Hond gisteren ingeslapen.

Hallo,
Ik laat nu via een anders account een bericht achter..
Mijn hond van 17,5 is gisteren ingeslapen. Ze had vanaf vorige week zondag een soort toevallen/aanvallen. Ze begon te blaffen en lag opeens op de grond, tong uit haar mond en haar lichaam werd helemaal stijf. We hebben na zondag even afgewacht of het beter zou worden, maandag kreeg ze geen aanval.. dinsdag dus wel weer en de rest van de week ook. We zijn er mee naar de dierenarts geweest en die zeiden dat haar hart/nieren niet meer goed werkten, ook haar longen klonken niet meer goed. Ondanks de medicijnen die ze ervoor gekregen heeft begon het nadat we bij de dierenarts weg kwamen gelijk weer, dus had niks geholpen. Vanmorgen kreeg ze een hele erge toeval, begon te blaffen,ogen groot, hele nek was scheef en ging heel hard weer ademen. Heb vanmorgen het besluit genomen om haar in te laten slapen, want dit verdiende ze niet.  Nu voel ik me zo slecht! Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld volgens mij. Ik kan nergens anders meer aan denken, word gewoon nerveus in m'n buik. Kijk elke keer naar de plek waar ze in haar mandje lag en die is nu leeg..  Elke keer wil ik haar uit haar mandje halen om even te knuffelen en kusjes te geven, maar dat kan niet. Ik ben er gewoon ziek van! Kan geen eten door de keel krijgen. Was eigenlijk de hele dag bij haar en nu heb ik niks meer.  Het lijkt misschien overdreven maar ik mis haar echt heel erg. Ik was 7 toen ik haar kreeg en ben nu 24 nu ze overleden is. Sommige zullen wel zeggen.. 't is maar een hond! Voor mij was ze meer als een hond! Kan haar maar niet uit mijn kop krijgen, ik heb nu echt zoiets... zal ik hier wel overheen komen? Het gemis is echt groot! Hebben hier meer mensen last van? En hoe lang duurde het bij jullie dat je het een plekje kon geven ?

17.5 is een heel mooie leeftijd, je hebt de beste beslissing genomen uit liefde voor je hondje.
het is heel normaal dat je haar mist, ze was een volwaardig gezinslid en nu is haar plekje leeg.
hoelang nodig is om iets te verwerken verschild van mens tot mens, daar is geen tijd op te plakken.

heel veel sterkte met het verlies van je lieve schat.

Och meid ... kan me je gevoel zo goed voorstellen. Inmiddels 4 honden moeten laten inslapen.  En nee ... het is niet zomaar een hond ... het is meer.

Kom je erover heen? Je kunt het uiteindelijk een plek geven. En hoelang dat duurt? Kan ik je niet zeggen dat is een persoonlijk iets. 

Maar de mooie herinneringen blijven, zo nu en dan nog een traan van verdriet maar ook om de mooie tijd die je gehad hebt. 
Gun jezelf de tijd om hier overheen te komen. En mss dat in je prive leven mensen reageren van ... ach het is maar een hond ... hier niet. Hier begrijpen mensen je verdriet en weten wat je nu doormaakt. 

Dus als je met je gevoel in de knel zit of wat dan ook .... schrijf het hier van je af. 

sterkte met het verlies.

Wat lief dat jullie zo snel reageren! Ik heb het ook gedaan voor haar, ze was op... had haar liever nog een paar jaar gehouden maar het kon echt niet meer, ik zou een hond nooit zomaar laten inslapen. We hebben ook heel veel werk met haar gehad, ze poepte en plaste veel in huis, smeerde met haar eten door het hele huis heen ( stamppot, boerenkool met spekjes, andijvie haha) want gewone brokken wou ze niet eens meer hebben. Ook lag ze s'nachts altijd bij me in bed, ze wou niet eens beneden slapen of in haar mandje op m'n kamer, moest perse in bed haha. Nu moet ik vannacht zonder haar..  Kan wel opzien tegen morgenvroeg, dat ik haar niet zie... Wat kun je een dier missen, niet normaal!!

