Speciaal voor jullie, een column over verdriet

Omdat jullie me allemaal zo ongelovelijk gesteund hebben en omdat ik duidelijk wil maken wat voor gevoel van verdriet en onmacht het geeft om een nestje te verliezen, plaats ik hieronder de column die eerder geplaatst is in het tijdschrift waar ik voor werk.

DOOSJE VOL VERDRIET

Er zijn van die beelden die je nooit meer van je netvlies krijgt. Zoals de, door een consumentenprogramma illegaal gefilmde beelden van een broodfokker, waarbij te zien was hoe een overleden pupje achteloos opzij gelegd werd. Een wegwerppup, niemand die erom treurde, voor dat ene pupje gewoon weer 4 nieuwe. Helaas, zolang mensen bij dit soort ‘fokkers’ hun pupjes kopen zullen dergelijke beelden blijven bestaan. Nou fok ik zelf ook af en toe een nestje, maar bij ons gaat het er toch anders aan toe.

Na 2 jaar voorbereiding heeft onze Nuka een korte romance gehad met de liefste en mooiste samojedenreu die we konden vinden. Ze wordt daarna met alle zorg en liefde omringd en haar buikje groeit gestaag. Op de 62e dag begint Nuka ‘s avonds erg onrustig te worden en over te geven, een teken dat de pupjes niet lang meer op zich zullen laten wachten. Ik heb toch een beetje naar gevoel en bel met de dierenarts, maar omdat er niets ongewoons gebeurt hoef ik me geen zorgen te maken. De volgende dag zullen de pupjes in de werpkist liggen.
Na een lange, onrustige nacht is er nog niks, Nuka heeft nog steeds geen weëen en omdat we ons zorgen maken komt de dierenarts langs. Ze besluit Nuka mee te nemen naar de praktijk.Na het maken van foto’s en een echo wordt besloten tot een keizersnede. Het is niet duidelijk waarom er geen weëen zijn, maar de pupjes moeten er onmiddellijk uit en de dierenarts zal haar uiterste best doen om Nuka en haar pupjes te redden.

4 Uur later loopt Nuka door het huis alsof ze nooit drachtig geweest is. De werpkist is opgeruimd en op tafel staat een doosje. Een doosje met 7 prachtige pupjes, 5 teefjes, 2 reutjes, zo mooi van gewicht, en als je niet beter zou weten…zo perfect, maar zo levenloos. Vlak voor hun geboorte gestorven en waarom, we zullen het nooit weten.
Nuka weigert een week lang haar piepegeltje te verlaten, maar daarna knapt ze ongelovelijk snel op en heeft binnen 2 weken haar conditie van voor de dracht terug. En ik? Ik vraag me af waarom, ik maak mezelf gek met de vraag of ik ze nog had kunnen redden als ik eerder ingegrepen had. Maar waarom zou je eerder ingrijpen als alles normaal lijkt? Ik huil, ik huil om dat beeld van dat doosje, liefdevol begraven onder de esdoorn, naast onze oude Fellow. Ik breng de door ons zo zorgvuldig geselecteerde pupkopers het droevige bericht. Het fokken van een nestje zal hierna nooit meer hetzelfde zijn, een nestje gezonde pupjes is nooit meer vanzelfsprekend. En ik denk aan al die overleden pupjes die gewoon weggegooid worden. Ik heb er weer een beeld bij om nooit te vergeten; ik weet nu hoe een doosje vol verdriet eruit ziet.

nienke, verdriet draag ver en is een groot begrip.

.willemijn.

Kippevel

Respect!!!

ik ben er stil van
mooi geschreven nienke

hoi nienke ,
heb net gelezen over een doosje vol verdriet.
inderdaad de reclame op animalplanet,waar ze de dode pup even opzij leggen.
zo van voor hem/haar 4 nieuwe.
was echt geroerd over je verhaal.
hebben in januari ook 1 pupje verloren na 2 weken.
dat verdriet vergeet je nooit en blijft voor altijd in je hart.
nog veel sterkte.
groetjes bordertje

o ik krijg er de rillingen van
ik leef met je mee dit is verschrikkelijk ik hoop dat je het een plekje kan geven en dat je er vrede mee vind dit zal moeilijk zijn omdat de oorzaak niet bekend is maar probeer het te verwerken en een plekje te geven.
ik wens je veel sterkte
groetjes tanja

Nienke wat kan ik hierop zeggen.
Wat moet jij een verdriet hebben gehad.

Liesbeth,turbo en Luna

Zit hier met tranen in mn ogen....
(wellicht nog mn eigen hormoontjes...)

Maar voel het verdriet in je verhaal... en kan me zo verplaatsen in moederhond....

Niets in het leven is vanzelfsprekend, maar helaas staan mensen daar vaak pas bij stil als dingen opeens niet "als vanzelf gaan"....
Moeder natuur kan zooooo mooi zijn, maar soms ook zo'n "bitch"... tja en waarom........?

xxmona

Lijkt me heel verdrietig, om zulke mooie pups levenloos te zien, waarom? Een kennelijk ook door de dierenarts niet beantwoordde vraag.

Als je zelf vol verwachting bent, nieuw leven verwacht, alles klaar voor de bevalling en je weet wat er daarna gaat komen, kleine puppy's met dichte oogjes op zoek naar de tepel van Nuka, is het heel hard als dit dan gebeurd.

