moeilijk

Pff, moeilijk! Eén van de (vele) redenen waarom ik een labrador heb, is dat niemand daar bang van is.
Met mijn kleine, blonde meid was dat inderdaad zo.
Maar met mijn grote, zwarte man valt dat dik tegen.

Zowat dagelijks krijg ik vuile blikken toegeworpen, af en toe blijven mensen me zelfs kwaad aanstaren tot ze gepasseerd zijn. En vanmorgen werd ik zelfs uitgescholden.
Terwijl Doby niet naar andere mensen toeloopt zonder toestemming, en ik hem altijd aanlijn als we mensen moeten passeren.

Maar dan nog zijn er mensen die me kwaad blijven aanstaren omdat ik gewoon verder wandel met een braafjes aangelijnde Doby en dus steeds dichter bij hen kom. Of omdat ik (op een afstandje) balletjes blijf gooien voor een vrolijk apporterende en nergens anders aandacht voor hebbende Doby. Alsof ik verondersteld word met mijn "gevaarlijke" hond ver om te lopen, en bij voorkeur uit de bewoonde wereld weg blijf.
Ik weiger om me daar openlijk iets van aan te trekken, en doe alsof ik niets merk of staar terug. En de man die me vanmorgen uitschold (omdat een aangelijnde Doby hem wilde begroeten toen de man zonder enige waarschuwing rakelings langs ons heen fietste), kreeg op zijn beurt van mij te horen hoe ik over hem dacht.
Maar toch vreet het aan me, en kan ik het moeilijk van me af zetten.

Zelfs in mijn eigen familie word ik ermee geconfronteerd: mijn nicht heeft al gedreigd niet meer naar familiefeesten te komen omdat ze ervan overtuigd is dat Doby haar kinderen zal bijten.
Dat Doby al meer dan genoeg bewezen heeft betrouwbaar te zijn, én haar kinderen dol op hem zijn, maakt geen verschil.

Ik heb zoveel moeite gedaan om Doby goed te socialiseren en op te voeden. Hij draagt felgekleurde sjaaltjes om hem minder "eng" te maken. En hij is zo sociaal en zo vriendelijk als maar kan.
En toch krijg ik nog steeds regelmatig dit soort reacties.
Ik weet niet meer wat ik nog kan doen, denk ook niet dat ik er nog iets is wat ik kan doen. Niettemin blijf ik het moeilijk vinden om mee om te gaan.
En ik had het dan ook even nodig om mijn hart te luchten.


Wie herkent dit?

Pfff...ik zou het niet weten hoor Floortje..
Zit het hem dan misschien in de kleur? ( groot en zwart) wat mensen zo afschrikt?
Mijn jongens zijn behoorlijk aan de maat, lopen af en toe welnaar mensen toe zonder toestemming, en hebben de neiging ietwat tevriendelijk te zijn..
Maar ik herken dit probleem echt niet..integendeel..

Het lijkt me heel erg vervelend om zo onterecht beoordeeld te worden...want als ik jouw verhaal zo lees is Doby toch eigenlijk een bijna perfecte hond..
Jammer hoor..dat mensen dat niet zien..

Tsja en die nicht..laat die maar lekker thuis blijven dan, wat moet je daar nu voor een zinnigs over zeggen...

Ik herken dit zeker. Voor mij werkt het nu de andere kant op zelfs. Met Bradley (ook zwart) heb ik ook regelmatig dit soort reacties moeten verduren. Brad deed ook geen vlieg kwaad en toch moesten heel veel mensen hem niet. Vaak werd mij al vanuit de verte toegeschreeuwd dat ik mijn hond bij me moest houden. Nou dan moet je het eens wagen toch door te lopen..

