mijn hond gaat sterven

Ik weet dat je van alle dagen met Tosca genoten hebt...die herinneringen blijven.
Ik wil je veel sterkte wensen.

Heel veel sterkte en fijn dat jullie toch nog een extra week samen hebben gehad!

Heel verdrietig dat Tosca niet meer is.
Je hebt nog wat extra tijd gekregen, maar helaas zat er niet meer in.
Ik wens je heel veel sterkte om met het verlies en gemis van Tosca om te gaan.

Heel veel sterkte met het verlies van jullie Tosca !

dank jullie allemaal voor jullie warme steun, het is heel hard om je beste vriend te moeten missen, ik voel hier een leegte in mijn hart die niet te beschrijven is. dank u wel lieve Hanne & Bonny, voor dit mooie gebaar, ik heb het afgeprint en het staat nu bij een kaarsje op de kast.

heel veel sterkte bij dit groot verlies! Meer woorden heb ik niet...

Heel veel sterkte bij het verlies van jullie lieve hond Tosca. Ik voel heel erg mee met jullie daar wij afgelopem vrijdag onze hond hebben moeten laten inslapen. Wat een gemis....Veel sterkte....

heel veel sterkte met dit grote gemis, wij weten wat je nu doormaakt, denk vooral aan de fijne tijd die je hebt gehad met tosca, het helpt een beetje om het te verwerken.

weer een morgen, weer een dag zonder dat gekwispel van Tosca, hoe kom ik nu de dag weer door? ik ben een automatische piloot momenteel. Ik kwam wakker deze morgen en had het beeld voor mijn ogen dat hij voor het raam stond al kwispelend met zijn staart, alsof hij wou zeggen: laat me erin.  Ik zal straks eens de doos met foto's doornemen op zoek naar foto's van mooie herinneringen, hopelijk helpt me dat om het te verwerken. Man wat zou ik alles doen om nog eens zijn geblaf te horen, om hem nog eens vast te kunnen pakken.

Véronique, de eerste tijd is gewoon heel erg zwaar.
Het gevoel alsof er een gat in je hart zit.
Het gevoel alsof niets meer zin heeft.
Het jezelf voortslepen van de ene dag na de andere.
Toen mijn hondje in augustus 2012 dood ging, dacht ik steeds: 'laat het een half jaar verder zijn, dan is het verdriet en de pijn minder'. We zijn nu een half jaar verder en het verdriet en de pijn zijn inderdaad minder maar ik denk nog iedere dag aan haar en ik mis haar nog steeds enorm. Maar er komen gelukkig steeds meer fijne momenten waarop ik in liefdevolle herinnering aan haar kan terug denken.

Je moet er gewoon doorheen.
Schrijf hier op het forum.
Huil en rouw met de anderen die Tosca hebben gekend.
En op een gegeven moment zul je merken dat het weer een heel klein beetje beter gaat.
Heel veel sterkte!

ik weet het, maar er zijn zoveel vragen dat door mijn hoofd spoken.
Ik had nachtdienst dit weekend, en toen ik zondagmorgen thuis kwam, dan lag hij daar op de keukenvloer te hijgen, ik zag toen al dat hij het heel moeilijk had om te ademen. toen ik opstond, dan lag hij daar nog zo te ademen, mijn man zei dat hij niet meer kon rechtstaan, dat het gewoon niet meer ging. toen hebben we beslist om naar de dierenarts te gaan om hem te laten inslapen. we hebben hem op zijn kussen in de koffer gelegd en hem zo naar de dierenarts gevoerd, hij kon niet meer op zijn poten staan. op een gegeven moment is hij recht gaan staan, draaiede zijn kop naar mij en keek in mijn ogen, ik heb hem gezegd om te gaan liggen, dat het niet meer zo ver was. toen is hij in elkaar gezakt in de koffer, hij is er overleden. hij heeft de dierenarts niet meer gehaald. nu vraag ik me af of hij dit echt voelde aankomen, dat hij me nog een laatste keer wilde zien, of hij pijn heeft gehad. mijn grootse vraag is echterl waar is hij nu? is hij daar ergens gelukkig, ziet hij ons nog? ik weet het wel, dit zijn vragen waar ik  nooit een antwoord op zal krijgen, moest ik ergens een teken krijgen dat hij gelukkig is, dan zou dat het grote verdriet wat verzachten, die grote leegte in mijn hart wat opvullen.
het is inderdaad zwaar, ik wens ook dat we een paar maanden verder zijn, dat ik zijn plekje in de tuin waar hij begraven ligt mooi kan maken.

