Nierfalen bij 14-jarige hond.

Hallo allemaal,

(Sorry voor titel, moet 14 jarige hond zijn maar kan ik niet meer veranderen.)
Sinds een jaar weet ik dat onze nu 14 jarige whippet nierfalen en hartruis heeft. Alles was tot een paar weken geleden nog ok dachten we (buiten het af en toe niet meer kunnen inhouden van plas en véél drinken).
Een grote week geleden gingen we voor de routine controle bij de DA. Die wist te vertellen dat de hartruis sterk is toegenomen en het nierfalen ook.
Voor het hart hebben we pilletjes mee gekregen (Vasotop) en eten voor nierfalen (kd van Hills) ging hij bestellen. Maar enkele dagen later is de hond enorm beginnen overgeven en rillen. Je zag dat hij doodziek was. Direct de DA gebeld en het niervoer was binnen. Hij stelde ook voor om één dag niets te geven van eten en dan het niervoer te beginnen. Nu heeft hij er al 2 maal van gegeten en voorlopig blijft het gelukkig binnen. Maar je ziet dat hij niet ok is. Veel beven en rillen, veel slapen, geen zin meer om op te staan, ogen staan waterachtig en bol. Ook het eten zelf gaat niet meer zo vlot als vroeger.
Nu weet ik dat het er bij nierfalen een punt komt dat de hond zichzelf vergiftigd maar aan wat kan je dat zien en gaan ze dan erg afzien? We zien hem zo enorm graag maar ons beestje erg laten afzien wil ook niet laten gebeuren. Al neem ik zeker niet graag die beslissing! We gaan nu zeker nog (ook op aanraden van de DA) het eten verder proberen en dan gaan we zien.
Ik zou heel blij zijn als er mensen (en baasjes) zijn die hun ervaringen kunnen delen met ons.
Mvg,
Tom

Helaas kan ik mijn ervaring vertellen...

Mijn vorige Dog, Tico, hebben wij totaal onverwacht moeten laten inslapen toen uit bloedonderzoek bleek dat hij een langdurig ernstig nierfalen moest hebben. Zijn bloedwaarden waren zo extreem dat er geen weg terug was ( als voorbeeld: een bepaalde mocht tussen 46 en 159 ((zoiets) zitten en die was bij Tico 1202 (twaalfhonderd en twee!!) dat was de grens van de meet apparatuur en zo nog n paar waarden die te extreem waren voor de apparatuur).

Hoe konden we dat niet gemerkt hebben? Vermoedelijk omdat hij een aangeboren nierprobleem had waardoor bepaalde zaken voor ons "normaal" waren...
Met de wijsheid achteraf, kijk ik terug, dus ik zal proberen weer te geven hoe en wat en wat onze aanleiding was om naar de arts te gaan...


De arts legde uit dat het lichaam probeert het nierfalen te bestrijden. Als dit te lang duurt, ontstaat er bloedarmoede. Als die ernstig is, weet je dat de nieren al langer niet goed werken.
Hij gaf aan dat de hond geen pijn heeft maar zich voelt alsof hij continu op 4000 meter hoogte leeft. Extreem vermoeiend. (Vandaar dat Tico tijdens het wandelen vaak even stil stondwaarschijnlijk)
Bij Tico was, vreemd genoeg geen afwijkend drink of plas gedrag te zien (althans... Niet anders dan wij altijd van hem gewend waren, maarja.. Als t aangeboren was... Maar nee, echt, hij dronk niet idioot veel)
Toen het dus kennelijk achteruit ging, werd hij sloom (net in de periode dat het ineens erg warm was buiten), niet schrikbarend, maar gewoon, sliep meer. Minder zin in eten ook ( maar was altijd al kritisch op eten) in die periode bij DA voor entingen, leek niks aan de hand...
Oja, wacht, Tico verloor gewicht zonder aanwijsbare oorzaak... Was ook zo iets...

