Klik met je jonge hond, waneer?

Wij hebben een jonge hond van bijna 5 maanden en hij is vanaf dat hij 9 weken is bij ons.
De verzorging en de opvoeding naast het wandelen  etc komt het meest op mij waar ik ook voor heb gekozen en ik het meest thuis ben.

Ik heb eerder een hond gehad waar ik eigenlijk de eerste dag meteen een klik mee had.
Tuurlijk is Bobby een schat en was ik meteen gek van zijn babyface, echter vind ik dat er niet de klik is die ik had verwacht?
Ik maak mij een beetje zorgen.
Dat Bobby waneer ons gezin comleet is dan bij mijn man of zoon gaat zitten vind ik dan ook niet gek, ten eerste omdat hij hen minder ziet en ten tweede, misschien voelt hij mijn lichtelijke gebrek aan een klik?
Ik moet dus eerlijk bekennen dat ik vreselijk gek was op mijn vorige hond, en nu heus gek ben op mijn Bobby, echter durf ik het bijna niet te zeggen maar het lijkt alsof deze liefde niet vanzelfsprekend is maar moet groeien?
Kan dit, of ben ik laat of vergelijk ik teveel met mijn vorige hond?
Het verlies van mijn vorige lab James was zo pijnlijk natuurlijk en  heb een poos gewacht tot wij besloten Bobby te verwelkomen en ik mijn man zover kreeg.
Ik wilde juist wachten om geen vervanger te zoeken voor mijn vorige hond.
Dit is hij ook niet, dat mag en wil ik niet denken, toch denk ik nog vaak terug aan hem, en zie zoveel oveenkomsten (zelfde ras, kleur) maar toch ook weer zoveel verschillen.

Wat kan ik verwachten, de klik, hoort die er nu niet al volop te zijn?

Ik denk dat je niet mag verwachten dat je met elke hond in je leven die speciale 'klik' hebt. Ik denk dat een 'klik' net heel uitzonderlijk is.Maar dat wil niet zeggen dat de liefde voor je hond minder of meer is, ze is gewoon anders.
Dus ik zou zeggen: laat het los. Het gaat zoals het gaat. En nog veel terug denken aan je vorige hond? Uiteraard doe je dat! Maar ook dat staat los van je relatie met deze hond. 
Dus relax, leg jezelf niks op, verwacht niets en stel je open voor Bobby. De ene liefde overvalt je, en de andere groeit langzaamaan. Maar dat maakt haar niet minderwaardig.

Een klik moet er eigenlijk al zijn toen je hem/haar voor het eerst zag, bedoel je niet een band?

ik ga helemaal mee met Christel, het is altijd moeilijk om je overleden hond los te moeten laten, maar de nieuwe huisgenoot rekent op jou, heel veel zelfs.

herinner je overleden hond de mooie dingen, vergeet of probeer te vergeten de verdrietige dagen die je zeker mee gemaakt heeft, en geniet van deze nieuwe huisgenoot, ga wat meer samen doen, met liefde win je veel.

en de overleden hond blijft altijd met je veweven, misschien voel je je schuldig dat je toch van deze huisgenoot gaat en wilt gaan houden ? heus doe samen meer dingen samen, je krijgt liefde voor deze hond, wat je geeft krijg je dubbel terug.

klopt een band.

Wat een lief antwoord Christel en ik ben het helemaal met je eens. Ik had ook een hele hechte band met mijn vorige hond, echt gigantisch. Toen ik Casper kreeg verwachtte ik teveel, dat die band/klik er meteen zou zijn en toen dat niet meteen gebeurde (wat logisch is omdat hij nog een pup was) maakte ik me ook zorgen, ik ben er letterlijk ziek van geweest. Het moet groeien. Hij moet mij leren kennen, ik moet hem leren kennen en inderdaad, de ene hond is de andere niet. Hij is nu 7 maanden en het groeit gestaag! Laat het maar los Mira, het komt echt wel goed. Ik heb het ook losgelaten en voel me een stuk beter, heb veel meer zelfvertrouwen nu '

En ik ben het ook helemaal met jou eens Willemijn. Casper hing meteen al enorm aan mij en wat voelde ik me schuldig omdat voor mij gevoel die band ontbrak. Hoe kan je nu een hechte band hebben met een wezentje wat net je leven in komt gehobbeld? Het kost wat tijd en geef een hond je hart en je liefde, je krijgt er zoveel voor terug!

