Kiko is te assertief

Kiko is een herplaatser, uit Spanje, en nu ruim een jaar bij ons. Hij is ruim anderhalf jaar oud en gecastreerd.
Hij kwam bij ons als een altijd blij maar ook snel bang hondje. Hij was supersociaal naar andere honden, behalve dat hij wat drammerig kon zijn als andere honden niet met hem maar met hun bal willen spelen. Dat is nog steeds zo trouwens, maar stukken minder.

Een tijdje terug viel hij een vreemde hond aan, schijnbaar uit het niets waarop ik ter plekke de dierenarts heb gebeld. Agressie (op die manier) is namelijk niets voor Kiko.En inderdaad, hij had een blessure aan zijn heup. Lang verhaal kort: zijn heup is niet goed ontwikkeld (linkerkant) waardoor hij een overbelaste knie en een scheve wervel in zijn onderrug had. Die scheve wervel is rechtgezet en de knie is zo goed als hersteld na een flinke revalidatieperiode is zijn knie zo goed als hersteld.

In die revalidatieperiode mocht hij niet / minder met andere honden spelen.

Sinds een paar weken valt Kiko uit naar andere honden. Hij is fel maar niet gericht op verwonden; hij wil andere verjagen (eigenlijk zoals het hoort). Het lastige is dat hij dit doet op totaal ongepaste manier en het lijkt ook veel te vroeg.
Volgens mij gaat het altijd om honden die met hem willen spelen of op z'n minst kennis willen maken en die, in zijn ogen, te opdringerig zijn. Echtr, die honden zijn lang niet altijd druk of opdringerig in mijn ogen. Ik denk dat Kiko het vervelend vindt als de ander ten eerste zelf initiatieven neemt en ten tweede niet helemaal duidelijk is (wel willen spelen maar ook terughoudend bijvoorbeeld). Die onduidelijkheid benoem ik niet als tekortkoming van de andere hond maar bedoel ik als een manier van kijken/interpreteren door Kiko.
Het gaat in alle gevallen om honden die groter zijn dan hij. Honden die even groot of kleiner zijn geven geen enkel probleem.
Hij doet dit als hij los loopt maar ook als hij aan de riem is en er loopt een loslopende hond voorbij. Of hij het ook doet bij andere honden aan de riem weet ik niet; ik neem altijd flinke ruimte bij het passeren.

Mijn theorie is als volgt:
Kiko is geblesseerd geraakt of heeft pijn gehad in het spel met grote(re) honden (want dat deed hij voorheen graag en veel) en associeert dit nu met elkaar. Uit onzekerheid/angst voor pijn verdedigt hij zichzelf, ook als dit niet nodig is.
Geconditioneerde agressie dus en dit versterkt zich in de loop van de tijd natuurlijk alleen maar.
Kiko is gezien door een gedragsdeskundige en zij gaf aan dat Kiko zeer sociaal vaardig is. Zijn uitvallen zijn duidelijk te voorspellen, hij geeft zijn grenzen goed aan. Volgens haar gaat het mis als de andere hond deze subtiele signalen niet oppikt. Da's een leuk compliment maar levert me nu nog even geen oplossing.

Vooralsnog lijn ik Kiko aan als ik in het bos of op het strand honden zie waarvan ik denk dat het een probleem kan zijn. Als bij het passeren blijkt dat het okee is (Kiko laat dit duidelijk zien), laat ik hem weer los want ik wil dat hij zo veel mogelijk positieve ervaringen opdoet in het samenspel. Als hij eenmaal aan het spelen is, gaat het niet meer fout. Het zit 'm dus in de eerste momenten van het contact.

Door alle medische toestanden kan ik het me nu even niet veroorloven om een extra training (hij volgt nog gewoon een G&G training) of therapie te betalen... Tzt kan dat wel weer maar ik moet het nu gewoon even zelf uitzingen.

Wie heeft er tips? Wie heeft er een idee over wat hier nog meer aan de hand kan zijn?

Ohja, ik heb al geëxperimenteerd met het wel of juist niet geven van pijnstillers voordat we gaan wandelen. Er is geen verschil.

