prinsses Pommetje

Simone

08 september 2010 om 12:33



Het is iets meer dan een jaar geleden dat ik mijn hondje(een belgische griffon) heb moeten laten inslapen.
Ongeveer een maand na haar overlijden heb ik onderstaand verhaal geschreven.



Op 29 februari 1996 werd er in Kennel Beannachtai, te Duiven, een nestje griffonnetjes geboren.
1 pupje, had een hoofd die de vorm had van een appel.
Zij (het was een teefje) kreeg daarom de naam Pommetje, volluit;Beannachtai Enny Ann Pommetje.
Pommetje groeide uit tot een succesvol showhondje die nationale en internationale titels in de wacht sleepte.
Ze had de perfecte bouw voor een griffon.

Ook kreeg ze nog een nestje, maar dat verliep niet helemaal goed.
Uiteindelijk moest Pommetje om gezondheids redenen gesteriliseerd worden.
Hierdoor werd ze onbruikbaar als showhond.
Dit was in 2002, wij waren op dat moment op zoek naar een pupje.

Fox hadden wij in 2000 bij Kennel Beannachtai, als pupje opgehaald.
Daarom namen we voor een 2e pupje wederom contact op met deze kennel.
Ze had geen pups op dat moment maar wel een gepensioneerd showhondje, die voor haar overbodig was.
Dat klinkt hard maar daar kwam het op dat moment wel op neer.
We besloten er over na te denken en haar terug te bellen.
Omdat we niet wisten wat er anders met Pommetje zou gebeuren als we haar niet zouden nemen en we toch een vriendje voor Fox zochten, besloten we Pommetje op te halen.
Op 27 februari 2002 vertrok ik met mijn vader naar Duiven om Pommetje op te halen.
Daar aangekomen kwam er een klein zwart bolletje op ons af waggelen.

Vrolijk werden wij door Pommetje begroet.
De vrolijkheid die ze toen had heeft ze altijd gehouden.
We namen haar mee naar huis en het duurde niet lang of Fox en Pommetje waren de grootste vrienden.
Ze waren onafscheidelijk en ons hart had ze ook al snel gestolen.
Haar grootste hobby was eten, vandaar dat die kleine ook nogal wat overgewicht had.
Toen ze bij ons kwam woog ze 10kg!
Dat werd dus een dieet..

Ze was nog maar 6 jaar toen ze bij ons kwam maar helaas had ze toen al een slechte conditie, haar neusje was erg kort en ondanks haar dieet bleef ze altijd wel wat stevig.
Een lange wandeling hield ze dan ook niet vol.
Zij was al tevreden met een wandelingetje in de buurt en lange bos of strandwandeling hoefde voor haar niet.
Aandacht krijgen vond ze geweldig, lekker op schoot zitten en gekriebeld worden.
Maar als je dan stopte met kriebelen dan tikte ze wel even met haar pootje op je arm dat je door moest gaan.

Volgens mij had ze het wel naar haar zin bij ons.
Haar dagen bestonden voornamelijk uit slapen, eten, kleine wandelingetjes en veel knuffeltjes en kriebeltjes halen bij haar menselijke huisgenoten.

Ze was echt een allemans vriendje, iedereen was welkom als ze maar een aai over haar bolletje kreeg.
Een schat van een hondje.
Nooit was ze ziek, nooit had ze ergens last van.
Nouja nooit, snottebellen daar had ze wel last van, door dat kleine neusje was ze altijd verkouden en had ze altijd een snottebel.
Maar verder had ze nooit ergens last van.


7 jaar was ze bij ons die kleine scheet.
Dit jaar ging het helaas mis...
2 maanden terug leek het net of Pommetje wat last had van verstopping.
Haar kont werd wat dikker en haar ontlasting ging wat moeilijk, net of het allemaal vast zat.
Op naar de dierenarts, we dachten een laxeermiddeltje en dan is het over.
Maar helaas dat was het niet.
De dierenarts voelen, nou zei ze ik prik er even in kijken of ik er wat vocht uit kan krijgen, als dat zo is dan is het waarschijnlijk een ontsteking o.i.d.
Ik hield m'n hart vast, hopend dat die spuit vol zou lopen met vocht.
Maar niets...
Nog een keer prikken, weer niets.
Nog maar een keer voelen.
Ik voelde het al aankomen.
Een tumor zei ze.
Alsof je een klap in je gezicht krijgt!

Er kon niets meer aan gedaan worden, aangezien Pommetje haar hele leven al kortademig was en al 13.
Als ze onder narcose zou moeten dan was de kans heel groot dat ze die, door haar kortademigheid, niet zo overleven.