Heel veel sterkte!!! :(

snap heel goed dat je je ellendig voelt, (je zit in een rouw periode) maar je hebt alles gedaan dan dat je kunt voor je hondje.
en ik weet zeker dat jouw hondje je daarvoor dankbaar is!
denk maar zo dat hij nu ook op een plekje is waar hij zich weer fijn voelt. en kan zwemmen in de lekkere hondenkoekjes! lekker rond rennen en gek doen!
ook heb je eigenlijk je hele jeugd met je hondje gedeeld. maar hoe cru het ook klinkt. iedereen heeft zijn tijd, natuurlijk wil je je hondje voor altijd bij je hebben. maar ooit komt er een dag dat je afscheid moet nemen van je trouwe viervoeter.

het missen van je hondje zal altijd blijven, en je zult de eerst paar komende weken/maanden ellendig voelen, en je afvragen of je alles wel goed hebt gedaan, en je gaat je afvragen waarom jouw hondje overleden is. je zult boos worden op jezelf en op anderen, mede door onbegrip, maar langzaam aan ga je het accepteren... en een plekje geven.

ik kom zelf van een boerderij af, en heb meerdere keren mee gemaakt dat een dier is overleden,
met het vee zelf had ik niet zo veel moeite als de honden die we hadden...
dit duurde bij mij toch wel n half jaar... maar toen zelfs na een jaar als ik thuis kwam bij mijn ouders verwachte ik eigenlijk 4 of 5 honden, maar als er 1 was overleden miste je die tussen het groepje (dit was eigenlijk meer gewenning...)
uiteindelijk ga je het accepteren, maar het missen van je hondje blijft altijd!!! (mijn ouders hadden altijd 4 of 5 honden, voor op het erf enzovoort)
mijn ouders hebben toen wel (niet altijd) als er een hond overleden was zijn kleed, halsband en riem weg gegeven aan een asiel, omdat we er dan ook niet aan herinnerd werden. (er stond een grote voerbak + waterbak waar ze altijd met z'n allen uit aten, heel de dag stonden er ook brokken)
(omdat we op een grote boerderij woonde met een groot stuk land/erf, duurde het eigenlijk niet lang voordat er weer een nieuwe hond/pup kwam...

nu ik op mezelf woon, en zelf een hond heb die helemaal van me eigen is. en de toekomst er ook niet rooskleurig uit ziet, hoe erg het ook klinkt ben ik mezelf er wel een beetje er op aan het voorbereiden dat er een onverwachte dag kan komen dat het niet meer gaat, en ik afscheid moet nemen van haar. niet dat ik dan minder van haar ga houden, ik kan je ook niet zeggen waarom ik dit doe, maar soms is de gedachte er. (ze is 5 jaar oud, en heeft n versleten ruggenwervel,).

Geloof me, je komt er uiteindelijk wel overheen. je geeft het een plekje.
meningen zijn er ook heel verschillend over hoe hun het verdriet over het verlies van hun hondje verwerken. sommige nemen gelijk of na verloop van tijd een andere hond.... of sommige nemen nooit meer een hond omdat ze niet meer die pijn en verdriet willen hebben.
(ik zit ondertussen ook met een brok in mijn keel, en natte ogen door jouw verhaal en de gedachte over nikki mijn hond)

Ik wens je heel veel sterkte toe!

