Trots

Ongeveer 3 jaar geleden ging ik met onze honden wandelen. Er lag sneeuw en het vroor al dagen waardoor het best glad was. Bij ons veldje aangkomen liet ik de honden los. De dames gingen er traditioneel vandoor om als een dolle door de sneeuw te rennen. Misia, onze Amstaff gleed hierbij uit, piepte flink, trok even met haar linker achterpoot maar liep daarna verder. De dagen daarom was die poot stijf en wilde ze het niet goed belasten. Na een consult met onze toenmalige dierenarts besloten we het even rustig aan te doen en het aan te kijken en na een paar dagen ging het weer prima.

Toch bleef Misia na flinke wandelingen last houden. De wandeling zelf kwam ze prima door maar de dag erna had ze zichtbaar last van haar linker achterpoot wat zich toonde door te trekken met die poot. Nog een consult met de dierenarts met als conclusie dat het waarschijnlijk niets ernstigs was en dat we het gewoon tijd moesten geven te herstellen. We waren nu al een eind de zomer van 2010 in en ondertussen vertrouwden wij het niet meer. We zochten een andere dierenarts op die concludeerde binnen een minuut dat Misia een afgescheurde kruisband had in haar knie gewricht links achter. Opereren dus.

De ingreep zelf verliep prima maar helaas werd het vrij snel na de ingreep al weer vochtig en koud buiten. Na de post operatieve periode rust kwam zelfs de sneeuw al weer vallen. Het herstel werd hierdoor dus enigzins beinvloed. Gedurende het voorjaar en de vroege zomer van 2011 dus flink aan de bak met onze blond truttebol maar echt vlotten wilde het niet. Ze bleef toch trekken met die poot en zelf na kortstondig zwemmen kreeg Misia een dag later een reactie op de poot. En dus togen we wederom naar de dierenarts. Wederom een operatie, deze keer ter controle (en reperatie bleek) van de menisus en controle op atrose. En atrose had ze. Flink ook volgens de dierenarts. Ik zat in die periode in het buitenland en dus was mijn vrouw alleen aangewezen op het huishouden, onze zoon en onze honden. Verre van ideaal.

Toch herstelde Misia vrij goed en tegen de tijd dat de winter viel kon ze weer 30 minuten aaneengesloten wandelen en rennen zonder reactie. Ook hadden we besloten een andere voeding te nemen, iets dat zichtbaar goed was voor haar. Zodra het dit jaar warm werd zijn we met haar wezen zwemmen. En elke dag dat het warm was gewoon zwemmen. Misia werd zichtbaar sterker en we hielden bewust de belasting laag. Sterker nog, Misia leek met haar 8 jaar aan een 2e jeugd te beginnen, mensen die haar niet zo vaak zien merkte nadrukkelijk het verschil in haar.

Afgelopen september ging ik hardlopen en besloot mijn vrouw een stukje mee op te fietsen met de honden achter mij aan. En dat ging verbazend goed. Zo goed dat ze het rondje van 10 kilometer vol maakte met allebei de honden optisch fit. De dag erop was Misia wel iets stijf maar wat wil je met flinke atrose. Ik besloot dit nog een paar keer te proberen om te zien wat het effect was. Welnu, eergister en gister heb ik zo'n 12 kilometer met onze meisjes gelopen (2.5 uur) en fysiek waren de dames weer top.

Ik ben ontzettend trots natuurlijk. Ik ben 2.5 jaar na dato ook nog altijd bloedlink op mijn toenmalige DA die ons zo had laten doorlopen met een hond met een kapotte knie. En ik heb zelf wel eens getwijfeld of die poot nog wel goed ging komen, maar je ziet, hard werken en er verstandig mee omgaan hoewel we echt links en rechts wel wat steken hebben laten liggen. Maar ik ben toch met name blij en trots op mijn meisje.

