2 jarig vriendje overleden

Hoihoi,
Ik was aan het googlen en stuitte op dit forum. Gister kwam ik thuis en vertelden mijn ouders dat onze hond was overleden. Hij is een week geleden 2 jaar geworden. In december was hij heel erg ziek, hoge koorts en hij kwam zijn mand niet meer uit. Afgelopen dinsdag rende hij vrolijk naar de deur om bezoek te begroeten en ineens viel hij neer, liet zijn urine lopen en het was gedaan. Dierenarts was meteen gekomen maar het mocht niet meer baten..
Mijn lieve 2 jaar oude duitse staande draadhaar is er niet meer. Een paar weken terug zei ik nog tegen mijn ouders, pfoe als hij er niet meer zou zijn weet ik echt niet meer wat ik moet.
Heel de familie maakte altijd grapjes tegen mijn vriend, ja jij denkt wel dat jij haar vriend bent. Maar stiekem gaat de hond altijd voor hoor... En hij was ook gewoon echt mijn grote lieve vriend :(
Ik ben echt continu aan het huilen, hyperventileren en ik krijg geen hap door mijn keel.
Nu zei mijn vader net dat we zondag naar een puppy gaan kijken, van hetzelfde ras. En als ik wil mogen we hem meteen mee naar huis nemen. Ik weet niet of ik dat wel wil..
Helaas is onze vorige hond op 4 jarige leeftijd overleden, en toen was het zo stil en verdrietig in huis dat we na 4 maanden een pup kregen, de duitse staande dus. En nu is die weer overleden.. Ik weet nog hoe verdrietig mijn vader in die 4 maanden was, en hoe erg hij zijn maatje mistte. Ik zit doordeweeks op kamers, en wil niet degene zijn die zegt dat ik het niet wil. Omdat ik weet hoe veel verdriet iedereen thuis anders blijft hebben..
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken maar moet het echt even kwijt..

snap je verdriet vorig jaar onze labrador van 1,5 jaar moeten laten gaan.. en wij hebben na 1 maand een nieuwe pup in huis genomen omdat we niet tegen het verdriet konden en tegen de stilte,, welke nieuwe hond jou of je ouders nemen die kan nooit de ander vervangen... maar helpt wel tegen het verwerkingsverlies...

ik ken die verdriet, het is niet vervangen van je hond het is het opvullen van die leegte die er is achter gebleven.
echt erg dat je zo snel achter elkaar iets belangrijks verliest.

veel sterkte toegewenst aan jouw en je familie

en als je nog meer kwijt wil je kan hier altijd terecht.

Vreselijk!! Weten jullie waar hij aan is overleden?

Het lijkt te snel om een nieuwe pup in huis te nemen maar ik zou hetzelfde doen, het helpt je bij het verwerkingsproces en het geeft je afleiding.

Heel veel sterkte!

Hele lieve reacties!
Nee we weten niet waaraan hij is overleden. De dierenarts vermoed dat hij toen hij zo ziek was een hersenvlies ontsteking had, daarvan is opgeknapt. En dat er nu een bloedpropje of stukje littekenweefsel is losgeschoten en dus zijn hersenen ingegaan is..
Mijn ouders hadden geregeld dat hij in zijn mandje bij de dierenarts mocht blijven, dus ik heb hem vandaag nog gezien. En morgen wordt hij gecremeerd.
Weet nog niet zo goed wat ik van die puppy vind. De pups hebben namelijk de leeftijd om meteen al mee te mogen. Dus dat betekend dat er zondag al weer een puppy rondhuppelt..

Het is voor iedereen verschillend hoe hij met het verdriet omgaat... De ene blijft jarenlang of voor altijd zonder een "nieuw" hondje... de ander wil zijn gevoelens zo snel mogelijk weer in een fijne en voor mens en dier weldoende "relatie... liefde... vriendschap" stoppen... Nog een ander wacht tot er weer een nieuw lichtje op zijn weg komt... toevallig... of een beetje door ernaar uit kijken...
Ik denk dat geen enkele reactie fout of beter is... Maar ik begrijp dat het moeilijk is als de een het zo ziet en de ander anders...

Is het geen optie dat je vader nu echt voor een hondje gaat dat vooral zijn maatje wordt en voor altijd bij hem blijft... En dat je hem zegt dat je zelf er op dit moment niet echt aan toe bent... nu je nog op kamers zit... Nog niet weet waar je over een jaar of 2 jaar zult zijn of wonen... En dat je dan waarschijnlijk echt op zoek gaat naar een hondje dat dan bij je past en waar je van in het begin elke dag mee samen bent...