Groetjes
Esmée

Ja klopt. Ik was me ook al aan het voorbereiden op deze dag. Was al langer kantje boord, twee jaar geleden kreeg ze een baarmoederontsteking en toen kwam ze er gelukkig goed uit, ze was echt sterk en wou liever niet hebben dat mensen haar hielpen, wou alles zelf doen. Mijn hond had het met haar rug ook niet goed, je voelde haar ruggengraat gewoon. Ik hoop dat jou hondje nog een hele tijd met met je mee gaat! Kan me voorstellen dat je nu over je eigen hond gaat nadenken, had ik ook toen ik allemaal verhalen las op internet. Moet de hele tijd aan haar denken, huilen... pff... ik kan dat dier gewoon niet missen! Wel fijn is dat ze bij ons in de tuin ligt, lekker dichtbij...    Mooi dat jullie reageren ondanks ik net een account heb aangemaakt, dat waardeer ik ENORM! Allemaal de hart op de juiste plaats, dat blijkt wel weer! Als je de mens leert kennen, ga je van de dieren houden! Ben blij dat ik mijn verhaal even kon doen.

Nee hoor, niemand zal hier zeggen of zelfs maar denken " het is maar een hond".

Heel wat leden hier hebben deze ellendige toestand al meegemaakt. Het pijnlijke verdriet, de zwaarste beslissing... het grote gemis.

Eigenlijk is het heel mooi dat je hondje zo'n hoge leeftijd mocht bereiken, maar het komt altijd te vroeg. Het liefst willen we onze honden voor altijd bij ons. Spijtig genoeg is dat niet zo.

Voor jou is het dan ook weer heel moeilijk omdat je je hondje al meer dan 2/3 van je leven bij je hadt. Alles lijkt nu onwezenlijk. (Wat is de naam van je hondje ?)...

Ik wens je toe dat het verdriet en de pijn die je nu voelt zullen overgaan in mooie herinneringen en dankbaarheid dat je hondje op jou pad kwam en zolang bij je mocht zijn.

Sterkte gewenst .

Dankjewel allemaal! Jullie zijn GEWELDIG!! Ik dacht zal toch wel niemand reageren... Jullie hebben allemaal het hart op de juiste plek!!!!

Kim, wat erg Sterkte!
En hier ga je niet horen dat het maar een hond is hoor! Het is een deel van je hart!
Zelf heb ik gelukkig nog geen hond verloren (vino is mijn eerste) maar als ik er aan denk dat ik zo'n ongelooflijk moeilijke keuze zou moeten maken kan ik beginnen huilen!
Vind het heel moedig van je.
Je hebt het beste gedaan, ze heeft vast een heel mooi leven gehad bij jullie en dat is al een grote troost.
Heel veel sterkte!

Ja is het ook. Ze is/was mijn eerste hond ook! Vind het echt vreselijk. Ze heeft een goed plekje gehad hier, leven als een prinsesje. Vind het echt heel moeilijk!:(  Ik hoop dat ik vannacht over haar ga dromen en dat ik zie dat ze het nu heel mooi heeft,als zij gelukkig is ben ik het ook.  Ik denk nergens anders meer aan.. zou dat komen omdat het nog niet zo lang geleden is gebeurd?  Dit kon ook niet langer meer doorgaan... want elke keer als ze zat te blaffen dachten wij dat ze weer een toeval had, elke keer bonkt het hart in je keel. En laatste week was het ook zo wanneer ze blafte en wij naar beneden kwamen, ze plat op de grond lag.. elke keer die angst. Zo zielig! :( Ik hoop echt dat ik er goed aan gedaan heb en dat ze nu gelukkig is.

Ach Kim...... Het is zo enorm verdrietig als je je hond ineens moet missen. Voelt als heel erg liefdesverdriet. Ik kan de eerste dagen ook nooit een hap door mijn keel krijgen en alleen maar janken. Slapen lukt dan niet. Als je thuis komt, of beneden komt 'sochtends, op de bank tv kijkt, aan het eten of koken bent......je blijft ze missen en iedere keer is zo'n moment weer aanleiding voor een flinke jankbui.

Je hebt gedaan wat je kon, en natuurlijk heeft je hond een geweldige leeftijd bereikt, maar missen kun je ze nooit. Houdt wel voor ogen dat je de beste keuze hebt gemaakt. In zo'n geval altijd kijken naar je hond en de kwaliteit van leven en niet aan jezelf denken. De herinneringen aan het mooie lange leven en dus de lange tijd dat je je hond hebt gehad geven troost. En wie weet wil je over een tijdje een ander hondje. Nooit schuldig voelen tov je overleden hondje.

