Ik mis mijn hond zo.

Hoi, na� mijn scheiding heb ik mijn-onze hond achter moeten laten bij mijn ex.
De afspraak was dat� mijn lieve choco labrador reu weer bij me zou komen wonen waneer ik passende woonruimte had dwz waar huisdieren waren toegestaan wat op dat moment niet het geval was.
Na ongeveer anderhalf � jaar en regelmatige bezoeken aan mijn hond kreeg ik� een een nieuwe relatie en ben een klein jaar later gaan samenwonen.
Hier was geen plaats voor mijn hond, mijn nieuwe partner wilde dit niet.
Ik moest kiezen of mijn hond of mijn relatie.
Ik heb toen voor mijn relatie gekozen.
Inmiddels had mijn ex-man ook een nieuwe partner en deze stelde hem ook voor de keus, of hond eruit of problemen.
Dat mijn hond in het asiel (Almere)� belande is in 2010 gebeurd.
Ik heb na ongeveer een half jaar het asiel gebeld en gemaild� met het verzoek of zij de mensen konden-mochten bereiken waar mijn hond zou wonen met de vraag mij te bellen om te horen of mijn hond het goed maakt en of ik hem nog een keer misschien mocht zien.
Dit verzoek is afgewezen.
Vervolgens ben ik er later heen gereden met dezelfde vraag want dacht als ze me zien mag het welliicht.
Echter bleef het een nee ivm privacy en ze konden zeiden zij bovendien niks meer vinden in het systeem plus er was allerlei nieuw personeel die mijn hond niet zouden hebben gekend.

Mijn allerlietfste labrador belandde in het asiel en ik voel me zo vreselijk schuldig.
Ik wil weten of hij het goed maakt.
Ik heb sterk de behoefte hem nog� eens te raken.
Waneer ik een bruine labrador op straat zie dan vraag ik of ik aub even mag aaien en houdt het waneer ik verder loop niet droog.
Ik weet dat ik het anders had moeten aanpakken en fouten heb gemaakt,
Ik had harder moeten zoeken naar een gepaste woning alvorens ik ging samenwonen.
Inmiddels is mijn hond 10 jaar en had hem vanaf pup.
Mijn huidige partner zegt nu spijt te hebben van de beslissing die hij toen had genomen nu hij weet hoeveel verdiet ik hiervan heb.
Inmiddels is hij gek op honden en niet meer bang wat ook het geval was.
Dit maakt het ook extra wrang.
Wat kan ik nog doen?
Mag het asiel dit doen?
Hoe vind ik 'mijn' hond terug, of moet ik dat uberhaupt wel proberen?
Ik wotdt niet goed van het gemis en het smachten naar mijn hondje die ik misschien nooit meer zie.

Alvast bedankt!

dat is een pittig verhaal,
had je hond geen chip, zodat je hem op deze manier misschien terug vind?
anders radio, televisie, het zal moeilijk zijn maar niet geschoten is misgeschoten zeggen ze

Hoi, jawel hij is gechipt.
ik heb het nummer nog en gekeken in de database waar niks uitkwam. Het asiel zij ook dat mijn hond nu altijd geregistreerd staat als zijnde ' eigendom'  van het asiel omdat hij daar heeft gezeten.

Ik heb in een soort gelijke Situatie gezeten,heb toen voor mijn hond gekozen,en hem hoe moeilijk ook losgelaten,zodat hij een beter leven had.
Zonder strijd,agressie enz.
Gekke is dat ik op een gegeven momen voelde dat hij niet meer leefde,heb dat uitgezocht en bleek ik in de week nauwkeurig te hebben gevoeld.Heb er vrede mee,omdat ik weet dat het toen de beste keus was voor de hond.Hij is altijd in mijn achterhoofd geweest.Zelf heb ik sinds 8 mnd een nieuwe hond benji en vastbesloten hem in alle fasen van zijn leven mee te maken,als dat mogelijk is.Was eerst bang dat niemand mijn vorige hond kon evenaren,maar geen 1 hond is gelijk,en benji ben ik net zo gek mee.
Denk zeker voor jezelf dat je het los moet laten,op dat moment was het voor jou de juiste keus.
En ga er maar van uit dat hij het nu goed heeft,dank zij jou!
Sterkte! Janita

Komt hioj uit een kennel,die hebben het nummer ook

Bedankt Schuldink, ik weet en probeer hem los te laten, echter lijkt het niet te lukken of minder te worden.
Ik probeer er niet aan te denken of het te nergeren maar tis zo moeilijk...
Welk nummer bedoel je?
Ik heb het chipnummer zelf als je dat bedoeld?

ik denk dat ts het belangrijk vind om te weten hoe de hond zijn leven is verlopen en dat zij wil weten of de hond het goed heeft of had. ik denk dat ze eerst alles moet gedaan hebben voor ze dit hoofdstuk van haar leven kan sluiten en dat is eigenlijk een rouwproces.
als je het gevoel alles gedaan heb om hem te vinden en je vind hem niet, probeer dan vrede te vinden met wat je heb gedaan. probeer je eigen te vergeven want dan kan je pas verder met je leven.
veel sterkte en sucses met je zoektocht

Ja je hebt gelijk,ik wist waar mijn hond was,en ook dat hij het beter had.
Heb nooit aan mijn keus getwijfeld.
Inderdaad is het belangrijk dat je hem vindt,om het af te sluiten.
Misschien zou je als je ongeveer weet in welke plaats hij woont,de dierenartsen bij lanhs kunt gaan.
Of eventueel daar flyers neer te hangen.
Weet je welke plek hij is gegaan?