heel veel sterkte,ik moet nu op het moment ook door een zware tijd heen nadat we gister onze spike moesten laten inslapen
hij had 's nachts een epileptische aanval gehad maar de da zei dat er waarschijnlijk meer aan de hand was en dat het foute boel was
die leegte in mijn hart voel ik ook,heb bijna geen eetlust en rook op het moment meer dan normaal,kijk overal waar hij normaal lag enz enz
ook ik vraag me af waar hij nu is,gaat het hem goed,ziet en hoort hij ons misschien
zoja dan hoop ik dat hij weet dat ik hem verschrikkelijk mis en dat ik hem verder pijn wou besparen,hoe graag ik hem ook nog jaren bij me had willen hebben
het is moeilijk,je weet niet wat je aan moet met de tijd die je normaal met hem doorbracht
maar het doet goed,tenminste een beetje bij mij als je andere verhalen leest van mensen die hetzelfde meemaken,ooit komt er een dag dat alle verdrietige mensen die hun trouwe maatje moeten missen weer een beetje kleur in het leven krijgen,ook al lijkt dat nu misschien nog niet zo

hey Nancy,

Het voelt inderdaad raar, die lege plek in huis, maar ik heb het gevoel dat hij nog steeds bij me is, ik kijk de hele dag rond, de plek waar hij lag, waar hij altijd ging plassen, ...
Ik hou me ook vast aan het idee dat we op een dag terug samen zullen zijn, dat hij nu aan het spelen is met de overleden hond van de buren, waar hij zo dol op was.
Ik had hem ook nog wat langer bij me willen hebben, ik zou hem nog eens willen vastpakken, hem zeggen dat ik hem graag zie. dat zijn waarschijnlijk gevoelens dat je ook hebt.
Het troost me dat ik hier mijn pijn en verdriet kan neerpennen, met dierenvrienden die me begrijpen en die me niet verwijten dat ik weer dikke tranen huil.
ik hoop dat je net als ik over een paar maanden terug die glimlach op je gezicht zal hebben als je aan je schat denkt.
veel sterkte verder,
veronique

Ja ik denk dat hij gezegd heeft met opstaan het is goed zo lieve baasBegrijp je de gevoelens en mis mijn hondjes nu 5 jaar later nog

Heel veel sterkte

Hoi Véronique,

Ik heb je een PB gestuurd.

het is nu twee weken dat mijn lieve schat ons verlaten heeft. twee weken van gemis, twee weken van verdriet. hoewel het vooruitzicht naar een nieuwe pup er wel is, heb ik het nog steeds moeilijk. Ik heb hier mijn verhaal opnieuw gelezen, en ik beleef het allemaal opnieuw, het verdriet, de hoop en dan het moment dat ik hem moest laten gaan.
met momenten kan ik alweer aan hem denken met een lach, maar meestal zijn het nog de tranen die over mijn wangen rollen.

ik heb hetzelfde gevoel,ik heb er ook nog steeds verdriet van en praat nog iedere avond tegen Spike in de urn

Véronique
Het blijft vreselijk pijn doen. Mijn Cavalier is nu ca. een half jaar geleden ingeslapen en ik voelde bij tijd en wijlen nog steeds haar aanwezigheid in huis. Omdat zij zo jong was, toen ik haar in moest laten slapen, kon ik heel lang niet besluiten om een nieuwe hond te nemen. Sinds eind februari jl. heb ik een nieuwe pup, die echt mijn pijn over het verlies van mijn Cavaliertje verlicht.

Je besluit om voor een pup te gaan; geeft je vooruitzicht en zal je zeker helpen om de scherpe kantjes van je verdriet af te halen.

Ik heb je verhaal even teruggelezen. Jij voelt je precies hetzelfde als hoe ik me nu voel. Leeg..... Ik heb het gevoel dat het gemis steeds erger begint te worden. Heb elke dag meerdere keren huilbuien omdat ik m'n allerliefste maatje mis! Waar haar mandje stond is het nu leeg, heb de mand maar even weggehaald want kan er gewoon niet tegen. Ook ik denk elke keer... Waar zal ze nu zijn? Is ze gelukkig? Ziet ze ons? Elke keer als ik aan haar denk krijg ik gewoon een raar gevoel in m'n buik. Ik zou er alles voor over hebben om haar nog één keer lekker helemaal plat te knuffelen en te kussen. Bah wat kun je een dier missen! Ben er helemaal naar van. Wist wel dat ik haar erg zou missen, maar dat het zó erg zou zijn niet.Ga je een ander hondje weer nemen? Of wacht je er nog even mee? Ik neem op den duur wel een ander hondje maar moet er nu even niet aan denken, eerst alles verwerken. Wens je nog heel veel sterkte toe met het verlies van je maatje!