Lang verhaal, maar er zijn vast meer verhalen waarna je gewoon trots bent op je hond, ik ben heel benieuwd.

Trots op m'n grote vriend....een ijzersterk karakter, waardoor hij ook kon doorgaan tegen alle verwachtingen in.

Heeft veel dingen doorstaan, rattenvergif (bijvoorbeeld)als jonge hond, een behandeling volgde, maar dat is toch altijd koffiedik kijken....hij heeft het zelf gedaan, zichzelf opgekrikt, al was de prognose zo slecht...
En, en...


Jaren later zware artrose...en toch, eenmaal gestart, was de 'jonge hond' terug.
En ALTIJD in mijn buurt...

Ik ben zo trots dat hij altijd de prognoses van zwartkijkers teniet heeft gedaan...een Dobermann agressief?
Nee, de meest betrouwbare schat die er was!

wat een mooi verhaal om te lezen goed zeg , fijn dat alles weer zo normaal mogelijk lijkt te gaan.
mag ik je vragen welke voer je eerst gaf en wat je nu geeft, dit kan andere mensen helpen die hetzelfde probleem hebben met hun hnd die ook Atrose hebben.
op hp zijn we erg benieuwd wat mensen ten goede van hun hond hebben veranderd

Ik ben zaterdagmiddag naaar het strand geweest, lekker dollen en draven....er liep een gezin en de kinderen waren druk bezig met het maken van zandkastelen, hun oudste zoon pakte een schep af van zijn jongere zusje, moeder kwam tussen beide en verzocht de jonegen om de schep terug te geven, de jongen gooide de schep een flink eind het water in omdat hij boos was ( en later bleek hij na gesprek met zijn moeder adhd te hebben ) ....de schep dook onder en je zag alleen een stukje van de steel in het water liggen, ja, met deze tempraturen is er niemand die die schep op gaat halen in het water..Ik heb beau bij me geroepen om een taak voor me uit te willen voeren, ik heb hem het commando zoek schep aan hem gegeven, en gewezen naar de richting waar hij zoeken moest in het water, beau neemt een sprong, en rent het water in, ik zoek zoek zoek roepen, en ja hoor, helemaal enthousiast nam hij de schep in zijn bek, en vol trots kwam hij aanlopen met de schep in zijn bek.....wat was ik trots !!! Uitbundig beloond, de kinderen stonden te joelen aan de kant, en koekjes gevoerd, de kinderen hebben uit dank hun voetbal aan beau gegeven, zo blij waren ze ! Ik liep op wolken

Ik gaf eerst Farmfood. Hier deden ze het ok op maar ik had altijd problemen met het gewicht op peil te houden. Tegenwoordig geef ik Taste of the Wild Pacific Stream. De vacht van de honden is duidelijk beter geworden, het gewicht blijft goed op peil en ik vind het effect op het zwakke gewricht van Misia merkbaar.

Liefst zou ik vers gaan voeren maar gezien de hoeveelheden die ik nodig heb en de kleine ruimte die wij bewonen is dat toekomstmuziek.

Gelukkig dat het goed gaat met de hondjes (en vooral voor Misia)met haar pootje.
Ik heb eigenlijk 1 ding meegemaakt.
Wel ooit dat rooie kanker bleek te hebben in haar achterpoot, werd geopereerd en mocht haast niet lopen. Ze had echt een kale dikke kippenpoot (zo noem ik dat) een snee van zo'n 30 cm. En binnen 2 dagen, ik weet dat het niet goed was en had alles gebarricadeerd , werd ik wakker lag ze boven op mijn bed. Binnen een week was ze helemaal de oude (gek beest)

Het zijn gewoon fantastische honden, allemaal

Wat ik vergeet te melden, rooie was toen ook 8 jaar(na operatie), en is nu dus al 15 geweest...dus als Misia nu nog steeds zo'n goeie conditie heeft ,na de operatie noem maar op. Komt t helemaal goed met je meissie