Voor nu wens ik je heel veel sterkte. Een tijd staat er niet voor. Iedereen rouwt op een eigen manier. De een een stukje langer dan een ander. En hoe lang je daar tijd voor nodig hebt maakt helemaal niks uit, als je de tijd maar neemt.

Een hond is nooit "maar een hond". Dat zeggen alleen mensen, die nooit de liefde van een hond hebben gekend. En jij, Kim, hebt dit wel mee mogen maken. 17,5 jaar lang en nu afscheid moeten nemen. Natuurlijk doet dat zeer. Ook al weet je misschien diep in je hart, dat het niet meer verder kon gaan zo! Als ik zo jouw topic leest, weet ik gewoon, dat ze een heel mooi leven bij jou heeft gehad. Blijf daar aan denken en aan alle mooie herinneringen, die je samen met haar hebt mogen beleven. Heel veel sterkte, Kim!

Heel erg veel sterkte met het verlies.. 17,5 is een respectabele leeftijd maar dat neemt de pijn niet weg natuurlijk.. Overdreven vind ik je gewoon echt niet hoor, juist niet.
Nogmaals, heel veel sterkte..

Heel veel sterkte met het verlies.
Het doet pijn om je hond te verliezen, op wat voor manier dan ook.
Geef het de tijd om dit te verwerken.

Heel veel sterkte met het verlies van je hondje.wat een mooie leeftijd zeg.ik begrijp dat het voor jou langer mocht duren maar helaas.je hebt de juiste keus gemaakt.je hondje heeft geen pijn meer.

ach jeetje..

Het is altijd zo pijnlijk!

Maar twijfel niet of je de juiste beslissing gemaakt heb mbt inslapen.
Dat heb je! Dat weet ik wel zeker!
Als het niet meer gaat is het ook niks meer voor je hondje (naam?) om te blijven aan tobben.

En nu het gemis wat erg zwaar is...

Kan je alleen maar veel sterkte toewensen deze komende tijd.
En denk maar dat het fijn is dat je zo lang hebt mogen genieten en samen leven met dit geweldige hondje!
Dat kan niemand je ooit afnemen!

Soms komen er reacties hier voorbij met mooie gedichten.

Bijvoorbeeld de regenboogbrug, erg mooi.

grtz.. sterkte..

Samen gewandeld,samen gespeeld lief en leed hebben we samen gedeeld.plots werd je ziek,ik moest je laten gaan.maar door mijn tranen heen hoor ik je stem,die zegt,"baasje je hebt het goed gedaan.

Dit gedichtje vind ikzelf altijd erg troostend als je je hond hebt moeten laten inslapen. Heb het ooit van een dierenarts gekregen.

Als ik straks oud ben, ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.

Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam en houdt me stevig vast.

Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.

Een wijs besluit dat werd gegrond op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond

Beste Kim,

Welkom op de Hondenpage.
Hier schrijven allemaal mensen die precies weten wat jij doormaakt en met je mee voelen.

Jij schrijft :   Het lijkt misschien overdreven maar ik mis haar echt heel erg. Ik was 7 toen ik haar kreeg en ben nu 24 nu ze overleden is.

Het is echt niet overdreven dat je nu zoveel verdriet hebt. Deze hond heeft een groot en belangrijk deel van jouw leven meegemaakt. Dat vlak je niet zo maar uit!
Geneer je niet te huilen, dat kan nog maanden lang zomaar ineens gebeuren hoor...
Hopelijk heb je in je omgeving ook een schouder om op uit te huilen.

Heel veel sterkte gewenst.  


