voor altijd in mijn hart

gister was het precies een maand geleden
wat is die tijd snel gegaan maar wat blijft het toch nog steeds zo moeilijk
ik ben ook even naar de da geweest om ze te bedanken voor alle goede zorgen en omdat ik toch nog met wat vragen zat zoals was er echt geen kans meer geweest voor hem en hij zei als er ook maar enige kans was geweest dat hij dat ook wel had gezegd
ik zag die tafel waar Spike zijn laatste spuitjes had gekregen en zag natuurlijk weer dat beeld voor me en toen begonnen de tranen weer over mijn wangen te rollen
het is nog steeds zo vers allemaal,kan het nog steeds niet echt een plekje geven,ik weet natuurlijk dat hij niet meer terug komt maar het gemis is nog steeds zo groot en sommige dagen dan gaat het redelijk maar heb ook dagen erbij dan heb ik het weer ontzettend zwaar

Het is ook heel moeilijk om je maatje te missen, zo heel lang is het nog niet geleden. Die van mij is drie weken geleden ingeslapen en ik voel me ook heel leeg, moet nu nog steeds elke dag om haar janken. Zij kreeg ook aanvallen, en dat werd alleen maar erger! Denk dat jou hond het ook alleen maar erger had gekregen, dat heb je hem bespaard. Hoe oud ze ook worden, missen wil /kun je ze niet. Ik voel me soms ook wel schuldig, terwijl ik heel goed weet dat het niet meer beter zou worden, ze mankeerde van alles. Denk dat dat een beetje bij het rouwproces hoort. Het voelt zo onwerkelijk, heb haar 17,5 jaar gehad..en dan nu opeens is ze er niet meer. Geen hondje meer naast me in bed..niet meer lekker knuffelen, haar niet meer horen lopen, haar blaf... alles mis je. Het is toch een soort kindje. Voor altijd zal hij in je hart zijn, vergeten doen we onze lieve dieren nooit! Sterkte!

dat janken heb ik voornamelijk de eerste week elke dag gehad maar af en toe komt er nog wel een huilbui aanzetten
dat schuldig voelen word bij mij langzaam minder maar is nog niet helemaal weg
en ook al is het vandaag al anderhalve maand geleden,nog elke avond voor het slapen gaan pak ik de urn vast en praat ik tegen Spike
en gister sprak ik toevallig met iemand over die eerste week dat ik een dag erbij had dat ik opeens overal kriebels voelde en die persoon zei tegen mij dat dat een teken kon zijn dat Spike afscheid van me kwam nemen maar die gedachte wil ik liever achterwege laten en blijven denken dat hij er gewoon nog is en naar ons kijkt enz
en Spike was/is ook echt een kind van mij en het doet hartstikke pijn om zonder hem verder te moeten
babybren jij ook heel veel sterkte

och lieve spike,het is al meer dan een half jaar geleden en wat voelt het nog steeds raar zonder jou
nog elke avond geef ik jou een kusje en wens je welterusten
vanaf dat jij er niet meer bent zijn er al verschillende dingen gebeurd,de een word ziek na de ander,of er gebeurd wel wat anders,is in ieder geval niet meer leuk
ook zijn er al een paar vriendjes van jou heengegaan
dan vraag ik me soms af of je me iets duidelijk wil maken en dan denk ik,heb ik dan toch iets niet goed gedaan,ben je boos op mij?
maar er zijn ook momenten dan hoop ik dat je bij ons bent en baasje en mij beschermt
ook heb ik nog wel mijn momenten dat het me ff teveel word en vertel je dan hoe erg ik je mis en vraag je dan om me nog eens over jou te laten dromen,en meestal lukt dat
en als mensen me vragen of ik nog geen ander/nieuw hondje wil is mijn antwoord:nee
want ik kan het nog steeds niet,de pijn zit nog te diep,maar misschien komt er ooit een tijd dat jij vind dat ik weer een lief hondje bij me mag hebben
lieve poepie,ik mis je en vrouwtje zal altijd van jou blijven houden

tjonge wat is die tijd gevlogen,nog ongeveer 2maandjes en dan is het al 2jaar geleden,soms denk ik dan wat gaat het snel allemaal terwijl ik me nog heel veel van zijn laatste dag enz kan herinneren
nog steeds word er elke avond een kusje gegeven en welterusten gewenst,dat hoort er nu gewoon bij
en nog steeds niet de stap genomen om een nieuw hondje te nemen,ergens is er iets in me wat zegt dat ik dat niet moet doen,terwijl aan de andere kant het gevoel er is hoe mooi het zou zijn om een hondje een nieuw leven te geven (goed,als het aan mij lag en de mogelijkheid er zou zijn dan zou ik alle hondjes een nieuwe kans geven maar helaas is daar de ruimte,tijd en geld niet voor)maar misschien...ooit...
mijn lieve spike je word nog steeds gemist hier door mij en baasje en niemand zal jou ooit vergeten