We kregen laxerende medicijnen mee om haar ontlasting dunner te maken, zodat ze bij het poepen geen pijn zou hebben.
Ze was verder nog net zo vrolijk als normaal gesproken ze at nog goed, dus vandaar dat wij ook niet hadden verwacht dat ze zo ziek zou zijn.
Gelukkig had ze geen pijn.
Eenmaal terug in de auto was het mis, het besef dat mijn kleine prinses zo ziek was en niet wetend hoelang ze nog bij ons zou zijn kwam behoorlijk hard aan.


We gaven haar 2x per dag haar medicijnen.
We hebben nog een paar mooie foto's van haar en Fox laten maken, want ja we wisten niet hoelang ze nog bij ons zou zijn.
En ik heb alle tijd die ik had met haar doorgebracht, want nu was die kleine er nog.
Ik heb van haar genoten, zoals ik dat misschien nooit eerder gedaan had.
Ik heb haar extra verwend.
En na 2 weken medicijnen kreeg ze pijn, op een ochtend was ze aan het kreunen van de pijn het poepen wou niet meer.
Direct te dierenarts gebeld en besloten haar te laten in slapen want we wilden haar zeker niet laten lijden.
De volgende dag konden we terecht.

Het was woensdag 24 juni, om 13u zouden we Pommetje laten inslapen.
Ik ben zo vroeg mogelijk op gestaan zodat ik nog zolang mogelijk van haar kon genieten.
Die laatste uurtjes konden mij niet lang genoeg duren.
Nog even een stukje gewandeld, veel geknuffeld nog even lekker door haar haartjes gegaan en haar flink volgestopt met lekkere dingen.
Want haar grootste hobby was na al die jaren nog steeds eten.

Toen kwam dat moment dat we richting dierenarts moesten.
Vreselijk...
Tot het laatste moment heb ik haar koekjes gevoerd, nu kon het nog.
De 1e injectie werd toegediend, ze was niet gestresst heel rustig ging ze liggen.

Ze bleef me aankijken en ik haar.
Ik aaide haar.
Toen was het tijd voor de 2e injectie.
Het ging heel snel, daaraan was ook te zien dat haar conditie niet meer de beste was.
De naald zat er nog maar net in en ze was ook al weg.
Het ging heel mooi, ze lag zoals ze altijd lag.
Voor de laatste keer veegde ik haar snottebel weg.

We hebben haar nog even meegenomen naar huis zodat Fox nog even bij haar kon kijken, maar hij snapte er niet veel van.
Samen met Rick heb ik haar naar het crematorium gebracht.
Daar lag ze op die tafel, precies zoals ze altijd lag...
Wat was het moeilijk om haar daar achter te laten.
Nooit had ik haar ergens achter gelaten, nog niet bij de dierenarts.
Altijd was ze thuis en nu moest ik haar zomaar achter laten om haar niet meer terug te zien.
Wat is dat vreselijk moeilijk.
Ik stond aan de grond genageld, mijn voeten waren te zwaar om weg te lopen.
Uiteindelijk lukte me het haar een laatste knuffel te geven en zijn we weggegaan.

Eenmaal thuis hoorde ik Fox blaffen en dacht ik Pommetje ook te horen, maar nee dat kan natuurlijk niet.

Vrijdags hebben we haar urn weer opgehaald en was die kleine weer thuis.
De 1e week was zo moeilijk constant kijk je in de mand als je er langs loopt, want daar lag ze vaak te slapen.
Ineens loop je met 1 hondje te wandelen.
Geen krabbend pootje meer aan je been omdat je prinsesje gekriebeld wil worden.

Het is nog steeds moeilijk en ik mis haar nog steeds.


Maar vorige week zag ik een vallende ster en samen met Rick heb ik gezwaaid.
Daar ging mijn wijffie, nu is ze een sterretje.

Ze was een schat, zo lief...
Als je op haar mopperde ging ze in de mand zitten met de rug naar je toe.
Als ze je aankeek met die ontzettende grote ogen, dan kon je haar gewoon niet negeren en niets weigeren.
Altijd was ze vrolijk, waggelend en kwispelend kwam ze iedereen altijd begroeten.
Een sulletje was ze ook wel, was er een gat Fox liep er omheen, zij viel erin.
Lag er iets op de grond, Fox liep eromheen zij er over heen.
Maar het was zo'n scheet.
Ze at alles, eten was haar hobby.
Ze zag mijn vingers ook regelmatig aan voor worstjes.
Zat ik op de bank met mijn hand leunend op de rand, voelde ik ineens gesabbel op mijn vingers (ze had namelijk amper nog een tandje in haar bekkie) was het Pommetje die dacht dat het vliegende worstjes waren ofzo hihi
Ja pracht herinneringen heb ik aan die kleine.