<(Als je nog een foto van je hond hebt kun je die bij je profiel toevoegen.)>

Sterkte toegewenst met het verlies van je lieverd!Velen hier weten hoeveel verdriet en pijn het doet om je hondje te verliezen.
Daarom is het mooi dat je hier je verhaal kan delen met anderen.

Nogmaals sterkte!

Lieve Kim, allereerst gecondoleerd met het overlijden van je lieverd.17,5 jaar is bijna je hele leven. Zo'n lange tijd samen met je maatje. Het is een volwaardig gezinslid, vergeet dat niet, Kim.
Er is al veel geschreven wat ik ook zou zeggen.
Het doet nu zo ziekmakend pijn. Het is echt rouwen en neem daar de tijd en rust voor.
Schrap de komende dagen dingen en afspraken die niet belangrijk zijn.
Of de pijn over gaat? Ja, die schrijnende pijn wordt echt minder, ook al geloof je dat nu niet.
Je kan er over een tijdje anders tegen aan kijken.
Ik wens je heel veel sterkte en lucht je hart hier. We zijn er voor je....

Lieve kim,
heel erg gecondoleerd met het verlies van je hond. 17,5 jaar is een mooie leeftijd maar dat maakt het gemis niet makkelijker.

Haar laten inslapen is heel lief van jullie geweest.... 

gaat het gemis ooit helemaal weg? Nee.... maar dat moet ook niet want dan zou je haar vergeten.... het wordt wel makkelijker... 

Ik kan me voorstellen dat het beeld wat je nu van haar hebt het beeld van de afgelopen week is, dat ze het heel zwaar had.... als enige tip heb ik het volgende: ga voor jezelf focussen op alle mooie leuke gekke dingen die jullie samen hebben gedaan en meegemaakt... zoak foto's op van mooie momenten... laat haar in je herinnering weer jong blij en gek zijn.... 

heel veel sterkte!

Wat erg ik wens je heel veel sterkte toe

Ik snap precies hoe je je voelt.. Ik had iets meer als een jaar geleden geleden een goldenretriever, vanaf dat ik klein was was die hond bij mij, tot ik 15 was en hij 14 was en bijna 15 werd.. We zagen natuurlijk wel dat hij al wat ouder was, maar die dag dat we hem moesten laten inslapen was zo verschrikkelijk.. Ik zat op school en toen ik thuis kwam kreeg ik te horen dat het niet goed met hem ging.. Ik barste in tranen uit toen ik hem zo zielig zag liggen in zijn mand.. Hij kreeg heel de tijd epilepsieaanvallen (zei de DA toen hij kwam).. Zijn mond vol schuim, helemaal verstijft en precies niet meer op de wereld.. We konden hem niet laten lijden.. Dus hebben we hem laten inslapen, ben bij hem gebleven toen het gebeurde, ookal had hij het waarschijnlijk niet door dat ik bij hem zat.. Ook hij ligt nu dichtbij mij in de tuin.. Ondertussen meer als een jaar voorbij en toen ik jouw verhaal las kon ik niet anders dan tehuilen omdat ik jouw gevoel ook ken.. Ik denk elke dag nog aan hem.. Ik heb nu wel de stap gezet om een nieuwe hond te nemen, dat is nu een labrador teefje van 8maand al ik moet zeggen, het doet enorm veel deugt om terug een hond rond mij te hebben, ze geeft mij troost en trouwe viendschap.. Veel sterkte, vergeten zal je haar nooit, je verdriet is heel groot nu, met de tijd zal dit minder worden, kom je erover heen, maar ze zal voor altijd bij jou zijn, in jouw hart!

Sterkte!