Wanneer gingen we ons zorgen mAken?
Toen ik zag dat hij wel wilde eten, maar alles weer uit zijn snuit viel. Knakworstjes in kleine blokjes, kreeg hij niet weg. En hij leek verkouden. Snotneus, veel kwijlen (echt extreeeem), snotogen en verrek... Zijn piemeltje had ook ineens snot. Dit alles in slechts anderhalve dag. Ik kreeg toen ineens een heel naar gevoel en ben naar DA gegaan. Daar bleek hij koorts te hebben. Alles wees naar luchtweginfectie! Antibiotica...

Voor de zekerheid ook bloed geprikt (dan was dat ook maar gebeurd)
De volgende middag DA aan de lijn met trillende stem, de waarden waren zo extreem... Tico was niet redden. Die middag ging Tico ook in eens hard achteruit, wilde niks meer... Ook drinken niet en dan gaat het heel. Erg. Snel.
De uren gebruikt om te knuffelen en 's avonds naar de arts voor zijn laatste spuit.... Dat was 10 juli 2012.

Gezien we bloedwaarden zei de DA dat we drie weken eerder ook te laat waren geweest. En hij had dit ook niet gezien (ik kom al 20 jaar bij deze arts en vindt hem erg goed en prettig)
Al met al, achteraf ga je zoeken wat je nou niet gezien hebt en ja, zo vind je wel dingen, het stil staan tijdens het wandelen, na dolle 5 minuten heeeel moe... Tja als hij zich voelde als op 4000 meter hoogte....

Het schuldgevoel over hoe ik dit niet heb gezien zal wel nooit overgaan (snif). Hoe kon ik niet zien dat Tico langzaam dood ging... Hij moet een megabikkel zijn geweest....

Ben nu blij met Pooh.... Maar... Tico.... God joh... Hoe heb ik t zo kunnen missen jongen...

Hoop dat je iets hebt aan mijn beschrijving van de verschijnselen.
Met excuses voor het ietwat emotionele verhaal...

Ik hoop ontzettend dat het bij jullie allemaal goed komt, dat je op tijd bent...
Heel veel sterkte....

Is dan net anders, maar onze kat had ook nierfalen en heeft zichzelf ook vergiftigd. Weet niet of ze het al langer had, of dat het acuut was. Ik kwam thuis en merkte meteen dat er iets mis was, ging mijn moeder halen en ze liep achter me aan en viel na een paar meter neer, ze was eerst heel rustig in coma. Daarna is ze heel rustig gegaan. Het ging heel snel. Hou de hond dus heeel goed in de gaten en laat hem niet te lang alleen! Het kan heel snel gaan..

Oja... Zijn adem stonk... Dat viel de laatste week ook op...

Overal snot en kwijl en stink adem... Allemaal tekenen van vergiftiging...

Hier onze Shakira.  
Lijkt ook altijd maar moe, slaapt veel.
Eet zeer zeer slecht tot niets.
Als we naar buiten gaan lijkt ze heel veel zin te hebben, ze staat te kwispelen als ze een grootmeester.
Maar als we dan buiten zijn gauw even plassen en hoep terug naar huis. Ik probeer nog wel eens verder maar ze blijft stok stijf staan. Als ik haar riem af doe gaan ze gewoon alleen naar huis. Ze stinkt ook gigantisch uit haar bek.  De brokken van de DA wilde ze absoluut niet eten, op aanraden van mensen hier, ben ik KVV gaan voeren. De 1e week top ze at jawel, was helaas van korte duur, nu wil ze dat ook niet meer.
Het is voor ons nu ook afwachten hoe lang ze het nog volhoudt. Ik blijf haar maar meerdere keren per dagen eten voor zetten in de hoop dat wat gaat eten.

Vergeten.

Ze is ook altijd koud ze rilt vaak en heeft overdag dan vaak een jasje aan, en in de nacht ligt er een warmwaterzak in de bench. Ze slaapt nu s`nachts in de bench omdat ze soms haar plas niet kan ophouden.
Voor die tijd sliep ze gewoon op bed. Heb dus een keer mijn hele dekbed kunnen spoelen omdat ze een ongelukje had.

