ervaring met hond uit buitenland?

ben gewoon benieuwd, ga nog lang geen andere hond nemen natuurlijk maar vrag me gewoon af hoe dat gaat als je een hond uit 't buitenland adopteert? zat gewoon op zo'n site te kijken en bijna alle honden op die site kwomen uit spanje

De mijne komt van Malta maar zat wel al hier in het asiel. 
 
Vaak (of eigenlijk altijd) 'selecteer' je aan de hand van de foto's van de betreffende hond, soms zitten ze al in een Nederlands (of Belgisch?) gastgezin en kun je de hond bezoeken. Als ze rechtstreeks uit het buitenland komen dan ontmoet je je nieuwe viervoeter pas op het vliegveld. 

Hoewel we soms best nog wel wat probleempjes hebben zou ik mijn allochtoontje voor geen miljoen meer willen missen, ze hoort bij mij, inclusief al haar probleempjes en haar soms te volle rugzakje. Nooit gedacht dat ik zoveel van een dier kon houden (van poes Puk hield ik ook heel veel)

Ik heb mijn 2 spanjaardjes van het vliegveld gehaald
Veel overleg geweest tussen mij en de stichting..

heb  1 met en 1 zonder rugzak...dat was daar al duidelijk.
Net als dat beide goedzakjes zijn die de vele andere dieren die ze hier tegenkomen uitstekend verdragen.
voor geen goud 2 anderen..

Ik heb mijn buitenlandertje nog niet , die komt 26 maart naar nederland en woont nu nog in moskou .. Ook veel overleg met de stichting , en veel foto's en filmpjes.

Ik heb eerst gezocht naar een goede stichting die mij aansprak ( in ons geval een duitse stichting die honden in poolse asiels helpt), een met open boekhouding, en ook ter plekke hulp verleend.

Dat was al lastig genoeg, daarna heb ik de site bekeken en kwam de foto van Lola tegen waarbij een korte beschrijving stond.

Daarna heb ik een forumlier wat op de site stond ingevuld en was er mailcontact. Toen is er iemand op huisbezoek gekomen om te kijken of ze ons wel geschikt vonden en of de omgeving wel geschikt is.

Daarna was het wachten. Ondertussen werd de hond nagekeken door een dierenarts, ze is ook gesteriliseerd en omdat ze de grens over moest kreeg ze de benodigde entingen, een chip en een paspoort. De chip moet je zelf aanmelden in ons geval bij TASSO.

De dag van aankomst was heel spannend, er werd nog gebeld dat de hond niet de transportbox inwilde en mensen gebeten had en daarom met muilkorf aankwam. Het was dat of de hond achterlaten in een asiel.
De tocht terug naar huis was heel aangrijpend vond ik, Lola zat met mij op de achterbank en ze had haar koppie onder mijn jas verstopt. Eenmaal thuis hebben we eerst nog een kleine wandeling gemaakt en daarna naar binnen en de muilkorf af. Omdat ik haar al de hele weg geaaid had dacht ik dat dat thuis ook wel kon, maar dat had ik mis en meteen een beet te pakken.

De volgende dag belde degene van de stichting die haar opgehaald had uit Polen en vroeg hoe het gegaan was de eerste nacht. Ik vertelde dat het even wennen was voor beide partijen aangezien ze gebeten had. Ik kreeg nog wat tips. En ontdekte ook nog HP  en het ging elke dag beter. Ja het was voor haar een hele omschakeling na vier jaren asiel. Ze was bang voor ons, viel uit bij haar voerbak, viel buiten uit naar alles, liet zich soms voor dood neervallen omdat ze het niet aankon. Maar al redelijk snel verbeterde alles, leerden we elkaar goed kennen en nu gaat alles prima.

Na ongeveer een half jaar is er een nacontrole geweest.

Aangezien de stichting een eigen forum heeft kan je goed in contact blijven en je kan altijd bellen of mailen als er iets mocht zijn.

Ik heb sinds 25 januari een Podenco uit Spanje.
Haar inderdaad "uitgezocht" op de website. Heb alleen nog honden gekeken die al in Nederland zaten zodat ik er langs kon gaan, maar het kan inderdaad ook dat je een hond uitkiest die nog in een ander land zit, dan zie je elkaar inderdaad pas op het vliegveld.

