Ik geraak het niet teboven...

Kan iemand me zeggen hoe die het doet?  Hoe je het verlies een plaats geeft?
Ik dacht dat het wel beter ging, maar neen. De pijn, dat gemis, het wordt iedere dag zoveel groter.

Ik weet het wel, ' denk aan de leuke herinneringen ' maar dat lijkt onmogelijk.
Ik heb haar laten gaan, ik belde de dierenarts, ik hield haar oor aan mn neus toen ze insliep, ik heb haar in haar grafje gelegd.

Ik kom dit niet teboven :(

Hey Kim,

Allereerst heel veel sterkte met je verlies.

Wat ik heel mooi vind is dat je zo mooi afscheid heb kunnen nemen. Ik denk dat vele baasjes dit niet hebben kunnen doen.

Je was er bij toen ze naar de regenboogbrug ging, je hebt haar een prachtig sterretje zien worden.

Lieve meid, het doet pijn om je dierbare dier te verliezen en het verdriet heeft tijd nodig.

Ik wil je heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel geven.

Mijn hondje is al 1,5 jaar weg,en nog steeds mis ik haar elke dag. Het begint wel langzaam te slijten, zolang ik niet naar haar foto's kijk, is het goed te doen.

Ik werd depressief na dat mn hondje wegviel.
Ik heb zelf een nieuw hondje gekregen omdat ik in mijn verdriet bleef hangen.

En dat heeft mij wel geholpen staande te blijven.

Sterkte met het verwerken van het verlies

ik denk niet dat iemand je hier advies in kan geven.
een ieder verwerkt de dood van mens en dier op zijn eigen wijze.
en wat al was aangegeven, je hebt gelukkig een mooi afscheid kunnen nemen van je trouwe beesie, hoevelen hebben dit niet kunnen doen en vonden hun dier ineens bewegingloos.
probeer de draad van het leven en je dagelijkse bezigheden weer op te pakken, en je zult zien dat de mooie herrinneringen blijven, en je verdriet naar de achtergrond verdwijnt.

faith is 4 weken en 5 dagen geleden gestorven, en het valt inderdaad niet mee om er overheen te komen.voor mij scheelt het wel heel veel dat ik nog een hond heb, die ik moet verzorgen en uitlaten, anders was het huis zo leeg.
geef het tijd, het verschilt per persoon hoe lang het duurt voordat het beter gaat.
helaas kon ik geen afscheid nemen, want ze was ineens weg, het ging zo snel, en ik moest als een haas de kinderen naar bed brengen toen ik zag dat het mis ging. ze was al dood toen ik beneden kwam, nog geen 5 minuten later.
ik heb nu nog steeds spijt dat ik de kids eerst naar boven heb gebracht, en niet bij haar ben gaan zitten.

Oh daar krijg ik kippevel van :(. Dat moet inderdaad zeer pijnlijk zijn. Maar het is goed van je dat je je kinderen gespaard hebt van zo'n akelige herinnering! Een hele prestatie!
Ik heb dan wel afscheid kunnen nemen, maar het blijft onbeschrijflijk. Ik heb haar laten gaan, omdat ze zo'n pijn had. Mn allerbeste vriend.
Getypte woorden, daar zie je het gevoel niet achter. De tekstjes die ik typ zijn in tranen.
Zoals velen zeggen, zou het helpen om een andere hond te nemen. Maar dat lukt nog niet. Ik dacht dat de tranen wel zouden stoppen, maar ze komen dagelijks meer en meer.
Het is voor jou wel goed dat je nog een hond hebt, daar zal je wel veel steun aan hebben!

xxx

Kim wens ik heel veel sterkte, kracht, licht en liefde. Hou in gedachten dat je hond geen pijn meer heeft en dat het zo goed is. Ze heeft echt haar plekje wel gevonden.
Jij bent een super baasje geweest voor haar.
Verdriet zal wel slijten op de duur, het is ook een kwestie van leren loslaten. Dat betekend niet dat je je hond gaat vergeten, want dat doen we niet, maar het betekend wel dat je het een plekje kan geven en wetende dat je het goed gegaan hebt. En als je dat hebt mogen doen en kunnen doen, dan zal je ook zelf weer wat lekkerder in je vel gaan zitten en kan je verder met je eigen leventje.