Ceasar van mij had ook nierfalen, alleen waren wij er (gelukkig) bij toeval heel vroeg bij, dus kon er nog een hoop gedaan worden ..
Hij dronk alleen erg veel en dat vond ik vreemd, ik vreesde voor suikerziekte namelijk ... toen bleek het chronisch nierfalen te zijn ... Nu al een behoorlijke tijd aan de kvv en dat gaat goed. Het is onder controle...

Ik wil je toch aanraden om kvv te proberen, gewoon smuldier vlees compleet uit de vriezer in de supermarkt, eventueel met wat gepureerde groente zoals worteltjes ofzo erdoor om het lekkerder te maken... Haal eerst een of twee pakjes en kijk of ze het wil eten..

Ik weet niet of je hond een moeilijke eter is van zichzelf?

Probeer het, het maakt het zéker niet erger!
een nierdieet brok is namelijk ook niet goed.. Daar zitten minder eiwitten in, wat weer slecht is voor de celvernieuwing van de hond...
Een nierpatient heeft geen behoefte aan minder eiwit, maar aan kwalitatief betere eiwitten.. en de meest natuurlijke dus beste eiwit bron is gewoon vlees...

Heel erg bedankt allemaal voor de hulp, advies en verhalen!
Geen probleem hoor baasje van Pooh, voor ons is het ook een emotionele periode en bang afwachten. We zijn heel erg blij met u verhaal. Zo weten we een beetje wat en hoe...
Deze namiddag waren we enkele uurtjes weg geweest zonder de honden. Als we terug waren viel het weer echt op hoe moe en traag hij is in alles. Ook veel rillen en beven terug.
En bij het eten daarstraks ... hoe hij vroeger echt zijn eten op schrokte, hoe hij nu moeite moet doen om te eten. Onze jack russel zou (als ik niet zou moeten tussen komen)alles voor zijn neus opeten.
Ik heb toch nog even gebeld met de DA en hij gaf het advies om nog af te wachten tot midden volgende week (dinsdag of zo) om te kijken hoe het eten aanpakt. Daarna kunnen we samen een evaluatie maken.
Ik hoop echt dat we nog een beetje tijd kunnen krijgen maar ik vrees er een beetje voor.
Nogmaals bedankt voor de reacties!

Heel veel sterkte met julliie hondje, hopen dat hem nog wat tijd gegund is.

Ik heb dinsdag mijn Amira in.laten slapen na 2 wkn terug te horen hebben gekregen dat ze nierfalen had.
Niet eens enorm erg....
Amira zou febr 15 worden.....
Ze heeft een mooie leeftijd behaald en dat in goede conditie!
Ze.begon over te geven.....dit iedere avond.
Uit bloedondezoek kwam.dus uit dat haar niertjes er mee op aan het houden waren.
Ik ging met KD brokjes naar huis.
Ook fortekor(hartpillen)deze hebben een ondersteunde werking voor nieren.Amira had het dus niet aan haar hartje.
Ook kreeg ze ipaktine mee,dit is een poeder wat eiwitten afvoerd.
En dit laatste is een must!!!
Ik zou na 6 wkn opnieuw bloedonderzoek moeten laten doen.om te kijken of het verlaagd zou zijn.
Helaas bleef Amira anders....niet mijn Miertje meer....
Ook overgeven bleef,waardoor haar medicijnen.niet binnen bleven.
De brokjes lusten ze ook niet.
Amira had uiteindelijk rare kleur diaree.
Maandag nog spuitjes gehaald om haar 3 x daags te spuiten voor de misselijkheid....
Maar dinsdag was ze nog niet oke....
Dus na een.kleine 2 weekjes te hebben gedokterd heb ik besloten haar te laten gaan.
Ik ga niet tot het uiterst,wil ik niet en gun ik haar.niet!
Ze heeft een super mooie leeftijd gehaald.
Mijn da zei nog langs te komen.voor diaree.....maar vroeg hem.eerlijk......tja beter wordt ze niet.....dus dat is voor mij.genoeg.
Ze is fijn thuis ingeslapen en.opgehaald door het crematorium roermond.
Vandaag is ze weer thuis gekomen.....
Ik zal haar nooit vergeten!!!