Herkenbaar!
Tico was echt mijn beste vriend. Nadat we hem onverwacht moesten laten gaan, zijn we behoorlijk snel op zoek gegaan naar n nieuwe pup. Dat werd Pooh. Pooh heeft sowieso een veel zelfstandiger karakter en wilde als kleine pup liever op zijn eigen pootjes staan dan knuffelen...
Ik twijfelde daardoor ook, vooral aan mezelf....
Ik heb dat gevoel toen maar geaccepteerd, want hoe harder het verzet er tegen hoe overheersender het gevoel...
Nu is Pooh 8 maanden... 55 kilo zoiets en...ehm...steeds meer genegen om op schoot te knuffelen...*slik*
Het moet groeien denk ik... En dan nog blijft "die ene hond" altijd die ene... En deze hond altijd deze...

Ik denk dat het gevoel wel zal groeien bij je....

Dank jullie wel voor jullie heldere en ook mooie antwoorden.
En band ipv klik klinkt beter idd.

Ik zat echt te wachten waneer de band zich zou aandienen zeg maar.
En de vraag naar mezelf toe of ik wel een goed baasje kan zijn waneer ik de echte band (nog) mis.

James en ik waren een hand en een pootje op een buik, ik hield van hem zoveel.
Soms droom ik nog van hem en zie ik hem meestal in blakende gezondheid op me af rennen, waneer ik wakker word ben ik weer verdrietig en jank als een tuttebol.

Jullie hebben me wel weer goede moed gegeven, dank.
Ik kijk nu naar mijn lieve Bobby en voel me beter nu ik weet dat het niet zo vreemd is allemaal.
Hij krijgt zo een extra lekkere gevulde kong en zal hem even een giga knuffel geven.

Oh, ik herken dit gevoel en de twijfel hierdoor wel!Taika is mijn eerste hond, en die 'klik', wat je zovaak leest in de berichtjes die hier gepost worden, had ik ook absoluut niet (dat je je pup echt noooooooit meer kwijt zou willen terwijl hij pas 2 dagen bij je is, etc. Ik heb dat gevoel nooit gehad).

Ik had de eerste weken en maanden ook vaak het idee 'is ze ergens anders niet beter af, want dit merkt ze waarschijnlijk toch ook wel?'. Ze was niet de hond die we 'verwachtten' en we hebben onze kijk op haar echt al heel snel bij moeten stellen, waardoor het al een stuk beter ging. Maar we hadden nog steeds zoiets van 'als ze nu weg zou moéten door één of andere omstandigheid, dan zou het jammer zijn, maar we zouden niet kapot gaan van verdriet'. Geen leuke gedachte, maar het was nu eenmaal wel zo, kon ik ook niks aan doen.

En om heel eerlijk te zijn begin ik nu pas echt de band met haar te krijgen die je zo vaak beschreven ziet staan: ze is nu ruim 2,5 jaar oud... Het heeft echt moeten groeien en is niet vanzelf ontstaan (ze was absoluut geen knuffelhond en is erg zelfstandig). Maar ik zou haar nu echt nooit meer kwijt willen, voor geen goud!

Heb dus hoop en geduld; het komt echt wel ' En als het er dan eenmaal is, dan is dit ook echt super! En ondertussen maar gewoon genieten van al die schattige (en ook vreselijke ) puppykuren! 

Ik had ook geen klik met Doby. Ik heb hem genomen op aanraden van de fokster (volgens haar paste hij goed bij me), en omdat ik anders nog maanden moest wachten op een andere pup.

Met mijn eerste labrador had ik wel meteen een klik, ze viel meteen op tussen de andere pups. En we hebben vanaf het begin een supersterke band gehad.
Het is nu anderhalf jaar geleden dat ik afscheid van haar moest nemen, en ik mis haar nog steeds verschrikkelijk.