Nu met Lycan is het precies andersom, iedereen vind hem leuk. Ik had zelfs laatste keer iemand die tegen me zei dat ze Brad altijd zo eng vond omdat hij zo groot was. Dus ik vroeg haar of ze Lycan niet eng vond dan, maar nee hoor die niet.. En die is toch zeker al 10cm hoger dan Brad was

Het is jammer dat mensen zo kortzichtig zijn, daar verander je ook niet snel iets aan. En ik verlang eerlijk gezegd wel eens naar de tijd dat iedereen een blokje om liep als ik er aan kwam met Brad. Dat gat met deze Scooby Doo (zo wordt Lycan in de buurt door de kinderen genoemd) niet snel gebeuren

Hier hebben we ook iemand in huis die bang is voor zwarte honden. Het is gewoon de kleur waar ze bang voor is, wanneer er wit in zit is dat probleem weer over. Valt er iets aan te doen? Denk het niet.
Heel veel sterkte ermee. Je weet zelf hoe lief Doby is. Vind het overigens erg kinderachtig van je nicht.

Tja ik herken dit wel, heb dan ook twee gevaarlijke herders
Maar ze vlakken mijn gladharige Digger altijd uit, ach dat is zo'n lieverd, tja hijis geen herder he mevrouw, dus wel een mechelaar, oei dat is schrikken en dan zijn ze snel weg, hihihi!

Ik heb er tegenwoordig schijt aan wat een ander denkt, zijn mijn honden en heb je er niets mee, dan mooi door lopen, wij genieten van onze roedel en het maakt mij niet meer uit wat een ander vindt of zegt!

En ja, één van mijn dochters, ach eigenlijk haar vriend, vindt het smerig en niet kunnen dat wij vijf honden hebben, jammer voor hun, zij wonen hier niet en ik ga mijn plezier en dat van mijn honden niet overboord zetten, zet de honden ook niet buiten voor hun als zij komen, echt niet!

Anderen hebben een probleem, ik niet!

Wat gek, gewoon omdat de kleur niet 'juist' is. 
Ik zou het me gewoon niet te veel aantrekken. Hun probleem, niet de jouwe.

Het luchtte me al op om het eens gewoon neer te kunnen schrijven, en het is al helemaal een opluchting om te lezen dat het zo herkenbaar is.
Dus iedereen: bedankt voor de deugddoende reacties!

Mischien moet ik maar gewoon zijn haar een ander kleurtje geven: roze bv, of pimpelpaars met stippeltjes (kwam eergisteren tijdens het zappen op een wedstrijd voor hondentrimmers terecht, met poedels in de meest mogelijke en onmogelijke kleuren.)
Ach nee, het is inderdaad het belangrijkste dat ik hem graag zie, dat wij het samen leuk hebben, en dat hij een schat is.

Ik had wel al gelezen dat zwarte honden afschrikken, maar het blijft vreemd om het aan den lijve te ervaren.
En al helemaal vreemd dat kleinere Bradley "eng" was, en grote Lycan schatttig!

Maar racisme: ik moet bekennen dat ik mezelf er ook wel eens op betrap. Niet eerlijk. Niet ten opzichte van de eigenaars, en niet ten opzichte van de honden.
Ik doe mijn best!
Jammer dat je al dan niet officiële schoonzoon zo'n hekel heeft aan honden, en je dochter zo beïnvloedt. Ook al heb je besloten je er niets van aan te trekken, het moet vast pijnlijk zijn?

@ Esther: hartelijk bedankt voor het complimentje over Doby! Langs deze weg stuurt hij je een likje.

Raar hoor Floortje, en dat terwijl ze je hond niet eens kennen.

Yago is een bruine lab en soms merk ik wel eens dat mensen de straat oversteken als wij hen naderen (dan denk ik bij mezelf 'jullie moesten eens weten wat een watje Yago is'), maar uitgescholden zijn we nog nooit. Meestal maken mensen de opmerking dat Yago wel erg groot is (de meeste bruine labjes die hier rondlopen zijn kleiner en breder), ofwel dat het zo'n mooie hond is.

Weten die mensen wel dat Doby een lab is? Ik heb het ook meegemaakt hoor, dat men mij vroeg welk ras Yago is, dan waren ze heel verbaasd als ik zei 'een labrador'. Blijkbaar zijn er mensen die niet weten dat je labjes hebt in 3 kleuren.

Misschien moet je voor Doby zo'n tuigje kopen waarop je stickers kan bevestigen met 'ik ben een labrador'?!?