Karin,
Vaak sterven dieren wanneer je er niet bij bent. Haal daar troost uit. Ik zelf heb het gehad met onze Shi-Tzu Savannah. Zij had het aan haar hartje en het was min of meer wanneer ze zou gaan. Op een avond werd ze heel benauwd en ging gorgelen en zo. Ik ben bij haar gaan liggen met een deken op de grond die nacht. Maar ja, ik heb geen gezond lichaam en ik hield het zelf niet uit en bedacht mij dat ik toch even op ons waterbed moest gaan liggen, een kwartiertje maar, of 10 minuten. Min man zou daarna gelijk opstaan want het was toch zijn tijd.
Juist in die tussentijd dat ik naar boven ben gegaan en mijn man opstond en zich had gewassen en gepoetst en zo, is zij naar mijn geliefde plekje gestrompeld (mijn bureaustoel bij de pc) en is daar overleden. Als ik daar nu nog aan denk, zoals ik het nu ook opschrijf, dan krijg ik weer de tranen in mijn ogen.

Dieren willen vaak niet dat je het sterven meemaakt, dus ik kan dat stukje nu wel loslaten, maar uiteraard nooit vergeten. Savannah is aankomende mei 4 jaar geleden overleden op 13 jarige leeftijd.

Het is inderdaad natuurlijk altijd fijner als je afscheid kan nemen. Ik heb nu meerder honden verloren en degene die uit zichzelf zijn gegaan, die hebben voor mij de meeste impact gehad. Zoals mijn laatste bouvier, die op mijn schoot lag, gewoon lekker te kroelen, ze sprong van de bank af om wat te gaan drinken, ze geeft een gil en weg is ze.
Die klap heeft heel lang geduurd, ook omdat ik met haar een spirituele en telepathische band had. Zij was mijn alles.
Als je besluit als het nodig is, om je hond te laten inslapen, dan kan je naar dat moment toewerken en zal je veel beter afscheid kunnen nemen. Zo is het nu eenmaal maar dat maakt het er natuurlijk niet makkelijker op.

Nogmaals heel veel sterkte Kim.

Leuk dat je de tijd neemt om zo lang te reageren!
Nou, wel een pakkend verhaal.
Ja, dat zeggen ze, dat ik de tijd kon nemen om afscheid te nemen. Dat klopt ergens wel. Ik heb een uurtje de tijd gehad. Om nog foto's te trekken, filmpjes te maken, kusjes en knuffels in overvloed te geven. En toen was het tijd. Ik kon de dierenarts echt wel doodschieten, zo boos was ik :(. Helaas kan zij er niks aan doen, ze zag genoeg.
Bedankt voor je steunende woorden.
Ik doe mn best, ik ben normaal echt een vrolijk, relativerend persoon, ik weende nooit in de buurt van mijn ouders/zus, ik kon alles plaatsen, kon alles aan, zelfs erg ziek worden.
Maar begin je over Soutkin, dan raak je me op mn allerzwakste plek.

Xxx

jij bent de enige die kan bepalen wanneer je toe bent aan een andere hond.je moet nooit gaan vergelijken, dat is niet eerlijk voor de nieuwe hond, en die kans zit er wel in als je te snel een hond in huis neemt.
zet jezelf wel over het schuldgevoel heen, wat iedereen heeft als ze hun hond in laten slapen. begrijpelijk, maar onterecht.
ik geef mezelf ook nog steeds de schuld, want ik had haar niet moeten laten steriliseren, dan had ze nog geleefd.
max is wel een hele grote steun.

