiel te sturen en ging zelf ook terug naar het asiel. Een uurtje later kwam er een grote bus het terrein opgereden. Een jonge, onverzorgde jongen stapte uit, samen met een andere hond. Punk was helemaal door het dolle heen, sprong over de balie bij die jongen in z'n armen en was helemaal gelukkig. Je kunt je mijn reactie voorstellen - ik raakte helemaal in paniek!

Wat bleek nu, deze jongen was Punk in Eindhoven kwijtgeraakt. Hij heeft haar daar als vermist opgegeven. Zelf woonden ze in Tilburg, en Punk is de stomste niet, die was gewoon aan haar weg naar huis begonnen! En als ze niet in Berkel-Enschot onderschept was, had ze dat waarschijnlijk nog gered ook.. Punk bleek wél gechipt te zijn, alleen door de slipketting die ze om had, had de chipreader een storing gekregen waardoor wij die niet uitgelezen hebben. Dus daar stond die jongen, met alle bewijzen, om zijn hond terug te halen. Ik liep inmiddels paars aan, ik had zo gestreden om Punk in huis te krijgen, ik was al zo gek op haar..

Ik heb de hele middag met haar eigenaar zitten praten, de andere hond bleek Punk's dochter, en Punk bleek geen anderhalf maar ZES jaar oud te zijn (klein foutje van onze dierenarts). Hij had juist besloten dat haar dochter weg moest, omdat het samen niet zo goed ging. Ze waren erg territoriaal en terroriseerden alle andere honden. En aangezien hij in een kraakpand woonde met 15/20 andere honden en mensen, was dit niet echt handig.. Na lang discussiëren besloot hij dat ik Punk mocht houden. Mits hij haar regelmatig op mocht zoeken. Het eerste jaar gebeurde dat ook. Ik ging regelmatig bij hem langs, we gingen regelmatig samen wandelen, maar het contact verwaterde. 

Punk is inmiddels 13,5 en kwakkelt met haar gezondheid. Ik heb haar oude eigenaar een SMS gestuurd dat het niet super met haar gaat. Ik heb altijd in gedachte gehad dat we haar straks, als haar tijd komt, samen in gaan slapen. Maar als reactie kreeg ik dat hij misschien wel een keertje langs zou komen als het wat beter weer was, en als hij wat beter in zijn vel zat. Ik snap het ook wel, Punk is inmiddels bijna zeven jaar bij mij..

Punk heeft mij enorm geholpen. Ze heeft mij mijn pubertijd doorgesleept. Ik heb nog dagboeken van die periode, ontzettend sombere, deprimerende gedachtes, maar iedere bladzijde werd afgesloten met "ik hou van Punk". Punk helpt mij enorm met mijn autisme. Ik kom zelf niet graag buiten, maar met Punk wel, want ik ben zo trots op haar dat ik haar aan iedereen wil laten zien. Punk voelt niet als mijn hond. Punk voelt als een extra lichaamsdeel, een extra zintuig. Zij loopt voor mij uit en ik zie aan haar reactie wat ik om de hoek kan verwachten. Komt er iemand aan die ik niet vertrouw, komt Punk met haar rughaar omhoog zachtjes grommend naast me lopen of zitten. Ik kan met Punk lezen en schrijven, ik zie wanneer ze honger of dorst heeft, wanneer ze moet plassen of poepen, wanneer ze een knuffel wil of juist niet.. Langzaam maar zeker bereid ik me voor op ons afscheid, wat onvermijdelijk in de komende jaren gaat plaatsvinden. Momenteel krijgt Punk dagelijks pijnstillers voor haar artrose en hartmedicatie voor haar hartruis. Punk is geweldig, en ik wil niet dat ze het moeilijker heeft met oud worden dan nodig is. Ze verdient straks een waardig "uiteinde".. Maar daar moet ik nu nog even niet aan denken..

Maar goed! Dat is het (lange) verhaal van hoe Punk op mijn pad kwam!

Hebben jullie je hond ook op een "bijzondere" manier ontmoet? Deel vooral je verhaal! 

*blink* *blink*

Ik ging bijna huilen toen die eigenaar op kwam dagen!

Mooi verhaal!! Ik hoop dat jullie nog lang van elkaar kunnen genieten!

Mja, ik was er destijds ook niet zo blij mee.. Maar 't is wel een hele lieve jongen, hoor, haar oude baasje, en alle krakers in Tilburg kennen Punk, en hebben meestal ook familie van haar bij, dat is wel heel leuk! Ze kwam dus origineel uit een kraakpand, dat heb ik er niet bijgezet geloof ik 

Edit: Oh, toch wel.

Wat een prachtig verhaal Wat mooi om te horen wat een hond voor je kan doen.

