Klik met je jonge hond, waneer?

Evy is best wel eenkennig.. Ze is echt mijn hond en we hebben een super band samen. Omdat ze mijn eerste hond is heb ik voor de rest weinig vergelijkingsmateriaal wat banden enz betreft. Ik weet wel dat het een ontzettende domper is voor mijn vader, dat Evy zich zo sterk aan mij hecht. Hij had verwacht dat zij onze hond zou zijn, maar als ik er ben heeft ze bijna alleen oog voor mij. Verder doet zij bij mij bijna alles wat ik van haar vraag(het is en blijft een puber) en bij mijn vader heeft ze regelmatig maling aan hem. Als hij thuis komt kwispelt ze, als ze mij begroet is haar staart een doorlopende kwispel. 

Het verschilt dus heel erg en het is niet iets waar jij of de hond wat aan kan doen.

Dat herken ik wel, alleen op een iets andere manier.

Als kind kregen wij een kruising herder. De week dat zij kwam was ik uit logeren. Ik was dolgelukkig met de nieuwe hond, alleen de hond trok veel meer naar de rest van het gezin. De hele dag claimde ik haar en het had geen effect. Pas toen ik accepteerde dat de hond niet helemaal aan mijn verwachtingen voldeed, ontstond er de band die ik zo graag wilde en deze is ook altijd gebleven.

@ Mira, niet alleen zijn wij nu aan onze tweede labrador toe, en hadden we een super sterke band met de eerste, ook je laatste reactie herken ik goed.

Caedlih was van het begin af aan super braaf, liep nooit ver van me weg, kwam meteen als ik riep, was tegelijkertijd speels/zotjes en toch beheerst/voorzichtig, was knuffelig en aanhankelijk. Drie maal iets zeggen, en ze wist het voor de rest van haar leven. En strenge stem heb ik bij haar nooit gebruikt, was niet nodig, en ze was er ook teveel van onder de indruk. Eten kon prima op een lage salontafel blijven staan zonder dat iemand in de kamer was. Puberteit was iets waarvan ik dacht dat het schromelijk overdreven was (niets van gemerkt bij haar). Aan de leiband liep ze meteen voorbeeldig, en ook los.
En toen kwam Doby...

Doby bij wie "voorzichtigheid" niet in zijn woordenboek stond, die zo graag wilde spelen dat hij opdringerig werd, die Jan en alleman wild besprong en (speels maar wel pijnlijk) in de handen beet. Die eerst een hele periode had dat ik hem naar huis/binnen moest sleuren na elke wandeling/plaspauze en daarna naadloos overschakelde op vooruittrekken aan de lijn naar het park/honden/mensen. Die vond dat hij prima elke hond/mens/koe/kind/loper/fietser kon begroeten als hij los liep, hoezeer ik ook mijn best deed om hem af te leiden/bij me te houden. Die absoluut niet onder de indruk was van een strenge stem, en niet reageerde op belonen. Die geen zin had in knuffelen, en tijdens het wandelen me alleen achter liet (hij liep niet weg, maar altijd ver van me vandaan). En die wegens al zijn onstuimigheid ook door andere honden niet zo graag gezien was.

Maar: toen kwam het allemaal in orde. Ik ontdekte welke beloning wel goed bij hem werkte (waardoor hij nu even snel leert als Caedlih destijds), ik ontdekte hoe ik om moest gaan met al zijn energie (veel apporteren), we ontdekten onze eigen leuke spelletjes, en we trainen dagelijks op zelfbeheersing.
Oh, wat ben ik vaak gefrustreerd geweest!
Maar het was de moeite. Nu heb ik een aanhankelijke hond die goed luistert, en waar het gezellig mee wandelen is. En waar ik een goede band mee heb. Een hond die niet erg op mijn Caedlih lijkt, maar niettemin zijn eigen leuke kanten heeft. Die me op zijn manier helpt en aan het lachen brengt.

Ik wens je een goede band toe!