Niettemin heb ik ondertussen met Doby ook een goede band. Ik weet niet of het ooit zo'n sterke band wordt als met Caedlih, maar een band hebben we.
Het heeft wel lang geduurd voor ik dat gevoel had, bijna een jaar.
Ik vond hem vanaf het begin wel leuk, en vooral ontzettend grappig.

Maar waar alles met Caedlih zo vanzelfsprekend verliep, is het bij Doby zoeken geweest: naar de juiste aanpak (opvoeding) en naar dingen die we beide leuk vonden.
Doby is bijvoorbeeld geen knuffelaar (wat ik jammer vind, en wat Caedlih wel was), maar zolang ik niet probeer te strelen, ligt hij graag bij me in de zetel(wat ook gezellig is).
En ik heb lang gedacht dat hij niet graag apporteerde (wat ik leuk vind), maar weet nu dat hij dolgraag apporteert met het "juiste" speelgoed (daar is hij heel specifiek in).

In het begin lag Doby niet zo vaak naast me, ondertussen is hij altijd bij me te vinden en moet ik moeite doen om een beetje privacy op het toilet te hebben.

Samengevat: veel kans dat het ook bij jullie nog zal groeien, maar dat het wat zoeken is.
Wat vond je zo leuk aan je vorige labrador?

zal ik eens heel eerlijk zijn ?

mijn eerste hond is vroeg overleden, dementerend, daar heb ik heel veel weet van gehad, daarna is mijn eerste newfoundlander gekomen en ik dacht, daar ga ik niet van houden, en dat deed ik dan ook niet, ik zorgde goed voor deze hond, tot op een gegeven moment de pup was inmiddels al een jonge hond geworden, zat ik in het gras, en ze kwam tegen me aan leunen, en met grote vragende ogen keek ze me aan, dat ontroerde me zo op dat ogenblik dat ik dacht, wat kan deze hond er aan doen dat ik nog steeds verdriet heb om het overlijden van mijn hond ?

daarna ben ik haar anders gaan behandelen, meer met liefde, en echt, ik heb nu Bamse, maar deze hond was zeer bijzonder voor me, samen een geweldige band, daarna toen deze hond overleed, heb ik dat nimmer meer gedaan, niet houden van....... als je er niet open voor gaat staan dan gaat de hond zich van je verwijderen ondanks de goede zorgen.

mijn ogen gingen open toen ik daar in het gras zat en deze jonge hond met grote vragende ogen naar me opkeek, en ja ik voelde me zo schuldig dat ik dacht..... dit moet anders, en heb mijn hart gevolgd, en de band werd zo innig, ongelooflijk, sta er voor open en heus het komt goed.

en van Bamse hou ik net zoveel, alleen weer op een andere manier, iedere hond is bijzonder. ze hebben een eigen ik, allemaal. geef jij liefde dan krijg je het tienvoudige voor terug.

en vergeten mijn andere honden ? nimmer, bij mij thuis herinnert alles aan de honden die ik gehad heb, maar kijk altijd met veel blijheid op hun terug. en zo hoort het, missen ja, maar toch vol blijheid.

eerlijk gezegd dacht ik in het begin met Rupert zelfs 'waar ben ik aan begonnen'? Ik voelde geen klik, vond hem wel heel schattig en lief, maar dat was het. Hij is nu 7 maanden en onze band is al een stuk sterker geworden. Een aantal weken geleden gebeurde er iets heel bijzonders: ik was intens verdrietig en lag op de bank, voelde mij vreselijk eenzaam, Rupert sprong bovenop mij, gaf mij een paar likjes en legde zijn hoofdje in mijn nek en bleef zo even (minuut of 5) liggen. (voor hem lang, onze spring in het veld) Ik voelde toen een enorme liefde en ik wist het ' ik ben niet meer alleen, Rupert staat naast mij'. Ook al staan mensen om mij heen, mijn man natuurlijk ook, de strijd tegen kanker is soms heel eenzaam en zwaar en Rupert zijn actie was me zoveel waard, meer dan alle woorden die gezegd zouden kunnen worden

Wauw Manièra, wat mooi  
Dat zo'n klein gebaar van een hond zoveel kan betekenen he, zoiets simpels eigenlijk. 
Veel mensen vinden het vies, een likje van een hond (ik niet, tenzij ze buiten heeft gesnackt ), maar in deze context is het gewoon heel bijzonder.
Net of hij zegt "vrouwtje, ik ben er voor je!"

