Waar ligt de grens

Wij hebben 2 honden. De oudste, Toby, is inmiddels al 17 jaar. Is echt oud de laatste 2 jaar, maar het leek nog wel een hondwaardig leven, ze at goed, ging nog graag mee voor een wandelingetje. Heeft wel flinke artrose vandaar allangere tijd kortere wandelingen.
Maar nu:
- ze wil niet meer mee uit, dus laten we haar de behoefte doen in de tuin. Ze moet echt geholpen worden om uit de mand te komen.
- ze heeft minimaal 1x per dag een ongelukje met plassen en/of poepen in huis. Ook al is ze net in de tuin geweest kan ze een kwartier later zo in huis een drolletje leggen. Mn het plassen vind ik een probleem worden. Blaasontsteking is uitgesloten vorige week.
- vorige week staakte ze met eten. Terwijl zij altijd echt een vlotten eter was, ook erg op eten belust. Ze kreeg altijd eukanuba brokken. Duuk krijgt wel vers vlees maar ik Toby wilde ik maar gewoon op de vertrouwde brok laten. Nu na 3 dagen nauwelijks eten vorige week haar eens vers vlees gegeven, dat eet ze nu wel goed op
- we vinden haar down. Ze ligt maar te liggen in haar mandje, komt er nauwelijks uit en als ze eruit komt dan glijdt ze vaak uit.
- vorige week gesprek met de dierenarts. Maarja weet je Toby krijgt echt een opleving daar! Schooit om de beloningssnoepjes is vrolijk. Echter thuis is ze dat echt niet meer. Dierenarts vond haar dus nog

Het is niet zo dat ik haar wil laten inslapen, juist niet. Ik kan me het leven zonder haar niet voorstellen...ik word al verdrietig als ik eraan denk. Ze is mijn maatje sinds ik haar 16 jaar geleden uit het asiel heb gehaald. Maar ik word ook verdrietig om haar zo te zien. Vrienden die haar ook al zolang kennen schrikken ook als ze haar zien, zo afgetakeld.
Mijn man, die ook echt dol op haar is maar wat rationeler denkt, vindt dat het zo niet langer kan een hondwaardig bestaan is. Maar zo'n beslissing nemen....ik kan het niet...

Ach jullie kunnen ook niet zeggen wat ik moet doen, maar ik wilde het wel graag even delen hier, mijn lieve Toby...:(

dat lijkt mij inderdaad heel moeilijkvraag anders nog een gesprek aan met de dierenarts
en leg hem voor wat je hier beschrijft
misschien kunnen jullie dan mn zn 3 beslissen wat er moet gebeuren

het lijkt mij heel moeilijk
succes

Heel veel sterkte met een beslissing kunnen wij je niet mee helpen,
De enigste troost is als je weet dat je er 17 jaar goed voor bent geweest en aan alles een einde komt.
Dit maakt het allemaal niet minder erg, want blijft je altijd bij dat jullie die beslissing hebben genomen, en had ik niet enz enz  maar er is voor toby op een gegeven moment geen enz enz meer. en nu of over een jaar die beslissing blijft helaas een drama
Veel sterkte peter & Dinos

jij kent je hond het beste en weet wanneer het nog hondwaardig is of niet. Als hij niks meer doet waarvan je weet dat hij vroeger zou genieten en je als ik lees hoe je hem nu beschrijft weet je zelf volgens mij wel wat een goede keuze is.

persoonlijk vind ik het geen hondwaardig bestaan als hij in zijn eigen poep en plas ligt en wanneer ze niet meer willen wandelen is meestal een teken dat het niet goed gaat. Ik zou op basis van hoe je het nu beschrijft hem een waardig afscheid gunnen. dan hoef je je later niet schuldig te voelen, omdat je hem te lang hebt laten doorlopen.

je moet natuurlijk doen wat je zelf wil en niet wat wij hier op hp zeggen, maar je vroeg om een eerlijke mening...

tuurlijk kan je hem niet missen, maar kan je dat over een jaar wel?

ik begrijp echt hoe ontzettend zeer je hart hiervan doet...

heel veel sterkte ermee, wat je ook besluit

Het is vreselijk om je hond zo te zien af takelen en ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is om te beslissen of je haar moet in laten slapen.

