Het gaat opeens erg slecht met teckel Cookie, 2 jaar..

Ontzettend veel sterkte gewenst.Cookie en jij hebben zo hard je best gedaan.

Vind het erg triest, maar verder lijden is bespaard gebleven, Cookie voor altijd je schat!

oh jeetje...

Sterkte..

ach lieve cookie rust zacht

heel veel sterkte

Ontzettend veel sterkte toegewenst. Doet zoveel pijn.....

Veelste jong, heel veel sterkte gewenst met dit grote verdriet.


Cookie rust zacht

Och arme .... wat vreselijk voor jullie, heel veel sterkte met dit verlies!

Iedereen bedankt voor jullie medeleven..

Ik heb vrij gevraagd vandaag, mijn vriend ook, zouden beide niets waard zijn geweest. Nu weet ik alleen even niet wat ik met mezelf moet, op de een of andere manier lijkt het fijn het even van me af te typen hoe het nu gegaan is.

Gisteren hadden we om 14.15 een afspraak bij de DA om naar de ogen te laten kijken, en opnieuw het HT te laten testen. Dat laatste, daar ging het vooral om, die ogen, dat was een vervelende bijkomstigheid waar ze duidelijk last van had, dus daar wilden we ook meer duidelijkheid over. Ik was al bereid naar de oogspecialist door te rijden en meteen te laten kijken, of om een hersenscan of iets dergelijks te laten maken om te kijken of er drukkingen waren die het veroorzaakten.

De DA schrok zich kapot om haar ogen, het zag er ook afschuwelijk uit, helaas niet echt hoe ik haar wil herinneren maar ik ga veel foto's kijken om het uit mijn hoofd te krijgen. Hij zei dat ze inderdaad geen steek meer zag, maar dat het geen blindheid was. Hij dacht aan een soort bloedingen op/in/achter het hoornvlies? Waarschijnlijk was dit niet iets op zichzelf staands, maar weer een gevolg van 'dat wat ze had, maar wat niemand precies wist'. Een tweede DA werd erbij gehaald, heeft ook nog gekeken, en het enige wat zij zei was: "Ik ging hier gelijk mee terug naar de specialist" Daarbij vonden ze allebei dat ze nog magerder leek, al was ze wel iéts aangekomen, maar lang niet genoeg.

Ik kon aan mijn DA al zien, dat hij het eigenlijk niet meer zag zitten, heb hem dit ook duidelijk gemaakt, dat hij eerlijk moest zijn, dat we wel alle opties wilden openhouden en álles wilden proberen, mits dit realistisch was. Hij heeft toen een HT bepaling gedaan. Toen hij hiervan terugkwam, zag ik al meteen aan zijn gezicht dat het foute boel was, het was nog maar 22.....gezakt vanaf de 29 dus. De Prednoral is dus ook niet goed aangeslagen, haar lichaam heeft het niet opgepakt.

Op dit moment leek de tijd even stil te staan, hij keek ons aan en toen beseften wij ons pas echt dat dit waarschijnlijk het eind was, waar we nog niet aan hadden willen denken. Een ook totaal onverwachts eigenlijk, ik ben eigenlijk heel relax de auto ingestapt, met het idee dat ze naar de ogen gingen kijken, en haar HT weer iets gestegen zou zijn, het ging zo goed thuis afgezien van haar ogen.

De DA heeft toen nog de specialist gebeld voor overleg, dit duurde een eeuwigheid voordat hij hem eraan had, we hebben lang moeten wachten. Ondertussen hebben we al veel overlegd. Cookie had inmiddels al door waar de pot met brokjes stond, dus die hebben we ondertussen lekker laten speuren door brokjes over de grond te gooien. Cookie vond het allemaal wel best, en had niks door uiteraard.

Toen kwam de DA terug, aan de telefoon nog met de specialist. Hij sloot af met de woorden: "Nee dat dacht ik ook al. Nee dan is het goed, ja, ik zal dat wel doen." En toen was het voor ons duidelijk.

Wat het nu precies is geweest, is nog steeds niet duidelijk. Het kán een auto immuunziekte zijn geweest, die uiteindelijk ook ervoor heeft gezorgd dat het in haar ogen zo mis ging. Wat ze óók nog als grote mogelijkheid zagen, was dat ze kanker in de lymfen heeft gehad. Deze zat dus door haar hele lijf. Ze had gisteren ook ineens een bobbel op haar rug, in de spier. Een tijdje terug had ze ook een kleintje in de hals, en een bobbel in de lies, welke wel is weggetrokken. Het kan zijn dat dit er mee te maken had, het is onduidelijk. Punt was wel dat haar HT bleef zakken, dat is de doorbraak geweest, wilden we echt wachten tot ze zich zo miserabel voelde en eigenlijk weer een bloedtransfusie nodig had?