Ik herken dit wel, er is voor Kiko spanning komen te zitten op het ontmoeten van andere honden. Elke keer dat dat niet goed gaat bevestigt dat alleen maar. Elke keer dat het wel goed gaat vermindert die spanning weer. Dus: heel veel oefenen. Bij Kobus hielp het goed om samen te gaan wandelen met iemand met twee goed-sociale honden. Kobus kon samen met hen zonder teveel spanning oefenen op ontmoetingen. Hij is nu weer veel meer ontspannen bij begroetingen en kan het in zijn eentje weer prima
aan. Wel moet ik zeggen dat hij voorzichtiger is geworden met erg grote honden. Rende hij daar eerst direct op af, nu, nadat hij een aantal keer is nagejaagd door twee deense doggen en een amerikaanse bul, maakt hij een zeer beleefde boog door de bosjes. Dat heeft hij denk ik geleerd van zijn oefen-vrienden.

Ik herken dit wel, er is voor Kiko spanning komen te zitten op het ontmoeten van andere honden. Elke keer dat dat niet goed gaat bevestigt dat alleen maar. Elke keer dat het wel goed gaat vermindert die spanning weer. Dus: heel veel oefenen. Bij Kobus hielp het goed om samen te gaan wandelen met iemand met twee goed-sociale honden. Kobus kon samen met hen zonder teveel spanning oefenen op ontmoetingen. Hij is nu weer veel meer ontspannen bij begroetingen en kan het in zijn eentje weer prima
aan. Wel moet ik zeggen dat hij voorzichtiger is geworden met erg grote honden. Rende hij daar eerst direct op af, nu, nadat hij een aantal keer is nagejaagd door twee deense doggen en een amerikaanse bul, maakt hij een zeer beleefde boog door de bosjes. Dat heeft hij denk ik geleerd van zijn oefen-vrienden.

Doet het probleemgedrag zich zowel bij reuen als bij teven voor?

Misschien is het goed om een gt er bij te laten halen die werkt met BAT of kalmerende signalen. Je eigen houding hierin is belangrijk, hoe reageer jij... en je hond geeft waarschijnlijk vooraf al signalen af voordat hij gaat blaffen. ALs je er iemand naar laat kijken die kan zien wanneer je je hond uit de situatie kan halen.

Hoe meer goede ervaringen hij opdoet des te sneller zal hij honden weer anders gaan benaderen.

@RVS: ik heb het idee dat het niet uitmaakt. Het zit 'm volgens mij meer in de snelheid waarmee ze hem benaderen. Maar ik ga er nog even extra op letten.

@Mimi: het lastige is dat Kiko wat ambivalent is in zijn signalen. hij vindt het eerst leuk maar als het te dichtbij komt draait hij helemaal om. Dan gaat het heel snel. Hij trekt wel eerst zijn lip op, volgt alle stappen maar dan wel razendsnel.

@Mieke: ik ga dat zeker proberen! Misschien eens met de hond van onze trainer; dat is wel een stabiele hond en daar kan hij misschien wekelijks mee oefenen.

Het is het proberen waard! Mijn ervaring is toch dat honden vaak het meest van honden leren. Laat ze maar samen dealen met honden die je tegenkomt, dan kan jij je zelf afzijdig houden. Kan je ook niet per ongeluk signalen afgeven die de spanning opbouwen.
Loopt je trainer dan ook mee? Dan krijg jij meteen een lesje omgaan met een snauwerige hond. Gaat zo vast wel goed komen!

Ik denk dat je tactiek van hem aanlijnen en zien of hij de hond netjes gaat benaderen heel slim is. Ik zou alleen proberen het escaleren te beperken door de afstand weer te vergroten als ie escaleert. Mooier is om zo goed je hond te lezen dat je al voor ie escaleert de afstand kan vergroten. En een tip van of patricia mcconnell of susan clothier is: kijk naar je iegen hond en niet zozeer naar de andwre honden als je dat doet, je eigen hond geeft je de info die je nodig hebt. 

Je zou zelf het een en ander over BAT kunnen lezen, hiermee leer je je hond ook alternatief (gewenst) gedrag ipv uitvallen als het niet bevalt. En, niet onbelangrijk, al in een vroeg stadium.

De vertaalde uitleg van BAT BAT basis