Ja het was het asiel in almere (buiten).
In 2010.
Dat van die dierenartsen is wel een goede tip, weet alleen niet of zij mogen praten waneer ik nav het chipnr vragen stel.

Bedankt Snoopy,

Dat is het inderdaad

Ik heb eens een dierenarts gebeld,em die hebben mij toen informatie gegeven.
Je zou het,maar dat is niet een eerlijke qweg,kunnen zeggen dat je een naar schatting 10 jaar oude labrador hebt gevonden met chipnr ...,of ze kunnen kijken van wie hij is?
Komen aan lopen ofzo.
Niet helemaal eerlijk,maar ja is voor een goed doel

Dat kan ik idd doen, durf niet goed wat als ze zeggen breng de hond hier of bel de dierenambulance of het asiel, maar ik kan het proberen ja.
Dankje

Ik moet zo weg helaas maar kom hier terug.

je kunt het proberen,Sterkte,zal verder met je meedenken!

laatst las ik op een bekende vraag en aanbod  side ( MP ) ook een vraag van;
Wie heeft mijn hond, ik wil zo graag weten of het goed met hem gaat ! 
met een foto en waar en wanneer de hond in het asiel zat.

uiteindelijk heeft die persoon gelukkig een reactie gehad dus ?? er is misschien nog hoop .
in ieder geval veel sterkte

Ja en alle regio,s en steden hebben ook een nieuwstv zender van hun eigen regio vaak,misschien zou je daar ook een oproep,met jaar enz op kunnen zetten.
Zijn veel mensen die daar naar kijken!

Beste Menny,


ik kan heel goed begrijpen dat je erg veel spijt hebt van je beslissing destijds, en dat je, nu alles bezonken is, erg de behoefte hebt om je hond terug te vinden. Maar, je moet ook begrijpen dat je beslissing (en die van je ex) onomkeerbaar is. Je hond werd afgestaan, ging naar een asiel en vond, gelukkig, een nieuwe thuis. Deze mensen hebben je hond opgevangen in een periode waarin jij niet meer voor hem kon/wilde zorgen. (Sorry, ik zie het als dat je niet meer voor hem wilde zorgen). De hond hoort nu bij hun gezin, is allicht gelukkig daar en ik vermoed dat, als jij je hond terug wil opzoeken, dit erg verwarrend zal worden voor hem. Misschien is het beter om het verleden te laten rusten. Denk dat je hond nu een zeer goede thuis heeft en verder is gegaan met z'n leven. Probeer dit zelf ook te doen. 

Mijn oprechte excuses als ik je hiermee voor de borst stoot, dit is absoluut niet mijn bedoeling. Ik probeer enkel mijn mening weer te geven over wat mij het beste lijkt voor de hond alsook voor jou. Uiteraard ken ik de hele situatie van vroeger en nu niet, en dat hoef ik ook niet per sé te weten. Op basis van wat ik weet, geef ik mijn eerlijke mening zonder te willen kwetsen.

En, als je vrede hebt kunnen nemen met de situatie, is er misschien wel plaats voor een nieuw maatje

Veel succes met je situatie en ik hoop dat je er uit raakt (op welke manier dan ook)

Groetjes en pootje van Ziva

Menny, heel erg dat je niet weet wat er met je hond is gebeurd, maar laat het rusten, het is al een tijd dat de hond bij je vandaan is, bij anderen mensen terecht gekomen, probeer je in te beelden dat tie het daar goed heeft. nu tien jaar ongeveer, laat het los.

misschien ooit jullie samen een hond, bedenk dan altijd dat uit elkaar weer kan gebeuren, en nimmer meer je hond weg doen, anders sta je weer voor het blok, goed nadenken of je een nieuwe hond een goed tehuis kan bieden, niet voor even maar voor altijd, bedenk dat als je uit elkaar gaat, of je de hond dan mee wilt nemen, zo niet , dat dat onzeker is, geen hond nemen.

Vandaa nieuws gehad over Jaime!!
De nieuwe eigenaren hebben me gemaild via het asiel waar Jaime zat en wisten te vertellen dat het heel goed gaat met Jaime die nu een andere naam heeft.
Hij heeft het erg naar zijn zin en ik kreeg een aantal foto's van hem.
Ik ben zo blij hiermee!
Huilen van emotie en van blijdschap kon ik even alleen maar doen bij het zien van zijn koppie...

Ik had hiervoor de toemalige dierenartst ook gebeld op aanraden die ook hulpbehoevend was maar niet verder kwam en op aanraden hier ook een oproep geplaatst op mp.

Ik heb er nu meer vrede mee te weten dat Jaime het goed maakt, het gemis is niet minder dat zeker niet.
Toen ik zijn foto's zag kon ik hem gewoon weer lekker kroelen op zijn lieve hooftje, was bijna echt dat doet wel pijn...

Toch blij met deze wending en bedankt voor het meedenken en reageren!

goed voor je dat je nu weet dat alles goed met hem gaat.
ben blij voor je dat ze je hier kunnen helpen hebben, dat het pijn doet weet iedereen , maar het belangrijkste is dat hij een gouden mandje gevonden heeft en dat hij gelukkig is, toch.
probeer het nu een plaatsje te geven.
veel sucses met het verwerken hier van

Dankjewel'