Heel erg bijzonder en mooi verhaal zeg. Dat gevoel van "mijn extra lichaamsdeel" ken ik. Ik kamp zelf met een depressie en andere gezondheidsproblemen. Door Evy moet ik naar buiten toe en kom ik in contact met andere mensen. Als ik haar bij mij heb dan voel ik mij een stuk rustiger en beter dan wanneer ik alleen ben.

Lekker genieten van Punk!

Als ik mag kiezen tussen mijn linkerarm missen of Punk missen moet ik toch eens héél hard na gaan denken, haha! Honden kunnen zo'n fantastische hulp zijn bij mensen met beperkingen, problemen, etc. Gewoon al door er te zijn, zonder iets te doen!

Wat een prachtig verhaal! Bij jou zit er een hele boel meer verhaal achter dan bij onze honden haha. Ik moest een traantje wegpinken toen ik richting het einde aan het lezen was. Echt heel erg mooi, mooi geschreven ook, leest heel prettig.

Bedankt voor 't compliment! Achter mijn tweede hondje (Cosmic) zit ook niet zo'n spannend verhaal.. Uitgezocht op de website en opgehaald, haha.

Bij mij ook niet haha Ik kon nog kiezen uit het hele nest en Ares was een dikkertje met hele grote lompe poten en kwam direct op me af gestampt hihi. Hij heeft mij gekozen!

Ik werk vanuit huis en sprak dus eigenlijk helemaal geen mensen persoonlijk voordat ik Ares kreeg. Nu wel natuurlijk! En ik heb ook dat als hij voor me uit loopt, of naast me loopt, dat ik aan hem kan zien of er mensen aankomen of een andere hond of een kat.

wauw..
wat een mooi verhaal!
echt de moeite waard om te lezen ondanks dat het een beetje lang is.
mooie woorden Pauline!

Bedankt  en ja, beetje lang is 't wel.. het was nog langer maar ik heb het een beetje proberen in te korten, ik was bang dat anders niemand het zou lezen omdat het zo'n enorme lap tekst is! (dan denk ik zelf altijd al gauw van, laat maar, of, ik lees het later wel, en dan vergeet ik het)

Mooi en bijzonder verhaal over jou en Punk.
Het doet me erg denken aan mijn mechelse herder die ik uit het asiel had gehaald, wat jaren geleden. Heb nu niet zoveel tijd dus zal er later vandaag op terug komen.

Ik vond het heel mooi om te lezen. Komt ook omdat het mooi geschreven is!

Mooi verhaal!
Prachtig hoe ze bij je isgekomen en het grwoon zo moest zijn..

Zoals beloofd ook even "in het kort" mijn verhaal met mijn mechelse herder.

Ik en toen mijn vriend (nu mijn ex) waren eigenlijk helemaal niet op zoek naar een 2de hond voor bij mijn jack-russel maar mijn ex wilde dol graag ooit wel een herdershond.

Omdat ik toen al niet zo overtuigd was van hem, dat hij ook wist wat het in hield om een hond te hebben, wat het kost enz zijn we langs het asiel gegaan. Ik dacht dan kunnen zij het hem ook eens duidelijk maken.... toen ik daar een mechelse herder zag zitten....... Ik heb navraag gedaan naar die herder meer uit nieuwsgierigheid dan om haar direct te adopteren. Mijn mond viel open van haar verhaal.

Ze was gevonden langs een drukke weg bij een supermarkt nadat ze daar uit een auto was gegooid. Omstanders zagen dat en zijn direct te hulp gekomen naar de hond. Zo is ze naar het asiel gebracht. Door de schrik hadden de mensen geen kenteken oid van de auto genoteerd. Het asiel had zijn best gedaan om haar eigenaar te achter halen maar helaas..... dit alles was ruim  een jaar daarvoor gebeurd.... wat dus inhield dat zij al een jaar in het asiel zat.

Nou niet helemaal een jaar want ze was al eens geplaatst geweest en weer terug gebracht. Ze had een enorme verlatingsangst. Toen heeft de beheerder van het asiel haar in huis gehaald maar helaas trok zijn roedel het niet en werd deze mechelse herder het "pispaaltje" van de groep. Dat was dus ook geen doen.... ja dan maar terug het asiel in.... Ze was inmiddels rond de 9 jaar oud wat het plaatsen niet makkelijker zou maken en het asiel zat er dan ook aan te denken om haar in te laten slapen. Na een jaar in het asiel, haar leeftijd en behoorlijke gedragsproblemen maakte het plaatsen eigenlijk onmogelijk.

Oke ik ging eigenlijk daar kijken met mijn toenmalige vriend om hem duidelijk te maken dat je niet zomaar een hond in huis moet halen... toen mijn hart brak bij het zien en horen van het verhaal. Omdat ik wist hoe graag hij een herdershond wilde en ik opslag verliefd op die hond was geworden hebben we een afspraak gemaakt om te kijken hoe het zou gaan met jack-russel.