'Mijn man, die ook echt dol op haar is maar wat rationeler denkt, vindt dat het zo niet langer kan een hondwaardig bestaan is. Maar zo'n beslissing nemen....ik kan het niet...'

Ik kan het niet? Als het echt niet meer gaat, zul je toch moeten, het zou egoïstisch zijn om haar te laten lijden, dat wil je toch niet? Ze heeft het waarschijnlijk heerlijk gehad bij jou, blijf eerlijk tegenover haar en laat haar gaan als het háár tijd is.

Heel veel sterkte gewenst!

Als ik je verhaal zo lees dan denk ik dat je in je hart wel weet wat de beste beslissing is.

Alleen is die beslissing zo ontzettend moeilijk en willen we er lange tijd niet aan. En als een hondje op een gegeven moment weer een opleving heeft, hoeven we dat dan ook weer even niet.

Kijk goed naar Toby, vooral naar haar ogen en op een gegeven moment krijg je je antwoord.

Ik wil je heel veel sterkte wensen in dit moeilijke proces.

DUUK....moeilijk he, maar de beslissing zal je moeten nemen, de keuze is aan jullie.

ga eens kijken of je hond nog wil, eten wil al niet meer schrijf je, plassen in huis, af en toe ook poepen, kijk eens of ze alleen nog maar wil slapen.

zelf heb ik een keer voor de keuze gestaan, geen gezondheids problemen, maar niet meer vooruit kunnen, altijd op straat vallen, tanden door de lip. me vragend aan kijken, een leven alleen nog liggen, en slapen ? nee voor mij niet, maar ook voor de hond niet.

afscheid nemen zal pijn doen, altijd.
ga met elkaar om de tafel zitten, bespreek het met elkaar, en als je dekeuze gemaakt hebt.....

laat de dierenarts bij je thuis komen, zodat ze in eigen omgeving bij jullie inslaapt. heus humaan, alleen voor straks als ze er niet meer is is het erg. maar voor later een mooie en goede herinnering, heus.

altijd te vroeg ook al is je hond 17 jaar, maar genoeg is genoeg, en als je mooi je hond in je armen kan laten inslapen, is dat mooi.

ja zeker D.A. thuis laten komen in eigen omgeving voor jezelf en toby.
Makkelijk zeker niet na 7 jaar nog moeite met foto's en erover praten

misschien heb je hier iets aan?Als ik straks oud ben. ziek en zwak 
en pijn verjaagd mijn slaap
Als onrust neemt van mij bezit, 
doe dan wat onvermijdelijk is en laat mij gaan
De laatste goede daad
Beslis voor mij en wees niet laf
Past eigenliefde bij de Vriendschap die ik gaf
Of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd
Ik ben niet bang tijdens de laatste gang
Jij loopt niet weg, jij kijkt mij aan
Je noemt me bij de liefste naam 
en houdt mij stevig vast
 
Vandaag voor het laatst 
groet ik je met mijn hondenstaart... 
Wat jij liet doen deed jij voor mij
Je hebt me nog meer pijn bespaard, 
voor zinloos lijden mij bewaard
Een zwaar besluit.. nee huil nu niet
Een wijs besluit dat werd gegrond
op een oud en uniek verbond
Jij bent mijn baas en ik jouw hond



en dan vooral het eerste stuk.
als een hond niet meer kan wat ze altijd het liefste deed, en niet meer vrolijk is, dan weet je dat het tijd is, hoe zwaar dat ook is.
wachten tot het uit zichzelf gebeurd is niet hondwaardig, en je weet ook niet of ze pijn heeft. 
als ik je verhaal lees, weet je van binnen al dat het tijd is(zoals gezegd door anderen), maar wil je er niet aan, omdat het zoveel pijn doet. overleg goed met je man, en kijk heel goed naar je hond, dan weet je of het al tijd is of niet. je hebt dan de troost dat ze veel ouder is geworden dan de meeste honden, en dat je altijd alles voor haar hebt gedaan wat je kon. zij weet dat ook. als je een hond in laat slapen, zullen ze je laten merken dat het voor hun zo goed is.
heel veel sterkte met je besluit.
geloof me, ik weet hoe het voelt, de mijne is afgelopen maandag gestorven.

