Waarom ontwikkelt de ene hond agressie en de ander niet....

Iets waar ik over nadenk...
Je hoort regelmatig dat een hond agressie gaat vertonen nadat hij bijv. aangevallen is.
Maar dit is niet altijd het geval. Zo zijn mijn honden ook aangevallen als pup, beide apart van elkaar. Maar toch zijn ze niet anders geworden. Ok, wel op hun hoede bij die ene hond, maar ze zijn zeker niet agressief  geworden. Wat maakt het verschil? Hoe kijken jullie er tegen aan?
Ik denk dat karakter en hoe je met de situatie om bent gegaan van grote invloed zijn. Ook hoe gelukkig de hond is in zijn leventje. Ben benieuwd hoe jullie er tegen aan kijken...

Ik denk dat wat je zegt karakter en hoe het baasje met de situatie omgaat dit mede bepalen. Luca is nooit agressief geworden na de bijna dodelijke pitbullaanval, hij had wel angst en viel aan de riem uit, als er een hond aankwam. Veel mensen zeiden dat dit agressie was, maar dat was het absoluut niet.

Onze parson jackrussel, Lizzie (helaas bijna een jaar terug overleden) was ook aangevallen, tot 3x aan toe.
Eerst op de camping waar we toen die tijd stonden, liep naar het bos, en was een echtpaar 4 of 5 honden aan het uitlaten, en een paar daarvan zaten bovenop onze Lizzie.
Die honden waren los, Lizzie zat vast.
Heb nog nooit een hond zo horen gillen, was natuurlijk doodsbang, maar wonder boven wonder had ze alleen een kleine wond op haar rug.

Lizzie heeft na die tijd geen agressie ontwikkeld, integendeel, vanaf dat moment was ze bang voor grote honden.
Alleen grote honden wat ze kende was ze niet bang.
Als ik haar los had in het park en ze zag een grote hond wat ze niet kende? Weg was ze, naar huis...en op een afstandje staan blaffen.

Poos later is ze nog 2 keer aangevallen door een hond hier in de straat. (die hond hebben ze weggedaan ivm agressie)
1 keer viel het mee, maar de 2e keer was rond kerst, ze was zo bang dat ze naar huis is gerend en daar heeft ze een paar uur liggen trillen onder de kerstboom.
Was geen contact met haar te krijgen, dat was zielig en natuurlijk ook de angst dat ze daarin zou blijven.
Gelukkig knapte ze ook weer op maar ook toen totaal geen agressie.
Die angst voor grote honden is altijd gebleven.

Toen Lizzie nog jong was, was het een hondje wat voor geen 1 hond bang was, maar door toedoen van andere mensen, die niet op zijn of haar hond letten heeft mijn hond bijna haar hele leven lang angst voor honden gehad, en dat vind ik heel erg.

Dan ligt het toch ook aan het karakter dat er geen angst agressie ontstaat denk ik. Net zoals de ene mens snel uithaalt en de ander in zichzelf keert, zeg maar.

Sorry, dat was ik mijn hondenmannen. *oeps*

Het karakter, hoe je als eigenaar op dat moment kan optreden, hoeveel de hond geprovoceerd wordt later. Heeft de hond een keer succes gehad met uitvallen. Mijn hond valt ook uit, angstgemotiveerd en dan heet het ook gewoon agressie.

Waar ik ook aan dacht, ik heb wel het heft in handen genomen altijd. Als roedelleider opgetreden bedoel ik. Zodat mijn honden het niet hoeven te doen. Denk dat dat ook heel belangerijk is. Dat je hond weet ten alle tijden dat jij de roedelleider bent. Zie dat ook vaak mis gaan bij andere honden eigenaren.

Zijn meerdere dingen die daar invloed op hebben denk ik, zoals karakter (stabiele hond of niet, angstige/onzekere hond etc), omgeving (bijv. de baas en andere mensen die invloed hebben op de hond), opvoeding (training, manier van opvoeden etc), erfelijke factoren (ras, ouders en voorouders), ervaringen (trauma's, maar ook juist positieve ervaringen)

ben het met bovenstaande eens.
aanleg, wat ze van ouders hebben meegekregen.
opvoeding, hoe je er al baas op reageert en verder mee omgaat.
ervaring, waarbij agressie voor de hond een succes was wordt herhaald.

Ik heb ook een hond die last van angstagressie aan de lijn. Hij was altijd al vrij onzeker en is een keer aardig te grazen genomen door een (gemuilkorfde) labrador. Ik stond op dat moment op een meter of 15-20 er vandaan (was bij de soesterduinen) dus ik was niet zo 1,2,3 bij hem. Hij is daar blijkbaar heel erg van geschrokken (ook niet zo gek want die labrador was compleet doorgedraaid en hield ook niet op). Vooral grote honden en labradors valt hij naar uit.

Het gaat wel steeds beter, maar hij blijft ze niet zo leuk vinden. Terwijl een aantal van de honden waar hij het beste mee kan wel labjes zijn. En veel labradors zijn ongeleidde projectielen, zodra er een andere hond in het zicht rennen ze er keihard op af en willen ze spelen, maar daarin negeren ze compleet de (waarschuwings)signalen die andere honden afgeven. Dus dan corrigeert Lootah ze (wel netjes in hondentaal) en dan nog blijven ze doorstuiteren. Die honden hebben gewoon rem zeg maar En dan zeggen eigenaren ja hij wil spelen... Ja maar je kunt hond wel grenzen leren begrijpen en respecteren...

Los is er eigenlijk nooit wat aan de hand. Heel zelden komen we andere reuen tegen die geen andere reuen tolereren en dan zie je wel veel spanning. Maar dan lijdt ik Lootah altijd af. Dat vind ik wel eens vervelend. Want hij kan zo goed met reu, teef alles. Maar veel andere reuen tolereren hem niet...

Ik zeg tegenwoordig dan maar dat als de andere hond (de mijne) het niet leuk vindt, het geen spelen is.