Alsof ze het beide wisten dat dit haar laatste redding was klikte het tussen die 2 binnen 1 oog contact. Ze waren meteen maatjes waardoor mijn twijfels weg waren.... ze mocht met ons mee.

Het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost met haar en haar verlatingsangst was enorm, naast angsten, overgevoeligheid voor harde geluiden enz maar het was ook een ongeloofelijke lieverd en echt MIJN hond. Ik kon alles met haar!

Ik heb voor haar in moeten staan (tegenover de politie), ben voor haar door het vuur gegaan, en heb alles voor haar gedaan wat binnen mijn kunnen lag om haar nog een fijn leven te geven. Ze had met het spelen in het bos haar kruisband gescheurd op 12 jarige leeftijd en heb haar daar nog aan laten opereren. Daarna is ze incontinent geworden maar lopen en spelen ging weer goed.

Ik wil er niet te veel over uitweiden maar toen de relatie met mijn ex op de klippen liep, nadat zij ongeveer jaar bij ons was, heb ik werkelijk hemel en aarde moeten bewegen. Hij eiste de hond op terwijl ik 100% zeker wist dat hij niet voor haar kon zorgen... Ik betaalde alles voor de hond en deed er alles mee. Hij keek er nauwelijks naar om en financieel gezien was hij platzak. Ik heb er zelfs de politie bij gehaald maar de chip stond op zijn achternaam dus ZIJN hond. Ik heb geroepen... dat kan niet,  hij kan er niet voor zorgen.... maar blijkbaar geldt dat niet.... Toen hij weg reed met haar in de auto brak ik. Mijn hele huis was geplunterd door hem wat mij niets uitmaakte... maar MIJN hond die daar zo in die auto zat, trok ik echt niet.

Ik heb hem op het hart gedrukt als hij niet voor haar kon zorgen hij direct contact moest opnemen dat ik haar dan direct kwam halen, al was het midden in de nacht. En tot mijn grote opluchting kreeg ik na 2 weken dat telefoontje. Ik ben er direct heen gegaan, heb alles op papier laten vastleggen via een advocaat en binnen een uur gezorgd dat alles op mijn naam kwam te staan en ben met haar naar huis gereden, ze was toen echt van mij en niemand zou haar nog bij me weghalen.

Ik ben achter haar achtergrond aan blijven gaan en heb uiteindelijk de zus van haar vorige eigenaar gesproken, heb met de buren gesproken, heb met kennissen gesproken en zo uit eindelijk een redelijk beeld gekregen wat zij allemaal had mee gemaakt voor ze bij me kwam en wat haar "echte"naam was.

Ze bleek eigenlijk tot ze een jaar of 5 was een heel goed en gelukkig leven te hebben gehad. Dat moest ook wel want ze was goed opgevoed en luisterde goed. Tot haar vorige baasje een relatie kreeg, hij bleef weekenden weg en liet haar alleen thuis zonder eten of drinken. De buren zijn uit pure ellende brokjes door de brievenbus gaan gooien om haar wat te eten te geven, die jongen raakte aan de drugs en werd het van kwaad naar erger. Uiteindelijk is hij zijn huis uit is gezet en met haar op straat heeft geleefd in een auto. Tot ook dat te kostbaar voor hem werd en hij het geld nodig had voor drugs en dus de hond uit de auto heeft gegooid bij de supermarkt waar ze dus gevonden is en naar het asiel was gebracht...... en als ik haar daar toen niet de kans van haar leven had gegeven was ze er nooit meer levend uit gekomen.

Ze is uiteindelijk op ongeveer 15 jarige leeftijd overleden. Ze was helemaal op, had haar leven geleefd en ik moest de meest zware beslissing voor haar nemen om haar te laten gaan. Zelfs nu jaren later mis ik haar nog met grote regelmaat. Ondanks alle ellende die ik ook met haar heb gehad met name met de buren en de politie ivm haar verlatingsangst en dat ze geen hondenleven bij me is geweest, hebben we wel samen voor een hondenleven van elkaar genoten en heb ik er nooit 1 sec spijt van gehad dat zij in mijn leven is geweest!

Pauline, wat een mooi verhaal. Ik heb het gelezen met tranen in mijn ogen.

Sally voor jouw verhaal geldt hetzelfde.

Pauline en Sally, wat een prachtige en ontroerende verhalen!

Wauw pauline wat een mooi en bijzonder ontroerend en mooi verhaal  ... 
het is waar wat ze zeggen you don´t always get the dog you want You get the dog you need... 
Jij had Punk nodig en Punk jou. En lang verhaal? je hebt het zo mooi geschreven dat je het al was het nog langer zo weg leest.

Sally voor jou geld het zelfde wat een mooi verhaal.