Ik mis haar vreselijk, maar weet dat het de goede beslissing was.
Ze heeft nog 7 mooie jaren gehad bij ons om van haar oude dag te genieten.
Het was natuurlijk te kort ik had haar liever nog wel 100 jaar bij me gehad maar het mocht niet zo zijn, maar we hebben optimaal van haar kunnen genieten, ze heeft ons alle liefde en vrolijkheid die ze in zich had gegeven en ons veel mooie momenten bezorgd en ze heeft geen lijdensweg gehad en dat is het belangrijkste...

Voor Simone,
Jouw herdenkingstopic voor Pommetje in onze Griffon/Brabanconclub.
Zodat ook wij haar nooit zullen vergeten.

Angela • Bodhi
08 september 2010 om 13:07
Aaah gossie wat een lieverd. Pommetje zul je nooit vergeten!

Ingrid en Thibo
08 september 2010 om 13:17
Wat erg pommetje zal altijd in jullie hart blijven, ik ben ook mijn lieveling kwijt van 28 mei, ik weet hoe lastig het is. Veel sterkte.

Liesbeth/Skinny
08 september 2010 om 13:27
Volgens mij heeft pommetje een pracht leven bij jullie gehad.
Ze blijft altijd in je hart, hoelang geleden je de moeilijke keuze hebt moeten maken.
Sterkte.

Nora Jazzy en Poppy
08 september 2010 om 13:29
Wat een scheetje. Ze heeft het goed gehad bij jullieen ze heeft geen pijn geleden. Ik vind het een heel mooi ontroerend verhaal. Pommetje zal je nooit vergeten.
grt noor en een pootje van jazzy en poppy

Adinda, Runeke, Paloma, Wolf, Pixie en poezen Uncas en Musti
08 september 2010 om 13:50
Wat een schatje is pommetje, ze zal voor altijd verderleven in jouw hart.

Hannie met Beer en Chelsea
08 september 2010 om 13:52
Heel mooi geschreven! Ze zal voor altijd dichtbij je blijven!

Corrie koopman
08 september 2010 om 14:11
Wat heb je dit mooi gschreven. Natuurlijk blijft Pommetje altijd n je hart voortleven. Het was een mooi hondje. Gr. Corrie

Diesel & Bumper
08 september 2010 om 14:19
Wat een schitterend mooi en intriest verhaal. Sterkte!

Japjes
08 september 2010 om 15:59
Wat een lieverd, heel veel sterkte.

Lisa
08 september 2010 om 16:03
Wat een mooi geschreven stuk zeg, ik moet er gewoon van huilen!

Bibiane
08 september 2010 om 16:16
Ik weet hoeveel pijn het doet ze te verliezen,
veel sterkte.

Viviane
08 september 2010 om 17:26
Je hebt haar de beste jaren van haar leven gegeven. Pommetje is altijd dicht bij jou.

Machtel, Romeo en Luca +
08 september 2010 om 18:12
Pommetje is voor altijd in je hart.

Hanne baasje van Bonny , Billy † en Bobby †
08 september 2010 om 18:31
Wat mooi geschreven. Ze heeft een fijn leven bij jullie gehad en je zult haar nooit vergeten, veel sterkte nog.

׺°”˜`”°º× Jacq van Sil & Sterre ׺°”˜`”°º×
08 september 2010 om 19:13
Jullie lieve schat heeft (maar) 7 jaren bij jullie geleefd, maar voor 100 jaren liefde gehad. Wat zijn jullie Kanjers van baasjes geweest voor dit prachtige dier!!! Pommetje hoeft niet meer te lijden, want uit pure liefde hebben jullie de juiste beslissing gemaakt door haar rust te gunnen. Ik wens jullie veel sterkte toe en hoop dat jullie alle mooie herinneringen van Pommetje in jullie harten koesteren.
Rust zacht, lieve Pommetje!!!

Merlin,Safira,Nikita en Ceylan
08 september 2010 om 20:14
Hoi Simone,
Heel veel sterkte nog met het verlies van Pommetje.
Het zijn super lieve hondjes, de Belgische Griffon, mijn zus heeft er ook een.

Simone
08 september 2010 om 21:24
Wat een lieve reacties allemaal!
Bedankt.

Dolfine
08 september 2010 om 21:57
Zeven mooie jaren bij jullie, wat zullen jullie haar missen, heel veel sterkte!
Dolfine

Rocky & Ivonne
08 september 2010 om 22:17
Pommetje heeft zeven fijne jaren nog gehad.. en dat heeft ze ook geweten en de herinneringen aan haar blijven bestaan zolang je leeft.
Ze is zacht ingeslapen... en pommetje staat nu kwispelend met haar staartje tussen de sterren.
Sterkte met het heengaan van Pommetje.