Wat een liefdevolle en ontroerende verhalen allemaal.
Ik heb meerdere honden gehad en met elk is de band anders geweest. Sommige honden hield ik toch meer? Of is het toch iets anders waardoor ze zo belangrijk voor mij waren.
Wel wil ik een band of klik voelen op het moment dat ik ze haal. Eenmaal had ik dat niet en ik wilde de hond echt niet, ik voelde er niets bij.
Gaandeweg word de band intenser. Het moet groeien, je moet samen dingen beleven. En dan kan elke hond volgens mij je maatje worden.

Ik heb dat bij Morris gehad! Toen we hem bij de fokker gingen bekijken, was ik wel verliefd op zijn koppie en de rest van zijn uiterlijk! Maar toen we hem thuis hadden, moest ik verschrikkelijk aan hem wennen! Wij waren 2 oude honden gewend en ineens loopt er dan zo'n jonge/wilde pup in huis rond en wat voor eentje!!! Wat ik merkte is dat ik hem heel erg ging vergelijken met Buster (zelfde ras allen andere vacht) en hij leek in zijn karakter totaal niet op hem! Buster was een knuffelkont 1e klas en Morris was dat in zijn puppytijd echt niet! Hij was echt het middelvingerhondje die een beetje in zijn eigen wereldje leefde, waar wij dan bij hoorde....Ook was het er eentje die niet van spelen hield en totaal geen aandacht voor ons had. Ik was destijds wel gek op hem, maar op een hele andere manier als bij al mijn andere honden die ik gehad heb....Toch veranderde ook hij na een 2 jaar ook meer en meer in een knuffelkont en een hond die graag bij ons was. Toen wij Flos moesten laten gaan en Lotje erbij kregen, was Morris in zijn element en was het echt een grote sul! Zo pittig als hij als pup/puber was, zo lief en rustig werd hij toen...Tot hij dus ziek werd op 4 jarige leeftijd en niet meer beter mocht worden....Ik heb eigenlijk de eerste 2 jaren flink voor hem moeten knokken om hem om te toveren van een vervelende hond naar een lieve hond en het laatste half jaar van zijn leven heb ik ook enorm moeten knokken om hem er bovenop te krijgen wat dan uiteindelijk niet meer mocht lukken....Die klik was er dus echt niet vanaf het begin, maar die is bij mij wel enorm gegroeid! Morris was echt een kanjer van goud! Een enorm gemis... Na de dood van Morris hebben wij Kwibus gekregen. Bij hem had ik wel vanaf dag 1 die klik! We hadden hem 3 weken op proef omdat hij al een wat oudere pup was, maar na een dag wist ik al....die gaat hier niet meer weg! Kwibus is dus wel direct dat aanhankelijke hondje met een redelijke will to please. Ik vergelijk hem nu ook wel eens met Morris op die leeftijd en dan kan ik niets anders zeggen dat Kwibus nu al een schat van een hond is! Maar goed, de liefde voor Morris heeft bij ons allen moeten groeien. Wij zijn dan wel zo "eenmaal in huis, nooit meer weg!" Dan maar het beste er van proberen te maken

Er moet idd wel een klik zijn. Mij hond is 6 feb overleden op 15 jarige leeftijd zo maar plotseling. Ons verdriet deed zo een pijn. Pffff 1e paasdag hebben we een nieuwe ruwharige teckel gekocht.. Nooit maar dan ook nooit zal ik mijn overleden lieverd vergeten.maar de nieuwe pup ooooo wat zijn we weer verliefd hij is geweldig... De klik moet er zijn vanaf het begin.. Je kan ook niet met een vent gaan en denken ach als ik maar lang genoeg met hem uit ga wordt ik vanzelf wel verliefd..neeeee zo werkt het niet.  Ik denk dat dat ook voor honden geld.... Wel vervelend voor je... En zielig voor de hond... Sterkte.

De Klik .... is die er meteen, moet die er gelijk zijn of groeit dat? 
Met Jazzy, Sally was er de klik. Bij Coach was het op advies van fokker maar al stiekem hem als keus dus ja een klik. 

Toen kwam Tuur. Bij mij nog geen klik was 11 mnd en ik had klik met een pup dus bij hem moest het groeien en dat duurde een jaartje hadden was probleempjes en gekke is .... de band, maar ook de klik die er nu is ... is niet goed uit te leggen ... speciaal, mooi, bijzonder. 

