Vandaag is het 2 jaar geleden dat je met je nieuwe baasje mee ging

Vandaag is het 2jaar geleden dat je nieuwe baasjes je kwamen ophalen.

Het was eigenlijk de bedoeling dat ik je voor tijdelijke opvang in huis zou nemen, maar het op het moment dat de vrijwilligsters van de stichting bij me aan kwamen en ik jou als klein, onzeker, angstig hummeltje achter in de auto zag zitten maakte m'n hart een sprongetje.
Wat was je een mooi hondje en op het moment dat ik jou uit de auto tilde kroop je in m'n nek met beide pootjes om me heen geklampt en je klampte je echt aan me vast en gaf me een lik in m'n oor.
Nadat de vrijwilligsters me de laatste informatie en spulletjes gaven ben ik samen met jou in m'n nek naar binnen gelopen om je aan Boomer voor te stellen en je en veilig aan te kunnen lijnen zodat we even naar een veldje konden lopen zodat jij je hoognodige plas kon doen.

Jij en Boomer hadden vanaf de eerste seconde een klik, iets wat voor mij heel bijzonder was om te zien, want Boomer is erg wantrouwend naar andere honden, maar voor Quinto ging hij in een speelboog en gaf hem een likje

Het heeft niet lang geduurd voordat ik besloot om Quinto zelf te adopteren. Hij veroverde mijn hart zo verschrikkelijk snel, zelf Boomer vond hem geweldig!
Quinto was echt alles wat ik zocht in een hond.
Lief, trouw, ontzettend leergierig, slim, sociaal, een clown echt mijn maatje.

Helaas kreeg ik niet veel later te horen dat ik chronische ziek ben en ik heb mezelf tot het uiterste gedreven om hem te geven wat hij nodig had aan beweging en uitdaging, maar dit ging ten koste van mijzelf, en daardoor ook ten kosten van Quinto, maar ook Boomer.
Doordat mijn lichaam me zo tegen werkte, deed ik mijn dieren tekort en dit verdienen ze niet. Het heeft me echt heel veel pijn en moeite gekost om na een aantal maanden al te moeten besluiten dat ik mijn gouden hondje weer los moest laten.

Je nieuwe baasjes zijn bij mij thuis kennis komen maken, en waren echt lieve en leuke mensen, met een echt hart voor dieren, en Quinto vond ze ook gelijk leuk... En toen het moment dat ik afscheid moest nemen... Heb Quinto bij ze in de bus gezet en nog even met hem geknuffeld. Van Quin kreeg ik nog een lik over m'n neus en een pootje, alsof hij wist dat dit het afscheid was.

En nu, 2 jaar later mis ik Quinto echt nog iedere dag en wanneer ik met m'n gedachten bij hem ben, of wanneer ik naar zijn foto's kijk komen de tranen keer op keer weer tevoorschijn.

Ik heb met z'n baasjes afgesproken om hem te gaan bezoeken, maar ik kan het niet aan om hem te zien, te kunnen knuffelen en hem vervolgens weer achter te moeten laten.
Ik mis dat mannetje echt zo verschrikkelijk


 De eerste dag thuis

 Voor het eerst los... Blije gup

 De dag voor je vertrek


M'n 2 kanjers samen, een voor mij hele mooie en dierbare foto

wat moeilijk! maar wel heel knap.

Dikke knuffel,

alleen iemand met echte liefde voor zijn hond zal hem af willen staan voor zijn best wil en eigen gevoelens aan de kant te zetten.

Ik heb ontzettend veel respect voor je.

Oef Mandy, ik krijg er kippenvel van.
Dit zal altijd moeilijk voor je blijven, maar respect dat je voor hem die zware beslissing nam.
Stertkte vandaag!

die dingen doe je enkel uit liefde voor je maatje,ook al doet het heel veel pijn,je hebt alleen het beste voor met hem
veel sterkte en weet dat je de juiste beslissing nam

je hebt het goed gedaan, herplaatsen is altijd moeilijk voor jezelf, je vond dat je je hond te kort deed > ? vaak is er toch een mouw aan te passen toch ? maar nu heb je gezocht naar een nieuwe mand, gevonden ook nog, maar uit het oog is toch niet nodig ?

misschien mailen voor fotoos ? bezoeken doet pijn, kan me wat bij voorstellen, maar je kan toch vragen hoe het verder met zijn leventje gaat ? weet zeker dat ze je op de hoogte willen houden, jij die zoveel van de hond gehouden heeft, uit het asiel gehaald een gouden mandje bezorgt heeft bij jou en nu bij een ander, vraag per mail of ze je op de hoogte wilt houden, weet vast en zeker dat ze dat zouden doen, en voor jou dan een grote geruststelling toch ?

weet het nog als de dag van gister,is het echt al weer 2 jaar geleden??????begrijpelijk dat het moeilijk is om hem in het echt te zien,maar een mailtje of belletje kan toch ook

Ik heb gelukkig nog wel contact met de baasjes hoor.
En als ik ze een berichtje stuur krijg ik ook vrij snel een reactie terug. Maar uit zich zelf zullen ze niet zo snel iets sturen, maar dit hebben we zo afgesproken.

En toeval bestaat niet zeggen ze... Maar de zus van Quinto z'n baasje woont in hetzelfde dorp als ik.
Dus als ik aangeef Quinto te willen zien kan ik of naar Texel toe gaan, of zij laten weten wanneer ze weer hier zijn.

Als ik ook maar de kleinste twijfel, of een vreemd gevoel had bij de baasjes had ik hem ook niet laten gaan, maar dit waren zulke lieve mensen, die ook al een adoptiehondje uit Spanje hadden, en 2 dagen voor ze Quinto kwamen bezoeken hebben ze hun andere oude hondje in moeten laten slapen.

Maar het leven wat hi nu heeft had ik hem echt nooit kunnen geven. Hij woont in een klein paradijs op aarde, kernwoorden voor zijn woonomgeving; Texel, strand, boerderij, paarden, vrijheid


@ Liesbeth.
Het is idd al weer 2 jaar geleden, maar het voelt soms als de dag van gister.

Ik dacht ook al: al weer twee jaar geleden?!
Wat gaat de tijd snel. Het is wel heel fijn dat je nog contact hebt met zijn nieuwe baasjes, dat je weet dat hij goed zit.
Al zal het altijd moeilijk blijven.

Ach ja... Ik herinner me het verhaal en natuurlijk ook die mooie foto. Toch fijn dat je goede baasjes voor Quinto vondt. Maar ik kan me je verdriet voorstellen. Het moet heel moeilijk zijn een handje waarvan je houdt weg te doen. Maar soms gaan de dingen niet zoals we willen... gelukkig ging dat van goede baasjes vinden wel.

Het gaat goed met Quinto. Ik hoop dat het met jou gezondheid ook goed gaat.

jaa...

Ik heb tranen in mijn ogen, wat moet het moeilijk geweest zijn om deze beslissing te nemen. Heel veel sterkte!

he bah,wat een verhaal,ja dat lijkt me ook heel erg moeilijk,het is al zwaar genoeg als je je hond moet laten inslapen enz maar dit lijkt me ook verschrikkelijk,maar je hebt nog contact met de baasjes en ikzelf zou het misschien ook niet kunnen hoor om dat beestje dan te bezoeken om vervolgens weer zonder hem naar huis te gaan
we hechten ons op deze site allemaal heel erg aan een hond en kunnen ons dan ook steeds in andere verhalen inleven

wat een moedige, moeilijke maar liefdevolle beslissing! Quinto zal het vast begrijpen...

wat een schitterende foto's! Hopelijk gaat het beter met je.