We hebben de mogelijkheid gekregen om haar nog mee naar huis te nemen, de Prednoral kuur te verhogen en af te maken, maar dat was puur voor onszelf om tijd te rekken en aan het idee te wennen. Hoe verleidelijk dat aan de ene kant ook was, in laten slapen was hoe dan ook onvermijdelijk, makkelijker werd het toch niet, en we wisten niet zeker hoeveel last ze nu van haar ogen en ook van binnen had. Met veel moeite hebben we toch besloten het maar meteen te doen. 2 uur later, om 16.15, heeft ze een spuitje gekregen bij mijn vriend op schoot. Ik heb de hele tijd tegen haar gefluisterd en geaaid. De echte spuit kreeg hij er niet fatsoennlijk in, veel geplaar, er zat bijna geen bloed meer in haar aderen. Dit was niet zo heel fijn, ik was zo bang dat hij de helft er naast zou spuiten en dat het langzaam zou gaan. Ook moest ze nog overgeven van alle brokjes die ze had gehad...Uiteindelijk heeft het denk ik een minuut of 5 geduurd voordat het hartje stopte, ze lag er vredig bij.

We hebben Cookie in handdoeken gewikkeld en in een doosje gelegd, en bij mijn ouders onder de magnolia begraven. Een super mooie boom, een heel mooi plekje. Ook komen mijn ouders daar iedere dag vaker voorbij, en ook hun honden, dus alleen ligt ze niet.

Voor mezelf vond ik het ontzettend moeilijk om haar te begraven, ze was nog gewoon warm, haar ogen waren al zo slecht, dus de welbekende glazigheid als ze dood zijn kon ik niet goed zien. Ik moest mezelf er zo hard van overtuigen dat ze echt weg was voordat ik haar kon begraven, dat heeft lang geduurd. Vond het ook absoluut niet eng om haar gewoon aan te raken, goed te leggen en nog te aaien.

Eenmaal thuis zijn we meteen gaan douchen, alle kleren in de was, ik was zo bang dat Tess het kon 'ruiken', zoals varkens de dood ook kunnen ruiken. Cookie had ook alles laten lopen. Tess merkt zeker dat er iets anders is, ik voel me daar zo naar bij. Ze is nooit alleen geweest, Cookie was altijd haar steun. Nu is ze vrij onrustig, gelukkig is Cookie niet in haar bijzijn overleden, ik weet niet of het dan nog anders was. Nu merkt ze alleen maar dat ze weg is. Mijn broer heeft een Bullmastif pup van 7 maanden die ze door alle trammelant en haar gedragstherapie destijds ook nog niet heeft gezien (cookie wel) dus het wordt hoog tijd dat we hen aan elkaar voorstellen. Hopelijk gaat ze veel aan hem hebben.

Zucht, wat een enorm verhaal, het lucht me wel op...

tjeetje tranen komen in me ogen. wat hebben jullie gestreden voor die mooierd, helaas heeft het niet mogen baten..
ik wens jullie de komende tijd heel erg veel sterkte toe met het verlies.

Jeetje, wat hebben jullie gevochten!
Ontzettend veel sterkte met het verlies van jullie lieve Cookie..

Nogmaals heel veel sterkte met dit verlies. 'k Moest vandaag ook geregeld aan jullie denken. Knuffel voor Tess.

Wat een verhaal, wat moeten jullie je allemaal machteloos gevoeld hebben. Ik vind het zeer bewonderenswaardig hoe jullie alles voor haar hebben gedaan. Dat vind je misschien vanzelfsprekend maar het laat zien hoe groot de liefde voor haar was.

heel veel sterkte ! jullie hebben er alles aan gedaan respect hiervoor

Annika,
Hopelijk helpt het schrijven van dit verhaal je om het verdriet over Cookie's verlies te verwerken. Het is ook zo onwezenlijk dat ze er opeens niet meer is. Jullie zijn tot het uiterste gegaan om haar te redden en hebben verdrietig genoeg moeten opgeven, omdat Cookie te ziek was. Cookie is tot het einde toe een bikkeltje geweest, maar ze moet veel pijn gehad hebben. Wat er met haar oog gebeurde is extreem pijnlijk. Jullie hebben Cookie uit haar lijden verlost.
Verwen Tess maar extra want ook zij zal haar maatje erg missen.