Ik vind chocolade en zwarte Labradors juist altijd heel mooi (choco staat dan wel op 1), je ziet ze een stuk minder vaak dan de blonde exemplaren, vind ik wel leuk

Volgens mij straalt Mellow juist weer iets (negatiefs) uit naar zwarte Labradors. 
Ik heb er al 3 meegemaakt waar ik niet zo'n goed gevoel bij had.
Vorig jaar in het bos (we liepen er net 5 minuten) kwam er een op haar af, op een manier die zij niet prettig vond (en ik ook niet echt). Hij deed op zich niks maar was een beetje opdringerig, ze vond het heel eng (en omdat ze dan toch bepaalde signalen uitzend die misschien een beetje tegenstrijdig zijn was ik toch bang dat hij haar zou pakken). De tweede kwam al grommend en met opgetrokken lip naar ons toe, blik zwaar gefocust op Mellow.
En gisteren in het bos ook weer. We hielden beiden de honden links van ons, zodat die elkaar niet zouden passeren. 
Hond trekt aan lijn en Mellow ook (maar had haar überkort aan de lijn, dus ze kwam welgeteld 5 cm ver). Maar die hond ging vervolgens zó verschrikkelijk uit zijn plaat, er kwamen geluiden uit waar ik zelfs bijna bang van werkt. Wilde niet weten wat er zou gebeuren als ie los zou schieten.
Waar het precies door komt durf ik niet te zeggen, haar grote vriendin in de straat is namelijk ook een zwarte Labrador (al ziet ze alleen het baasje al, dan wordt ze helemaal blij ). 


Zelf heb ik geen problemen met honden van een bepaald formaat, ras of kleur. Wel met bepaalde honden, maar dat is weer een ander verhaal

En @ Rita: wat een belachelijk verhaal. Waarom zou het smerig zijn als je 5 honden hebt?
Er zullen vast ook mensen zijn met maar 1 hond (of zelfs zonder hond) waar het smerig is. Het is niet zo dat 5 honden per definitie maar een vieze boel is.
En inderdaad, als het hem niet bevalt, dan heeft ie pech. Jouw huis, jouw honden.

Oud klasgenootje van mij (lang, lang geleden) had twee katten. Het rook daar altijd viezig, ik kwam met dikke ogen thuis (allergie). Later, mijn eerste soort-van vriendje had 12 katten. Het rook niet en ik heb geen enkele last gehad van mijn allergie. Zo zie je maar dat meer dieren niet gelijk ook maar viezer is.

Ik heb hier wel eens wat over gehoord..  het zogenaamde 'black dog syndrome'. Dit zag ik eens eerder op tv.Hier een artikel er over;  http://www.cesarsway.com/community/pettravel/Travels-with-My-Dog-Casey-Black-Dog-Syndrome

Ik ben zeker geen fan van CM en dit is niet om hem te promoten ofzo..het stukje gaat ook niet over zijn trainingswijze, maar wel over dat zwarte honden moeilijker adopteerbaar bleken.

Ik herken het wel, mensen zijn heel makkelijk in het beoordelen of een hond lief of gevaarlijk is afhankelijk van uiterlijk alleen. Ik denk (en dit bedoel ik echt niet racistisch hoor) dat sommige lichte kleuren voor mensen gewoon vriendelijker overkomen dan honden met een donkere kleur.
Daarnaast als je kijkt naar honden in de media en reclames enzo..daar worden vaak lichte kleur honden voor gebruikt..dus misschien ook een beetje een media invloed die mee speelt.
Net als dat er rages zijn voor bepaalde kleuren binnen rassen (zoals nu blauwe staffies of bijv. 'lavender' chi's)

Wat jij nu zegt klopt inderdaad wel, ik heb het ook eens gehoord.  

Hier in de wijk woont iemand met een Galgo uit Spanje. Hij is geboren in het asiel, moeder en broertjes en zusjes waren al lang geadopteerd, hij heeft er 2 jaar gezeten. Niemand wilde hem omdat ie zwart was. Zwart staat zo'n beetje gelijk aan de duivel geloof ik.
En het is zó'n machtig mooi beest en ontzettend lief!

