Hoe gaan jullie om met de dood van jullie maatje?

Het is nu 11 dagen geleden dat ik mijn lieve meisje heb moeten laten inslapen. Heb elke dag huilbuien, ik mis haar verschrikkelijk! Elke keer kijk ik naar haar foto's, want ik ontkom er niet aan.. hele huis hangt vol met haar foto's. Ik kan er gewoon niet mee omgaan, die leegte,stilte... haar niet horen lopen (ze slofte heel erg door haar leeftijd)  geen knuffels kunnen geven, gewoon ALLES! Haar mandje heb ik weggehaald, ik kan gewoon niet kijken naar die lege mand. Elke keer vraag ik me af waar ze nu is. Heb hele tijd een naar gevoel van binnen, waar ik ook ben of wat ik ook doe, ze spookt de hele dag door m'n hoofd heen. Heb soms een idee dat mensen in mijn omgeving vinden dat ik overdrijf. Ze was meer voor me dan alleen een hond, m'n allerliefste/beste maatje, ik mis haar zó erg! Hoe gingen jullie met de dood van jullie maatje om? En hoe lang duurde het voordat de pijn iets minder werd? Vergeten doen we ze natuurlijk nooit!

faith is plotseling gestorven begin december. omdat ik max nog heb, is de leegte minder dan als ik geen hond meer had gehad. eind januari heb ik cash uit het asiel gehaald. zij zal nooit een vervanging zijn voor faith, maar ook zij had een eigen mens nodig.iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om, het duurt een tijd voor je het hebt verwerkt, en vergeten zullen we ze zeker nooit.
onze hondjes zijn nog bij ons, in ons hoofd en hart, en daar zullen ze altijd blijven, maar ik geloof ook dat hun ziel bij ons blijft.
heel veel sterkte met het verwerken, het is voor jou nog maar heel kort geleden, en het heeft echt wel tijd nodig voor de ergste pijn veranderd in een glimlach bij de leuke herinneringen.

Onze hond is nu bijna anderhalf jaar geleden overleden.
Ook vrij plotseling. Hij werd ziek en binnen 36 uur was hij dood.

Het duurde bij mij heel erg lang voordat ik hier overheen was. Heel veel moeten huilen en ik vond het echt heel zwaar.

Uiteindelijk besloot ik om weer een pup te nemen (na een jaar). Dit keer een hond voor mijzelf (de vorige hond woonde bij mijn ouders en was de gezinshond)
Ik merk dat ik ervan hou, een hond in huis. En het verzacht ook wat het verlies.

Maar vergeten doe ik hem nooit. En ook nu moet ik soms nog veel aan hem denken. Zeker met Moby nu, omdat je gaat vergelijken en dingen herkent.

Het duurde bij mij dus vrij lang.. maar uiteindelijk wordt het minder.
Echt !

Bedankt voor jullie reactie. Ik had één hond, het was misschien anders geweest als ik er nog één had.. dan was het niet gelijk zo stil in huis zoals nu. Op den duur nemen we wel weer een andere hond, maar ik vind het daar nu nog te vroeg voor. Kan het me bijna niet voorstellen dat het verdriet minder word (op dit moment in ieder geval nog niet) Als je een ander hondje neemt ga je hem/haar dan niet erg vergelijken met je vorige hond?

dat ligt aan jezelf, daarin is ook iedereen anders.
ik zie elke hond als op zichzelf staand individu, en die kun je niet vergelijken.
ook heb ik altijd herplaatsers, en ik zorg ervoor dat de nieuwe hond uiterlijk nooit op de oude lijkt.

Ook als je nog een hond in huis hebt is het verdriet ondraaglijk groot. Tenminste zo is het bij mij. Het is nu bijna een jaar geleden dat ik mijn lieve maatje dor een ongeluk verloor. Op dat moment was Coco, mijn andere hond, 6 maandjes. Het is een ontzettend zware tijd geweest en nog. Coco is ook wel slachtoffer geworden van dit drama. Het gaat super goed met Coco, maar het is zeker erg zwaar geweest. Dus ook al heb je nog een andere hond in huis, het verdriet is ondraaglijk.

Nee dat snap ik. Bedoel dat het misschien dan anders zou zijn omdat je dan niet zo gelijk die leegte/stilte zo opeens hebt. Het verdriet is natuurlijk net zo erg.

Ik vergat je nog heel veel sterkte te wensen. Ik zat meteen ook weer in mijn eigen emotie. Ik voel ook een enorme leegte hoor, de plaatsen waar hij altijd graag lag en zijn luide blaf..... Ik mis het nog steeds enorm.