Goh Annika,jullie hebben zo je best gedaan,hard 'gerend',was jullie arme meisje toch veel te ziek geworden.

Ben er ook verdrietig van,veel te jong,en zo plotseling.Je kleine lieveling weg.

Ik wil jullie heel veel sterkte en kracht wensen met dit grote verlies van Cookie.

Dikke knuffel!!

PFFFF wat een verhaal,
En wat een moeilijke tijd is dit voor jullie geweest.
Heel erg veel sterkte met het verwerken van jullie verdriet
En ook om de draad weer op te pakken.
En voor Cookie rust zacht

Annika, je hebt het heel goed opgeschreven. Ik denk dat je hier nog veel aan zult hebben als je eens wilt terugkijken.(is hevige periode)

Voor mij klinkt het heel wijs en krachtig wat je gedaan hebt.

Het wachten, de onderzoeken, de oogjes, de ht die nog erger was gezakt...het mooie plekje onder de magnolia....


sterkte voor jullie

Heel veel sterkte met het verlies van jullie lieve cookie.

Wat een tijd hebben jullie achter de rug zeg. Triest dat het zo moest aflopen.
Voor Cookie is het beter zo, wie weet wat ze van binnen allemaal voelde gebeuren, maar ik snap goed dat jullie nu helemaal ondersteboven zijn. Heel veel sterkte met het verwerken van het plotselinge afscheid.
Ze heeft een mooi plekje van je gekregen, al hoewel ik een hondje nog warm begraven persoonlijk veel te snel vind, maar daar zul je je reden wel voor hebben gehad.

Rust zacht lieve Cookie.

Ik wist niet of ik hier op moest reageren, maar doe het even toch...

Het is vast niet aanvallend bedoeld, maar ik snap niet waarom je er toch hebt neergezet dat je het veels te snel vind om haar warm te begraven, maar dat ik mijn reden wel zal hebben gehad. Wat is daar de toevoegende waarde van? Dit kun je toch ook voor jezelf denken? Je praat mij er bijna een schuldgevoel mee aan dat ik het 'fout' heb gedaan, nogmaals, het zal niet zo bedoeld zijn, maar realiseer je wat je zegt in zulke gevoellige kwesties...

Waarom ze nog warm was; vanaf het moment van inslapen tot bijna dat ze in haar grafje lag, heeft mijn vriend haar constant tegen zich aangehouden, en constant in een dikke handdoek gewikkeld...de warmte die ze nog had kon ook bijna nergens heen. Als ik haar open en bloot had laten liggen was ze vast afgekoeld ja. Daarbij was het koud en donker toen we bij de DA vertrokken, niet het beeld wat ik voor me had om haar te begraven. Daarom wilden we het allebei eigenlijk achter de rug hebben toen we er nog toe in staat waren, we wilden haar ook niet mee naar huis naar de andere hond nemen, haar daar een nacht laten liggen, en dan wéér ermee gaan 'zeulen' (om het even oneerbiedig te zeggen) en haar dan te begraven. Ze was zeker een dik uur dood voordat we haar begroeven.

Ik weet dat ik hier me hiervoor eigenlijk helemaal niet hoef te 'verdedigen' , maar ik voelde me even rot door deze (waarschijnlijk niet zo bedoelde) opmerking...

Dikke knuffel ik snap je emotie, ik heb er gewoon tranen van, en hoop je nog een keer te spreken,dit is zo moeilijk voor jullie

Jullie hebben gedaan wat je hartje je ingeeft. (respect daarvoor).
Heel veel sterkte de komende tijd en denk aan Cookie zoals hij was.

Annika, dat hoef je helemaal niet uit te leggen.
Als je wilt kan ik er nog een fysiologische 'waarom' bijdoen, maar dat ga ik niet doen.

Een uitleg is dat ook in andere culturen een overledene meteen begraven of gecremeerd wordt.(mensen) Met jouw manier is dus niks mis!

