Wie herdenkt zijn overleden hond?

Aan al onze honden denk ik nog regelmatig, zelfs aan de honden uit mijn jeugd. Ik herdenk ze niet, maar denk wel vaak aan hun. Ook aan mijn katten denk ik net zo veel, waren mij ook erg dierbaar. Als ik dan weer de foto's van mijn kinderen bekjk, komt er weer een hond of kat langs, die bij onze kinderen op de foto staan. Vaak kan je dan er gelijk een verhaal bij vertellen, dan schieten er weer herinneringen door je hoofd over het diertje. Verdriet slijt wel over de verliezen, maar vergeten doen we ze nooit!!! Dolfine

ik denk nog elke dag aan murdoch, zijn foto's staan er nog en zijn halsband en ik heb een ring met zijn naam erop zodat ik hem altijd bij me heb.
schrijf in een dagboekje aan murdoch over tank maar ook over mezelf en als ik een liedje hoor wat me aan hem doet denken rollen de tranen over me gezicht en tank likt ze eraf.
hij blijft alijd mijn 1e hond mijn nummer 1 for ever.

Ik heb gisteren mijn eerste hond verloren die ik van pup heb opgevoed, waarvoor ik elke dag van zijn leven heb voor gezorgd en 6j mijn allerliefste knuffelbeer was. Ik kan me niet voorstellen dat ik niet meer aan hem zal denken..... Ik weet wel dat er een tijd komt dat er geen tranen meer vloeien als ik aan hem denk. Maar dat zal nog wel even duren..... heb ik zo 't gevoel...

Heel veel sterkte!

Iemand heef mij op de volgende site gewezen: www.diergedenkstenen.nl. Persoonlijk vind ik het niets, maar sommige denken er blijkbaar anders over.

de urnen van mijn twee lieverdjes staan hier in mijn woonkamer en er brand elke dag een kaarsje bij en er staat een foto bij ,al staan er nu overal foto's van mijn laatset overleden hondje zo voel ik hem nog een beetje bij mij
rond mijn hals heb ik een ketting met as van mijn twee dat doe ik nooit af
en elke dag geef ik ze wel een zoentje(de urnen),als ik weg ga of thuis kom,klinkt misschien belachelijk maar zo voel ik me een klein beetje beter,al is het nog steeds verdraaid moeilijk!

24 december is het 1 jaar geleden,we zaten ook nog midden in een verhuizing.ik herdenk mijn diego elke dag,maar dat gaat geen fijne kerst worden

Ik denk nog elke dag aan mijn jongen,het is nu 7mnd
dat hij er niet meer is.Voor mij ook geen leuke kerst.

Ik plant voor mijn overleden dieren steeds een boompje,zo hou ik herinneringen in leven.
Onze dieren worden thuis op een voor hen symbolisch plekje begraven.Onze honden,broer en zus,liggen een paar meter voor de veranda,op de plek,waar ze zelf altijd graag lagen,ik heb elke dag het gevoel dat ik ze nog bij me heb,dus ook letterlijk.

De geboorte- en sterfdata van mijn eigen hondjes zitten in m'n geheugen gegrift.
Van Chieta, m'n eerste eigen hondje, staat nog altijd een foto naast m'n bed en ik groet hem altijd voor ik ga slapen. In de woonkamer hangt een foto van hem, die in Brugge gemaakt is toen hij voor het eerst mee op vakantie ging naar die stad. (Mensen die daar ooit door Ter Steeghere liepen herinneren zich die gelaarse kat-fotograaf vast nog wel.)

Van Sharey staan alle foto's nog op z'n plaats, in de map van de laatste dierendagfoto (gemaakt door een fotograaf) zit de herinneringsbrief die ik voor/over hem heb geschreven. Een kleine uitvoering daarvan staat aan de andere kant van m'n bed, zodat ik hem ook daar dicht bij me heb.
Volgens de mevrouw die kontakt met Sharey had na zijn overlijden, ligt hij 's nachts op m'n voeteneind te slapen, dus zeg ik hem daar welterusten.

Puckie, het hondje van m'n oma, een prachtig en geweldig lief bastaardhondje, vergeet ik ook nog steeds niet. Af en toe zie ik wel eens een hondje lopen dat precies op hem lijkt en dan gaat er zelfs na 30 jaar nog een soort schok door me heen.

Omdat ik voor Sharey vooral rode dingen had ( halsbandje, riempje, uitlooplijn, jasje, apportring, buggytas en zijn laatste grote kussen) heb ik heel sterk het gevoel dat ik dit jaar m'n kerstboom ga versieren met rode ballen, terwijl ik al jaren voor andere kleuren kies. En het is zo maf dat ik vorige week al de kriebels had om m'n boom te zetten. Ik heb me beheerst en zal sinterklaas afwachten...
Het zal raar zijn straks met kerst om voor hem geen lekker kerstdineetje klaar te hoeven maken en het bordje op een mooi servetje te zetten.

Vandaag is het precies 2 jaar geleden dat ik mijn grote schat Kenji (Engelse Bulldog van 2,5 jaar) heb moeten laten inslapen... ik mis hem nog elke dag....