Ja de tijd gaat snel,hier is het ook zo Thibo was eind mei al 4 jaar niet meer bij mij,en ik mis hem nog steeds.Ik begrijp je dus heel goed hoe het aanvoelt.Ik wens jullie het beste toe.

Hoi,ik snap je gevoel.Ook wat betreft het nemen van een ander hondje.Iets in me zegt ook dat ik nog niet toe ben aan een ander hondje.Hoewel ik het echt mis een hondje.Of misschien mis ik alleen mijn hondje.Het blijft moeilijk.Bij mij is het nu bijna 20 weken geleden.Maar wat doet het nog pijn.

ja dat is dan nog 'vers' bij jou rianne :(
voor sommigen blijft het moeilijk terwijl anderen er wat makkelijker mee omgaan en een ander hondje al binnen een paar weken in huis hebben en voor hun helpt het vaak het verdriet wat te verzachten maar ik bleef steevast en wou het absoluut niet hebben,ik zou me dan schuldig voelen omdat er dan iemand in 'zijn' huis was
en als er ooit plaats word gemaakt voor een hondje dan moet die ook de aandacht kunnen krijgen wat die verdient en niet achteraf terug naar het asiel door het schuldgevoel wat ik dan evt heb
en dit geld eigenlijk voor iedereen met dit verdriet:neem de tijd om verdrietig te zijn,om te rouwen,het verwerken,het een plekje geven

Wat jij daar nu zo zegt ,zo voel ik het ook.Zag op baasje gezocht een schattige westie.Maar ik kan het nog niet of misschien idd nooit meer.Hij is nu door iemand anders geadopteerd dat maakt me wel blij.Ben wel blij dat ik niet impulsief gehandeld heb.

Ik zie nu net dat ik 8 april 2013 een berichtje had achter gelaten, toen was mijn hondje ook nog niet zo lang overleden. Zij is overleden 16 maart 2013. Ik mis haar nog elke dag, en krijg nog steeds vaak tranen in m'n ogen als ik het over haar heb of aan haar denk... ze was en is m'n alles! Ze is nog steeds heel speciaal voor me en dat zal ze altijd blijven . Inmiddels hebben we sinds juli een ander hondje en ik herken dat schuldgevoel zó goed! Ik wou zelf ook geen hond weer hebben omdat ik zo bang was voor dat schuldgevoel, bang dat Bren dacht dat ik haar zou vervangen... wat natuurlijk nooit zou gebeuren. Bij de gedachten alleen al werd ik misselijk. Ik snap ook niet waarom sommige mensen binnen een week na het overlijden een andere hond kunnen nemen, maar goed.. ieder mens is anders. Nu is Lizzy hier en toen we haar net hadden had ik heel erg een schuldgevoel... zij kon in mijn ogen weinig goeds doen en ik begon me soms te irriteren aan haar, ze was zó druk... van bejaardje naar pup was een hele omschakeling. Ik had vaak de gedachten van was ik er maar nooit aan begonnen. Opeens ging er een knop om en dacht ik.... Lizzy heeft er niet voor gekozen om hier te zijn, wij hebben haar opgehaald dus wij moeten voor haar zorgen, ondanks mijn schuldgevoel. Ik heb haar nu geaccepteerd en ben echt gek met haar en zou haar nu niet meer kunnen missen! Ik had nooit verwacht dat ik weer zo gek met een hondje zou kunnen worden. Ze is altijd blij je te zien, en als je even weg bent geweest dan begroet ze je altijd heel overdreven, altijd een warm welkom... dat heb ik gemist, of dat ze heerlijk tegen je aan ligt op de bank met haar koppie op je schoot. Je moet doen waar je jezelf goed bij voelt, ook al zou het nog een jaar duren...  of twee jaar..   Doe waar jij je goed bij voelt.