Wil je ook even heel veel sterkte wensen!

---

Mellow woont nu bijna 2 jaar bij ons en ik merk wel dat we nu meer een band hebben dan in het begin. Waar ze in het begin bij angst nog wilde vluchten (sterker nog, vorig jaar zomer zelfs nog), komt ze nu bij me als ik haar roep (ik troost haar niet, roep haar alleen bij me en zeg "kom je weer mee?" en dan gaan we weer samen verder).
Ze vertrouwd meer op me, we zijn meer 1. En ik zie zulke dingen steeds vaker.
Dat heeft dus ook best even geduurd, we moesten echt aan elkaar wennen, een beetje op elkaar ingespeeld raken. En daar zijn we nog dagelijks mee bezig.

Ik heb met Spot een veel hechtere band dan met Janouk. Ik voel mij nu wel eens schuldig, omdat ik zoooo veel van Spotje houdt. Toch was dat er ook niet meteen. Hij was denk ik een maand of zeven of acht toen ik op de grond zat, hij op de tuinbank en we voorhoofd aan voorhoofd zaten. Wat er ook gebeurt, wij komen er samen wel uit, dat was het gevoel daarbij.

Tja, zoals ik een keer las in een boek, soms tref je een hond uit duizenden, da's heel bijzonder. Maar je mag niet gulzig zijn en dat weer van een volgende hondverwachten

Mireille

Hoi,Ik heb dat ook gehad hoor, mijn eerste hond was mijn alles. Daar ben ik groot mee geworden. De tweede was een schotse collie, die was al zo anders. Lief vond ik haar altijd, maar de band die we hebben is gegroeid. Ik heb haar echt moeten leren kennen, en leren ongaan met haar. Nu hebben we Body die s weer zo anders, heel anders met knuffelen. Daar heb ik ook mee moeten leren ongaan, en ik heb het heel moeilijk met hem gehad, gewoon geen band. Maar sinds een jaar of 1 a 2 heeft ie mijn hart gestolen. Ik ben hem beter gaan begrijpen, en ook geleerd wat zijn taal is. Wat hij wel fijn vindt en wat niet. En nu met Bente heb ik vanaf de eerste dag een hele sterke band met haar, maar zowel Sienna, Bo en Bente zijn me alledrie even lief. Alleen is het wel superfijn dat ik met Bente juist wel meteen die klik heb.

En ik heb ook zeker vergeleken, helemaal in het begin van Body. Dat heb ik wel afgeleerd. Geen hond die hetzelfde is. Bo heeft helemaal mijn hart gestolen sinds dat hij bij mijn man is gaan posten, hij is hem gaan helpen zoals een hulphond dat zou doen. Sorry als het nogal onduidelijk is, maar omdat het om mijn man gaat kan ik niet helemaal specifiek zijn. Ik was ontroerd toen ik hoorde van mijn man hoorde wat hij had gedaan.

wat fijn dat ik niet de enigste ben geweest met deze gedachtens en zorgen.
Maar dat anderen dat ook wel eens ervaren of ervaren hebben

Begon namelijk te denken dat het onderhand aan me zelf lag
Maar toen kwam er een geweldige pup op mijn pad.
Waarmee ik een echt geweldige klik mee heb!

Zelf heb ik een hond van mijn overlede opa gekregen.
hij was 3uurtjes oud toen ik hem voor het eerst in mijn armen mocht sluiten.
hij is nu 13jaar en ik laat hem niet meer los!! En tussen ons is die echte magische kracht
Hierna hebben we nog 2 prachtige honden die deel nemen van mijn roedel.
ik houw ziels veel van hun! maar op een andere manier 

Omdat mijn lieverd al 13 jaar is maak ik me natuurlijk grote zorgen !
ik dacht die klik zal ik nooit krijgen met een andere hond.
Maar toen kwam Tequila deBullmastiff pup en daar heb ik ook die bijzonder klik mee!!
nu geef mijn oudste hond alles wat hij weet en geleerd heeft door aan de pup.
Mijn oudje heeft ook alles geleerd van de overlede hond van mijn vader.  Waar ik ook altijd een erg goede klik mee hat hij kwam mijn altijd berschermen,trooste,waarscheuwen enz enz 