Afijn, eerst kreeg ik een huisbezoek, vrijwilligers kwamen hier langs om te kijken of ik een geschikte baas zou zijn. Goedgekeurd, werd ik gebeld door de stichting dat ik contact op mocht nemen met het gastgezin. Afspraak gemaakt, langs gegaan, en ze mocht toen meteen mee.

Bij thuiskomst stond er een mail klaar van de nazorg consulent die ik kan mailen of bellen als er problemen zijn. En die zijn er, want ze plast binnen. Doorverwezen naar een gedragstherapeute, die mag ik volgende week bellen (ik weet overigens niet of dit vergoed wordt door de stichting). 

Mijn ervaring met de stichting is super positief, ze staan altijd klaar om te helpen als er problemen zijn, dus het is geen kwestie van hier is je hond en succes ermee. Verder organiseren ze groepswandelingen en informatieve middagen voor mensen die een hond bij hun geadopteerd hebben. Hartstikke leuk dus.

Echter valt een buitenlands hondje in huis soms tegen. Toen ik alleen mijn herder had, hield zij rekening met mij. Met mijn schema, mijn plannen, mijn routines. Nu is dat andersom. Ik moet me aanpassen aan de honden, zorgen dat het buitenlandertje niet bang wordt of onzeker (want dan plast ze dus binnen), los lopen kan alleen op veilige plekken (terwijl mijn herder overal losloopt), met andere honden is altijd even kijken hoe ze reageert, etc. Het is duidelijk een hond met een rugzakje! Maar je krijgt er zoveel dankbaarheid voor terug, en ze is echt een lieverd.

Dus als je het niet vervelend vind dat je hondje nog een hoop moet leren, kan schrikken in bepaalde situaties, en nog niet gewend is aan leven in een huis, dan is het een goede optie!

oke bedankt allemaal voor de reacties 
is het dan niet eng in de begin als je de hond net ontmoet? op de site waar ik gewoon keek stond er sws altijd bij hoe de honden daar terecht kwamen, maar niet of ze met kinderen en andere honden/dieren kunnen, of ze alleen thuis kunnen zijn, etc. lijkt me best wel spannend 
heb ook heel veel gehoort dat de honden uit het buitenland altijd rugzakjes hebben/veel gedragsproblemen, geloof natuurlijk dat het niet met elke hond zo is want da's hetzelfde als alle pitbull-achtige gevaarlijk noemen naar mens en dier wat ook onzin is of course

anyway, waarom hebben jullie gekozen voor een hond uit het buitenland? weer gewoon nieuwsgierigheid. heb vaak gehoort; 'gewoon, omdat ik geen geschikte honden in nederlandse asiels heb gevonden' wat ik best wel een rare comment vindt om eerlijk te zijn...

Dat is ook best een rare comment, want als je dagelijks de Nederlandse asielen checkt zit er op den duur écht wel iets tussen wat je aanspreekt. Alleen heb je daar geduld voor nodig. En net als menig mens met mij, heb ik dat niet.. :P
Wat jij aangeeft, dat het spannend is dat je niets van de hond weet, is precies de reden dat ik alleen naar honden heb gekeken die al in Nederland in een gastgezin zaten. Ze zijn al zindelijk gemaakt (in mijn geval dus niet erg goed, maar toch) en kunnen al eventjes alleen blijven. Zelf moet je dat natuurlijk wel gaan uitbreiden, en bij een verhuizing is het toch altijd weer wennen! Maar ze weten dan al wel wat meer over het hondje.

Ik ben bij een buitenlandse stichting gaan kijken omdat ik windhonden helemaal geweldig vind. En die zitten haast nooit in de Nederlandse asielen. Zéker geen Podenco's! (al was ik daar niet specifiek naar op zoek). Dus het was een combinatie. Op het moment dat ik keek sprak niets in de Nederlandse asielen mij aan, dus ben ik verder gaan kijken en verliefd geworden op een hondje van een buitenlandse stichting..

Wat verwacht jij van een hond? 
Als je voor een hond uit het buitenland gaat moet je niet zulke hoge verwachtingen hebben, vind ik. Ze hebben inderdaad een verleden.

Ik was niet op zoek naar een tweede hond maar wilde opvanggezin worden, alleen toen zag ik Kiwi (op de foto) en toen wist ik gewoon dat zij hier moest komen wonen.
Het enige wat ik belangrijk vond is dat het een sociale hond is, geen agressie naar andere dieren of mensen. 