Het is maar een bedenking hoor. Want ik wil je hier nu toch vooral sterkte toewensen... Mooie herinneringen aan je hondje, heel veel steun aan en begrip voor elkaar en je maatje voor altijd in je hart... Een opvolgertje... dat je je vorige hond niet zal doen vergeten, maar net de herinneringen aan zoveel goeds oproept... en dat op het moment dat het jou het beste uitkomt.

Heel veel sterkte toegewenst !
Hier is het meestal ook na een tijdje dat er toch weer wat nieuws is !

Heel veel sterkte. Ook wij nemen altijd zo snel mogelijk weer een hond, het helpt ons ontzettend om het verlies iets te verzachten. Vergeten doe je ze nooit .
Maar een nieuwe hond brengt ook weer wat moois en goed.En je gedachten zijn dan meestal niet de hele tijd bij de overleden hond.

Hier zijn meerdere honden, en toen in Maart Kaiyo plots op 2-jarige leeftijd stierf had ik het ook heel moeilijk, maar ik moest toen wel door voor de anderen en dat helpt wel met het verwerken, maar niet tegen het gemis. Maar het verdriet moest een plekje krijgen, vooral omdat Kaylee blijkbaar heel erg reageert op mijn gevoelens en heel raar ging doen toen ik verdriet had, in haar bijzijn moest ik een knop omzetten of ze deed niet normaal... Duurde wel even voor ik dat doorhad... Ik mis haar nog heel erg, bijna elke dag is er iets waardoor ik aan haar denk, wat ze dan zou gedaan hebben, hoe ze dan deed of keek...

Met m'n boef hiervoor, enig kind , dacht ik, ik neem niet meteen weer een hond. Maar om het gat te vullen ging ik dan met twee honden uit de buurt wandelen, die anders enkel in hun tuin zaten. Drie maand later zag ik ergens een advertentie hangen, van een onverwacht groot nestje (11 pups) daar nog baasjes voor nodig waren. Ze waren toen een week of 4-5... ik wist meteen welke ik wilde, en ben wekelijks op bezoek gegaan, en toen ie 8 weken was ging Rusty mee. het ging vanzelf, al moest ik mezelf vaak aanpassen, om niet het gedrag van de boef te verwachten, of net diens naam te noemen op een onbewaakt moment... En kijk, volgende maand is dat weer 11 jaar geleden...

Ik hoop dat je zondag vanzelf kan aanvoelen wat je wil, jullie gaan kijken, en dan weet je meteen of je er aan toe bent of niet, of er een klik met een pup is of niet, wens je sterkte bij je beslissing!

Hallo Gast, 
Wat een vreselijk nieuws.. iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier.
12 februari zal Sloef onze jackrussel 1jaar overleden zijn.. dit zal voor mij een moeilijke dag worden :(

Bij ons was Zora (toen 1 week bij ons) nu 1.3 jaar en ik moet zeggen ik heb er geen spijt van gehad, ik was blij dat ik toch nog een hond bij me had die het verdriet mee hielp verwerken Zora zal nooit Sloef vervangen want steeds weer heb ik het er moeilijk mee.. maar het helpt u wel een plaatsje te geven, ik heb het gevoel dat Sloef verder leeft in Zora en daarom hebben wij ook een enorme band samen  

Ik heb er dan ook geen spijt van en zou dit meteen opnieuw doen, ook al is je hondje dood ik zou gauw terug ene nemen, maar zoals ik zei iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier.. veel sterkte!

Hallo gast , ten eerste wil ik je heel veel sterkte wensen met het verlies van je hond.Is ook nog al wat en zo jong.Kan me voorstellen dat het voor jou nog geen tijd is voor een nieuwe pup maar je ouders denken daar anders over en willen een nieuwe pup en al heel snel.Voor beide is wat te zeggen maar ik zie het meer zoals jij ,na het overlijden van mijn hond was ik er zeker een jaar niet aan toe om een nieuw hondje te verwelkomen.Was bang dat ik alles zou vergelijken en de nieuwe pup de kans niet zou krijgen ons hart te winnen.Na een jaar hebben wij toch weer een pup genomen en kreeg hij alle kansen om zich zelf te zijn. Maar als je ouders een nieuwe pup nemen kan het ook zo zijn dat zij het wel als erg fijn ervaren en die kans moet je ze ook geven ,je woont niet thuis dus zalje het hondje niet dagelijks zien,dus neem de tijd om over het verlies heen te komen en geef je ouders hun kans met hun nieuwe pup.