Onze Joy heb ik vorig jaar september in laten slapen. Joy was ruim 11 jaar, en bij de jaarlijkse check-up bleek dat haar nieren verminderd functioneerden en haar hartje meer moeite kreeg met het rondpompen..

Dit was in juni 2011. Joy dronk al geruime tijd veel echt extreem veel water en ook ik heb gedacht aan suikerziekte. Joy was altijd een net te zware hond, maar bleef langzaamaan afvallen. Dat we in een onomkeerbaar proces terecht waren gekomen was me duidelijk, maar op welke termijn we een ingrijpend besluit zouden moeten nemen, dat wist ik niet.. De DA vertelde me dat het dagen, weken maar ook maanden of wellicht een jaar kon zijn.. Oh wat heb ik gebruld zeg... verschrikkelijk.. Joy en Ranger waren mijn eerste honden en nooit eerder had ik echt beseft en gevoelt dat ik een hond zou moeten afgeven.. pfff..krijg het er weer van..

Enfin, Joy kon vanaf augustus haar plas niet meer ophouden, vooral 's nachts.. Ik ben er vanaf die periode elke nacht twee keer uitgeweest om ze uit te laten. Joy viel verder af, dronk nog meer, maar was redelijk fief, niet ziek, maar ze werd ouder.

In september heb ik mezelf voorgehouden dat ze een griepje had: spugen, ontlasting laten lopen etc, tam etc.. Tot ik op een morgen de trap af kwam en zag dat de lichtjes in haar ogen niet meer fonkelden.. Ik weet het niet, kan het ook slecht beschrijven. Ik heb me de hele periode afgevraagd tot hoever ik moest gaan, wanneer was de juiste tijd, ik wilde niet te laat (dat ze pijn zou hebben) maar ook zeker niet te vroeg zo'n beslissing nemen.

Ik heb de DA gebeld en zij gaf aan dat ik met medicijnen de boel nog even zou kunnen rekken. Joy had inmiddels een ontzettende bolle waterbuik aan haar ingevallen lijfje gekregen. Ik heb haar op de man af gevraagd wat zij zou doen als het haar eigen hond betrof. Ze antwoordde me heel resoluut en haast zonder nadenken dat ze ze zou laten gaan. Ik heb haar daarin dan ook gevolgd, ergens gaf mijn eigen verstand dit ook aan, maarja, hart en hoofd zijn twee apart functionerende delen op die momenten bij mij... Ik twijfel ook nog steeds over deze beslissing, Joy gaf nog niet echt pijn aan, maar ik wist dat ze zich wel echt ziek voelde..

Moeilijk, moeilijk...
Joy heeft nog 4 maanden geleefd, maar zoals de DA al aangaf en zoals ik destijds ook merkte met wat googlen, bij de ene hond gaat het sneller dan bij de andere.
En wanneer is de juiste tijd? Jij kent je hond, je 'ziet' het of voelt het wanneer de tijd daar is...

Ik wilde haar zooo ontzettend graag bij me houden, maar mocht van mezelf ook niet egoistisch zijn door haar te lang bij me te houden. Ze is immers ook altijd goed voor mij geweest, dat moest ik toen ook voor haar zijn...

Heel veel sterkte en wijsheid en vooral: Geniet zo lang je ze bij je hebt! En hier draaien alle poten en duimen mee dat dat nog maar zolang mogelijk pijnvrij is!