Kiwi is enorm lief, er zit geen kwaad in. Maar ze was wel een stuk angstiger dan wat ik verwacht had, kon niet aan de riem lopen, kon niet alleen thuis zijn. 
Kiwi woont hier nu sinds mei 2011 en ik kan wel zeggen dat ze nu een leuke vrolijke sociale hond is, maar dat heeft wel heel wat tijd gekost.  Ze is wel heel erg bang voor kinderen nog.

hihi..nee die van mij waren niet eng....oh eigenlijk wel...Jeff leek op joker van badman...das toch wel een onguur typje!

Op de luchthaven net uit de bench...


Ik ben twee jaar bezig geweest met mijn speurtocht naar mijn hondjes.
  1 1/2 jaar alleen maar in nederlandse asiels...daarna ook buitenlandse stichting(na onderzoek)
Dit waren gewoon mijn hondjes...knapperds zitten overal!

Ik heb zelf trouwens vervelende ervaringen met sommige nederlandse asiels...ik voelde me een paria als fulltime werkende alleenstaande...terwijl ik mijn zaken toch echt goed geregeld had/heb...(prive opvang)

ik heb olly uit kroatie. hij was zoo bang toen hij bij ons kwam, bang voor mensen, autos, fietsen... hij schrok van alles wat je in je hand haden zijn jachtinstinct

maar met 3 jaar bij ons is hij enorm opgebloeit 
minder bang, vertrouwt ons en hij zit elke dag zijn kop en schouders te schuren over de grond (betekend dat hij blij is)
en als er nog zo'n hond rondliep, zou ik hem zeker weer aanschaffen. 
met een buitenlands hondje heb je vaak de kans dat je een hond binnenhaald met een traumatische ervaring, zoals bij olly, waar je wel energie inn moet gaan steken

 waarom ik gekozen heb voor een hond uit het buitenland, Polen in mijn geval, is omdat ik nadat mijn eerste eigen hond overleden was, eigenlijk eerst geen andere hond meer wilde omdat zij zo uniek was en echt mijn vriendin. Ik kon me gewoon geen andere hond bij mij voorstellen. Toen las ik eens een gedichtje dat heette Testament van een hond

TESTAMENT VAN EEN HOND
Als mensen dood gaan
maken zij hun laatste wil op.
Zij laten huis en bezittingen na
aan degenen die zij liefhebben.
Als ik kon schrijven zou ik ook
een testament maken.
Aan een arme treurige eenzame zwerfhond
laat ik mijn gelukkige thuis na.
Mijn voerbak, mijn zachte bed,
mijn lekkere stoel, mijn speeltje.
De geliefde schoot, de zachte handen,
de lieve stem, de plek in een mensenhart.
De liefde die mij hielp
naar een vredig, pijnloos einde,
in liefdevolle armen.

Als ik dood ga, zeg dan niet:
geen huisdier meer,
geen pijn meer bij zijn dood!
Maar zoek een eenzame hond
die geen liefde heeft gekend
en geef hem mijn plek.
Dit is mijn nalatenschap,
dit laat ik achter,
het is alles wat ik te bieden heb.

Auteur onbekend, vertaling Claire Ruijs


en ik dacht, ja waarom geef ik een hond die het echt nodig heeft geen plekje hier. En ja toen begon mijn  zoektocht, ik was geschokt dat er zoveel honden zijn die hulp nodig hebben en dat het er maar 1 kon zijn die ik kon helpen. Het werd Lola, een hond die in een bos gevonden is en al vier jaar in een asiel zat, uitgekozen op foto en korte beschrijving.

Ja het was spannend hoe het allemaal zou gaan, aan de enen kant dan, aan de anderekant zou het ook niet uitmaken ze is wie ze is en we gaan voor haar, het maakt niet uit hoe ze is, we gaan ervoor om te proberen haar nog een paar mooie jaren te geven in veiligheid en liefde.

Uit mijn ervaring kun je gewoon 2 kanten op, het wel of het niet doen uiteraard.
Wel: je doet echt iets goeds, je redt een hond. Zijn vaak ontzettend lief (dankbaar?).
Niet: je weet niet wat je te wachten staat, karakter, wel niet even alleen thuis kunnen zijn, gedrag andere honden/katten, of kinderen. Rugzak(je)/verleden.
Overal genomen zouden wij het in ieder geval niet weer doen.