Ze hebben een mooi plekje gekregen van je onder de Esdoorn.

Liefs

Nienke wat mooi op papier gezet, ik zit hier met tranen in mijn ogen wat moet jij dan wel niet hebben gevoeld toen en nu je dit met ons deelt

dank je wel meidje

Knuf, Annie

super Nienke

Als ik me niet vergis had ik het al in het blad gelezen...
En ik krijg weer tranen in m'n ogen

Wat triest dit te lezen.
Nu begrijp ik des te meer je andere reactie.
Lijkt me vreselijk om dit mee te maken.
Fijn dat je de pups een mooi plekje in jullie tuin hebt kunnen geven.

Liefs Catrien

Hier ook tranen..

Ik vond het opmerkelijk dat je zo n band met je hond hebt dat je eigenlijk ergens al voelde dat het niet goed zat. Maar er was niets bijzonders, alles was normaal. De dierenarts heeft ook alles gedaan wat nodig was, meteen actie ondernomen.

Arne pupjes, zo gewenst, door hun mamma, door jullie en de aanstaande kopers......en het mocht niet zo zijn....ook niet voor het achteloos weggelegde pupje uit de broodfok...

Rust zacht lieve kleintjes!

Oh Nienke, wat een verschrikkelijk verdrietig verhaal.
Wat heb je het mooi opgeschreven. Kan me voorstellen dat je hier een aardige klap wel hebt gehad, het is echt vreselijk. Wel fijn dat de laatste rustplaats van de kleintjes bij jullie in de tuin is.

Wat is dat toch moeilijk...
Je hebt het mooi geschreven Nienke...
Het ene moment vol verwachting naar nieuw leven uitkijken
en dan een doosje vol verdriet...

Groetjes, Anita.

Hoi meis,

Diep respect voor je..
Kippenvel en tranen..

Lieve groet, Ilja

Dobry, het was zelfs nog sterker. Die twee jaar dat ik dit nestje voorbereide, had ik steeds op de achtergrond het idee van: "Dit nestje komt er niet." Als er pupkopers kennis kwamen maken dacht ik: "Leuke mensen, maar ik heb straks geen pup voor ze..."
Eerst dacht ik nog dat de dekking niet zou lukken, maar moeiteloos...Mezelf toch maar eens ernstig onder handen genomen...dat nestje zou er nu toch echt komen...En toch...en toch...het gevoel ging maar niet weg. Nu zit ik opnieuw in het stadium van pupkopers die langs komen om kennis te maken, we wachten nu op Nuka haar loopsheid. Het gevoel van toen is wel weg en nu durf je toch niet meer te geloven dat het goed gaat. Maar dat is normaal denk ik. Het is net als autorijden na een ongeluk (helaas ook meerdere malen mee gemaakt), je moet toch zo snel mogelijk weer instappen, anders durf je nooit meer.

hoi nienke een heel erg mooi verhaal.
wens je heel veel sterkte ermee
liefs cocoflanel

Nienke, mooi geschreven, maar minder mooi verhaal..

zo zie je dat geluk en verdriet zo dicht bij liggen!

Nienke ik vind dat gevoel heel bijzonder, alsof je het gewoon wist, eigenlijk niet alsof je het wist, je wist het diep injezelf gewoon, heel speciaal....je had toch ooit een cursus gedaan om contact met dieren te maken?

Ja het is heel normaal om na zo n ervaring moeite te hebben met het vertrouwen dat het nu gewoon wel goed zal gaan. Idd net als bij een auto ongeluk, of een ongeluk na een val van een paard (zoals ik meegemaakt heb), je moet er snel weer op anders durf je nooit meer.

ik leef erg met je mee. wat verschrikkelijk dit mee te maken.

heel veel sterkte toegewenst.

Heel veel liefs, iris

Nienke,

Kan niet anders zeggen als ... ontzettend veel respect voor jou.

Groetjes Hetty

Hoe aangrijpend!

hoi nienke
Wat heb jij een verdriet gehad zeg meis
En nog steeds met de vraag zitten waarom
Wat was er aan de hand
Nou meis ik kan je verdriet heel goed begrijpen
liefs joke

Bij zo'n vervelende en verdrietige ervaring zijn woorden vaak zo zo zo ja hoe omschrijf je dat het beste, zo nietszeggend.

Hoe moet je groot verdriet als dit verwerken wat voor steun kunnen mijn woorden jou geven?

Ik kan alleen maar voor jou hopen dat je dichtbij geliefden hebt die je dit grote verlies kunnen helpen te verwerken.

sterkte.
Rita

Verschrikkelijk om dit mee te maken, het verdriet moet immens zijn en altijd is er de vraag "waarom, waarom".... en dat vreet soms en doet zo'n pijn.

Heel veel sterkte

Martine

heel veel sterkte
ik zit hier stil en met tranen in mijn ogen te lezen

anja

kippevel ontroerend.. dat we een kijkje mochten nemen in jouw verdriet. Een erg pakkende titel trouwens en ik hoop dat je volgende column een doosje vol geluk zal gaan heten succes met je aankomende nestje en uiteraard sterkte met het verwerken van het vorige nestje.

Groetjes