Dank u voor deze pakkende verhalen baasjes van Amira en Joy. Ik kan me helemaal vinden in jullie verhaal.
Veel sterkte en we moeten denken aan de mooie tijden dat we gehad hebben (en dat zijn er véél meer dan slechte)!
Het moeilijkste is voor ons ook het beslissen wanneer het tijd is om ...
Ook onze DA had gezegt dat het dagen, weken , maanden kan duren. Maar de laaste dagen gaat het toch snel achteruit vinden we. Gisteren avond ging het weer echt niet goed maar vanmorgen is hij toch weer een stuk beter. Hij loopt een heel stuk beter dan gisteren en ziet er toch weer een stuk vrolijker uit. Eens afwachten hoeveel zin hij gaat hebben in zijn eten. Misschien gaat hij eens een goede dan weer een slechtere dag hebben.
Maar dat vindt ik nu juist zo moeilijk. Gisteren zaten we toch al een beetje te denken aan die moeilijke beslissing en vandaag is het dan weer beter. Zo ga je nog meer twijfelen.
Ook voor ons was het de eerste hond van mijn vrouw en ik samen (met kort daarna onze jack russel). En toen hadden we ons dochtertje nog niet dus dit waren (en zijn) ook onze kinderen een beetje.
We genieten inderdaad nog zoveel mogelijk van de tijd samen. Misschien (als hij beter blijft vandaag) zit er een kleine wandeling in.
Vele groeten.

Hallo,

Graag had ik nog eens willen zeggen dat het een stukje beter gaat met onze whippet Speedy. Ik denk toch dat het nier eten moet werken. Gisteren had hij precies meer trek (heeft alles maar wel heel rustig opgegeten). Overgeven was er niet meer bij dus de medicijnen hebben ook de kans om te werken.
Gisteren hebben we zelfs samen een kleine wandeling gedaan. Je zag dat hij er van genoot. En ook vanmorgen kwam hij me direct al kwispellend groeten.
Hopelijk kan hij nog een tijdje zo blijven want ik zie de lichtjes weer schitteren in zijn ogen (en wij hebben weer een beetje hoop).
Vele groetjes,
Tom

Hoi allemaal,


Aangezien wij zeer veel internistische patiënten behandelen hebben wij uitgebreide informatiepagina's over nierproblemen en hartproblemen.

Misschien hebben jullie er wat aan. Als jullie nog vragen hebben kan je die stellen via de expertvragen.

Succes!

Ischa Swartz
Dierenarts bij Caressa Dierenziekenhuizen

Tom, ik wens jullie nog een fijne tijd samen. Misschien slaat het wat aan, maar de andere kant moet je nu dus ook voor ogen houden...(heel zwaar)


ik wens jullie veel sterkte

Nog eens een update van de toestand van onze whippet Speedy:
De voorbije kleine 2 weken leek de niervoeding aan te slaan. Hij was niet zo actief meer als vroeger maar kon terug redelijk goed eten en moest niet meer overgeven. We hebben zelfs nog verschillende keren gaan wandelen.
Tot gisteren. Je kon goed zien dat hij terug ziek was.
Zijn achterste poten wilden soms niet mee. Net hij zijn evenwicht niet meer kon vinden. Eten ging moeizaam en moest terug overgeven.
Vanmorgen dan naar de DA gebeld en die zei dat het waarschijnlijk op het laatste loopt maar dat we wel nog een soort pijnstiller konden proberen (om wat tijd te rekken). Maar na overleg samen met mijn vrouw hebben we besloten om dit niet meer te doen.
We zitten nu te denken wanneer we de moeilijke beslissing gaan nemen... In ieder geval wil ik erbij zijn als hij in slaap wordt gedaan.
Alleen is hij vandaag weer iets beter. Hij is niet als vroeger maar is toch rustig en slaapt veel. Ik denk dat we de komende dagen hem goed in het oog gaan houden en als het te erg wordt ingrijpen. Ik wil zeker niet dat hij te veel moet lijden.
Mvg,
Tom

Tom,
Een hele moeilijke beslissing voor Speedy. Ik denk dat je er goed aan doet hem niet verder te laten behandelen. Speedy is - neem ik aan - al 14 jaar bij jullie en je ziet zelf wanneer het genoeg voor hem is geweest en je in moet grijpen om hem verder lijden te besparen.
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Vanavond is onze whippet Speedy echt niet goed.
Je ziet echt dat hij pijn lijdt.
We hebben dan ook de moeilijke beslissing genomen.
Ik heb daarjuist mijn werkgever gebeld om een dag vrij te vragen zodat ik morgenvroeg naar de dierenarts kan gaan om hem te laten inslapen. Hopelijk kan hij nog een rustige nacht hebben.
Ik heb wel veel verdriet nu maar het moet zodat ons beestje geen pijn meer kan lijden.

