inslapen hond epilepsie

Ik heb zoveel verdriet en wil het even delen en hoop dat mensen mij herkennen.
Wij hebben 2 weken geleden onze hond in moeten laten slapen. Moeten, althans we hebben de keuze gemaakt. Ze had al 2 jaar epilepsie, die heel erg begonnen is op net 1 jarige leeftijd, met clusters. Doormiddel van spuiten en medicijnen kregen we het onder controle. Ben ook bij specialist geweest voor onderzoeken op stofwisselingsziekte e.d. Deze kon niks vinden, dus erfelijk.
Na een mooie tijd goed gegaan te zijn, meerdere aanvallen om de 6 weken zakte het snel terug. Uiteindelijk naar 1 week. Bloed was goed, maar toch iets verhoogd. Na aantal maanden nog hetzelfde, 2 x aanval per week. De aanvallen werden wel anders en had gevoel dat ze bij 1 van de aanvallen echt wel bij was. Doorzakken door voorpoten om 10 sec en dat voor tijd lang, die ontwikkelde ook met speeksel erbij en uiteindelijk niet kunnen lopen en dus paniekerig zijn. De andere keer in de week was het een grote aanval van enkele minuten, maar daarna ging ze lopen lopen lopen..... liep zichzelf vast en kon zichzelf letterlijk kapot lopen. Zo zielig.
Dit hebben we zo ruim een half jaar (misschien langer?) volgehouden, 2 x per week. Ondanks dat we in tussentijd nog een keer verghoogd zijn. We hadden haar nog kunnen sterilliseren of andere medicijnen (human, dus ook grote kosten per maand met geen zekerheid want hadden eerder andere humane geprobeerd)
Op het einde kon ik niet meer, was intussen 37 weken zwanger en mijn man gaf aan dat het niet beter werd. Eerstvolgende keer als het overdag was in weekend moest ik er volgens hem echt over na gan denken. Ik ben akkoord gegaan en hij heeft de dierenarts gebeld. Het was alles behalve wat ik wilde voor hond, Het was paniek, zoon vertellen wat er was, oppas bellen, hond in auto, liep zichzelf vast, en dan komen we bij dierenarts en is het felle lampen en harde bank, met een hond half in paniek.
Door mijn zwangerschap kon ik haar niet meer vasthouden, steunen enz. Het werd me te zwaar, nu zie ik dus alleen maar verband tussen zwanger (kindje) en de hond. Waarom deed ik het nu?
Ze is dus maar 3 geworden, en ik heb zo n spijt van inslapen, ik had haar nog zoveel jaren kunnen geven, en zeker als ik niet zwanger was geweest. Volgens mijn man ging het niet met een gezin, een hond met epilepsie en hij wilde het 2 jaar geleden al, dus hij heeft er meer vrede mee, al mist hij haar wel enorm.
Het moeilijke is, tussen aanvallen door, was ze een lieve enthousiaste hond, dus heb gevoel een einde te hebben gemaakt aan een leuk leven voor haar.

Heel veel sterkte met het verlies van je liefste maatje

Je mag je niet zo schuldig voelen.Je zwangerschap is ook een speciale periode met zorgen en plannen.
Als je jonge hond al zo ziek is, dan snap ik dat je je daarover ook zorgen maakte en dat je je niet heel ver in de toekomst kunt voorstellen.
Epilepsie is een akelige, grillige ziekte. Soms gaat het goed met medicatie, maar zekerheden heb je niet.

Wat is juist, wat is wetenschap?

veel sterkte

Jullie hebben veel gedaan voor jullie hondje. Steeds die epilepsie aanvallen is heel naar om mee te maken. Heb vrede met jullie besluit; het hondje is aan gene zijde zonder lichamelijk lijden.
Ik wens jou verder sterkte met het verlies en gemis van jullie hondje

Een goede zwangerschap en een gezonde baby toegewenst.

hier hebben we onze maltezer na 3 maanden al moeten afgeven.. in december haar eerste aanval, en in maart ingeslapen, omdat ze op het laatste tot wel 5 aanvallen per dag kreeg, ondanks de medicatie dus kweet wat je hebt doorgemaakt, in maart gaat het 2 jaar zijn en ik mis haar nog elke dag!!!

ik wens je veel sterkte toe ..

Veel sterkte

Heel veel sterkte

Wat erg voor jullie.