Mja, dat is misschien wel zo, dat ik Punk nodig had en zij mij.. Ik had anders echt nóóit een Mechelaar kruising gekozen, altijd geroepen dat ik er nóóit één in huis zou willen! Maar zo zie je maar, dat je niet altijd op uiterlijk en vooroordelen uit moet gaan.. Dat geldt voor honden maar ook zeker voor mensen..
Kan het zijn dat ik al een keer iets van dit verhaal gelezen heb, Sally? Volgens mij over haar incontinentie in één van mijn andere topics? Leuk om nu het hele verhaal te lezen, en wat een mooi verhaal ook! Ik kan me niet voorstellen hoe je je gevoeld moet hebben toen ze in de auto vertrok met je ex.. 

Dat kan inderdaad want heb wel vaker haar genoemd in topics hier. Ook over haar verlatingsangst.
Het was echt een vreselijk moment dat zij met mijn ex mee moest. Kon het echt niet tegen houden... ben er toen zelf wel echt onderdoor aan gegaan. Gelukkig heeft mijn ex wel geluisterd om te bellen, toen bleek dat hij echt niet voor haar kon zorgen. Hij wist gewoon dat zij het bij mij echt goed zou hebben en hij toch zijn "trots/woede" op zij kon zetten (hij had ook niets meer te winnen).

Vind jou verhaal over Punk ook erg bijzonder en snap ook heel goed wat je schrijft dat als een dier op zo'n manier op je pad komt, je er een hele bijzondere band mee hebt. Ook ik had nooit verwacht dat ik een mechelaar in huis zou halen (zeker niet tegelijk met mijn toen nog hyperder jack-russel, dat dat zulke maatjes zouden worden). Maar soms moet het gewoon zo zijn!

Ja, klopt! Een hond uitzoeken is leuk, maar een hond die jou uitzoekt is nog veel leuker!

wat een verhaal!!!!

Ik heb ook een heel verhaal over hoe ik Taz gekregen heb, maar dat zal ik wel een andere keer helemaal uittypen

Ik hoop dat Punk nog lang bij je mag zijn! Dikke knuffel voor de ouwe

Ik hoop het ook, bedankt! En ben benieuwd naar het verhaal van Taz, ik wacht in spanning! 

Bij mij sprongen ook de tranen in mijn ogen, wat een verhaal Pauline en van jou ook Sally.

Lola is ook wel speciaal in mijn leven gekomen. Ik had een hond die overleed en wilde eerst geen andere hond meer. Daarna kwam ik eens een heel sentimenteel gedichtje tegen, over het testament van een overleden hond die al haar bezittingen inclusief de knuffels van haar baasje nalaat aan een hond die nooit zoiets gekend heeft in haar leven.  Dus toen ging ik op zoek naar een hond die me werkelijk nodig heeft
En zo kwam Lola in mijn leven, ze was als ongeveer 2 jarige hond gevonden in een bos en naar een asiel gebracht, waar de omstandigheden heel slecht waren, er waren bijv 90 honden en maar eten voor 30, de honden hadden nauwelijks een onderkomen en vochten onderling. Dat heeft ze 2 jaar lang mee moeten maken.Er kwam toen een vrijwilligster die de honden onder de aandacht bracht van een stichting die zich daarna ook ingezet heeft voor het aziel, nieuwe winddichte verblijven, genoeg te eten en medische verzorging. De honden kwamen op het internet te staan en daar heb ik haar gevonden, eerst had ik een andere hond uitgezocht, maar zij wordt nu specialistisch opgevangen op een gnadenhof en hoeft daar nooit meer weg. En toen zag ik Lola's foto en heel korte beschrijving. Ze zat inmiddels alweer vier jaar in het asiel en niemand had ooit enige interesse in haar gehad.
Na mailcontact en een huisbezoek konden wij haar afhalen in Hamburg, ze had toen al een lange reis achter de rug en kwam met muilkorf aan, aangezien ze in paniek gebeten had toen ze de reisbox in moest. Zij en ik zaten op de achterbank op weg naar huis, en zij had haar gemuilkorfde koppie onder mijn jas verborgen.
Zo begon onze ontmoeting. De eerste tijd was voor haar niet makkelijk maar door haar in haar eigen tempo stapje voor stapje te laten wennen aan letterlijk alles, is het helemaal goed gekomen met haar. Al zal er toch altijd rekening gehouden moeten worden met haar achtergrond en hoe ze eraan toe was toen we haar kregen.

Ik moet zeggen dat je van een hond die zoveel meegemaakt hebt heel veel leert, je kan niet anders dan je aanpassen aan wat de hond aankan wil het niet gevaarlijk worden voor alle partijen. Het is ook mooi, het vertrouwen weer te kunnen geven aan een hond die helemaal geen vertrouwen meer had in zichzelf niet, in mensen niet en in de wereld om haar heen niet.