Tom...ik weet het....het aftellen naar....weten dat je moet...en niet willen.....
Uiteindelijk doe je toch wat het beste is, je hebt al zo lang lief en leed samen gedeeld.
Was je een waardeloze baas geweest, dan had hij niet zo fijn bij jullie geweest en zo lang...

Hou dat vast, altijd

ik wens je van hieruit heel veel sterkte en kracht.

Het verdriet is er toch, graag zien is ook loslaten...

sterkte

Ik kan me alleen maar aansluiten bij Saskia... houden van is inderdaad ook loslaten hoe tegenstrijdig dat ook voelt.

Oh, wat leef ik met jullie mee.. Ik wist me die dag van verdriet geen raad. Het weten dat alles wat je doet de laatste keer zal zijn. Het klinkt zo stom, maar probeer van de momenten samen nu te genieten, ondanks het ontzettende verdriet. Sterkte!

Jeetje, wat naar... Wat moeilijk...
Veertien jaar al bij jullie, wat moet dit moeilijk zijn en wat zullen jullie Speedy gaan missen....
Heel veel sterkte...

Nogmaals heel veel kracht; dit is zo moeilijk; ik weet er alles van en voel mee.
Wees ervan overtuigd dat je het beste met Speedy voor hebt en wat je schrijft; het moet om hem verder lijden te besparen. Hopelijk komt hij zijn laatste nacht goed door.

even de titel aangepast

ik lees dit verhaal nu pas... wat vreselijk triest!!!!
Een ding wil ik je nog wel vragen: heeft je DA de optie van bloeddrukverlagende middelen met je besproken? Bij nierfalen komt namelijk heel vaak hoge bloeddruk, en juist van die hoge bloeddruk worden ze heel ziek... maar er zijn medicijnen die de bloeddruk kunnen verlagen met als gevolg dat honden behoorlijk kunnen opknappen.

Sorry dat ik dit nu pas schrijf, en waarschijnlijk is mijn timing hierin heel erg slecht....

Onze whippet Speedy is vanmorgen om 9u vredig ingeslapen.
Hij heeft een rustige nacht gehad denk ik (hoop ik) en ook vanmorgen was hij heel kalm maar je zag meer dan ooit dat hij erg ziek was. Mijn dochtertje en vrouw hebben vanmorgen rustig kunnen afscheid nemen.
Bij de dierenarts zat er gelukkig geen volk in de wachtzaal en heb ik nog een half uurtje alleen kunnen zijn met mijn grootste vriend. We hebben heel wat geknuffeld. Bij de dierenarts binnen is hij dan rustig ingeslapen en heb ik( zoals ik wilde) kunnen tot de laatste seconde naast mijn vriend staan.
Héél hard! Maar ik ben blij dat ik dat gedaan heb.
Als de DA mijn vriend wilde wegdragen heeft hij nog gezien dat er echt zwart lopende diarree uit zijn darmen kwam. Hij schrok er echt van en vertelde dat hij nog veel zieker moest geweest zijn dan hij dacht en dat we zeker de goede beslissing hebben genomen. Langs de ene kant ben ik nu gerustgesteld maar misschien heb ik hem nu te lang laten lijden? Hij moet echt een grote pijngrens gehad hebben!
We hebben nu natuurlijk allemaal zo een verdriet. Wat een gemis! Van mijn beste vriend...
Maar we moeten ook door. Voor ons tweede hondje (jack russel Jacky), voor ons dochtertje en voor ons zelf.
Gelukkig verwerkt mijn dochtertje (7 jaar) het redelijk goed. Ik denk dat ze het nog niet allemaal beseft. Gelukkig maar.
Graag had ik nog even willen vragen wat ik kan doen om ons hondje Jacky te helpen (naast veel aandacht geven). Je ziet dat hij aan het zoeken is en niet in zijn normale doen is.
Tenslotte wil ik iedereen danken voor de vele steun en raad!!! Het is een grote hulp voor ons!