Bedankt al voor jullie reacties en medeleven. Ik zie dat ik de zin over wat de dierenarts zei niet heb afgemaakt. Bij de dierenarts was ze, zoals altijd, behoorlijk levendig en vrolijk. Dat is ze thuis ook nog wel als er bezoek komt, op ons reageert ze vrijwel niet meer.
Maargoed de dierenarts vind haar dus nog best fit voor haar leeftijd....Ik gaf al aan dat hij een vertekend beeld krijgt daar. De arts gaf aan wel volledig achter ons besluit te staan als wij ervoor kiezen haar in te laten slapen.
Het maakt het moeilijk dat hij dus vindt dat zij nog best goed is....Vriendin van me is dierenarstass en komt dus ook bij mij thuis, zij ziet wel de aftakeling...
Goed, ik denk dat een goed gesprek met mijn man en mijzelf het belangrijkste nu is....

En als de da thuis komt kijken?? Misschien is het beeld dat hij/zij heeft dan anders?
Heel veel sterkte!

@karin.....slik....erg waar....maar ook zo confronterend.
En jij heel veel sterkte met het verlies van je hond....Ik voel met je mee.

ALS je besluit om haar te laten gaan, doe dat dan het liefste thuis, en laat je andere hond afscheid nemen.ik heb gemerkt aan max dat dat heel belangrijk voor hem was. toen faith bij de dierenarts was, was max heel onrustig. toen ze thuis was gestorven, heb ik hem uitgebreid aan haar laten snuffelen, en daardoor snapt hij dat ze niet meer terugkomt en is hij rustig.

Ik denk dat je de beslissing diep in je hart al gemaakt hebt. Zelf denk ik dat als je hondje zo afgetakeld is en echt geen plezier meer heeft in het dagelijks leven dat je haar het beste kunt laten gaan. Ze heeft een lang en goed leven gehad maar nu sukkelt het al 2 jaar (voor zover ik kan lezen). Misschien is het dan nu toch tijd om haar te laten gaan. Maar het is een beslissing waar je zelf vrede mee moet hebben en dat is het lastige in deze zaak. 
De tip die Karin geeft is erg belangrijk, Duuk heeft ook zijn/haar tijd met Toby doorgebracht en een band met haar opgebouwd. Ze hoort bij jullie roedel en mocht ze sterven (al dan niet door een spuitje) dan is het belangrijk dat Duuk dat ook weet. Anders gaat ze weg en komt ze nooit meer terug en Duuk ruikt (letterlijk) ook wel dat het niet goed gaat met Toby. 

In elk geval sterkte met jullie beslissing.

Ik herken het zo, het is ook moeilijk. Bij ons was het omgekeerd, ik was er verder in dan mijn man toen we Chenak in moesten laten slapen.

Ook hij had ongelukjes in huis, mn bij het opstaan. Hij liep moeilijker en lamgzamer, maar at nog wel goed. Eigenlijk gaat het zo langzaam, het sluipt erin. Je verlegt zelf ook steeds je grenzen, maar wij hebben wel altijd gezegd, als 'nak niet meer een stukje mee kan wandelen, dan is het over. Het was een trotse hond, naar buiten was zijn lust en leven en dat moest je hem niet ontnemen. Bij ons was de grens bereikt toen hijzelf ook geen rust meer kon vinden, waarschijnlijk ook de pijn ondanks grote dosis pijnstillers en ontstekingsremmers en zijn kleine rondje van een kwartiertje 6 keer moest gaan zitten en we zijn buik moesten masseren om het poepen mogelijk te maken. Het wonderlijk is, toen wij het besluit genomen hadden, hij op zijn laatste avond buiten op de tuinbank kroop en ging liggen slapen. Op zaterdag ochtende gingen wij naar de dierenarts waar hij traditiegetrouw de prullenbak probeerde leeg te graaien en dan twijfel je idd nog even, maar eenmaal met de injectie gaf hij er zich helemaal aan over. Ik wilde het juist niet thuis, maar dat is persoonlijk. We hebben wel Janouk meegenomen, wat Karin ook zegt, het is goed dat ze afscheid kunnen nemen. Honden kunnen trouwens heel verschillend reageren, van onverschillig tot dikke paniek. Janouk wilde er gewoonniks meer van weten en kwam niet meer in de buurt toen Chenak eenmaal dood was.