Soms helpt het om alles wat van een afstand te bekijken.
Jij kent je hond en z'n gedrag, maar iemand anders niet. Dus waar jij bijvoorbeeld z'n vrolijke, onbesuisde karakter in herkent, zien andere mensen een potentiel gevaar.
Bijvoorbeeld in je zin:
En de man die me vanmorgen uitschold (omdat een aangelijnde Doby hem wilde begroeten toen de man zonder enige waarschuwing rakelings langs ons heen fietste), kreeg op zijn beurt van mij te horen hoe ik over hem dacht.


Jij ziet je hond die een voorbijrijdende fietser wil 'begroeten'. De fietser ziet een hond die plots onverwacht op hem afkomt. Die vreest meteen dat ie zal vallen en kan daar niet om lachen.
't Is dus een andere kijk op de zaak.

Wat niet wegneemt, dat vele mensen niets meer tolereren van een hond, da's waar. Ongeacht de kleur van z'n vacht.
Dus diep inademen, zennnnn! '

Ik loop s'middags in een omgeving waar men honden eng vindt. Als ik met mijn zwarte Bora aankom dan vliegen ze naar de overkant, laatst kwam iemand bijna onder een auto, dat was minder leuk.

En Bora? is zich van geen kwaad bewust, kwispelt altijd vriendelijk. Ik glimlach er om want Bora hou ik echt wel bij me maar dat weten deze mensen niet.

Allemaal bedankt voor de steun!

Ja, het zwarte hond syndroom... ik en Doby hebben eronder te lijden. Mijn zus (die opleidingen gevolgd heeft bij o.a. De Bolster) zegt dat dit komt omdat je van een zwarte hond de gezichtsuitdrukking minder goed kunt zien, en daardoor dus minder goed kunt aflezen of hij vriendelijk kijkt of niet. En dat het niet alleen mensen zijn die het niet goed kunnen zien, maar ook honden (misschien vandaar dat zwarte honden agressiever reageren op Mellow, misschien toont ze dan toch wat meer onzekerheid. Doby houdt overigens van alle honden )
Ik merk zelf ook dat je zijn gezichtsuitdrukking niet zo goed kunt zien.
Maar dit kan niet de enige reden zijn, want vaak genoeg zijn mensen uberhaupt te ver om zelfs van lichte honden de uitdrukking te kunnen lezen.

Ik had al eens gedacht aan een T-shirtje, maar hmm... niet zo'n goed idee met een labrador die graag zwemt of als een tank door hagen heen gaat.

@ Christel: ik heb met opzet de uitleg over die scheldende man tussen haakjes gezet omdat ik niet wilde dat de topic daarover ging. Want hoewel ik prima snap dat leken zijn enthousiasme verkeerd interpreteren, krijg ik de meeste vuile blikken als Doobs netjes naast me aan de lijn loopt.
Ik heb die man vermeld omdat ik nog nooit uitgescholden geweest ben met mijn hond, en ik er niet goed van was.
En eerlijk is eerlijk: ik was ook geschrokken toen ik daar zo nietsvermoedend stond te babbelen, en die wielrenner plots vlak langs me heen sjeest. Had ik toevallig mijn gebabbel ondersteund met een gebaar, had ik mijn arm lelijk bezeerd. En had hij misschien ook gescholden, die wielrenners hebben vaak maar een kort lontje.

@ Mimi: het klopt wat je zegt: ik weet dat Doobs een peperkoeken hartje heeft, maar vreemden kunnen dat niet weten.
Ik hoop maar dat Doby over een tijdje wijd en zijd bekend zal staan als: "die lieve, grappige hond met zijn sjaaltje en zijn voetbal".

@ Lydia: het kan best dat mensen niet weten dat Doby een labrador is. Iemand heeft me al eens gevraagd of hij wel echt een labrador is: "want ze wist niet dat die zo breed konden zijn". Sta ik daar met mijn dure stamboomhond...
Maar inderdaad: breedgebouwde labjes kom je niet vaak tegen. En de zwarte zie je bijna niet meer.