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje.

het moeilijkste is nog wel dat ze tussen aanvallen door niet ziek was en lekker opgewekt, daar maak je ook een einde aan he! En dat maakt mijn spijt voor beslissing.

zijn er nog meer die zo jong hun hond zijn verloren? Ik heb echt gevoel dat k haar der leven heb afgenomen

Ik heb mijn maltezer op 7 jaar afgegeven. Das nog vrij jong voor zo een hond. Ze had ook haar opflakkeringen, maar je begon te merken dat ze meer en meer afzag van de aanvallen, dus dan was voor ons het hart hard maken en de moeilijkste beslissing ooit maken

Dat is juist het moeilijke bij zieke honden; dat blijven bikkeltjes tot het bittere einde. Als ze maar even kunnen, zijn ze wel opgewekt en willen of proberen te spelen en hun baas te pleasen.

Gisteren nog een hondje waar niets aan te merken was; plotseling doodziek en heeft men moeten laten inslapen; bijna van het ene op het andere moment. Nooit iets gemerkt.

Mijn Cavaliertje was ernstig ziek en kon tussendoor ook nog blij en vrolijk zijn en ik kon summier met haar spelen. Zelfs de avond voor haar inslapen had zij nog een enorme opleving; terwijl zij toen bijv. geen wandelingen meer kon maken; ik nam haar in de buggy mee. Zij is nog geen 4 jaar geworden. Dit was het gevolg van ernstige erfelijke aandoeningen.

Kruip niet in het schuldgevoel; je leven gaat verder en nu is het tijd om je te verheugen op de komst van je baby. Gaat het verder goed met je?

Wij zijn 2 bouviers op ongeveer 3 jarige leeftijd verloren aan een erfelijk vergroot hart (ze hadden dus geen epilepsie). Wij hebben ze ook niet in laten slapen, ze zijn beiden overleden aan een hartstilstand.

De een was iets ouder en de ander iets jonger dan 3 jaar. Een bouvier is met 3 jaar pas geestelijk volwassen.

Iemand in mijn omgeving (een mens) heeft in een paar jaar tijd wel ernstige epilepsie ontwikkelt. Ik weet dus wat de aanvallen met zowel het wezen als met de mensen/dieren erom heen doet. En het doet je wel degelijk heel veel. Het duurt heel lang voordat de aanvallen enigzins wennen, maar echt helemaal wennen lijkt het nooit te doen..

Helaas is er maar 1 ding zeker in het leven en dat is dat we vroeg of laat allemaal naar een mooie plek gaan. Je hondje zal je keuze wel begrepen hebben.

Sterkte met je verlies en geniet alsnog van je zwangerschap en je baby!

Je hebt het beste voor je hond gedaan als ik dit zo lees. Nog zo jong, al zoveel medicatie en een heleboel ellende voor iedereen. Als jouw hond zoveel aanvallen heeft, ondanks de medicatie, dan werd het alleen maar meer en erger. Je hebt nu het ergste voor de hond en jullie voorkomen.Het is ontzettend moeilijk om een dier waar je zoveel van houd op zo'n jonge leeftijd al af te moeten geven. Wonden zullen helen, maar dat kost tijd.

Heel veel sterkte aan iedereen.

nou ben nog elke dag aan t janken, heb zelfs medicijnen gehad van huisarts maar durf ze niet te nemen.
Ons meisje was ziek maar eigenlijk tussendoor niet en heb nu echt gevoel dat ik een einde heb gemaakt aan een mooi leven.
WIl ook graag een nieuw hondje, vreemd toch? Maar ook dat gaat nu niet.

Ik weet dat er meerdere zijn in haar (voor) familie, alleen die leven nog, en dan denk je toch wat heb ik verkeerd gedaan? En waarom heb ik het gedaan? Had nog zo van day lieve meisje kunnen genieten die onderaan de trap staat te kwispelen naar mij.....

blijf als gast geregistreerd staan

Niet rot bedoeld hoor, maar zullen je zwangerschaps hormonen ook niet een rol spelen op je emoties?

Dat je een nieuwe hond wilt is niet gek. Ik ben altijd opgegroeid met honden om me heen. Toen ik op mezelf ging wilde ik geen hond, nou dat heb ik 1 maand vol gehouden!!

weet je daar begint iedereen in omgeving over, netals of je geen verdriet kan hebben om je hond.
snap wel dat ze het zeggen, maar weet dat dat niet is, heb nu minder hormoonwisselingen dan voor zwangerschap, lees jaren in malenmolen met ivf e.d.
zoveel onbeantwoorde vragen.........

lieve Griet,

ga je zelf geen schuldgevoel aan praten, je hond had in ernstige mate epilepsie en de aanvallen kwamen wel twee maal per week.Hoe denk je dat het voor je hond was.nee ik denk dat je een wijs en verstandig besluit hebt genomen.3 jaar is heel jong maar had je hondje kwaliteit van leven? Ik denk het niet.Maakt het verdriet en gemis er niet minder om ,maar de realiteit was een jonge hond met een ernstige aandoening.Verwerk het verlies en wie weet komt er ooit nog eens een leuke pup op je pad.Vergeten zal je je meisje nooit, ze heeft voor altijd een plekje in je hart.