Bij jou is het nog maar erg kort geleden, dus zo logisch dat je helemaal stuk bent.

Coco heeft natuurlijk wel steun gegeven. Ze is een super leuke hond, die aandacht vraagt en dat maakt me dan wel blij. Maar dit heeft tijd nodig, heel veel tijd. Ik wens je veel kracht toe in dit proces. Gun jezelf vooral die tijd en luister niet te veel naar mensen waarvan je weet dat ze het toch niet begrijpen.

Noah is twee weken geleden plotseling overleden aan een hersenbloeding, en wij konden er ook  niet mee omgaan. Het was stil, leeg, geen tikkende pootjes meer op de vloer, geen Noah bij de deur kwispelend als we thuis kwamen. Ook wij hadden haar spulletjes weggezet, ernaar kijken deed heel veel pijn.
En wat andere mensen denken, daar heb ik geen boodschap aan. Noah was een deel van ons gezin, lief en leed heeft ze 12,5 jaar meegemaakt.
Omdat we er absoluut niet mee om konden gaan, niet meer eten, niet meer slapen, hebben we nu Benthe. Heel toevallig kwam dit nestje op ons pad, en we waren direct verkocht. Het verdriet om Noah is er niet minder om, maar draaglijker. We hebben nu Benthe om voor te zorgen.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe met het verlies van je meisje .......

Je Mattie verliezen , ja dat is hartverscheurend. Mijn schat is deze week al weer 7 wkn overleden de pijn is nog steeds heel diep en de tranen zijn er ook nog steeds. Je kunt als je wilt mijn verhaal lezen in het zelfde topic onder : in tranen en in diepe rouw.   Neem je tijd voor dit verlies, wat mij juist helpt wil niet zeggen dat het de ander helpt, maar de mand blijft bij ons gewoon staan en ook de waterbak krijgt nog elke dag vers water dit doe ik tot 8 wkn omdat ze zeggen dat het tijd nodig heeft omdat de geest van zo een hondje zich ook los moet kunnen maken van het gezin... Heel veel sterkte ps de riem van onze schat heeft nu in de hal een ere plaatsje .. Hartelijke groetjes en een knuffel..

Ja dat is inderdaad hartverscheurend om je maatje te verliezen. Het is nu 12 dagen geleden en het gemis begint steeds erger te worden. Heb op m'n kamer een dekentje van haar liggen, waar ik meerdere keren per dag in ruik, haar geurtje zit er nog in. Het is fijn om hier je verhaal te doen want niemand kijkt er raar van op, niemand vind het overdreven. Ik wil iedereen die hun maatje heeft verloren ook heel veel sterkte wensen! Het is echt zwaar. Ik hoop dat ik het ooit een plekje kan geven, nu lukt me dat nog niet maar het is ook nog niet zo lang geleden.

Iedereen gaat anders om met zijn verdriet. Daarom zijn deze vragen ook onmogelijk te beantwoorden.

Toen mijn hond doodging had ik daar op het begin wel verdriet van, maar na een week was ik er wel grotendeels overheen. Maar ik ken ook mensen die er echt maanden kapot van zijn, als hun maatje dood is gegaan.

Dat maakt hen geen watjes en dat maakt mij geen botte klootzak, het is gewoon een verschil in het omgaan met verdriet.

en misschien scheelt het ook of je veel te doen hebt of niet. als je een drukke baan hebt, heb je minder tijd voor verdriet dan wanneer je de hele dag thuis zit.

Ja dat speelt ook mee denk ik. Bren was eigenlijk de hele dagen bij me. Ook al ga ik winkelen of wat leuks doen.. het verdriet blijft me achtervolgen en elke keer moet ik aan haar denken. Het is zo raar! Ik heb haar altijd gehad en nu is ze er niet meer. Ik kan er maar niet aan wennen, het verdriet word alleen maar erger. Het was mijn alles. Heb van meerdere mensen uit mijn familie afscheid moeten nemen, maar m'n hondje mis is bijna het allermeeste! Ik heb nog nooit zo erg gehuild om iemand volgens mij. Ze was meer voor mij dan alleen een hond. Mijn kleine meisje.. :(

als je het gevoel hebt dat je er zelf niet uitkomt, ga dan alsjeblieft naar een rouwpsycholoog. dat heb ik ook een keer gedaan, en het helpt. het is niet de bedoeling dat je er onderdoor gaat, dat zou bren toch ook niet willen?