Ik snap je gevoel. In aug. is onze ' H ' overleden en jaar daarvoor Coach. In 1 jaar tijd 2 honden. De een op leeftijd de ander nog jong 4 jr. En ondanks dat we nog honden hebben en zelfs weer 2 pups kost me nog steeds moeite om ze op foto te zien. 
' H ' ligt hier bij ons in de tuin begraven en merk dat ik het nog steeds lastig vind om daar rond te lopen. We hebben al eerder 2 keer afscheid moeten nemen dus ik weet het gaat slijten en de mooie herinneringen blijven en dat ik op een dag met een smile ( zonder traan ) naar de foto's kan kijken maar nu nog niet. 

enige troost is dat ze nu met z'n allen bij elkaar zijn. 

sterkte

Heel veel sterkte, ik heb met de tranen in mijn ogen je verhaal gelezen.
Het gemis is zo herkenbaar, onze lieverd is ingeslapen op 18 December 2011... dat lijkt heel lang geleden, maar oh wat mis ik hem nog steeds!
De eerste dagen na zijn overlijden was ik een wrak, huilen huilen huilen huilen... vanuit het diepste van mijn ziel.
Ik stortte zowat in, ik trok het echt niet meer.

Ik leef heel erg met je mee.

ja, het is nu al een maand geleden, en het gemis wordt alsmaar groter, telkens als ik een foto zie van hem moet ik eventjes slikken, mijn tranen verbijten. Elke dag wordt je geconfronteerd met herinneringen: een foto dat je toevallig tegenkomt, een wandelaar op straat met een golden retriever, ...
het doet zeer, te weten dat je je vriend nooit meer kan knuffelen. ik zou hem doodgraag eens in mijn armen willen nemen, hem platdrukken, hem nooit meer loslaten, maar ik weet dat dat nooit meer kan.
We hebben beslist om een nieuwe pup in huis te nemen, mijn schoonzus kweekt golden retrievers en haar hond verwacht een nesjte rond 25 april, dus we leven mee met haar. Ik weet nog niet hoe ik zal reageren als ik de nieuwe pup ga mogen vasthouden, waarschijnlijk breekt mijn hart als ik aan Tosca zal denken.

Gisterenavond was het klare hemel, en toen zei mijn dochterjte plots: kijk mama, een sterretje: Tosca komt goeieavond zeggen. Ik heb haar toen heel dicht genomen en we hebben samen een handkusje gegooid.

ja hier was het gister ook weer een maand geleden en wat doet het nog steeds pijn he
soms denk je dan ach de pijn word al wat minder maar dan kom je er weer achter dat je je hebt vergist en dat het verdriet nog steeds erg groot is
ik heb dan ook van die dagen dat ik dan net iets te lang naar een van zijn foto's kijk en dan bedenk en besef dat hij nooit meer boven aan de trap staat te wachten met een kwispelende staart,dat ik zijn lieve kusjes niet meer kan ontvangen,het gek doen van hem,gewoon zijn aanwezigheid,alles eigenlijk
mensen vragen mij ook steeds of ik geen nieuwe hond wil maar kan het nog steeds niet aan,het zit namelijk nog allemaal zo diep,die wonden helen niet zo snel bij mij,misschien ooit...

aaawwww! wat lief om Tosca zo met je kleine meisje dag te zeggen!
wat een verhaal! heel veel sterkte!

Veronique, een maand is nog zo kort en je gaat steeds meer beseffen dat je lieverd er echt niet meer is. Bij mij werd het verdriet en pijn ook heviger naar mate de maanden verstreken.

Wat toevallig; ik zag gisteravond ook een heel helder sterretje flonkeren, en moest net als jouw dochtertje aan m'n hondje denken.

Zoals Mojuan het beschrijft, voel ik het ook. Bij mij is het bijna 2 jaar geleden, mis haar nog steeds verschrikkelijk en gisteravond was dat gevoel in het niets intenser aanwezig dan anders. Zou haar zo graag ook willen knuffelen, willen voelen.....

Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte met het verlies van jullie trouwe vriend en huisgenoot(Familielid).
Ik weet precies zoals velen hier hoe dit voelt.Zelf rouwen we nog steeds sinds het verlies van onze Swift(Vorige week Donderdag).Ik huil nog steeds tranen met tuiten.En DAT MAG EN HEB JE OOK NODIG,Om het te verwerken.
Ook plotseling en uit het niets.Bloeduitslagen oké,alleen een iets verslechterde lever waarden,.En toch helemaal vol Kanker uitzaaiingen.


Heel veel sterkte