ja hoor,al bijna 3 en een half jaar geleden en nog steeds praat ik tegen hem,is dit normaal na zo lange tijd?
en daar komt ook nog bij dat ik sinds deze week een nieuw hondje heb
eerste paar dagen een heel raar gevoel gehad of ik het wel zou volhouden met de chihuahua pup,komt dit doordat spike nog steeds zo in mijn hoofd zit?ik wil hem natuurlijk niet vergeten
ik moet en wil natuurlijk niet gaan vergelijken,dit hondje verdient een eerlijke kans en we moeten nog aan elkaar wennen en ik moet geduld hebben
hoop dat het allemaal goed komt en dat spike van de andere kant meekijkt en het ok vind

Veel sterkte verder myn lieve queenie 1jaar geleden ik heb wel Maltezer nu maar het gemis en verdriet blyft ik praat elke dag tegen haar en al haar foto's staan overal ik denk dat het nooit overgaat myn maltezer geef ik een gouden mandje maar ze kan men lieve queenie nooit vervangen dus weet dát je niet alleen bent ik leef met je méé soms ween ik nog wel ook ze zyn voor alty in ons hart sterkte verder hóór

Spike blijft in je hart.

Er is voldoende plaats over in je hart om dit open te stellen voor je nieuwe hondje. 

Spike wil niet dat je nog om hem treurt en daardoor je hart blokkeert voor je nieuwe hondje. Hoe heet je chihuahua? Is het een reu of teef?

Spike wil dat je er vol voor gaat en van dit nieuwe hondje gaat houden en samen genieten.

ja nadine,het gemis en verdriet blijft idd,maar de pijn slijt gelukkig na verloop van tijd,ik heb het echt heel moeilijk gehad in het begin
er word nog iedere avond voor het slapen gaan een kusje gegeven(de urn)klinkt voor sommigen misschien gek maar het is gewoon standaard geworden

ja loesje,spike blijft zeker in mijn hart,toen hij stierf,stierf er een deel van mij mee
en mijn nieuwe hondje wil ik ook mijn hart geven,is een heel schattig ondeugend pupje,duurt alleen ff denk ik met wennen want het gevoel dat ik bij spike had heb ik bij hem nog niet helemaal en daar voel ik me nog een beetje schuldig over(omgeving zegt dat dat wel komt)
is een reutje en heet binkie
ik ga echt mijn best doen,ook al zit ik er af en toe ff doorheen

Ook ik heb het nu zo verschrikkelijk moeilijk en zo veel verdriet.

Heb mijn allerliefste hond en maatje Ronnie gisteren moeten laten inslapen. We hadden zo'n hechte band. Waar ik was was mijn hond ook. Toch heb ik niet gemerkt dat hij zo ziek zou zijn, tot de laatste drie weken voor zijn inslapen. Toen kreeg ik het gevoel er klopt iets niet, maar wist toen nog niet wat. Naar de DA en vertelt wat mij zoal opviel de laatste dagen maar nam dit niet echt serieus. Tot 5 dagen geleden hij ineens zich heel wezenloos gedroeg en ging braken.

Gelijk naar de DA en die dacht aan een hersenbloeding. Medicatie mee naar huis en we moesten afwachten of hij zou herstellen. Het werd erger en begon zwaar en snel te ademen. Dit was afgelopen weekend dus naar de weekenddienst gegaan, andere DA en die constateerde dat het geen hersenbloeding was ,maar voelde iets in zijn buikje. Na een echo van zijn buikje en röntgen van zijn longen bleek het helemaal fout te zijn. Alles was aangetast. Dus hebben we met pijn in ons hart hem laten inslapen. Ik voel me nu zo schuldig dat ik het niet heb gemerkt dat hij zo ziek was. Een hond weet dat zo goed verborgen te houden zei de DA. Je merkt het als het vaak al te laat is. Hij is nu weer bij ons in zijn eigen tuin begraven waar hij zo graag was. Maar ik kan er niet mee omgaan, het ging zo snel, het is niet te bevatten. Ik leef dan ook met iedereen mee die dit ook meemaken of meegemaakt hebben. Mijn vriend werd maar 10 jaar en 7 maanden. Voor iedereen allemaal heel veel sterkte!