Het is en blijft moeilijk als je je lieverd moet laten gaan, maar ze heeft nu in ieder geval geen pijn meer.
Je hebt toen een heel moedig besluit genomen om haar te laten gaan.
En nu moet je daar zelf mee leren omgaan, en dat is onbeschrijflijk moeilijk.
Maar probeer moed te putten uit het feit dat ze nu geen pijn meer heeft en dat ze nu alle rust heeft, ze zal je daar zeker heel erg dankbaar voor zijn.
Ik weet hoe moeilijk het is al je zo'n beslissing moet nemen, wij hebben dat 1,5 jaar geleden ook moeten doen.
We waren er helemaal kapot van,maar je leert later om het toch een plekje te kunnen geven.
We hebben zijn urn in de woonkamer staan en daar brand ik iedere dag kaarsjes bij, en iedere morgen en avond wens ik hem goede morgen en een fijne nacht.
Heel soms kan ik nu naar zijn foto's en filmpjes kijken zonder in tranen uit te barsten.
Langzaam maar zeker krijgt het dus een plekje in mijn hart waar niemand meer tussen kan komen.
Dit zal voor jou ook eens komen, maar het heeft zijn tijd nodig.
En neem die tijd gerust, dat heb je nodig.
Heel veel sterkte met het verlies van je vreindinnetje.

Dank je wel voor de steun!
Ik wou ze altijd laten cremeren, maar we hebben samen gekozen voor een grafje in de tuin.
Ernaar toe gaan lukt me, weggaan voelt zo verkeerd.
Overal is ze. Ze staat op mn gsm, mn laptopachtergrond, mijn facebookfoto's, foto's in mijn agenda. Noem maar op. Toen ze er nog was, was dat vanzelfsprekend. Ik zei altijd tegen mijn lief dat ik meer foto's van Sout overal heb, dan van ons. Dat is ook zo.
Nu doet het pijn om deze allemaal te zien, maar weg doen is totaal géén optie. Liever de pijn voelen dan haar snuit niet meer te zien.
Ik ben absoluut niet de enige in de wereld die een dier moet afgeven, dat weet ik. Jammer genoeg is er dus héél veel verdriet en pijn in de wereld!

Xxx

Ik begrijp je verdriet. Toen mijn hondje gestorven was, was ik zo ziek. Geen stem meer, geen fut. 
Het is gebeterd toen we haar terug thuis hadden. We hebben haar gecremeerd en ze staat nu mooi aan de TV. Zo hebben we haar nog steeds bij ons. Maar hetgeen wat het meeste verdriet heeft weggenomen was Chica. De leegte die er was werd door haar weggenomen. Ik wou geen 2de cavaliertje want zo leek het alsof we haar vervangen hadden. Daarom een totaal ander ras. En ik moet zeggen. Chica lijkt heel veel op Queeny qua karakter. Ze heeft mij terug genezen. Natuurlijk neemt het niet alle verdriet weg. Maar toch Chica heeft me terug gelukkig gemaakt en Queeny is nog steeds hier thuis bij ons. 
Alvast veel sterkte!

Ik wil je heel veel sterkte toewensen. Helaas weet ik hoe intens en groot het gemis en verdriet is.

En ja, bij mij werd het verdriet ook erger na mate de weken verstreken. Ging veel de deur uit, want van thuis zitten werd ik gek...zonder haar gezelligheid en warmte om me heen. Naar bed gaan was een drama, want zij sliep bij ons.
Nu 1,5 jaar later gaat het steeds een beetje beter. Haar laatste dagen staan nog wel op m'n netvlies, maar de mooie herinneringen komen ook steeds vaker naarboven. Net zoals bij jou vond ik het heel moeilijk om die naar boven te halen, alsof ze geblokkeerd waren(waren ze denk ik ook). De foto's die we van haar laatste dag hebben gemaakt, heb ik nog niet gezien. Kan ik niet aan nog. Wanneer wel...ja dat merk ik vanzelf wel.

Ook ik ben iemand die heel goed kan relativeren, die snel een knop kan omdraaien...niet te lang ergens in blijft hangen. Gevoelig maar ook weer nuchter. En ja, hier kon ik het dus niet bij...en af en toe nog steeds niet. Mis er nog steeds. Het afscheid nemen vond ik zo moeilijk..zo onwerkelijk.
Wij hebben haar ook begraven, ga regelmatig naar haar grafje toe en 2x per jaar maken we het opnieuw mooi en anders. Het geeft me een soort rust als ik daar ben.