Ik herken het niet maar snap dat het erg vervelend is.
Probeer het je niet te veel aan te trekken (makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk)

En wat die fietsers betreft... die sjeesen vaak ook rakelijks langs ons heen, hebben die verdorie geen bel denk ik dan?! Dat heb ik 1x iemand nageroepen, of hij voortaan even wilde bellen omdat ik geen ogen in de rug heb en mijn ook niet, die man reageerde niet helaas...

Het is eigenlijk niet die angst waar ik het moeilijk mee heb. Ik heb zelf ook last van vooroordelen ten opzichte van "gevaarlijke" rassen, dus ik kan het wel begrijpen.

Maar waar ik het zo moeilijk mee heb, zijn die vuile blikken en die kwaadheid. Ik kan dat maar moeilijk van me afzetten.
Als ik zelf onbekende "gevaarlijke" honden tegenkom, moet ik wel mijn angst overwinnen, maar ik ga niet die eigenaars vuile blikken toewerpen, of hen iets toesnauwen. Ik geef hen het voordeel van de twijfel, iets wat altijd al positief uitgedraaid is.

Nu, ik heb hier in de buurt al een paar keer van andere hondeneigenaren gehoord: "daar is ze weer, hoor, met haar drie grote honden. Onverantwoord is het: als die honden agressief worden naar onze honden, kan die vrouw hen toch nooit houden!" Die "ze" is dus mijn beste vriendin. En die 3 grote honden van haar zijn 2 border collies en 1 golden retriever, zowel los als aan de lijn de best getrainde en opgevoede honden die ik ooit al gezien heb. En waarmee ik zelf ook al vaak heb gewandeld, dan niet met 3 grote honden tegelijk, maar wel met 4 (toen nog met Caedlih erbij).
Ik wist niet wat ik hoorde, maar blijkbaar zijn er mensen die denken dat zich perfect gedragende honden plots kunnen omslaan. En dat het dus onverantwoordelijk is dat een vrouw met een grote hond gaat wandelen, hoe braaf ook.
En blijkbaar vinden die mensen dat ze je dat goed moeten laten merken.
Ik vind het niet fijn, maar de wereld veranderen zal me helaas niet lukken.

Dat van die fietser vind ik ook een beetje eigen verantwoordelijkheid hoor (van de fietser zelf dus). Je moet er als fietser gewoon áltijd rekening mee houden dat een hond zou kúnnen uitvallen, helemaal als je op 5 cm passeert. 
Fijn als je een hond passeert die alleen maar denkt 'o, fietser', maar als je zo plots komt langsrijden zoals wielrenners vaak doen, dan schrikt de hond daarvan (en ik zelf trouwens ook). Mellow valt dan ook echt uit (daarom kijk ik overal waar ik loop echt 300 keer om, want tegenwoordig is een bel blijkbaar niet meer verplicht... )

Door dat soort figuren hebben wij 3 ontzettende rotmaanden gehad en is ze dus weer heel lelijk naar fietsers toe.
Ik trof ook een keer een boze wielrenner. Maar heb de man ook nageroepen dat ie ook gewoon even had kunnen bellen. 

Als ik fiets (áls... ) dan bel ik ook altijd even, ook al lopen de mensen aan de kant. Tegenwoordig hou ik ook rekening met gedrag á la Mellow: van voor naar achter, van links naar rechts. En beter onnodig bellen, dan niet bellen en inderdaad in de kreukels liggen omdat je over een hond heen rijdt.

Misschien eens uitkijken naar een leuk tuigje met bloemetjes en hartjes motief ?