sterkte

He Annika,

Heel veel sterkte, zat je verhaal met tranen in mijn ogen te lezen. Een van mijn honden is gestorven terwijl wij weg waren een paar dagen. Hoewel de dierenarts hem had 'bewaard' in de koeling, wilde ik hem niet meer zien en heb hem ongezien laten cremeren. Koud, stijf, na een operatie, nee. Er waren mensen die dat niet snapten, ik kwam zelf ook weer aan het twijfelen of ik wel de goede keuze had gemaakt. Maar het beste wat je op dat moment kunt doen is je gevoel volgen. Jullie werden er toch door overvallen dat het niet goed was, je hebt een moedig besluit genomen (je hondje niet langer laten lijden) maar je had geen tijd om er naartoe te groeien. Moeilijk hoor! Mooi dat je haar zo'n mooi plekje hebt kunnen geven, magnolia's zijn zulke prachtige bomen.
Op deze sites staan wat tips over hoe om te gaan met een hond die een overleden hond mist
http://www.patriciamcconnell.com/theotherendoftheleash/helping-a-dog-through-a-loss
Voor het geval je merkt dat jullie overgebleven hond er last van heeft.
Er staat denk ik wel iets in over juist wel laten ruiken en zien, maar ook dat kan per situatie verschillen. Bij Janoukje hebben we dat ook niet gedaan (ook niet kunnen doen) dus voel je daar niet ongelukkig of schuldig over aub?!

Sterkte

Mireille

Annika,
Ik vind het moedig dat je hier nog op reageert; ik had het met alle verdriet niet gekund.
Zelfs het verdriet om mijn eigen Moppie komt nu weer naar boven. Jullie Cookie was ook nog veel te jong; pas 2 jaar.
Hoe en wanneer iemand het afscheid van zijn overleden hondje doet en kiest voor crematie of begrafenis, is een persoonlijke besluit en beleving. Ik vind het heel mooi dat je Cookie bij je ouders hebt kunnen begraven op een mooi plekje bij een magnolia.

Nog even, ik heb mijn hond ook snel begraven....het moment was daar-het inslapen-, dan ben je met niets anders meer bezig....dan...te rusten leggen...heel dat moment is toch...je hond...

Hoeveel tijd daar over gaat of tussen zit...alles is ok.

verdriet is niet minder.

Onze Ier die in aug. is overleden hebben we ook zelf mogen en kunnen begraven. Hij is thuis in de huiskamer in mijn armen gestorven. Wij konden niet anders dan de volgende dag pas hem te grave leggen vanwege het maken van graf. 
Persoonlijk had ik het ook diezelfde dag nog gedaan. Wellicht omdat hij al aantal dagen ziek was en thuis is gestorven dat de andere honden hier geen last van hadden maar ze misten hem wel. 

We doen wat goed voor ons is, waar wij de meeste troost uit kunnen halen om dit verdriet zo goed mogelijk een plek te kunnen geven, en iedereen doet dat op zijn eigen juiste manier. En dit was voor jullie de juiste manier ... sterkte met het verwerken van dit verlies.

Ik had zo gehoopt dat Cookie het zou redden, ondanks de berichten die het ergste deden vermoeden.
Annika, jij en je vriend hebben gevochten voor Cookie. Helaas de strijd verloren. Met tranen in mijn ogen lees ik het einde.
Heel veel sterkte voor jullie.

RIP Cookie

Wat een triest bericht, heel veel sterkte.
Jullie hebben alles voor Cookie gedaan, helaas heeft het niet zo mogen zijn.

Annika, er is geen reden om je te verantwoorden. Ieder doet het op een manier die voor diegene het prettigste voelt. Ik zal ook niet teveel in detail treden maar als je moet wachten totdat een lijf helemaal koud is dan ziet het er ook anders uit. Op een manier die je vaak liever niet wilt als laatste herinnering. Nu heb je Cookie begraven zoals zij was, ik denk dat dat juist heel mooi is.

Nee, Annika, het was inderdaad absoluut niet aanvallend bedoeld; ik kijk dan ook erg op van het feit dat je het zo interpreteert, maar ik neem het je niet kwalijk gezien je situatie.

Persoonlijk krijg ik er de rillingen van om een gestorven dier (of zoals in sommige culturen een mens) zo snel uit het oog te verliezen door zo snel mogelijk te begraven. Ik ervaar dat min of meer alsof je iemand zo snel mogelijk kwijt wilt; uit het oog, uit het hart of zo.
Ik heb tijd nodig om bij mijn gestorven dier afscheid te kunnen nemen van hem. Begraven op de sterfdag zou ik echt niet kunnen. Sharey heb ik nog helemaal verzorgd, zodat hij lekker schoon en fris en mooi op zijn kussen lag.
Bovendien wil ik een gestorven dier de tijd geven om zijn/haar geest rustig te laten vertrekken en het lichaam tot rust te laten komen, voor ik een dier begraaf. Warm en soepel is in mijn beleving 'nog niet dood' en ik geef aan Moeder Aarde alleen 'dood' terug. Dan is de cirkel rond, de opdracht volbracht.
Dat is mijn overweging bij dit onderwerp.
We zullen elkaar misschien nooit helemaal begrijpen, maar dat is niet erg.
Nogmaals heel veel sterkte.