Nog steeds...

Enkele dagen geleden zag ik toevallig een filmpje van onze vorige hond op de Pc waarvan ik eigenlijk het bestaan niet meer wist.Nu ben ik daar eigenlijk zo van gepakt om onze Sebbe weer 'Alive' te zien dat ik er al de hele tijd verdrietig om ben...Ondanks het feit dat Sebbe in januari reeds 5 jaar geleden ingeslapen is!Ik had dit eigenlijk niet meer verwacht dat ik daar zo zou op reageren: de ganse film rond zijn ziek zijn en sterven (was wel rond deze periode) speelt terug in mijn hoofd en ik mis hem weer alsof dit alles gisteren gebeurd is! Is dit normaal na zo'nlange tijd? Hebben jullie dit ook soms?Ik vraag het me af...

Ja, ik heb dat ook heel erg.
Gisteren nog zag ik foto's van mijn maine coons die overleden zijn.
Binx is 28 december al weer 3 jaar overleden.
En daniek afgelopen woensdag 1 jaar geleden.
Ik voelde het weer helemaal hoe ze in mijn armen stierf.
Ik vraag me ook af of dat gevoel ooit weg gaat.

Ja...ik heb dat ook wel, een verdrietig gevoel als ik foto's of filmpjes van mijn overleden dieren terug zie...
Ook al is het soms heel lang geleden, echt overgaan zal het niet denk ik.
Ieder dier heeft toch een speciaal plekje in je hart... het liefst zou ik ze weer terug willen halen...

Hier is het pas 2 weken geleden..maar die dag blijft door mijn hoofd spoken..en de weken ervoor.
Achteraf zie je kleine dingentjes waaraan we hadden kunnen merken dat er wat was.
Maar ja... wat als we toen wel naar de dokter geweest waren...
Het "wat als" blijft door mijn hoofd spoken...
Het wordt wel steeds minder.
Ik probeer me te focussen op alle blije herinneringen maar soms maakt dat het alleen maar erger. Wetende dat dit nooit meer kan...

Geen idee hoe dit over 5 jaar is.
Maar het feit dat jij het voelt betekend dat het kan.
Probeer er alleen niet te veel in te blijven hangen..Ga lekker wandelen met de hond "du jour"

Normaal is wat het meeste voorkomt.
Verdriet/ gemis kent geen tijd in mijn optiek.En ook geen normaal of niet normaal volgens mij.
Zoals Janine al aan gaf, als jij het voelt betekend dit dat het kan.
3 jaar na het overlijden van onze Berner,zat ik rustig op een camping met een boek,toen daar ineens uit een caravan 3 Berners sprongen.Wat ik niet door had,maar mijn betere helft wel,was dat de tranen over mijn wangen stroomde.
Ook ik was verbaasd,nuchtere ik.
Maar de band die wij hadden gehad,verdiende dit gevoel ook.

Vr gr

ik weet niet als je op verdriet een tijd kunt zetten,we blijven ze gewoon missen omdat we ze zo graag zagen
het is bijna drie jaar van mij en het doet nog zoveel pijn,ik mis hem ook nog zoveel en dan bij het zien van een filmpje komt alles terug boven,ik denk dat het heel normaal is wat jij nu ervaart

Ik heb het ook, vooral als ik filmpjes zie, bij mij is het nu anderhals en een half jaar geleden, vooral de laatste dagen mis ik Janoukje

Mireille

Ik denk dat juist onverwachte, levende beelden dit effect hebben.
En helemaal de beelden en filmpjes de we vergeten waren.
Je kunt naar foto's kijken. Maar daar wen je op een gegeven moment aan. Het zijn stilstaande beelden.
Op een filmpje zie je je lieverd weer in levende lijve. Dat is heel confronterend en daardoor heel verdrietig.

Ik hoorde gisteren van mijn holistische dierenarts dat het verwerken van het overlijden van een hond gemiddeld acht jaar duurt.
Mijn hond Catootje is vier maanden geleden plotseling overleden.
Ik weet dat mijn man filmpjes van haar op zijn telefoon heeft staan.
Ik wil ze niet zien omdat ik het te pijnlijk vind.
En het liefst zou ik hem willen vragen de filmpjes te wissen.
Ze is er niet meer en dat vind ik afschuwelijk.
Die filmpjes brengen haar niet terug.
Ze is in mijn hart en in mijn gedachten,
En dat is voor mij genoeg

Wat Marry zegt klopt in ieder geval voor mij helemaal.