Ierse Wolfshond man wilde deze dolgraag. Na inlezen en zien ja ... vond en vind het geweldige honden. Keuze uit 2 ik had klik met de ander man met ' H ' . Is die speciale klik er bij mij gekomen ... moest er even over nadenken en vergelijken met de andere en nee .. niet echt ... hield ik minder van hem nee want er was die mooie band. Het eigen gevoel wat je  bij elke hond hebt. 

Luna en Nanook daar was wel weer die klik. En bij Mc had ik ook weer een gevoel bij van ... ja 

Toch vind ik het verschil van de klik hebben waar men het dan over heeft of een band hebben met je  hond een hele kleine grens, het ligt zo dicht bij elkaar. 

Het zijn die speciale eigen dingetjes die elke hond had / heeft wat ze voor mij ieder op zich bijzonder maken voor me.

wat een super vraag! 
En ik kan het alleen mar beantwoorden vanuit mij eigen ervaringen...

Ik heb al jaren honden... maar je vergeet heel veel als een hond eenmaal volwassen is... maar nu heb ik binnen 3 jaar 2 honden vanaf pup gehad... dus hopelijk heb je iets aan mijn verhaal ...

Met zowel Tess als Bonny had ik meteen als pup een klik... anders had ik ze nooit in huis gehaald... maar bij zowel bij Tess (nu ruim 3 jaar) als Bonny (nu 9 maanden) heb ik ook mijn momenten gehad waarvan ik dacht en denk... pfffffffff.... en dat ligt heel simpel aan de pubertijd... niet meer, niet minder....

Tess heeft ook haar momenten gehad waarvan ik dacht "OMG... waar ben ik aan begonnen?" (met veel dank aan mijn dagboek... hierdoor weet ik nu nog steeds hoe het met Tess is gegaan) maar inmiddels is ze echt mijn superhond waar ik mee kan lezen en schrijven.... en Bonny zit nu soms in de "OMG"-fase... maar omdat de pubertijd van Tess nog heel recent is weet ik dat het met Bonny ook goed zal komen.... 

gewoon volhouden, en alles van je afschrijven.... dat kan heel goed hier... maar en dagboek bijhouden werkt ook heel lekker...

sterkte ermee!

Dit is dus precies waar ik bang voor ben als ik een nieuwe hond zou nemen. Ik was/ben zo gek met mijn vorige hond. De band die ik met haar had... ze was me alles! Ik kan me niet voorstellen dat ik die band met een andere hond krijg.

Nou Mira je verhaal is heel herkenbaar voor mij.

Na bijna 15 jaar heb ik verleden jaar in januari mijn maatje Viktor moeten laten gaan (hij zou vandaag 16 jaar geworden zijn, dus al met al een rotdag voor mij).
De band die ik had vanaf het begin was zo enorm, vanaf dat ik bij hem ging kijken in het nest wist ik, dit zou mijn hondje worden.
Hij was heel gevoelig en rustig en wist precies vanaf dat hij pup was wat ik bedoelde en had natuurlijk ook zijn ondeugendheden, maar dat was heel leuk!
Overal ging hij mee naar toe ook op vakantie van Spanje tot Oostenrijk hij was er altijd bij en pastte zich heel goed aan en ik kon hem géén minuut missen en we waren vrienden voor het leven!

Toen Viktor wegviel kwam Zoran vorig jaar maart in mijn leven en vanaf het begin had ik eigenlijk niks met hem, hij was druk (zoals een pup hoort te zijn) en luisterde van géén kant, hij zat op alles te "rijden".
Loslaten kon niet want hij liep echt meteen weg en als ik hem probeerde iets te leren dan luisterde hij absoluut niet ook niet met een beloning, maar ook niet als ik mijn stem verhefte.

Viktor heb ik nooit hoeven te castreren, maar Zoran is 2 maanden geleden gecastreerd helemaal tegen mijn principes in, want als er iemand tegen castreren is ben ik het wel, maar helaas....

Maar nu is hij inmiddels 15 maanden en zie ik hoe hij de laatste tijd meer aandacht voor mij heeft, het lijkt wel of hij steeds liever wordt en ik zou er niet aan moeten denken om hem nu te moeten missen.