Maar omdat er zolange tijd tussen heeft gezeten dat die klink nergs meer te vinden was.
alleen nog maar bij mijn oudje begon ik in mijn zelf te twijfelen.
maar ondertussen denk ik :
Dat je hond niet voor niks op je pad komt, Ook al gaat het even niet zo goed.
Of heb je twijfels. Alles heeft zijn reddenen!!

is een beetje een rare vergelijking
maar mensen is het eigenlijk net zo..met de 1 heb je meer een band dan met de ander


ons vorig hondje die was ook ontzettend lief,luisterde goed
maar ik was hele dagen met hem "thuis" en ja er was wel een band,maar merendeel omdat ik goed voor hem zorgde en lief voor hem was.
ik voelde ook liefde voor hem.
maar toen onze zoon volwassen werd,ging opeens de hond naar onze zoon toe trekken
en die kregen een hele goede band samen.
hij was ontzettend gek op onze zoon..

we hebben nu een pup van 17 weken
en met hem heb ik echt een band,ja
niet omdat ik de hele dag "thuis" met hem ben
maar alles is gewoon anders,het voelt ook anders.

hij is wat minder zeker, dan ons vorig hondje,dus misschien
vertrouwt hij gewoon op mij,dat het wel goed komt

niet alleen omdat het een andere hond is,maar gewoon het gevoel is zo anders
ze zeggen weleens,de hond kiest zelf iemand uit, als hij eenmaal bij mensen woont.
en misschien is dat wel zo.

je hoeft niet bang te zijn dat je geen band krijgt.
een band is er altijd wel,maar bij de een is het wat sterker dan de ander
je kan het helaas niet afdwingen en laat het maar op zijn beloop
als je goed voor hem bent en lief,dan houdt hij evengoed van je,hoor
geef het tijd en stel je gewoon je hart open voor hem
het komt vanzelf goed

Tussen mij en Bryan heeft het ook maanden geduurd. Bryan kwam hier toen hij net 8 weken was. Eigenlijk kwam de band tussen mij en Bryan pas toen hij ongeveer 6 maanden was. Nu knuffelen we de halve dag samen.

Tussen mij en Bryan heeft het ook maanden geduurd. Bryan kwam hier toen hij net 8 weken was. Eigenlijk kwam de band tussen mij en Bryan pas toen hij ongeveer 6 maanden was. Nu knuffelen we de halve dag samen.

Ik vind Bobby een super hond om te zien! Weet je wat volgens mij ook mee speelt? Je vorige hond ben je samen mee gegroeid, ik bedoel, dit beestje heb je alles geleerd en deze werd volwassen en nog prettiger in de omgang doordat hij fijn luisterde en je wist exact wat dit diertje van plan was enz enz enz, MAARRRRR NU heb je zo'n geweldige pup die je nog van alles moet leren en waar je anders mee knuffelt omdat hij nog niet fijn en rustig blijft liggen want voor je het weet is Bobby waarschijnlijk alweer met iets anders bezig wat zijn aandacht trekt!
Dit is het nieuwe, onbezonnen, drukke, speelse wat je misschien bij je andere hond niet meer zo had maar die wel die fijne rust gaf! Bobby wordt ook zo, hij wordt ook zo lief en je band wordt vast veel sterker en dat gaat echt wel gebeuren! Als je Bobby dingetjes leert en je ziet het dan later terug dan zul je trots zijn en wordt alleen maar meer verliefd op die scheet.
Soms moeten banden groeien in de vorm van bepaalde tekens in de vorm van een schattige gehoorzaamheid enz enz enz.
Ik heb het ook wel een beetje gehad met Harrie, dit was een zo'n andere hond, ik moest best wel wennen ook al vond ik hem direct leuk maar ooooooow wat was hij druk!!! Nu ik hem dingen leer krijgen we een enorme band, dit is zo leuk en fijn! Ik mis mijn andere honden ook maar dit is weer zo'n heerlijk geval apart, thja van Harrie is er geen tweede!
Komt goed, dat weet ik zeker, het is een geweldige mooie hond, Bobby is gewoon een lekker ding!