Het is helemaal niet erg verdriet te hebben. Ik denk dat het heel goed is, je bent een maatje verloren, daarvoor hoef jij je niet te schamen. Nu ben je er kapot van, en daar moet je doorheen om het te verwerken. Het wegstoppen heeft helemaal geen zin, hoe vervelend het ook is.
Het wordt een ander verhaal als je over een half jaar nog elke dag enorm verdriet hebt. Maar eigenlijk verwacht ik dat niet zo.
Het is nog maar kort geleden, de leegte is nog enorm en je bent er veel mee bezig.
Voor iedereen werkt het anders. De één ruimt alle spulletjes op omdat ernaar kijken en eraan herinnerd worden te veel pijn doet. Een ander laat het liggen juist om eraan herinnerd te worden.
Maar jezelf er onnodig veel aan blootstellen en elke keer door veel pijn moeten is misschien niet verstandig.

Mijn oude hond is met Pasen vorig jaar overleden, dus bijna precies een jaar geleden nu. Ze lag op een ochtend dood in haar mand. Ze was dan ook bijna 15.
Ik heb er veel verdriet om gehad, het gedeeld met mensen die wilden luisteren, of lezen op internet. Toch had ik er snel vrede mee. Ze was oud en had een prachtig leven gehad. Ze zou niet willen dat ik zou blijven rouwen, als ze dat had kunnen zeggen.
Ik heb een foto van haar boven mijn kachel staan met een kaarsje erbij. In het begin brandde ik die elke dag, maar dat is in verloop van de tijd minder geworden.
Ik kijk er elke dag naar, maar ook nu heb ik nog altijd verdriet om haar, en dat geeft ook niet. Accepteren dat het er is, is het beste voor mij. Me ertegen verzetten werkt niet.

Geef jezelf de tijd, het krijgt echt wel een plekje. En dan merk je misschien vanzelf dat je toe bent aan een ander maatje.
Geen hond is hetzelfde, ik hoor niet vaak dat mensen gaan vergelijken.
Zoë is heel anders dan Maxi, mijn oude hond. Ze lijken in geen enkel opzicht op elkaar.
Ze hebben elkaar nog gekend, maar Maxi was toen al zo oud. Ik ben dan ook niet alleen achter gebleven, ik had Zoë nog. Dat heeft mij wel enorm geholpen waarschijnlijk.
Maar het verdriet is en blijft, helmaal nu weer met Pasen.

Sterkte ermee!

Van mijn 1e hond is het inmiddels alweer 10 jaar geleden

Ik kocht Luna na 5 weken dat we Santos hadden moeten laten inslapen na 14 jaar .miste t gewoon ook kwam ik bijna niet meer buiten ,vergelijkte haar wel in het begin Santos was waaks en gereserveerd naar andere, Luna is een allemansvriend en verre van waaks

Nu zitten we weer met een vreselijke moeilijk drama,Shakira is ernstig ziek heeft een darmtumor waar niks aan te doen is
Ze is pas 6 .5 jaar ,eet af en toe nog wel wat ,vertoond geen pijn
Maar die tumor vreet alle energie weg en ze word zo mager
Maar waneer is het haar tijd? Vind dit zo moeilijk

Zo`n zielig hoopje maar die beslissing die jij voor haar moet maken ,dat doet pijn en is zo moeilijk

Dan zijn er ook nog mensen die zeggen ahh joh kom op t is maar een hond
Nou voor mij is mijn hond ook een gezinslid ,je maatje je alles

Wens je heel veel sterkte en neem je tijd om het te verwerken

mijn hondje is 17 feb.dit jaar overleden en ik mis haar ook nog heel erg.soms overvalt het verdriet me ineens weer.
ik had snel een pup in huis zeker ook voor mijn andere hond die erg eenzaam was.
en dat is ook weer leuk en geeft ook troost.
dit was inmiddels mijn 5e hond die ik in al die jaren heb moeten missen en elke keer doet het erg pijn.
ik vergeet ze nooit praat ook vaak over de overleden honden en katten die heb ik ook gehad.
ik heb de urntjes hier en daar brand ik een kaarsje bij en ook heel veel foto's gelukkig.
heb van de honden allemaal een eigen boek gemaakt en dat is fijn om er zo even door te kijken.
ook heb ik filmpjes die vind ik pijnlijker omdat het beweegt en ook de blafjes weer te horen zijn.
nu ik dit schrijf schiet ik ook weer vol het is nog zo vers en ondanks alle vreugde van de pup is er ook nog verdriet.
maar ook soms dingen dat ik denk hoe bestaat het mika de pup ligt graag op chiara haar bankplekje graaft dan ook zo in dat kussen zoals zij deed.
en ja,ik zou zeggen neem de tijd om te rouwen daar is niks mis mee zou erger zijn als het niet zo was.
en geloof me eens is er een dag dat de tranen plaats maken voor een glimlach en je alle mooie herinneringen koester.
dat is het enige nadeel aan dieren dat je ze weer moet missen .
maar ook is het fijn weer een ander dier weer in je hart te sluiten en ook daar weer een vriend voor het leven in te vinden.
ik wens jou heel veel sterkte want ik weet hoe pijnlijk het is.
groeten greet