IIs het ook niet zo, dat een negatieve ervaring met een buitenlandse hond,
maar 1 negatieve ervaring is!
Honden verschillen erg van elkaar, het blijven allemaal originele karakters.
Uit hetzelfde assiel, land, fokker is toch geen garantie,
dat het dan de volgende keer ook goed/fout zal gaan.
Met elke hond die je aanschaft, waar die dan ook vandaan komt, krijg je geen garantie mee voor
de toekomst.
Wel zal een hond met al een verleden meer van jezelf gaan kosten,
maar des te groter de vreugde als je toch dat bereikt wat voor jou en de hond werkt!!!

Wat een prachtige reden om een zwerfhond te nemen

TESTAMENT VAN EEN HOND
Als mensen dood gaan
maken zij hun laatste wil op.
Zij laten huis en bezittingen na
aan degenen die zij liefhebben.
Als ik kon schrijven zou ik ook
een testament maken.
Aan een arme treurige eenzame zwerfhond
laat ik mijn gelukkige thuis na.
Mijn voerbak, mijn zachte bed,
mijn lekkere stoel, mijn speeltje.
De geliefde schoot, de zachte handen,
de lieve stem, de plek in een mensenhart.
De liefde die mij hielp
naar een vredig, pijnloos einde,
in liefdevolle armen.

Als ik dood ga, zeg dan niet:
geen huisdier meer,
geen pijn meer bij zijn dood!
Maar zoek een eenzame hond
die geen liefde heeft gekend
en geef hem mijn plek.
Dit is mijn nalatenschap,
dit laat ik achter,
het is alles wat ik te bieden heb.

Auteur onbekend, vertaling Claire Ruijs

Ik heb 2 buitenlandse honden en heb er geen dag spijt van gehad.
De eerste was al in Nederland en heb hem hier eerst kunnen ontmoeten. De tweede heb ik afgehaald van Schiphol. Mijn reden om een asielhond (asielhond uit binnen of buitenland vind ik hetzelfde) te nemen is...dat ik het fijn vind om een bestaande hond een goed tehuis te geven.
Bobby komt uit Spanje en Eva komt uit Roemenie. De Stichtingen waar ze vandaan komen hebben mij goede informatie gegeven en waren bereid om mij te helpen als er problemen zouden ontstaan.

Odi komt uit Roemenië, via Maria Polman Foundation/Dierenadopties naar Nederland gehaald. Bij deze stichting zijn de meeste honden al in Nederland, zodat men kan kijken of er een klik met het beestje is. Een paar honden blijven in Roemenië tot er iemand geïnteresseerd is in ze.

Ik heb geen slechte ervaring met mijn zwervertje, de stichting zelf zou wat nauwkeuriger mogen zijn met wie ze waar plaatsen, er gebeurt geen screening. Maar verder ben ik erg blij.

In juni breng ik terug vier hondjes (twee kooien) mee uit Spanje.....vliegen mee op mijn naam naar hun nieuwe baasjes. ' Ben blij dat ik op die manier iets kan doen , want ikzelf heb wel een rashondje genomen.....ja ik weet het.....maar ik wou de ouders zien.

Snap je reaktie wel hoor, maar ze komen van de hel in de hemel terecht, zeg maar. Wat ze hebben meegemaakt zal je nooit en te nimmer achter komen. Onze hond was toen een pup, geschat 4mnd oud. Gewoon leuk, pup. We hebben al meerdere honden gehad, ook de super eigenwijze rassen en super eigenwijze exemplaren.... Nu blijkt de spaanse hond (kruising waterhond) dus ook bijv. hyperactief te zijn. Ook vertoont ze andere rare trekjes.
Niemand, behalve mijn man en ik, kunnen er fatsoenlijk mee wandelen, wat weer inhoud dat we met een vakantie (we gaan extra altijd maar 1 week ivm opvang etc.) geen oppas hebben voor haar, niemand wil haar gewoonweg. Ondertussen zijn we op de zoveelste cursus (nu al bijna 1 jaar verder!) en het schiet niet op. Ook hebben we reeds medicijnen voor haar gedrag. Echt waar, neem van ons aan dat je je echt wel 100x moet bedenken of je dit wel wilt!
Natuurlijk kan dit je ook overkomen met een rashondje, maar het risico bij een buitenlandse hond is mijlenhoog aanwezig.

Ik heb nu mijn tweede herplaatser, de eerste was een Ierse setter en zat hier in Nederland in het asiel. Totaal geen problemen mee gehad, kon mooi alleen blijven en nooit wat kapot gemaakt. Heb ik zo'n 10 jaar gehad, door mijn werk heb ik toen geen nieuwe meer genomen.