Heel veel sterkte met dit verlies en zo jong.

Heel erg veel sterkte met dit verlies.

Wij zijn 2 Oktober een van onze hondjes verloren.
Dat bracht zo immens veel verdriet met zich mee. Ik kreeg hem 11 jaar geleden als verjaardagscadeautje van mijn ouders, mijn eerste eigen hondje.

Niet alleen ik was er kapot van, ook één van onze andere hondjes. Het was haar maatje en je zag haar wegkwijnen. Hartverscheurend huilen als wij moesten gaan werken.
Het was zo sneu.

Wij hebben er eind Oktober een pupje bij gehaald.
En dat was een geweldige keuze.
Mijn andere hondje knapte zienderogen op en begon weer te leven.

En voor mij, mij heeft het ook enorm geholpen. Het verdriet komt nog elke dag voorbij, maar ze sleept ons er wel doorheen.
Ik zei gisteren nog tegen mijn moeder... Ze kan onze Max nooit vervangen, maar ze is een waardige opvolger. Ik heb haar dan ook naar mijn overleden hondje vernoemd.

Het blijft heel moeilijk! Een nieuwe hond, kan de andere hond nooit vervangen. Iedere hond is uniek! Toen mijn Flos overleden is, kwam binnen een week Lotje in ons leven. Ze kwam toevallig op ons pad en ondanks het enorme verdriet om het verlies van Flos ben ik voor haar gegaan. Ze heeft er voor gezorgd dat ik minder verdrietig was. Samen met Morris zorgde ze beide voor genoeg afleiding. Ik had plezier aan dit leuke stel! De momenten dat ik om Flos rouwde werden minder. Tja en dan kwam Morris te overlijden. Hij was net 5 jaar geworden...heel wat met hem gedoktert, heel wat hoop gehad om hem beter te maken, maar helaas....dat mocht niet zo zijn! Enorm verdrietig was ik weer! Totaal geen vrede dat ik zo'n jonge hond moest laten gaan en waarom moest ik hem laten gaan? Wat had hij werkelijk? Maar ja, als ze in Utrecht en Wageningen er niet meer uit gaan komen, wie kan het dan wel? Ik had geen keuze meer....het was egoïstisch om hem langer in leven te laten! Hij had geen leven meer.... In jouw geval heb je 2 jonge honden verloren. Dat is vreselijk! In mij schuilt een angst dat mij dit nog een keer kan gebeuren en dat hoop ik echt niet, want de periode van Morris zijn ziek zijn en het moment dat we hem lieten gaan, was echt slopend! Maar goed....een paar maanden na de dood van Morris, kwam Kwibus toevallig op ons pad. Nog steeds was ik verdrietig om het verlies van Morris, maar ook om het verlies van mijn mooie koppeltje! Dat miste ik ook heel erg. Na enige twijfels zijn we dan toch voor Kwibus gegaan en als ik nu kijk, ben ik daar enorm blij mee. Morris en zo ook mijn andere honden zal ik nooit vergeten. Ze hebben een speciaal plekje in mijn hart, maar wat is nu mooier om een andere hond ook een toekomst te bieden en het liefde te geven en het ook weer terug te krijgen! Het vult toch weer een stukje leegte op...Je hebt er weer een nieuw maatje bij en zolang je jouw oude maatje niet vergeet, zal hij altijd verder leven! Ik zie in mijn huidige honden heel veel terug van mijn overleden honden. Ook al wil ik ze absoluut niet met elkaar vergelijken. Onbewust doe je dat toch! Ik blijf zeggen...je kan beter iets moois verliezen, dan dat je het nooit gekent hebt. Ik hoop voor jou dat alle mooie herinneringen toch er voor kunnen zorgen dat je zijn verlies een plekje kan gaan geven...Koester die mooie momenten samen met je maatje! Vergeet niet dat een eventuele nieuwe pup jouw maatje nooit kan vervangen, maar het kan je wel helpen om je minder verdrietig te voelen. Je kan weer een band opbouwen met een nieuw maatje en je oude maatje zal voor altijd in je herinnering blijven voort leven....Nogmaals sterkte!