Dag lief meisje

Afgelopen oktober, de zestiende, hebben wij onze geweldige golden retriever van 10,5 moeten laten inslapen. Tot vandaag heb ik er nog enorm veel verdriet van, ik was ongeveer 4/5 jaar toen we haar kregen, dus ik kan me niet meer voorstellen dat we haar níet hadden.
Ik heb nog nóóit zo'n lieve hond meegemaakt. Het enigste wat ze fout had gedaan in haar korte leventje, was het slopen van een schoen, voor de rest was het een schat van een beest en deed ze alles wat je aan haar vroeg. Ik probeer telkens de goede herinneringen op te halen, maar de beelden van haar laatste dagen blijven door mijn hoofd spoken, het was écht heel zielig. De laatste nacht zijn ik en mijn moeder omstebeurt wakker gebleven om over haar buikje te masseren, omdat dat de enige manier was waardoor ze niet meer kreunde van de pijn.. Ze was de hele dag door aan het overgeven en at niet meer, ze kon echt niets meer binnen houden.
We hebben de volgende dag besloten naar de DA te gaan, ik heb besloten niet mee te gaan en mijn vader zei dat ik beter afscheid van haar kon gaan nemen, omdat de kans groot was dat ze niet meer mee terug zou komen. Ik heb haar alleen nog maar een knuffel kunnen geven en een kus op haar hoofd, toen heb ik haar moeten laten gaan en ik heb haar daarna niet meer gezien.
Mijn moeder vertelde dat het eerste spuitje lang duurde, het laatste spuitje was nog niet eens half leeg of ze was al gestopt met ademen, ze is vredig gegaan en ik hoop écht dat ze haar rust nu heeft geholpen en ze daarboven weer lekker gezond en vol energie kan doen wat ze altijd zo van genoot; spelen met andere honden.
Ik typ dit weer met tranen in mijn ogen, want ik mis mijn lieve vriendinnetje ontzettend erg. Ze kwam altijd naar me toe, of ik nou boos, verdrietig, blij of chagrijnig was; zij was degene die er altijd voor je was. Ik mis alles aan haar. Het niezen zodra ze blij was, het geblaf als ik of iemand anders aan het dansen of stoeien was.. Als we samen de polonaise liepen door het huis en ze de hele tijd door aan het niezen was, omdat ze het zo leuk vond. Er zijn zoveel leuke herinneringen aan haar, ze was en ís een geweldige hond.
Nóóit meer zal ik een hond zoals Sita tegen komen, ik ben haar zo dankbaar voor de tijd die ons is gegeven en écht.. ik hoop dat wij de goede keuze hebben gemaakt.

Rust zacht mijn lieve meisje, ik hoop dat je het goed hebt daarboven en tot ooit. <'3
Nog een gedichtje die mijn moeder voor me geschreven heeft:

Lief baasje,

Al twee maanden is het alweer geleden,
Dat jullie het onvermijdelijke voor mij deden.
Berust nu maar in het feit,
dat ik nu niet langer meer lijdt.
Ik rust, ik speel en ik ren,
ik kan weer zijn wie ik graag ben,
zonder ziek te zijn en zonder pijn.
En af en toe zal ik nog bij je zijn,
dan kom ik even kijken hoe het met je is,
en zie ik hoe erg jij me mist.
Dat doet me veel verdriet,
dat ik nu gelukkig ben en jij niet.
Stop nu maar met huilen lieve schat,
ik heb een geweldig leven bij jullie gehad.
Dankjewel voor alle knuffels en het spelen,
we hebben zoveel samen mogen delen.
Wees dankbaar voor de tijd die ons was geven,
treur niet om mijn dood maar vier mijn leven.
Ondertussen wacht ik hier op jou,
omdat ik nog heel veel van jou hou.
Let op signalen, heel erg klein.
Dan zul je merken dat ik nog steeds bij je zal zijn.

Liefs en een lik vanuit de hemel...
Jou Sita.
Mijn moeder heeft waarschijnlijk al een berichtje over haar geplaatst, maar ik wilde het ook graag nog even kwijt. Overigens verdiend ze het ook gewoon.

Lieve Nicole, wat doet het ongelooflijk veel pijn he! en wat zul je Sita erg missen, maar als ik zo de foto's zie heeft ze een mooi en fijn leven gehad bij jullie, het afscheid en de dood van je lieve maatje zullen je altijd bijblijven maar weet dat over een tijdje je weer aan haar kunt denken met een lach!
toen onze golden overleed dacht ik dat mijn wereld ingestort was en er nooooooooit meer leuke dingen zouden gebeuren, en eerlijk is eerlijk ik mis haar nog steeds, je eerste hond vergeet je never nooit

heb ook schuldgevoel gehad of we wel de juisste beslissing hadden genomen en ik lees dat dat bij jou ook het geval is maar diep in je hart weet je dat het de juiste beslissing is geweest en die je ook uit leifde hebt gemaakt want ook dat is '" houden van "

ik wens jou en je familie heel veel sterkte toe met het verlies van jullie lieve Sita

gr Marion en dikke knuffels van mijn golden girls

vergeet ik nog te zeggen dat ik het gedicht van je moeder prachtig vind!!!!!!!

