Plotselinge verlatingsangst

Ik zit met de handen in mijn haar... Ik heb mijn galgo Storm (gecastreerde reu van ongeveer 6 jaar) inmiddels 8 maanden. Van begin af aan kon hij goed alleen (samen met onze andere hond) blijven. Met als uitzondering dat hij zijn bench in blinde paniek heeft gesloopt na zijn gebitsreiniging (dus na narcose).
Nou heeft Tygo (de andere hond) een hernia gehad en ook tijdens die periode, toen er apart gewandeld werd, was helemaal alleen blijven voor Storm geen probleem. (Wel was dat max. 10 minuten.)
Tygo is woensdagavond even naar de dierenarts geweest en nietsvermoedend hebben wij Storm toen thuis gelaten. Toen wij terug kwamen heeft hij een stuk uit de vloer getrokken (vinyl), stukken uit het kozijn gebeten (hout), in de vitrage gehangen (die hingen volledig aan flarden aan een kromme stang) en aan de deur geknaagd (ook hout), verder hing er bloed aan de muur en de deur (natuurlijk van de splinters in zijn bek). Wij zijn ons dus onnozel geschrokken, maar bedachten ons ook dat hij alleen blijven zonder Tygo dus niks vindt. Die avond hebben we de 2 heren toch maar gewoon in de keuken gelaten en zijn we naar bed gegaan. Storm hijgde wel wat, maar heeft zich verder goed gedragen, de hele nacht van 23.00 tot 8.00 uur. De volgende dag moest ik uiteindelijk toch 'n keertje weg, maar na ongeveer 3 kwartier kwam mijn vriend thuis. Niks aan de hand, zorgen gemaakt om niks. De dag daarna, het was inmiddels vrijdag) waren we beiden wat langer weg, toen zijn ze 5 uur alleen geweest, weer niets aan de hand, het vertrouwen was wat ons betreft weer terug. Maar toen kwamen we vanmorgen de keuken in en toen was Storm verder gegaan aan het kozijn, had hij de doos die op het beton (waar dus een stuk vloer mist) volledig versnipperd en ook weer een stukje van de deur gekauwd. Ik snap er niks van, het is meerdere malen tussen het écht alleen zijn en nu met z'n tweeën zijn goed gegaan. Storm is duidelijk bezig met een uitgang zoeken, verder heeft hij niks aangeraakt, dus het is echt gericht slopen.

Wat nu te doen? Ik weet het niet meer..

Kan niemand me helpen? Ik ken alle regels waarmee je alleen zijn moet opbouwen, maar ik begrijp deze ontwikkeling gewoon niet..

Daarbij ben ik sinds deze week door burn out klachten 1 dag minder gaan stage lopen en 1 dag minder gaan werken. Door die klachten kan ik nu eigenlijk ook niet bedenken hoe het nu verder moet, ik zit al sinds ik ben opgestaan met hartkloppingen op de bank, voor me uit te staren, terwijl ik ook mijn scriptie moet afschrijven. Ik weet eigenlijk echt niet meer ook ik nu verder moet.

Jee wat vervelend :(
Zou het niet kunnen dat hij iets 'verdachts of engs' hoort? Iets wat er niet altijd is.
Misschien een buur die thuiskomt of iemand die langsloopt en dat hij alleen op die momenten in paniek raakt?

Is het misschien een optie om een cameraatje te plaatsen zodat je kunt zien en/of horen of er iets gebeurd wat bij hem blijkbaar een knopje omzet om zo te doen.

(Eventueel kun je ook een goede baby foon gebruiken en zelf bijvoorbeeld een aantal meter (stiekum!) van je huis gaan zitten.)

Een radio kan al zorgen dat hij afgeleid is van de geluiden van buiten en gordijnen dicht e.d. houden ook veel prikkels tegen.

Gr. Alexandra

Ik weet niet beter dan dat dat hoort bij een scriptie schrijven. Ik heb er drie jaar over gedaan.
Voor je burn-out zou ik als ik jou was professionele hulp zoeken. En voor je hond ook. En voor je scriptie ook. 
Soms kan je met truukjes de hond alleen laten, mijn eerste hond kon niet alleen thuis (dement+verlatingsangst) maar wel een paar uur voor de supermarkt wachten of in de auto. 
Ik zoek nog even een paar linkjes.

Bedankt voor je reactie Alexandra.

Het vreemde is dat het dus echt iets 'nieuws' is, nadat hij woensdagavond ongeveer anderhalf uur alleen (dus zonder onze andere hond) is geweest.

Aan het natte kwijl van vanochtend te voelen, is de kans groot dat hij pas is begonnen toen ik om 6.45 uur naar de wc ging. Het vreemde is alleen dat we niks hebben gehoord. (Wij slapen ook op de begane grond.)

De gordijnen waren vannacht dicht. De radio gaan we proberen, hebben we in het verleden ook gedaan, maar leek niet meer nodig.