En als de baby er nog niet is, ga genieten van de komst van je kleintje.

Beste Grietje post is al een tijdje oud maar het lezen ervan maakt mijn leed een beetje anders.Ik heb mijn hond op zijn 2 jaar en 8 maanden moeten laten inslapen. Of zoals je zegt, ervoor gekozen op aanraden van de dierenarts.Viggo had soms 8 aanvallen op 24u. Kon dan soms een tijdje niet meer zien en ook niet meer op zijn achterste poten staan.Voor mij voelt het nog of ik hem heb opgegeven. Net omdat zoals jij ook zegt, hij een hele gewone hond was tussen zijn aanvallen door. Het is voor mij een kleine troost dat ik niet alleen voor deze beslissing heb gestaan. Knuffel Tamara

Heel veel sterkte!

Hallo allemaal,   Ik sta momenteel voor diezelfde moeilijke beslissing. Ik heb een labrador/heidewachtel van nu 4 jaar oud die ook sinds 2.5  jaar aan epilepsie lijdt. In de eerste instantie met medicatie goed onder controle en maar een insult per 3 maanden. Maar dit ging na een tijdje ook al minder goed en de insulten kwamen sneller en veel heftiger. Overgestapt op andere medicatie wat dan weer even goed ging maar ook hier na een tijd toch weer mee insulten en ook weer heftiger. De insulten kwamen ook met clusters dus wel 4 a 5 achter elkaar in totaal dus zeker 1.5 tot 2 uur lang.  Voor de derde keer overgestapt op nieuwe medicatie maar dit lijkt zelfs het tegenovergestelde te doen. Dusty heeft vanaf afgelopen dinsdag nu al 3 insulten gehad waarvan er 2 op 2 achtereenvolgende dagen kwamen. En dan het bekende probleem dat hij tussen de insulten door gewoon een hele speelse hond is die superlief en zo enthousiast is en hij heeft ook verder geen lichamelijke problemen. Ik en mijn man hebben zelfs het idee dat Dusty voor ons kleine hondje die nu 7 maanden oud is door vecht en niet wil opgeven. Ik weet gewoon echt niet wat ik nou moet ik wil hem absoluut niet laten lijden maar ik ben ook bang dat ik te vroeg de beslissing neem om hem in te laten slapen komende dagen. Ik weet het gewoon echt niet en heb enorm veel verdriet hierover. Ik dacht ik ga eens naar dit forum en toen zag ik bovenstaand verhaal wat eigenlijk bijna helemaal hetzelfde is.  Wat is wijsheid, wat moeten we nu toch doen, wat is nu het beste voor Dusty. Ik wou gewoon even mijn verhaal kwijt aan mensen die het snappen waar ik het over heb dus daarom deze reactie. Bedankt alvast voor het lezen van mijn verhaal en ik hoop op reacties , die helpen ons misschien in deze moeilijke keuze.

ik heb een hond met epi en er een gehad nu moet ik eerlijk bekennen dat ik hoe het met de eerste ging (fijner) voor mij beter was. was helemaal van slag een paar dagen maar daarna had het een plaatsje hij was in 48 uur er niet meer 1 insult na het andere hij was 1 jaar 9 mnd nu heb ik er een nu 4 jaar bijna 5 met epi en hd laatste maandag aanval gehad na 8 maanden deze was wel heviger maar elke keer sterf ik weer doet zo'n pijn hem zo te zien is het over is ie weer een speelse hond een ding zal hem me ooit ontnemen of de epi of de hd de eerste zag je na elk insult achteruitgaan van stoere reu naar pup zeg maar als ik de keuze had hoe hard ook geef mij mijn eerste hond maar hoe het met hem ging het is hard maar het is na een tijdje over minder pijn die je voelt nu maak ik het steeds weer mee en die angst blijft ie erin ,maar voor hem is de tijd nog niet gekomen zolang hij zich goed voelt en de insulten niet vlug op elkaar komen kan ik er mee leven en hij ook maar het is en blijft moeilijk

Wat verschrikkelijk

maar misschien wel beter voor jullie en de hond.