De kleinste en normaalste dingen in het leven kunnen me doen denken aan mijn hondje. Soms komt er dan een brede lach op mijn gezicht of komen de traantjes.

Dus ja "nog steeds" geldt voor mij voor velen...

@Marry, niet wissen hoor. Nu zijn ze heel pijnlijk, herken dat. Maar komt een moment dat ze je heel blij en gelukkig maken en ja de traantjes zullen er dan ook wel bijkomen. Wanneer dat moment is...is voor iedereen anders.

wij hebben inmiddels afscheid moeten nemen van 4 honden de laatste 2 in een jaar tijd. En idd met tijd en wijlen komen dingen naar boven. Merk wel dat met de tijd het juist de fijne dingen zijn waar je dan aan denkt en ondanks dat het gemis gevoel er ook aanwezig is het mooie en fijne aan ze heeft de overhand. Met Coach en ' H ' moet dat gevoel nog groeien dat is nog te vers. Maar met Jazzy en Sally is dat gevoel er gelukkig al wel.

Heel herkenbaar.Het is inmiddels bijna 10 maanden geleden dat ik mijn Rocco heb moeten laten inslapen en elke dag voel ik nog de pijn. Soms gaat het iets beter, maar dan gebeurd er iets of ik zie een van de vele, vele foto's die ik van hem heb gemaakt en dan rollen de tranen over m'n wangen.
De echt scherpe kantjes zijn wel iets minder scherp geworden, maar ik geloof dat het gevoel nooit slijt. Hij was een herplaatser, met een geschiedenis van mishandeling en dat hebben we nooit meer goed gekregen en moesten na bijna 4 jaar deze moeilijke beslissing nemen. Lichamelijk was hij gezond, maar geestelijk ziek, maar wat voelde ik me verbonden met hem. Zeker voor niet hondenmensen is het moeilijk te begrijp dat je er zo'n verdriet van kan hebben en vroeger had ik het ook echt niet geloofd, maar zo blijkt maar weer hoe diep ze in je hart en ziel kunnen zitten.

Bamse is nu in het heden, al mijn honden hebben bij mijn thuis een mooi plekje verkregen, nimmer zal ik ze vergeten, altijd met weemoed denk ik terug aan hun, het zijn allemaal honden met een stuk verleden, dat vergeet je nimmer, ze blijven toch altijd met je verweven, ja toch ?

Huilen ? mag, dat betekend dat je ze niet vergeten bent, en dat is ook een rauwverwerking, blijf niet in je verlies hangen, het is geweest, maar bedenk dat bij de dood, een herinnering wordt geboren, bedenk ze dan ook in hun prachtige dagen BIJ JOU.

Bedankt allemaal voor jullie reacties!Hierdoor ben ik weer een beetje gerust gesteld dat k niet zo 'abnormaal'ben dan ik soms wel denk!Hier thuis is er op dat vlak weinig of geen begrip en praat ik hier weinig of niet over.Maar gelukkig zijn er vele hondenbaasjes hier die mekaar wel begrijpen...

Ineke, ook ik heb ..thuis.. geen begrip voor de liefde van mijn dieren, vaak is het zo, neem een ander ben je die ander gauw vergeten, of ....zoveel geld aan een hond besteden als de hond wat mankeert ?

kijk hier kan je alles kwijt, je twijfels, je verdriet , je happy voelen over je dieren/honden, niemand die staat hier raar te kijken, we maken allemaal het zelfde mee, pijn verdriet, maar zeker niet te vergeten, vreugde en blijdschap, er even er doorheen zitten ? veel verdriet ? hier komen, je kan hier alles kwijt. alles.

Ineke, zoals Willemijn ook al schrijft is jouw gevoel zo begrijpelijk en normaal. Dus echt niks abnormaals aan, maar heel menselijk en uiting van liefde naar jouw hond!

M'n schoonmams kwam net bij me langs, ivm dat ik ziek ben, zij begon spontaan te huilen omdat ze zo gewend was dat m'n hondje haar enthousiast begon te groeten. En as donderdag is het 1,5 jaar geleden dat we haar hebben laten inslapen. Ik zelf mis haar nu ook weer vreselijk. Gisteren operatie gehad, normaal verwelkomende zij me altijd, waakte over me en wist dan precies wat ze wel en niet kon doen bij me. Kerst komt eraan, emotionele dagen...Dus ja het gemis is weer even wat erger...

Sterkte en je uiten hoor. Gooi het hier van je af!