Nee, on-topic... Het is zo onzinnig als maar kan, zeker als je weet dat iemand zoals je nicht, die je hond al wel zal kennen nog zo reageert... Maar wat doe je eraan ? Het zal wel een fobie zijn... Niets van aantrekken zou ik dan denken... Maar ja, als het om je nicht gaat... en meer nog om haar kinderen die gek zijn op je zwartje... Moeilijk.

het zwarte hondenprobleem.........  hoe herkenbaar
en dan is de mijne nog eens heel groot ruwharig en voorzien van snorrembaard

maar mij is uitgelegd dat het een redelijk "normale" reactie is om angst te hebben voor zwart
zwart staat bij eigenlijk ieder mens voor onheil, negatief, gevaarlijk
wit staat voor positief, geluk, ongevaarlijk, lief

ik vind zwarte honden prachtig, hoe zwarter hoe beter
omdat ik juist die uistraling heel erg mooi vind
maar dat mensen er in het algemeen negatief opreageren is instinctief
het is flauw zo'n emotie vast te houden als je baas en hond kent

Ik ken het, SUPER groot kalf hier en dan ook nog eens het gedeelte wat het meest afschrikt zwart, de kop...
Daar ligt het aan denk ik, ogen van zwarte honden zijn over het algemeen bruinige, dus mensen zulle wel denken dat je hun gezichtsuitdrukking niet kan zien (niet dat dat nodig is, maar hondenleken).

Bij mij kijken ze eerst mij vuil aan en dan jara, de hele tijd in haar ogen staren.. :(
En aangezien Jara nogal angstig is naar vreemde mensen pakt dit lekker uit, ze gaat daarom grommen omdat ze zich geen houding weet te geven, terwijl ze het niet agressief echt meent..

Wat het voor mensen dus eigenlijk bevestigd...
Tja, ik kan haar makkelijk houden in zo'n positie weet hoe ik haar dan mooi weg kan laten lopen ed.
Maar als je dan eerst een vrouw van 50 tegen komt, staart haar recht aan (lijkt iet wat bang), jara doet haar staart al tussen de poten en ze blijft haar aanstaren, Jara gromt, ze blijft haar aanstaren en loopt ondertussen snel door.
Even later kom je een meisje (25 ) tegen, kijkt haar niet aan, kijkt mij aan begint met me te praten, laat haar rustig snuffelen en pas dan gaat ze haar aaien is er niets aan de hand en zie je hoe ze echt is, harstikke lief en vriendelijk

ik begrijp er eerlijk gezegd niets van Floortje.

Heeft je hond dan al eens iemand aangevallen ? ook ik heb zwarte honden gehad, lief betrouwbaar, en nimmer ben ik aangevallen voor mijn hond.

Nu ook met bamse, ze zien een lieve grote hond, en toch best wel angst aanjagend voor mensen die geen honden gewend zijn, zolang ik Bamse netjes aan de lijn hebt, is het prima, en krijg ik niets te horen van wat een engerd.

vandaar ik begrijp er niets van dat jouw hond een bedreiging vormt voor anderen ? je houdt hem keurig onder appel aan de lijn ?

2 x is niet nodig.

Hartelijk bedankt voor de nieuwe reacties! Fijn om het er eens over te kunnen hebben, fijn dat er zoveel herkenning is, fijn om de meningen van anderen te lezen.

@ Cindy: ja, je schrikt inderdaad zelf ook. En ik kan me goed voorstellen dat dit voor een hond niet anders is. Misschien was zelfs onverstoorbare Doby gisteren geschrokken.
En al helemaal irritant als je hond al schrikachtig is, en je zoveel moeite doet om haar wat meer vertrouwen te geven. Ontspannen wandelelen zal er voor jou in die slechte periode wel niet in gezeten hebben. Blij voor jou dat het nu beter gaat!

@ Kylie: als ik met hem naar het park ga, krijgt hij steevast zijn felroze sjaaltje om. Werkt beter dan zijn blauwtjes. Je idee is dus niet zo off-topic als je denkt.
Hij heeft ook een rood sjaaltje met witte sterretjes dat ik spaar voor feestdagen , misschien moet ik het wat vaker voor gewone dagen uithalen.

@ Goja: En ik vind die ruwharige juist zo schattig en grappig! Al helemaal als ze nog eens zo'n baard hebben!