Heel veel sterkte wilma weet hoe verdrietig het is by my nu meer dan 1j nóg stééds veel verdriet voor ik heb een Maltezer die ik een gouden mandje wil geven ze is ook lief maar ik blyf myn lieve queenie missen we zyn er voor je te steunen op hp we maken het allemaal mee nog heel veel sterkte

Héél véél sterkte nóg wilma en allen

Dank je wel Nadine, dit forum met lotgenoten doet me goed!

Je hoopt altijd dat ze heel erg oud worden voordat ze gaan, maar dat heeft niet zo mogen zijn. Ik vraag me af of ik hier overheen zal komen. Het doet zo ontzettend veel pijn, ook al krijg ik veel steun van man en kinderen en vrienden. Ik kan het maar niet op een rijtje krijgen omdat het zo snel ging.

 Lieve Wilma, ik weet wat je bedoelt ik mis mijn lieverd nog steeds elke seconde en inmiddels is 5 weken en 1 dag had hij is ingeslapen. Ik roep zijn naam ik ruik zijn geur ik hoor zijn voetstappen maar .... er komt niets. En net zo als jij vraag ik me af kom ik hier doorheen ik krijg het ook niet op een rijtje, Ik weet een hond mag geen pijn  lijden dat verdiend geen enkele hond, ik weet dat we er goed aan doen om ze in te laten slapen als het niet meer kan maar dat het zo'n verrekte pijn van binnen doet dat je niets maar dan ook niets uit je handen krijgt. Ook ik wordt gek van verdriet terwijl ik wist dat het er aan zat te komen ik heb aangegeven elke dag meer is een cadeautje maar toen de cadeautjes op waren is er pijn voor in de plaats gekomen. Heel veel strekte met het zware verlies van jou speciaal hondenkind en probeer het zoveel mogelijk van je af te schrijven Warme groet Margo

 Lieve Wilma, ik weet wat je bedoelt ik mis mijn lieverd nog steeds elke seconde en inmiddels is 5 weken en 1 dag had hij is ingeslapen. Ik roep zijn naam ik ruik zijn geur ik hoor zijn voetstappen maar .... er komt niets. En net zo als jij vraag ik me af kom ik hier doorheen ik krijg het ook niet op een rijtje, Ik weet een hond mag geen pijn  lijden dat verdiend geen enkele hond, ik weet dat we er goed aan doen om ze in te laten slapen als het niet meer kan maar dat het zo'n verrekte pijn van binnen doet dat je niets maar dan ook niets uit je handen krijgt. Ook ik wordt gek van verdriet terwijl ik wist dat het er aan zat te komen ik heb aangegeven elke dag meer is een cadeautje maar toen de cadeautjes op waren is er pijn voor in de plaats gekomen. Heel veel strekte met het zware verlies van jou speciaal hondenkind en probeer het zoveel mogelijk van je af te schrijven Warme groet Margo

Dank je wel Margo, we kunnen ze gewoon niet missen.

Zit steeds bij zijn grafje en praat tegen hem en heb zijn halsbandkettinkje nu zelf om, dan voelt het of hij dichter bij me is.

Voor jouw ook veel sterkte gewenst en ik hoop dat het verdriet gaat slijten maar vergeten dat gaat nooit gebeuren. Liefs Wilma

 Lieve Wilma ik weet wat je bedoeld ik probeer van alles om hem maar dicht bij te hebben, de eerste nachten heb ik op zijn hondenkussen geslapen. ik brand iedere dag kaarsjes voor hem neem zijn foto overal mee naar toe. Zeker weten vergeten doen we ze nooit en ik hoop dat hij op me wacht bij de regenboogbrug en me komt halen als het mijn tijd is. Jij oo veel sterkte Warme groet Margo

heel veel sterkte Wilma,ik weet hoe je je voelt,het duurt ff maar ook jij zal je weer beter gaan voelen

Mijn lieve Ronnie, wat mis ik je toch. Het is een kwelling als ik s'morgens naar beneden moet en weet daar jij mij niet meer blij begroet. Zo intens verdrietig. En dan vraag ik me weer af waarom heb ik het niet gezien dat je ziek werd, dan was je er misschien nog geweest. En dat doet zo'n pijn. Het is zo stil in huis, ik wordt er gek van.