Lieve Kim...mijn hart gaat naar je uit meid...je hebt een goede beslissing genomen...ze hoeft niet te lijden en jij heb haar daarvoor behoed....probeer het zo te zien dat ze bij jou een heerlijk liefdevol leven heeft gehad en put daaruit troost...2 jaar geleden gaven ze mijn hond op...3 weken zeiden ze en dan is het gedaan...hij is nu 5,5 jaar oud en doet het goed...liefde doet goed en dat heb jij jouw lieve mop gegeven...tis een rouwproces en daar moet je doorheen zo hard als het is...en mensen die zeggen tis maar een hond kunnen van mij een dikke vette trap onder hun kont krijgen, zeiden ze tegen mij ook...maar een hond....pffff nee hoor..je kind!! Ik wens je heel veel sterkte en kracht....je bent een heel lief vrouwtje voor haar geweest!

De pijn voelt als een gapende wond in een groot hart, jouw hart, de pijn en het gemis krijgen een plekje, een mooi plekje waar je straks met mooie en dierbare herinneringen op terug kijkt.

En dat mag er zijn, en mag je toelaten...

Heel veel sterkte !

Ohh 17,5 is al een hele leeftijd inderdaad. Onze Jack russel werd ook zo oud maar dat beestje was toch echt heel oud op een gegeven moment.  Maar dat alles neemt niet weg dat je zo'n lieverd natuurlijk nooit wilt missen... Heel erg veel sterkte met dit verlies...! Komt hard aan vooral als je zo'n hondje al zo lang bij je hebt.

Ik heb mijn 9 jarige golden in november moeten laten gaan en ik ben er eigenlijk nog steeds ondersteboven van...

Het is heel stil nu in huis, kan er maar niet aan wennen. Elke keer kijk ik naar haar plekje waar ze altijd in haar mandje lag. Wil haar zo graag knuffelen :(  Ook dat spanningsgevoel in m'n buik gaat maar niet weg, waar ik ook heen ga elke keer moet ik aan haar denken. Ik weet gewoon dat het beter is zo, we konden geen andere keus meer nemen anders hadden we dat zeker wel gedaan. Ze was gewoon helemaal op. Hoop dat ze nu haar rust heeft en heel gelukkig is. Ze moest me eens zien nu hoeveel verdriet ik om haar heb, mis haar zo erg! Bedankt voor jullie lieve berichten, dat doet me echt heel goed om te zien dat ik  niet de enige ben. En dat ik m'n hart kan luchten hier zonder dat iemand het overdreven vind.

Snap precies hoe je je voelt Kim!
Helaas weet ik het maar al te goed.
Heb er 3 redelijk snel op elkaar verloren.
Be strong!!! Met de tijd zal je je wat beter voelen
maar vergeten doe je ze niet en ze blijven
altijd in je herinnering en zo blijven ze altijd een
beetje bij je.

hallo ,
ik vind het heel erg voor je dat je je hondje hebt moeten laten inslapen , ikzelf heb onze 11 jarige jack russel vrijdag morgen moeten laten inslapen nadat hij al sinds maandag aant vechten was voor bij ons te blijven ,elke dag meerdere spuitjes en middeltjes , infuus ect ect ,  hij is vergiftigd geweest en we weten niet door wie of wie zich hier bij bezig zou houden , maandag morgen was hij nog zijn spring int veld zelve en gaat samen met onze andere hond een plasje doen hij komt binnen en even later werd hij ziek , dus zijn we direkt naar de dierenarts gegaan daar bleek dat hij vergiftigd was , alleen wisten we niet door wat , de dierenarts heeft alles wat hij kon geprobeert maar het bleek een niet klassiek gif te zijn dat hem binnen in compleet kapot maakte , mijn kinderen , men man , ons ander hondje en ik zijn er ziek van dat er mensen zijn die hun met zo een onmenselijke praktijken bezig houden , we zullen hem  heel hard missen en het zal nooit hetzelfde zijn zonder hem , ik heb een brief laten rond gaan in mijn buurt om mensen te verwittigen over dit en uit de hoop dat iemand iets gezien zou hebben zodat de dader gestraft kan worden , bij deze wil ik dan ook iedereen die niet direkt in de omgeving woont vragen jullie hondjes goed in de gate te houden , ga altijd eens zelf kijken voor je hen buiten laat ik wens dit niemand toe ....