Nu ik er weer tijd voor heb ben ik weer op zoek gegaan, hier in asielen kon ik niets vinden, wilde weer een setter hebben.
Bij ACE vond ik een Engelse setter en viel op het filmpje van hem. Informatie opgevraagd, gegevens uitgewisseld en een maand later was hij hier. De eerste week was puin, niet zindelijk, althans voor de kleine boodschap en energie te veel. Honger en nog eens honger had de boy. Kan het hem niet kwalijk nemen. De tweede week heb ik hem los laten lopen en dat ging harstikke goed. Samen met nog zo'n 8 honden en baasjes treffen we mekaar 's morgens voor een flinke wandeling en dat gaat super in de roedel. Hij blijkt zelfs dol op kinderen te zijn en speelt graag bal. Dan ben ik hem even kwijt. Hij bevriend zich ook aan met iedereen en wordt supergraag aangehaald.

Het is nu zijn derde week en gezwommen heeft hij ook al. Beetje paniek toen hij aan de overkant van het riviertje was maar hij kwam wel. Goed voor het vertrouwen, gaan we van de week nog eens doen.
Wel merk ik dat mijn Spanjaard geen maat weet met spelen en we nu in een stadium zijn aangekomen wie de baas is. Het gaat met vlagen maar best wel hard. Ook eten blijft een obsessie voor hem terwijl hij toch geen zwerf- straathond is geweest. Hij heeft ongeveer twee maanden in het asiel gezeten en dat geeft toch zijn indruk denk ik. Hij is al flink aangekomen en ik geloof wel dat het zich ergens zal settelen. Hij is conflict vermijdend en dat vindt ik wel fijn. 
Zichzelf amuseren kan hij niet (lees het wel vaker over buitenlandse honden) en dat kost me nu veel tijd maar als ik dan zie hoe hij voorruit gaat en vertrouwen schenkt is het dat wel waard. Ik onderneem veel met hem op dit moment, eigenlijk teveel maar het komt wel het vertrouwen tegoed heb ik gemerkt.

Ik ben niet zijn weldoener of redder, ik ben gewoon zijn nieuwe vriend waar hij mee optrekt en hij is gewoon de hond met zijn hebbedingetjes en rariteiten net zoals hij dat van mij denkt. Samen moeten we door de deur en met een klik lukt dat ook wel.

Hè, Chester. Nog een ACE hond. Denzel is ook van ACE.

Kwam dit topic weer tegen, waar ik een reactie gepost had toen Cosmic hier nog niet zo lang was en nog wat probleempjes had.
Inmiddels is Cosmic zindelijk!  Slaapt ze 's nachts met de bench open (en alles is nog heel!). Het loslopen gaat aardig, maar nog steeds alleen op erg veilige plekken! Gisteren dacht ik haar wel even los te kunnen laten bij mijn moeder achter, toen heb ik weer een kwartier kunnen zoeken. Iedereen aangesproken, heeft u een klein, snel voorbij rennend hondje gezien? Yep, die kant! Dus er weer achteraan, hihi. In het procres ook Punk kwijtgeraakt, die was mij gevolgd maar was halverwege blijven staan 

Cosmic is nu ruim 3 maanden bij ons. En ik kan nu eindelijk een héél klein beetje zeggen dat ze begint te voelen als "mijn hondje". Niet zo gek, want bij Punk had ik dat gevoel ook pas na 4 maanden, maar toch. Onderschat het opbouwen van een band niet, ik hoor vaak van mensen dat ze een pup kiezen omdat ze meteen een klik hadden, ik weet niet of ik daarin gewoon heel anders ben dan anderen, maar die instant-klik.. die heb ik nog nooit meegemaakt. Maar dit geldt natuurlijk niet alleen voor allochtone hondjes.

Het zijn echt niet altijd zielige wrakken . Veel honden in Spanje zijn huishonden ook, die nu massaal gedropt worden door bv Engelsen of Zweden die door de crisis , terug naar hun thuisland gaan.

Onze middenslag kees komt 'gewoon' uit Duitsland. Wel komen er extra kosten overheen om het over te zetten naar een Nederlands stamboom. Ruim 100 euro. En de extra lange reis met de kosten die dat meebrengt.

Natuurlijk heel anders dan wanneer je hond uit Spanje krijgt.