Wat een mooie en ook ontroerende verhalen.

Het is denk ik ook zeker zo dat de band die ik met mijn vorige hond had, langer was dan die ik nu natuurlijk pas heb met Bobby en mijn vorige hond door en door kon zoals werd beschreven.

Ik dacht dat ik z'on beetje een enkeling was met deze gevoelens van het nog niet hebben van een echte band.

De vraag wat bijzonder was aan mijn vorige hond is bijna niet te omschrijven, het was een hond zo lief en trouw.
Hij was ook belachelijk snel in alles mbt leren, je hoefe zowat niks te zeggen, het ging als vanzelf.
Meneer was ook vies van poep ( eten), was geen vreetmachientje, wachtte netjes op zijn beurt, zindelijk met 8 weken, liet geen windjes, een gentleman tegen mens, kind en dier, blafte of piepte nauwelijks, keek niet je eten uit je hand enz haha echt een geweldige hond.
Nu heb ik Bobby, die van poep houdt, vreetmachientje is, lomp en brutaal is, hihi maar goed geen hond is hetzelfde inderdaad en ik mag niet van hem verwachten dat hij zo snel leert als mijn vorige hond of ooit zo wordt.

Wat Willemijn schreef, dat ik me misschien schuldig voel naar mijn vorige hond met de komst van Bobby, daar zit denk ik ook zeker wat in, had er niet zo over nagedacht maar zo voelt het toch wel.
Toch ben ik zeker heel trots op Bobby en mis hem behoorlijk waneer ik hem een paar uurtjes niet heb gezien naast dat er al een paar momenten zijn geweest waarin ik hem bekeek en echt dacht van; ja jij bent mijn mannetje en we gaan er samen een feestje van maken.

Nu dat mijn golden retriever overleden is merk ik eigenlijk pas écht goed hoe goed de klik tussen ons was. Ik hou (en hield) zielsveel van onze andere honden maar voor mij was hij écht iets speciaals. Toen ik hem voor het eerst zag was het ook bijna liefde op het eerste gezicht.. ik vond em vanaf het eerste moment geweldig en ik ben nooit meer van gedachte veranderd.

Onze andere hond die nu nog leeft is een schat van een beest maar nu ze er alleen is en alle aandacht naar haar gaat merk je dat ze toch dusdanig anders in elkaar steekt dat de klik er niet compleet is. Ook al hou ik echt heel erg veel van dat beestje. Ze mist gewoon bepaalde eigenschappen die onze golden gewoon had het zijn gewoon de kleine dingetjes. Ik voelde me altijd fijner bij onze golden. Ik wist precies wat ik aan hem had, twee handen op één buik haha.

Ik vind het raar om te zeggen dat ik meer hou van de ene als ik van de andere hou en dat is ook absoluut niet zo. Want ik hield van alle honden die we gehad hebben en respecteerde ze allemaal voor wie ze waren en wat ze deden en hoe ze verschillend waren van elkaar. Soms kan de klik er ook nog groeien natuurlijk... vooral bij nog erg jonge honden kan ik me dit voorstellen.

Maar soms weet je niet echt goed of die klik er echt was, totdat het te laat is en je je realiseert wat je enorm mist.

Er zijn veel gevallen bekend van honden die in een huisgezin zelf hun baas uitzochten, Niet zo leuk voor degene voor wie de hond bedoeld was, maar soms heeft een ander uit het gezin die bijzondere klik. Maak je daar niet druk over, ga zelf veel met de hond doen zodat hij dan vanzelf meer naar jou gaat toetrekken. Veel tijd insteken en veel met hem oefenen/trainen. Dan komt het vanzelf goed.

Met Chico wisten we na een uur al: die mag blijven. Bij Dobby heel veel getwijfeld, ook over zijn probleemgedrag. Maar naarmate hij de stress van het asiel kwijt raakte, en wat meer zichzelf werd ging het beter.