Wij hebben 6 weken geleden Toby in laten slapen, zij was al 17 jaar. Ik mis haar natuurlijk vreselijk, maar toch ben ik ook dankbaar dat zij is mogen gaan. We hebben heel lang (te lang?) het laten inslapen uitgesteld, de grenzen steeds verlegd, totdat ineens voor mij duidelijk was dat het zo echt niet meer kon. Ik heb er nu ook echt vrede mee. Ik voel veel dankbaarheid dat ik zulke fijne jaren met haar heb mogen beleven, ze heeft vanaf mijn 18e mijn leven met mij gedeeld. Het gemis is er zeker, maar omdat ik veel afleiding heb met Duuk (die hadden we er al bij een 1/2 jaar voor het overlijden van Toby) ben ik er minder mee bezig. Ook heb ik nog 2 jonge kinderen. Het gat is dus minder groot denk ik dan wanneer je alleen je hond had. En ik vind het ook een heel verschil op wat voor manier je hond overlijdt. Toby was 17 jaar, prachtig toch dat ze zo lang in gezondheid bij ons is mogen zijn. Het afscheid nemen van Toby was al enkele weken, maanden aan de gang omdat wij wel zagen dat het niet goed ging met haar. Wanneer je hond door ziekte, een ongeval of iets dergelijks abrupt uit je leven is dan is dat erg aangrijpend.
Toch jong, oud, ziek of ongeval, het blijft je liefste en dierbare maatje dat je verliest en dat verdriet om het gemis mag er zijn. Laat het ook toe, maar probeer het niet de overhand te laten krijgen. Als het verdriet en gemis je te erg in zijn greep blijft houden is het misschien erg fijn om er met iemand over te gaan praten.
Ik wens je veel sterkte toe....

Neemt overigens niet weg dat ik echt onzettend veel verdriet heb gehad om het gemis van Toby, vooral de eerste 2-3 weken, daarna kon ik gemis en verdriet meer omzetten in de dankbaarheid. En ook vandaag nog mis ik haar mandje met haar erin heerlijk te slapen. Haar mooie zachte bruine ogen die me zo verheugd konden aankijken. Gewoon haar aanwezigheid, al die jaren. Zij was er altijd, in goede tijden en minder goede tijden. Ze was echt mijn maatje...

Nog geen hond verloren, wel poes Puk. Hoewel ze al langer kwakkelde, kwam haar dood eind november toch vrij onverwacht, op een nare manier.
Mellow is daar ook best van geschrokken, ze voelde de situatie heel goed aan.
De dag erna ging ze nog in de keuken kijken of ze eten van Puk kon stelen, ze keek eens op de stoel onder de eettafel, maar al vrij snel had ze door dat Puk er niet meer was.
 
Het is dat ik Mellow heb anders was ik waarschijnlijk ook lichtelijk gek geworden van de stilte. Hoewel Puk heel veel sliep, was het toch stil. Ze was er niet meer, terwijl ze er bijna 10 jaar is geweest.
Ik mis haar op bepaalde momenten nog steeds heel erg, als ik haar foto zie of gewoon als ik aan haar denk. Dat gevoel van missen is niet altijd aanwezig, maar een dier wat zolang bij je heeft gewoond, mis je gewoon heel erg.

Als sommige mensen dat gek vinden zegt dat meer over hun dan over jou (en mij en andere achtergebleven baasjes).
Mensen zonder huisdieren snappen dat toch vaak niet, dus daar moet je je weinig tot niks van aantrekken.

Ook wij hebben ontzettend veel verdriet gehad om Lara, het is nu ruim een jaar geleden. Nu loopt er sinds een week onze lieve Woola rond. Wel van het zelfde ras want wij zijn stapelgek op Jack Russells, maar deze is ruwharig, terwijl Lara gladharig was.
Lara wordt nooit vergeten, maar het gemis is veel minder omdat er heeel veel tijd aan Woola besteed moet worden. We lachen wat af om haar streken.
Wij hebben heel bewust een jaartje gewacht, om goed te kunnen rouwen, dat heeft ons goed geholpen.
Lara was ons kind, en als je kind verliest kom je daar niet zomaar overheen.