@ Ayla en Jara: inderdaad niet goed om een vreemde hond in de ogen te gaan staren...
Iets wat de meeste mensen jammer genoeg niet weten, en waardoor ze helemaal de verkeerde indruk krijgen.
En helaas ook iets wat het voor jou moeilijker maakt om haar vertrouwen te laten krijgen.
Moeilijk, hé: als mensen onterecht negatief denken over een dier dat zoveel voor je betekent en waarvan je weet dat het eigenlijk zo'n schat is.

@ Willemijn: nee, Doby heeft nog nooit iemand aangevallen. Als ik hem zijn zin zou geven, zou hij net iedereen begroeten, hij is dol op mensen.
Maar vanaf het begin af aan heb ik gemerkt dat mensen makkelijk bang zijn van hem. Voor een stuk heeft dat te maken met zijn onstuimige aard en enthousiasme.
Maar hij is pas onstuimig als hij mensen kan begroeten, en meestal kan dat niet.
Hij loopt niet altijd aan de lijn, maar luistert keurig en moet altijd binnen een bepaalde afstand van mij blijven en binnen mijn gezichtsveld.

Ik sprak er vandaag met een paar hondenvrienden uit de buurt over.
De ene vriendin heeft een bulldog, en krijgt met net dezelfde reacties te maken, maar nog vaker dan ik. Ik krijg gelukkig ook vaak complimentjes dat Doby zo mooi is .
De andere persoon heeft een blonde labrador, niet veel kleiner dan Doby. Hij zei dat hij nooit dit soort reacties krijgt en dat ook nooit iemand zegt dat hij zijn hond aan de lijn moet houden (zoals het vroeger voor mij met Caedlih was). Maar hij zei ook dat mensen waarschijnlijk niet weten dat Doby ook een labrador is, dat ze waarschijnlijk denken dat hij een "gevaarlijk" ras is. Ik was zo verbaasd dat ik vergeten heb om te vragen waarom hij er dan niet "labrador" uitziet, doe ik de volgende keer.
Misschien moet ik toch maar eens uitkijken voor zo'n harnas met tekst op: labrador!...

Sommige mensen hebben zoveel vooroordelen. Ik heb ook 2 van die  "gevaarlijke honden". Een super enthousiaste en lieve Golden en een Oudduitse herder. En ja....herders zijn nou eenmaal vals he. Je moest eens weten hoeveel mensen een straatje omlopen en dat terwijl mijn honden ook vast zitten en bij wijze van spreken nog een mier reanimeren als ze erop hebben gestaan. Ik laat het maar gewoon aan mij voorbij gaan. Ik weet hoe lief ze zijn en dat ze geen vlieg kwaad doen en je heb het rijk alleen als de mensen omlopen.
Maar ik snap je wel, het is heel irritant ook omdat je voor je hond wil opkomen.

Van mensen kan ik het me niet echt voorstellen dat de kleur van een hond er toe doet, qua ´gevaar´...
Maar het valt mij wel op bij mijn hond die uitvalt naar andere honden dat wanneer de hond groot en zwart is dit echt een trigger is.
Ik heb wel vaker gehoord dat honden sneller uitvallen naar zwarte honden, weet niet of dit waar is maar merk heb mijn eigen hond wel.
Van mensen mag je toch wel verwachten dat zij weten dat de kleur vacht niest met karakter te maken heeft.
maar ik kan je frustratie zeker begrjpen, zeker als je weet dat je hond gewoon een schat is.
Ach je moet maar zo denken jouw mening is de enige mening die er voor je hond toe doet! Zolang jij maar veel liefde aan je zwarte ´monstertje´geeft zal het hem vrij weinig uitmaken

Vervelend dat mensen zo reageren. De vooroordelen haal je nooit weg dus je kan het beter negeren en trots doorlopen. Jij weet tenslotte dat je hond de allerliefste is . Ik heb hier eerder niet bij stil gestaan maar van dat zwarte heb ik wel eens gehoord. Ik trek me er niks van aan. Als ik een andere hond tegen kom ga ik sowieso aan de andere kant van de straat lopen omdat ik niet wil dat joey speelt aan de lijn. Maakt niet uit of ze zwart, bruin, wit, groot of klein zijn.