Ik zou het zelf nooit doen... Wel als ze hier al in een opvanggezin zitten. Ik vind niet dat je op foto kan kiezen of die hond bij je past of niet. Je kan natuurlijk wel wat lezen en video's zien, maar toch is het anders. Ik heb er zelf ook slechte ervaringen mee, via vrienden.
Het eerste koppel vrienden had een spaanse waterhond via zo'n spaans asiel geadopteerd. Heel leuke hond enzo. Eens thuis merken ze dat die hond stekeblind is. Dat gemaild naar die organisatie en dat was hen zelf nooit opgevallen. De hond haar oogspleten zijn zo klein dat je bijna geen oog ziet, dat zie je toch als je contact hebt gemaakt met die hond? Je ziet ook duidelijk aan haar gedrag dat ze niets/zeer weinig ziet.
Het tweede koppel had een puppy geadopteerd uit een nest. Naam enal gekozen, heel leuk! Eens de pup thuis was merkte ze dat de pup veel banger was dan in Spanje. Oké, kan mogelijk zijn van de nieuwe omgeving enzo dus ze hebben het tijd gegeven. Plots merkte ze dat hun hondje geen piemeltje had, en ze hadden wel een reu geadopteerd. Bleek dat ze dus het zusje hadden gekregen, foutje in het transport.

Beide honden hebben in deze gevallen mogen blijven en dus veel geluk gehad, maar nee. Geef mij maar een herplaatser die je hier met je eigen ogen kan ontmoeten.

@Jana, geheel mee eens (spreek uit ervaring helaas :( )

Dat is ook iets waar ik moeite mee heb. Een hond, dus je maatje kiezen via een foto. Vaak klopt er niks van de beschrijving over bepaald gedrag en/of verder info over de hond.

Daarnaast heb ikzelf een hele slechte ervaring met een adoptie hond uit het buitenland.

Maar dat is voor mij geen reden om erop tegen te zijn.


Toch zou ik liever zien dat ze problemen meer in de landen zelf gaan oplossen. Als je leest hoeveel honden dagelijks naar Nederland vliegen.......

Jana ik snap je heel erg goed. Het is heel bijzonder dat de mensen van die stichting niet hebben gezien dat de hond stekeblind is.. Ik zelf doe vrijwilligerswerk bij een stichting in Spanje, genaamd Vagabundogs. Zij hebben contacten met Dierenhulpzondergrenzen en Dutchypuppy. Zij zijn persoonlijk betrokken bij de honden, ze promoten de honden 1 voor 1, ze maken fotos en filmpjes en willen na de adoptie graag op de hoogte blijven. De dieren worden getest op allerlei ziekten, worden geënt en gecastreerd/gesteriliseerd.
Ik vang voor hun een hond op, welke ik socialiseer en op voed (dit is in een asiel niet te doen, ze leren allerlei onwenselijk gedrag aan).. Dit is voor Nederlanders een stuk aangenamer, ben ik met je eens. Men kan komen kijken zodat je kan zien hoe de hond ècht is, Ginger is bijvoorbeeld in het echt leuker dan op foto's, maar dat kan ook andersom zijn.

Wat ik hiermee wil zeggen, elke stichting is anders

Vreemd, dit is mijn topic maar ik ontvang er geen notificaties voor... Bedankt voor alle antwoorden, ik zal ze straks lezen en beantwoorden!

Ik heb zelf 2 honden. 1 van iets meer dan een jaar en 1 van ruim 12 jaar oud. De pup is een hond uit Nederland maar de andere is een Spaanse hond. Een hartstikke lieve hond maar je merkt dat ze veel heeft meegemaakt. Vaak hebben deze honden een slechte socialisatie periode achter de rug. Reya zo heet ze was een zwerfhond. Ze hebben haar vermoedelijk 2 gebroken voorpoten geslagen. Na een lange tijd in Spanje te hebben g E zetten on te genezen is ze naar hier gekomen. Hier heeft ze in verschillende gastgezinnen gezetten en zelfs bij een stel wat haar graag wilde hebben. Zij hebben haat weer weggedaan omdat ze een kleine kregen en weer belande ze bij een gastgezin. Nu zitje alweer 4,5 jaar bij ons. Reya is bang voor andere honden ze loopt het liefst een flink blokje om. Onze andere hond daar gaat het wel mee maar dat heeft ook een tijdje geduurd. Ze is bang voor heel veel dingen in en om het huis. Toch zou ik het zo weer doen ondanks haar " problemen" is het een lief beest voor ons. Ik ben blij dat ik haar een warm mandje heb kunnen geven voor de tijd datzelfde er nog is.