Afscheid nemen doet zoveel pijn, had oa graag mbt haar ziektebeeld meer duidelijk gehad te hebben... maar haar nooit in m'n leven gehad te hebben, nooit die onverwaardelijke liefde, vertrouwen en vrolijkheid gekend te hebben en gevoeld...nee dat never!

Ondanks alles heeft ze me ook daarna nog een les geleerd....mijn ogen geopend, wat ik hard nodig had......klinkt heel raar door al m'n verdriet heen maar leren genieten...gras is niet groener aan de overkant, mensen die dicht bij me staan meer waarderen etc...

Huil als je moet huilen, verberg dat niet....schrijf het hier van je af. Bespreek het met mensen waarvan je weet dat die jou snappen.

Heel veel sterkte, en langzaam wanneer de tijd daar rijp naar is komen de mooie herinneringen zonder dat je het door hebt naarboven.

Mijn Chico was al bijna een jaar echt aan het aftakelen. Daarvoor had hij ook wel probleempjes, maar dat was behandelbaar. Ik had twee weken vóór mijn vader het gevoel: het is goed zo. Ik had mentaal dus al een beetje afscheid genomen. Maar tóch bleef ik het tegenstrijdige gevoel hebben dat hij misschien toch ietsje langer had kunnen leven. Maar mijn verstand zei: nee, hij begon echt pijn te hebben, te lijden.

Zes weken daarna heb ik Dobby uit het asiel gehaald. Een hond hebben is voor mij net zo goed een levensstijl als voor de leuk. Ik kwam niet meer buiten en zat maar stil binnen te zitten. Dus weer een hond. Ik wou geen Golden, maar mijn vader wel. Nou, dan maar een Golden. Het uiterlijk is iets anders (Dobby is slanker en groter), en het karakter is héél ander. Vergelijken? Ja, de een zijn staart is dit, de ander was dat. De een hield van dit, de ander van dat. Je bewust zijn van de verschillen of gelijkenissen mag. Het kunstmatig proberen je nieuwe hond gedrag op te leggen zoals je oude, dat is niet eerlijk natuurlijk.

Als je bezig bent, ben je tenminste afgeleid. Of dat nou is met een nieuwe hond of met de schoonmaak, met een nieuwe hobby of iets anders. Het rouwen is niet erg, maar je moet wel iets om handen hebben, anders maak je jezelf gek.

Gevoel en verstand hebben zo'n 9 maanden lijnrecht tegenover elkaar gestaan. Pas toen begon ik in te zien dat ja, natuurlijk, je wilt je hond niet kwijt. Maar ik had hem ook verder lijden bespaard. Huisdieren hebben dat geluk. Hoe zeer je ze ook mist, het is een gebaar van liefde om ze te laten gaan. Pas na 9 maanden was mijn gevoel het ook eens met die rationele gedachten.

Het heeft tijd nodig. Of het nou een mens is wat wegvalt, of een dier. Het enige wat je kunt doen is voorkomen dat je zelf in de put geraakt door je miserabele gevoel. En bezig zijn helpt daar tegen.

En ook aan mensen zeggen dat ze niet aan je moeten vragen hoe het gaat.

Kim het verwerken van de dood van je geliefd huisdier, is niet makkelijk, maar je hebt zeker weten ook mooie tijden mee gemaakt, niet alleen maar verdriet toch ?

denk eens aan al die mooie dagen die je doorgebracht hebt met jouw hond, leuke mooie momenten.

huilen en verdriet is heel normaal, dat heet verwerken, en vergeten ? tuurlijk niet, maar alleen maar huilen en verdriet hebben verdiend je hond niet, bedenk wat een mooie momenten jullie samen hebben gehad.

niet ver van je vandaan, mooi dicht bij je, altijd en altijd met je verweven, niet tastbaar, maar naast je, houd de mooie momenten vast , koester die, en verzwelg niet in je verdriet, zou je hond niet willen dat je zoveel pijn over hem hebt, heus op een gegeven moment verdwijnt de pijn, en denk je met veel plezier terug aan die mooie tijd die jullie samen hadden.


en nee Kim, het was toch niet ..zomaar een hond toch ? {las je vorige topic]