Alle sterkte met de verwerking.

Het is nu meer dan twee weken geleden en heb nog steeds veel verdriet om haar. Heb een dekentje van haar waar ik dagelijks aan ruik, dat geeft me troost..haar geurtje. Ze was voor mij ook een kindje, mijn kleine baby. Ik wacht ook nog even met een hondje weer nemen. Sommige nemen na een week een andere en sommige pas een jaar later, iedereen moet doen waar hij/zij zich zelf het lekkerst bij voelt. Ik kan dat nu gewoon (nog) niet. Maar ik wil op den duur wel een andere hond. Waarschijnlijk ook het zelfde ras, omdat ik gek ben op Maltezers. Maar het zou ook zo kunnen zijn dat ik een Boomer of Shih Tzu neem, of misschien wel helemaal iets anders. Ik zie wel wat er op me af komt. Jullie ook veel sterkte met het verlies van jullie trouwe lieve maatje!

hallo babybren,

ik weet zo wat je voelt, ik heb afgelopen zondag mijn hondje moeten verliezen, plots aan een hartinfarct, nog maar 4 jaar oud.
ik lees dat jij hett ook niet mer weet, ik ook niet . ik heb zo pijn van binnen,zo een steen in mijn buik.
heb hem niet eens meer een knuffel kunne geven, het ging zo snel.
hij was er altijd voor me, met de scheiding een half jaar geleden heeft hij me er door heen getrokken.
ben er zo ziek van, en kan niet op houden met huilen.
nooit meer zijn gesmak en dat snurkje van hem.
lieve babybren ,ik denk dat het gemis nooit slijt en hopelijk hjet verdriet een beetje wegzakt,maar ik heb nooit geweten dat ik ooit zo van een hondje kon houden en dat het  zo pijn deed.
ik leef erg met je mee, en met alle baasjes die hun dierbare vriend moeten missen

Hoi Miranda,
Gecondoleerd met het verlies van je maatje. Dat lijkt me nog erger... dat je hond zomaar opeens weg is, en je helemaal geen afscheid kon nemen. En nog zo jong! Het is nu 3 weken geleden en ik heb nog steeds heel veel verdriet,het gemis word alleen maar erger. Ik wist ook niet dat dat het zon pijn deed. Je mist alles, zelfs de mindere dingen. Heb je geen dekentje van hem? Waar je aan kunt ruiken? Ik doe dat dagelijks en dat geeft me een klein beetje troost, dan ruik ik haar geurtje en er zitten zelfs een paar kleine witte haartjes in. Ooit zien we onze lieve dieren weer, teminste dat hoop ik. Ik leef ook met jou mee, het is niet niks om je trouwe lieve maatje te missen. Heel veel sterkte nu en de komende tijd!

Allereerst sterkte met dit pijnlijke verlies.  En voor Brenda, rust zacht in de hondenhemel.

Het is zoooo herkenbaar. Het ging bij mij om mijn kat, waar ik een intense band mee had. Ik dacht dat ik nooit meer van een andere kat kon houden. zou ik mijn geliefde Nagamiji, dat was zijn naam vergeten? 

Nee, je vergeet het verlies niet, ook het gemis blijft, maar je verdriet slijt. Je bent nu in rouw. Ik heb zelfs een maand alleen maar zwarte kleding gedragen, terwijl ik daarvoor alleen maar gekleurde kleding droeg.

Ik heb heel lang de kattenbak, met zijn laatste plasje en andere dingen laten staan. Langzaam maar zeker kon ik één voor één iets weg doen. 

Neem de tijd om te rouwen en als de gewone wereld je die tijd niet geeft, uit dan hier je verdriet. Ik ga er vanuit dat dat hier gewoon kan en mag.

Ik heb het op dit moment weer even te kwaad ,omdat het nu precies een week is geleden dat onze lieve Shakira rustig is ingeslapen op de schoot van me dochter thuis op de bank
Zie der nog liggen zo vredig

Ik laat me tranen gewoon de vrije loop,vrijdag zal weer een klote dag zijn dat is de dag dat we afscheid zijn gaan nemen en zaterdag is ze gecremeerd

Heel veel sterkte vandaag, zo te zien rouwt het weer met jullie mee.  Neem de tijd om aan Shakira te denken, dat hoort bij rouwen...