Wel jammer dat je het zo ervaart en dat mensen ook boos naar je kijken. Ik snap dat eigenlijk niet.. Probeer je er niet te veel van aan te trekken.

Hier een felle blik. Shadow's snoet wordt al iets minder donker maar we wisten vantevoren dat er mensen bang voor hem zouden zijn. En wij, met ons vreemde gevoel voor humor, vinden dat wel grappig . Wij weten immers dat het niet nodig is. Er lopen een paar vreemde mensen rond in ons dorp, die bijna wegrennen als ze ons zien. "Heb je hem wel vast, hij kijkt zo eng". Waarop mijn vriend steevas zegt "pas maar op, hij heeft nog niet gegeten" of "Straks ben je je hand kwijt". Vreemd genoeg werkt zo'n cynisch uitgesproken opmerking over een hand oid vaak ontspannend. Mensen kijken eerst ongelovig, lachen dan een beetje schaapachtig en zijn ineens minder bangig ?!

Mireille

Hartelijk bedankt voor de nieuwe reacties!

@ Joke: wat heb je dat grappig omschreven!
En ja, het heeft ook wel eens voordelen. Ik ga namelijk ook dagelijks naar het bos, en dan het liefst naar de meest natuurlijke en verlaten bossen. Daar op mijn eentje is het wel een voordeel dat mijn hond eruit ziet alsof je hem maar beter serieus kunt nemen.

Maar in het park heb ik dat liever niet. Ook omdat ik het zo zielig vind voor Doobs: die is dol op mensen en kinderen, en zou zo graag meer aandacht krijgen.

Vandaar dat ik toch maar eens ga uitkijken naar een T-shirtje of zo'n sportieve sweater met kap. Al zal het niet simpel zijn dat in labradormaat te vinden...
Tips zijn welkom!

@ Mireille: ik had het niet verwacht, en moet er nog steeds aan wennen. Het eerste moment vraag ik me nog steeds af waarom mensen me in hemelsnaam zo kwaad aanstaren, daarna pas valt mijn frank.
Goede tip van die cynische opmerkingen! Ga ik eens uitproberen. Zeggen dat hij levensgevaarlijk is of zo.
Ik zei laatst nog tegen mijn tante (de moeder van die nicht, zelf ook bang): "dat het niet zijn tanden zijn waar je bang van moet zijn, maar wel zijn tong (omdat hij graag onverhoeds in het gezicht likt)..."

Heb niet alle reacties doorgelezen (luiheid in het weekend, haha) maar wil toch even een reactie plaatsen.
Ik denk inderdaad dat het aan de kleur ligt. Ik heb één van mijn honden bij een Greyhound stichting gehaald en ik zag toevallig dat zij vorige week een oproepje plaatsten voor hun "zwarte parels". De zwarte Galgo's die niet geadopteerd werden. Zwart is niet echt een populaire kleur, vrees ik. Ik werk zelf in het asiel en zie het daar vooral ook bij de katten, mensen willen liever geen zwarte kat. Maar dat kan ook wat met bijgeloof te maken hebben..

Ik heb zelf twee honden, een kruising Mechelse Herder (van 17 kg) en een Podenco Andaluz (van 11,5 kg). De herder is een schatje, de liefste hond ooit, maar mensen zijn altijd bang van haar omdat het een herder is en ze nogal veel blaft. De Podenco, daarentegen, is een onzeker dominant dametje, géén leuke combinatie! Als we buiten mensen met kinderen tegen komen die vragen of ze de hondjes mogen aaien, raad ik ze altijd aan mijn herder te aaien. Maar nee, ze willen de kleinste aaien, want die is schattiger.. Helaas zijn er veel vooroordelen gebaseerd op het uiterlijk van een hond!

Troost je, ik heb nu een paar keer achter elkaar mee gemaakt dat kleine kinderen angstig wegdoken als ze Kimmi zagen, mijn superlieve, witte knuffelbeertje.
(Maar dan lachten de ouders wel een beetje verontschuldigend naar mij terwijl ze tegen hun kind zeiden dat het hondje toch niets deed.)