Ik vier 2 november "de dag van de doden".
Ik vier het zoals de Mexicanen "Dia de los muertos" vieren:
Ik maak een altaartje waar foto's staan van alle wezens die niet meer "bij ons" zijn. Dat zijn voor mij zowel mensen als dieren: mijn papa, mijn mama, mijn tante...maar ook de diertjes die hier niet meer bij ons zijn. Ook van hen staat er een fotootje bij,
dan zet ik eten en drinken neer, kaarsjes en bloemen.

In Mexico is het dan het gebruik om bij de graven te gaan zitten, met dezelfde spulletjes als hierboven beschrevenen dan herinneringen op te halen van de overledenen: ieder vertelt z'n verhaal waarom iemand dierbaar is, daardoor haal je ze weer even terug.

Ik merk dat dat mij heel goed doet.
En ik merk dat meer mensen in mijn omgeving dat een goed idee vinden, dus misschien is het ook een tip voor mensen hier, die een manier zoeken om hun hondje, kat of welk wezen dan ook te herdenken en te herinneren...

Ik sta elke dag stil bij mijn allerliefste vriendje...
Maar zoals vandaag, nu een maand na hij is overleden, sta ik er toch even extra bij stil..
Zeker omdat het vandaag, na een maand, ook zijn verjaardag zou zijn... hij zou 15 jaar geworden zijn...

Alsof hij het aanvoelde is hij voor alle kou, ijs en sneeuw bij ons vertrokken.. hij had hier zo'n hekel aan.. Alsof hij het wist...
Ik heb Takkie elke dag een beetje bij me... Heb een hangertje aan mijn ketting met een beetje as erin..

Myrthe, dat is inderdaad een mooie traditie zoals jij het beschrijft en doet.

Altijd pijnlijke perioden die feestdagen!
Onze sisqo is nu 7maand dood, en het lijkt precies gisteren dat hij nog eens bij ons was.
Voor ons is het elke dag een herdenking van ons hondje! Ik mis hem nog elke dag en hoop dat ik hem ooit nog eens kan zien. Daarvoor wil ik geloven!
Er gaat geen dag voorbij of ik vertel of praat over hem.

RIP SiSqO xxx

Ik herdenk elk jaar nog mijn kat, die is 7 jaar geleden op brute wijze om het leven gebracht. Mij is altijd geleerd dat katten gemiddeld 15 worden, tot zijn 15de heb ik het echt heftig herdacht. Elke verjaardag, sterfdag....
Maar nu zou hij 16 zijn geworden en het is zoveel minder.
Ik denk dat het er ook aan ligt dat het mijn aller eerste dier was en ik met hem ben opgegroeid.
De andere dieren die ik verloren ben hadden allemaal wel iets waardoor ze zijn gegaan en dan is het ook goed. Ze blijven voor altijd in mijn hart maar ik kan het mezelf niet aan doen.

Ze zeggen ook vaak rouwen is meer voor jezelf dan om wie het ging.
En ik denk dat ik beter kan accepteren dat ze er niet meer zijn dan heel erg vaak verdrietig zijn.

Ik heb niet een speciale dag.Ik denk bijna dagelijks nog aan ze.

Sterkte meid.....wij herdenken onze 4 hondjes ook. Ze zijn vorig jaar allemaal aan Parvo overleden. Binnen 8 dagen tijd zijn ze allemaal gestorven!
Azul op 17 December, Lewis en Zoe op 21 December, en Velvet op 23 December.....bijna 1 jaar geleden dus.
Heb hier nog zoveel verdriet van.

Elke dag gedenk ik Kira.het is nu pas 9 weken geleden dat we haar moesten laten inslapen In de kamer hangt een lijst met 9 foto,s van Kira met daarom heen allerlei hartjes in riet en stof een tafeltje met kaarsjes en een vaas met witte bloemen.
S,morgens als ik beneden kom zeg ik ook kira goedemorgen bij haar foto,s die allemaal een bepaalde emotie oproepen.Zo begin ik elke dag.

via dit topic wil ik me 2 kanjers wel herdenken.

Me simba die in okt 2008 op zeer jongen leeftyd overleden is moet regelmatig aan haar denken en zie me pluto ook wel in haar terug met streken.

Onze benneman benji die dit jaar ingeslapen is op 30 maart missen doe ik hem nog steeds klink gek maar mis zijn overweldig geblaf vaak.

Ik herdenk hem niet,maar denk wel aan hem,ik heb me kamer ook vol fotos van Gizmo hangen
Maar eigenlijk als ik niet zo lekker in me vel zit dan denk ik meer aan Gizmo als anders

RIP maatje

Ik denk elke dag aan mijn hondenventje Luca.
Zijn rode urn met de foto, die hier ook op hp staat,
staat ernaast.
De foto waar hij opstaat, net of hij lacht.
Als ik naar die foto kijk, wil ik hem zien zoals
hij toen was, levendig, blij, enthousiast, vol streken, met een tomeloze energie en bovenal als mijn
hondenventje.
Dat was het eerste dat ik tegen hem zei, toen ik
hem de eerste keer zag bij de broodfokker, met vijf weken.
Hij was toen meteen in mijn hart en zal er altijd blijven.
Rust zacht, mijn schattig hondenventje.
Ik mis je enorm.