En om nu op je vraag terug te komen....ja ik denk echt wel dat de band met Bobby komt. Bij de ene hond heb je meteen die klik en met de andere moet het groeien. En ik betrap mezelf er ook vaak op dat ik Zoran vergelijk met Viktor, maar dat is niet eerlijk.
Ieder individu heeft een ander karakter of het nu een mens of dier is.
Dus wees gewust....geef het de tijd....voordat je het weet wil je hem nooit meer missen!

Wederom weer zulke herkenbare verhalen en ook emotionele.

Mijn man kwam gister weer thuis nadat hij een week met spoed weg moest en toen ik hem op had gehaald en wij samen thuis kwamen wist ik niet beter dan dat Bobby helemaal wild op hem af zou rennen etc, nou heel opmerkelijk werd Bobby  helemaal  wild mij  te  zien zag mijn man amper staan.
Hij is vaak door het dolle als ik terug ben maar nu met mijn man erbij had ik die blijdschap naar hem toe verwacht en niet naar mij.
Eenmaal gesetteld ging Bobby welliswaar aan zijn voeten hangen maar had dat welkom niet verwacht en mijn man al helemaal niet en vroeg zich af wat ik met onze hond had gedaan haha.

Wat ik wel moeilijk vind is, ik weet natuurlijk hoe mijn vorige hond James eruit zag qua uiterlijk, echter kwam mijn moeder laatst langs die zei dat Bobby zo anders in uiterlijk als James dat was en ik vervolgens een foto van James erbij haalde en een soort van schokje kreeg toen ik idd zag dat hij zo anders uitzag, veel grotere ogen, brede schedel, korte snuit, dit is logisch natuurlijk maar dat zag ik weer bij het zien van de foto en het is heel raar maar soms moeilijk om hem weer duidelijk exact zo voor me te zien, dit heb ik sinds ik Bobby een poos heb en zie alleen hem zodat ik het uiterlijk door mekaar haal denk ik...

Overigens leert Bobby als een speer vooral mbt 'vreten' van poep en dergelijke.
Hij doet het nu niet meer in de regel, ahum heb steeds denneappels richting hem gegooid (naast hem) waardoor hij lichtelijk schrok en moet zeggen dat gaat goed.
Het kattenvoer laat hij nu ook staan, althans 8 van de 10 x maar als ik erbij ben igg wel.
Alleen heeft meneer meer de neiging om buiten in omgang met andere honden nogal bazig te zijn maar dat weet ik niet zeker, want hoor van andere hondevrienden in mij buurt dat dit normaal gedrag is.
En ja hij begint aardig te trekken waneer er andere honden naderen.

Maar de band die ik zo graag wil, zal langzaam groeien denk ik, ik houd veel van hem dat zeker maar dat vertrouwde en vanzelfsprekende heeft nog tijd nodig zie ik nu in dankzij jullie hier

Ik had eigenlijk met al onze honden gelijk een klik.
bij zaza was ik zelf eigenlijk nog te jong om er op die manier mee bezig te zijn.

bij masha was ik ongeveer 15 jaar oud. We waren op zoek naar een hond en daar zouden ik en mijn zusje voor zorgen. Maar toen mijn ouders gingen kijken bij een puppy die weg moest bij de vorige eigenaars omdat het niet met hun andere hond ging , ging ik niet mee. mijn ouders hadden van tevoren gezegt dat zij eerst wilde kijken of de pup er goed uit zag en of het verhaal van die mensen klopte. als dat niet zo zou zijn zouden ze de pup niet nemen. ik wist op dat moment dat ik dat waarschijnlijk niet goed zou trekken en ben dus thuis gebleven.. Toen ze met dat kleine bolletje thuis kwamen en die gelijk naar me toe rende wist ik het.. met deze hond zou ik een prachttijd beleven!