Hond van mijn oom is helaas jaren geleden ook overleden aan Epelepsie

Had opengeven moment bijna dagelijks een aanval waarna hij in een aanval is gebleven

Verschrikkelijk..

Suzanne,   ik snap je helemaal! Wij hebben net 2 uur geleden onze hond van 2 moeten laten inslapen door de epilepsie. Hij kreeg de eerste aanval toen hij net een jaar was. Op de medicijnen gezet en de eerste 2 maanden ging het goed. Daarna ging het heel snel bergafwaarts. De aanvallen werden steeds heftiger en langer, sommige duurde wel een uur en zelfs de diazepam hielp niet. Hij lag te stuipen, schuimbekken en na de aanval zakte hij steeds door zn poten en zag niets. Liet ook zijn urine lopen. Liep overal tegen aan en dat een half uur tot drie kwartier. Het herstel na de aanvallen duurde steeds langer. Eerst was het elke 2 weken een aanval, maar dit werd al snel 3 keer in de week 5 tot 6 aanvallen achter elkaar. Uit onderzoek bleek dat het niet aan de organen lag, dus er moest een kortsluiting in de hersenen zitten. Dit zou met meer medicatie tijdelijk helpen, maar uiteindelijk zouden we volgens de dierenarts weer terug bij af zijn. Het is een heel moeilijk besluit, vooral omdat ze zo jong zijn, en als ze geen aanval hebben heel speels en lief, maar voor de hond is het beter. We hebben hem uit zijn lijden verlost, en we weten dat we hem een heel goed leven hebben gegeven, ook al was deze te kort. Maar hoop dit nooit meer mee te hoeven maken. Pfffffff...... wat een zware dag.   Iedereen heel veel sterkte met een besluit te nemen of met het verlies!

Ik heb op dit forum zitten lezen, afgelopen zondag toen onze hond ook weer epileptische aanvallen had. Ik wilde ervaringen lezen van anderen om te kijken wat er allemaal mogelijk was. Onze hond had sinds 2 jaar ook epilepsie en ze kreeg het toen ze 1 was. Elke keer kwam het weer terug ook met medicatie, telkens de medicatie opgehoogd om het onder controle te krijgen, maar het kwam om de 3/4 weken terug. Ik heb haar op vers vlees gezet, dit kon ook meehelpen haar beter in balans te krijgen, nog bij een homeopaat geweest om te helpen en ineens ging het goed. De laatste 6 weken was het zo'n vitale en vrolijke hond. Afgelopen zondag kreeg ze weer aanvallen, heftiger dan ooit en ondanks toedienen van valium kwam ze niet meer uit de aanvallen, status epilepticius genoemd, we hebben haar in moeten laten slapen. Vreselijk. We hadden haar nog zo graag heel lang in ons midden willen hebben. Inderdaad het gevoel dat ze een fijn leven had tussen de aanvallen door was ook zeker zo bij ons. Alleen na de eenerlaatste aanval was ze angstig in het begin. Je weet ook niet wat het doet met de hersenen, ik had het idee dat het meeviel. Afgelopen zondag was ze tegen de tijd dat de dierenarts kwam al ver weg en niet meer bij zinnen, dat was het moeilijkste, het was al te ver gekomen, ik voelde een opluchting toen ze de narcose kreeg omdat ze dan niets meer voelde. Het was hartverscheurend om haar zo te zien, onschuldig beestje. Wij hebben alles gedaan om haar te helpen en uiteindelijk was dit het laatste wat ze voor haar konden doen. Het komt zelden voor dat ze in de aanvallen blijven vertelde de dierenarts. Als ze eruit was gekomen hadden we nog iets langer van haar kunnen genieten, het is een groot gemis . Onze vorige hond hebben we ook moeten laten inslapen en toen voelde ik me ook schuldig, maar was toen net 3 weken daarvoor bevallen van ons tweede kindje. Ook nu weet ik dat we voor hem ook niets meer konden doen. De beslissing is heel moeilijk maar met zwangerschapshormonen is het nog lastiger.  