Bedenk ook vantevoren wat je wilt; begaven, cremeren, as wel of niet thuis. Op het momen dat het gebeurt, is het heel lastig om dan te beslissen.

Heel veel sterkte in deze moeilijk tijd en doe wat jij denk dat het beste is voor je hondjje. En oh ja, vewennen mag nu, Chenakje kreeg pizza en vanilleijs op zijn laatste avond, zoals ik hem ooit had beloofd

Mireille

Wij hebben nog 2 jonge dochters, één van bijna 4 jaar en de ander bijna 7 jaar. Vorige week huilde zij al tranen met tuiten toen zij opvingen dat het niet goed gaat met Toby.
Hoe gaan we daar mee om als we besluitem om Toby rust te geven....?
Hen erbij laten bij het echte afscheid, of hen daarvoor afscheid laten nemen en alleen mijn man en ik bij het echte afscheid.
En Duuk, pas 5 maanden oud, erbij laten tijdens het evtuele inslapen?

Bij het heuse inslapen liet ik ze niet bij, omdat je niet altijd weet wat er gebeurd zoals als gezegd is..
Maar er voor en erna wel! Samen Toby gedag zeggen en laten cremeren of begraven als dat is wat je wil!
Leg ze uit dat Toby oud was en niet meer kon, vertel ze waarom... Denk dat ze dat fijn zullen vinden!
Nogmaals, super veel sterkte!

sorry even iets luchtigs

Toen mijn hond 10 was ben ik alvast gaan graven in tui omdat je niet weet wanneer de tijd is als winter -10 is graaf je niet makkelijk.
Mijn hond (pipo) nog heel actief heeft letterlijk zijn eigen graf helpen graven'. duurde gelukkig nog vier jaar voor ik hem heb laten inslapen. honden zouden 50 moeten worden.

4 en 7 vind ik oud genoeg om ze zelf de keuze te geven maar het blijft lastig. Niet elke keer dat een hond ingeslapen word gaat het even goed. Soms gaat het soort van 'mis' en dat wil je je kinderen niet aan doen. Ik zou ze wel voorbereiden op de dood van Toby, eens zal ze dood gaan en beter dat ze erop voorbereid zijn dan dat het rauw op het dak komt. Het zal in elk geval helpen als jullie uitleggen waarom jullie haar in (hebben) laten slapen, mocht dat jullie beslissing worden. Of ze er bij blijven hangt af van jullie eigen inschatting, dat is erg lastig van hier uit. In elk geval sterkte met jullie beslissing.

als je kindjes erbij zijn, ga je je eigen verdriet inhouden, en dat is ook niet goed.natuurlijk is het je eigen keus, maar hou daar rekening mee.

is moeilijk met jonge kinders wanneer wel en niet,weet jezelf het best, en inderdaad als gebeurd is pas andere hond afscheid laten nemen daar deze ook onrustig kan worden op moment van.

Toby heeft heel veel fijne jaren bij jullie gehad. Jullie hebben hem gered uit het asiel. 17 jaar is een leeftijd, die de meeste honden niet zullen halen.

Alles wat je noemt in je openingsbericht wijst helaas naar mijn mening niet meer op een hondwaardig bestaan; je hond is ernstig ziek en lijdt. Oplevingen hebben de meeste hondjes bijna tot hun laatste snik.
Het leven van een hond moet geen lijdensweg worden; als baas heb je dan de moeilijke keuze om in te grijpen zodat hij uit zijn lijden verlost wordt. Het loslaten doet jou als baas heel veel pijn. Een hond mag onder ernstig lijden niet blijven leven, omdat de baas geen afscheid kan nemen.

Ik wens je heel veel wijsheid en kracht.