Toen we Jayla kregen was ik al een stuk ouder en was het ook echt mijn keuze. Jayla is dan ook echt mijn hond en ik heb het ras en de fokker gekozen. We gingen naar de fokker toen het nest nog maar net geboren was. we konden ze ook nog niet vasthouden (te jong) maar toen we alle vragen van de fokker hadden beantwoord werden we op de wachtlijst gezet. er werd gezegt dat zij de hond voor ons koos. wij mochten wel onze voorkeuren geven. wij wilde dus een teef en ik vertelde wat ik allemaal met haar wilde gaan doen. ook vertelde ik dat ik het liefst een pup wilde met veel wit. dat zou geen probleem zijn want het was een groot nest en er waren er maar 2 met heel weinig wit.

toen ze oud genoeg waren mochten we de pup ophalen. helemaal met de auto erheen gereden wat een heel eind was. daar aangekomen kreeg ik de pup in mijn armen. een pup met heel weinig wit. Toch was ik gelijk vanaf de eerste minuut verliefd op de pup. en ik ben heel blij dat de fokker deze hond voor ons uitgekozen heeft. qua karakter is ze echt precies wat we zochten. en ondertussen ben ik verliefd geworden op tollers met weinig wit

ik zou het dus niet kunnen voorstellen wanneer je niet gelijk die klik voelt, maar iedereen heeft zijn eigen situatie.

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt, ik heb namelijk nog steeds geen echte band met Ares, onze husky van 1 jaar. Terwijl ik met m'n 2 staffords vanaf het begin meteen een goede hechte band had, met Bayley meer dan met Hunter (Hunter was een enorm vervelende puber), maar ook nu heb ik een hele goede band met Hunter. Maar op de een of andere manier lukt mij dat niet met Ares, ik vind zijn onafhankelijke gedrag maar raar en ik begrijp het niet, wel al meer dan in het begin maar het blijft moeilijk. Ik hou van aanhankelijk honden die goed luisteren en laten merken dat ze om je geven en zo is Ares absoluut niet...

Dus ik begrijp je frustratie erg goed, ik zelf doe er van alles aan om de band te versterken tussen Ares en mij, ik fiets met hem, maak lange wandelingen, leer hem veel en probeer me aan te passen aan zijn husky aard. Ook wil ik met hem gaan steppen, alles om hem happy te maken, maar alsnog ben ik véél gekker met onze staffs dan met hem. Hun karakter ligt mij gewoon veel meer, en nu zul je denken waarom heb je dan een husky? Eerlijk... mijn vriend wilde er 1, ik wist van tevoren dat hun aard mij niet zo lag maar hij wilde een husky dus nu doe ik er alles aan om wel met een husky om te leren gaan. Eerst leek het heel goed te gaan maar soms zijn er ook mindere momenten, dat ik denk ARGH hadden we nog maar een stafford genomen i.p.v een husky. Klinkt heel erg maar zo denk ik soms... En soms denk ik ook wel dat ie het misschien beter heeft bij iemand anders maar wij hebben nu eenmaal de keuze gemaakt dus halen we er ook alles uit wat er in zit.

Ik zou zeggen blijf gewoon lekker van alles met je pup doen, het moet sowieso groeien '

Is het niet zo dat je toch een soort bepaalde verwachting van je pup/hond hebt en wanneer hij daar aan voldoet dat de klik er vanzelfsprekend al meer is?

Zo heb ik met Moby een andere klik dat met onze oude hond. Hier ben ik ook mee opgegroeid vroeger.
Maar hij was ook heel anders dan Moby, hele andere karaktereigenschappen en dus een ander hondje.
Dan vind ik het logisch dat mijn band anders is tussen deze twee honden.

Maar al om al herkenbaar! En vooral het schuldgevoel erachter

Mira, ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en ik hoop met heel mijn hart dat we over een poos lezen dat het beter gaat en de hond diep in je hart zit... Ik hoop dat dit verhaal een prachtig einde gaat krijgenEen vriendelijke groet mij voor jou..xx

Ik had baylee eerder dan goku . Maar met baylee heb ik niet de band die ik met goku heb .  Goku is mijn maatje . Die gaat voor me door het vuur , komt me troosten als ik verdrietig ben . Terwijl baylee me uit de weg gaat. Die komt alleen bij me liggen als ze behoefte aan heeft of als ze zich niet lekker voelt . met mijn vriend is ze wel helemaal gek . En mijn schoonmoeder is voor haar het einde . daarom ik doe wel dingen met haar ik train haar , loop met der en step met haar . maar ik zal met haar nooit zo gek worden als dat ik met goku ben .