Ik snap goed hoe je je kunt voelen. Onze franse bull van net geen 10 hebben we deze week laten inslapen na veel erover gepraat te hebben. Ze had al langer last van de oortjes ... ontstekingen , waar niets aan gedaan kon worden zonder risico op fatale afloop. Super lieve hond... sinds de laatste 3 maanden kreeg ze laat van (herkenbare) epileptische aanvallen... heel erg om mee te maken en je merkte dat ze steeds minder herkende en volgens mij ook haast niets meer zag. Onze andere bull bleef er ook steeds meer bij uit de buurt. Toen zo'n week of 2 geen aanval tot deze week... ineens minstens 2x per uur. In onze ogen kon dit echt niet meer... leek ook wel of de intensie van verkrampen en bijna stikkel erger werd, beweging van pootjes werd heftiger en daarna kon ze niet meer staan. Na even gings ze proberen te lopen en liep overal tegen aan of bleef naar muur staren. Volgens mij zag ze niets meer. Uiteindelijk aan het einde van de dag toch de dierenarts gebeld en hebben we ze in laten slapen. Dierenarts had alles vooraf nog doorgenomen en aan ons uitgelegd. Ons werd verteld dat we een goede beslissing genomen hadden... maar het voelt zo verdomd slecht. Een hondje wat 10 jaar je maatje is geweest... had ik niet meer kunnen doen?? Dat vraag je je af. Wat een enorm gemis!!!

op 13augustus 2014 moest ik yoni ook laten inslapen

 

vreselijk is het gewoon

 

je wilt alles doen voor je lieve schat

tot je beseft dat de enigeste optie inslapen wordt

 

het was geheel een andere reden ....

 

maar vaak werdt mij hier en ook op de pagina"s op facebook waar ik lid ben

dat deze keuze als je deze krijgt

vooral als je deze keuze maakt

je dit doet uit liefde

want liefde is ook loslaten 

 

weet dat je lieve schat een super leventje hebt gegeven

koestert de mooie herinneringen 

 

de pijn mindert 

gemis zal wel altijd blijven

wat altijd zo is als je je lieve schat graag zag

 

wens je veel sterkte toe 

 

en moest je intresse hebben registreer je hier 

het is gratis en vrijblijvend

en je bent altijd welkom als je steun nodig hebt 

 

groetjes cinneke

Ik heb mijn bouvier ook in moeten slapen. De epilepsie aanvallen kwamen zo vaak dat het niet meer menselijk was, ondanks de medicijnen. Natuurlijk dacht ik ook wel kon het niet anders, maar zij had al genoeg geleden. Maar het verdriet en het gemis is groot.

 

 

4 weken geleden hebben we ook  onze 10,5 jaar hond in moeten slapen. De epileptische aanvallen als gevolg van een hersentumor, hij 4 grand mal aanvallen binnen 24 uur en er waren zwaar en deed hem moeite om te ademen. Niet alleen de hersentumor mijn hond ook last van een genetische aandoening, de zogenaamde maligne hyperthermie, dat is het verhogen van de lichaamstemperatuur zeer snel en zeer langzaam weer normaal, dus iedere keer kreeg hij de epileptische aanval, zijn lichaamstemperatuur stijgt zeer snel gevolgd door spierstijfheid, een zeer snelle en onregelmatige hartslag, verhoogde ademhalingsfrequentie, instabiele bloeddruk, vochtophoping in de longen, zal dit leiden tot verminderde bloedstolling, nierfalen, hartaanval en de dood.

 

Nadat zijn laatste aanval rond 02:30 in de ochtend, was ik wakker de hele nacht en zelfs in de ochtend hij kon niet goed ademen en  voelde Ik zijn hart sloeg zo onregelmatig,  dat dezelfde ochtend namen we hem mee naar de dierenarts kliniek en maakte de moeilijke beslissing ooit.  Ik had die soort of gevoel of hij ooit nog een aanval  het grote risico dat hij stierf  van de hartaanval en dat wil Ik niet, dus we gaven hem de pijnloze dood in plaats daarvan. Het is niet de wrede ding om te doen, om laat onze geliefde huisdier gegaan met zo weinig mogelijk pijn, het is wreed als we verlengen  hun leven naar een andere dag te lijden. Dus voor mensen die zulke harde en moeilijke beslissing gemaakt, kan ik je pijn te delen. op het einde, we eigenlijk degenen die lijden zoveel voor de gevoelens van verlies van onze geliefde vrienden. sorry voor mijn Nederlands..

 

mijn hond was onder epilepsie medicatie voorafgaand zijn eerste epileptische aanval in september vorig jaar tot de dag dat hij stierf. de eerste diagnose was onduidelijk, zijn bloed test was goed maar de laatste dagen van zijn leven heeft hij de symptomen van een hersentumor liet zien.