De grootste stap hebben we gemaakt nadat hij bij me in bed mocht om het op te warmen en 's ochtends bij het wakker worden. Daar komt en kwam hij echt tot rust. Ging op zijn rug liggen, en tegenwoordig draait hij zich met zijn rug naar de kant van het bed en snuffelt en likt zachtjes.

Het heeft heel lang geduurd voor hij echt los kwam en zichzelf was, en pas toen kwam echt dat gevoel bij mij. En misschien bij hem ook, al was hij wel heel erg afhankelijk/verlatingsanst. Maar ik had minder het idee dat dat om mij ging dan om "die ook in het huis woont". Nu namelijk kan ik zonder problemen boodschappen gaan doen, alsof er meer vertrouwen is.

Pff ja ik denk het ook te kennen, maar dan anders.
Toen wij het nest hadden gezien waar ook Juno in zat was ik helemaal verliefd op een van de dames. Zij was ontzettend lief en nieuwsgierig, en kwam de hele tijd bij me kijken. Maar wel op een prachtige rustige manier. Maar ja, de persoon voor mij op de wachtlijst had haar gekozen :S.

Toen hebben wij Juno gekozen. De pup die er best chill uitzag maar je wel 100x moest afleiden voor hij leerde dat hij niet aan je veters moest trekken
We zijn super gek op ons mannetje, maar ik kan er niks aan doen om toch af en toe te denken 'hoe was het geweest als we haar hadden meegenomen'.

dit is nu precies waarom ik altijd herplaatsers heb, omdat ik bij een pup nog niet kan zien of de klik er is.misschien helpt het om een sport te gaan doen samen?

Het kan ook echt wel groeien hoor.

Misia was vanaf het begin mijn hond. Ik had met haar vanaf dag 1 een speciale band, een band die wij nog steeds hebben. Ik zie Misia, ondanks dat ze net zo goed de hond van mijn vrouw is, echt als mijn hond ondanks dat ze alles behalve eenkennig is. Zo ziet iedereen haar trouwens, ook mijn vrouw.

En toen kwam Daisy. Daisy, die gekocht was door mensen die geen idee hadden hoe haar op te voeden, deels door ons in huis genomen omdat we er 1. nog een hondje bij wilden  en 2. omdat mijn vrouw een zwak had voor cockertjes. En Daisy had ik helemaal initieel niet zo heel veel mee. Puppies zijn altijd leuk maar dat was het ook wel. Daisy hechtte ook echt aan mijn vrouw.

Toch heb ik ondertussen heb ik een geweldige band met Daisy. Maar dat heeft moeten groeien.Dat wil niet zeggen dat ik niet vanaf het begin van haar hield, maar het was zo anders dan met Misia.

Ik ken het ook..
Punk kwam in het asiel toen ik daar vrijwilligerswerk deed. Ze heeft daar vier maanden gezeten en toen besloot ik dat ik haar wilde hebben. Ik ging bij mijn ouders zeuren of dat mocht en die zeiden nee. Ik was super koppig. Ik zei, die hond MOET met mij mee, ze HOORT bij mij! Uiteindelijk mijn ouders overtuigd en nu zijn ze het er ook mee eens, haha. Ik heb Punk inmiddels zeven jaar en Punk is zoveel meer dan mijn hond.. Ze is echt mijn "partner" in 't leven.

En sinds twee maanden heb ik Cosmic erbij. Deels omdat ik wat gezelschap wilde voor Punk, deels omdat Punk al heel oud is en ik al enigszins "vervanging" zocht.. Cosmic heb ik via een website uitgezocht en een paar dagen later meteen opgehaald. En ik ben gek op Cosmic, echt, ze is een schatje en zou echt niet meer zonder haar willen, maar de klik die ik met Punk heb? Nee, die is er niet. Nu kun je dat niet vergelijken zeven jaar tegenover twee maanden, Cosmic is een héél ander hondje, ik was op een héél andere plek in mijn leven toen Punk kwam.. Ik had Punk echt "nodig" om door mijn moeizame pubertijd heen te komen. Punk was mijn steun en toeverlaat. 

Maar geef het tijd. Ik weet niet of ik met Cosmic ooit de klik ga krijgen die ik met Punk heb. Ik wacht even af en schrijf je over zeven jaar even terug..