Lieve Nicole,

Het doet ontzettend veel zeer om afscheid te moeten nemen. En daar moet je gewoon de tijd voor nemen. Het verdriet slijt na een tijdje en dan blijven al die mooie heerlijke herinneringen over. Je zal haar altijd blijven missen, maar die herinneringen hebben je leven verrijkt en zullen dat dus blijven doen. Zo blijft ze altijd een stukje leven. Ik heb veertien jaar geleden mijn collie een spuitje moeten laten geven. En nu Skye er is, leeft Jessy (zo heette ze..) weer helemaal in onze gedachtes mee. We zien heel veel overeenkomsten maar ook zoveel verschillen. Nu brengen die herinneringen ons weer een lach ( maar bij jou brief en prachtige gedicht van je moeder ook weer een traan), en is Jessy voor ons toch weer ineens heel dichtbij. Zo zal het ook gaan met jouw lieve Sita. Ze verlaat je nooit echt.

Een dikke knuffel, Danielle en Skye

Het is zwaar afscheid nemen,je hebt het mooi geschreven ook het gedicht van jou moeder.
Ik ben zeker dat jullie Sita hierboven met mijn Thibo aan het spelen is.
Ik wens jullie nog veel sterkte toe.

Heel mooi geschreven meissie! Kon het weer eens niet drooghouden, omdat ook ik haar nog steeds ontzettend mis...........Love you en samen komen we er wel!

wat erg voor jullie!!

Ik weet zeker dat de hond het super gehad heeft bij jullie.
Sterkte met het verlies.

heel mooi geschreven!
weet dat Sita altijd in je hart zal blijven leven

heel mooi geschreven!
weet dat Sita altijd in je hart zal blijven leven

heel veel sterkte meis ,poehhh ook ik zit met tranen in mijn ogen .het is niet niks om je beste vriendin te moeten laten gaan .veeel sterkte xxxjes judith

Iedereen bedankt voor de reacties!

Het is fijn om ergens je verhaal kwijt te kunnen en mensen je ook echt begrijpen. Veel vriendinnen van mij hebben nooit een hond gehad, dus die snappen mijn verdriet ook niet. Voor hun is het maar "een hond", maar Sita was véél meer dan alleen een hond voor mij.. denk dat dat het juist ook zo moeilijk maakt. :c

Erg herkenbaar mijn lieve schat is ook gestorven half november vorig jaar. Ook een golden retriever.. (De hond in de foto bij mijn profiel). Ongelofelijk hoe erg je zo'n hond kan missen... ik hield zo veel van dat beest voor mij is één van m'n beste ooit vrienden gestorven. Veel mensen snappen niet dat ik er zo over denk.. het is maar een hond dus je neemt een andere en gaat verder. Dat kan ik niet zomaar maar mensen snappen het niet.. 

heel erg veel sterkte!

Misschien dat Sita nu wel samen met Lobbes aan het rondrennen is hierboven!

Lieve Nicole en Anita,

eigenlijk zetten jullie het zelf zo prachtig neer,geschreven vanuit je gevoel en een prachtig gedicht vol liefde.
Maar pijnlijk is het en het verdriet duurt lang voor de scherpe kantjes er een beetje vanaf gaan.Een hond ,een maatje , je beste vriend wat is een hond wel niet voor je ,eigenlijk teveel om op te noemen maar die zelfde lieverd heeft er voor gezorgd dat je jaren met elkaar plezier hebt gemaakt, je je hart bij haar kon uitstorten ,lekker met elkaar kon knuffelen, eindeloos kon wandelen en samen heerlijk tegen elkaar aan kruipend in de wintermaanden.Daarmee heeft zij een plekje in je hart gevonden en daar blijft ze zitten je leven lang.Wens jullie heel veel sterkte.

Het is alweer 3 maanden geleden dat we afscheid moesten nemen van onze lieve meid. Ik mis haar nog elke dag en besef nog steeds niet dat ze echt nooit meer terugkomt. Elke ochtend als ik wakker word, hoop ik dat het allemaal een boze droom is geweest en dat ze weer op haar vertrouwde plekje op onze slaapkamer ligt. Tevergeefs..........
Ik zou er echt alles voor geven wat ik bezit om haar terug te krijgen, ik mis haar na 3 maanden nog net zo erg als de dag dat ze heenging.......
Lieve Sita, ik denk aan je, dag en nacht, ik mis je en vooral IK HOU VAN JE!!

Ik wil jullie nog eens veel sterkte wensen !! De enige "fout" die ze hebben, is dat ze ons altijd veel te vroeg moeten verlaten !

Ik weet wat je voelt, velen van ons hier denk ik, maar vergeet nooit dat Sita een heel goed leven heeft mogen hebben bij jullie en dat ze een gelukkige hond is mogen zijn ! Ook het laatste deden jullie enkel en alleen om haar verder lijden te besparen ! In jullie hart blijft ze voor altijd verder leven !!

Afscheid nemen doet zeer, en de tijden daarna bijna net zo pijnlijk.
Prachtig gedicht, en heel veel sterkte !!

Heel veel sterkte gewenst aan je hele familie ook!
Ik kreeg een krop in de keel bij het lezen van het gedicht!

Zo'n lieve schat... Kan niet anders dan dat je haar mist. Mooi gedicht ook. Ik wens jullie nog heel veel sterkte.