Ook denk ik dat het belangrijk is dat hij nog eens flink zijn benen kan strekken, door het slechte weer en door hoe ik me voel is dat er de afgelopen anderhalve week niet zo van gekomen. (Wel werd er natuurlijk gewoon gewandeld.)

Het is gewoon extra moeilijk om dit weer in goede banen te gaan leiden, omdat ik me al erg opgejaagd en somber voel. Mijn 'gezonde' ik had waarschijnlijk anders gereageerd...

Bedankt voor je reactie Wendy, ik ben al bezig met professionele hulp voor m'n burn out klachten. Mijn scriptie is aan de 3e versie, dus zijn enkel nog verbeterpunten en wat Storm betreft snap ik gewoon niets van deze ontwikkeling, zeker omdat tussen woensdag en vandaag het nog een aantal keer prima is gegaan...

Je schrijft dat je hond plotseling aan het slopen is geslagen, slopen kan een symptoom zijn van verlatingsangst. Verlatingsangst kan gepaard gaan met meer symptomen. Heb je in de afgelopen maanden regelmatig wel eens gefilmd om te kijken hoe je hond zich voelt en gedraagt tijdens het alleen zijn? Hoe ontspannen was hij werkelijk als hij niet sloopte? Hierin kan wellicht een antwoord liggen of het inderdaad plotsklaps omgeslagen is of dat het cumulatief is geweest en het nu via slopen een uitweg zoekt.

Heel misschien kun je voor jezelf voorlopig het (te lang) alleen zijn voorkomen? Iemand laten oppassen bijvoorbeeld of als jullie boodschappen doen met de auto Storm in de auto laten wachten?

Niet dat dat een oplossing is, maar dan hoef je je er iets minder zorgen om te maken en dan wordt je misschien zelf iets rustiger? Als je scriptie straks af is dan valt er al een hele last weg en dan kun je meer concentreren op Storm.

Het is ook zeker lastig omdat het al een paar keer goed is gegaan en dan toch weer een keer niet. Zou het heel misschien kunnen dat hij de keer dat het mis gaat net niet goed is uitgeweest?
Sterkte in iedergeval!

Gr. Alexandra

Dankjewel Alexandra. Ik denk inderdaad dat ik op die manier prioriteiten moet stellen, want Storm heeft niks aan me als ik een wandelend wrak ben. Straks gaan we in ieder geval een flinke wandeling (dat hij ook los kan lopen) maken, denk dat dat goed is voor Storm en mij.

Wat jij zegt, Petra, zou inderdaad ook het geval kunnen zijn, al heb ik al vaker aan buren gevraagd of ze wel eens wat horen. (Wij hebben aan beide kanten buren en ook boven ons hebben wij nog 2 gezinnen wonen.)

Lief dat jullie zo meedenken, alleen dat zorgt al voor iets meer rust.

Onderstaand een rijtje symptomen, misschien herken je er wat van nu, of als je gaat filmen.

-Verlaging houding bij vertreksignalen eigenaar.
-Onrustig bij vertreksignalen eigenaar
-Stresssignalen bij vertreksignalen eigenaar
-‘Sad face’ bij vertrek eigenaar
-Niet aannemen van lekkers bij vertrek eigenaar
-Verlaagde houding en stresssignalen tijdens afwezigheid eigenaar
-Eigenaar op korte afstand overal volgen (“schaduwen”)-Niet eten en drinken tijdens afwezigheid van de eigenaar (Ook niet aan bot, kong)
-Bij uitgang op eigenaar wachten of vernielen van/ of bij uitgangen, bv deurpost
-Overenthousiast bij thuiskomst van de eigenaar (Ook na maar een paar minuten)
-Automutilatie (vaak linkervoorpoot), overmatig speekselen, overgeven
-Onzindelijkheid
-Uitgeput na poosje alleen zijn
***

Je schrijft ook dat het met jou minder goed gaat momenteel. Ook dit zou zeker een rol kunnen spelen, zeker als je een gevoelige of nog niet stabiele hond hebt.

Sowieso zou ik op dit moment de hond niet alleen laten, hij kan het immers niet en om te voorkomen dat het een aaneenschakelingen wordt van verlies in vertrouwen van de hond zou ik nu even een time out nemen voor jullie allebei. Jij zit momenteel niet lekker en als je zelf niet stabiel genoeg bent kan dit een negatieve impact hebt op een een vertrouwensvolle training. Zoals Alexandra schrijft zou ik eerst in je zelf investeren zodat je weer meer uitgerust en stabieler bent. Heb je een mogelijkheid om de hond mee te nemen of naar oppas te doen?

Does your dog have separation anxiety?
Buren zijn niet altijd even betrouwbaar met blaffen melden. Mijn oppas trof de buurvrouw door de deur pratend tegen mijn blaffende hond aan. Toen ze er naar vroeg bleek hij vaker te blaffen maar zei ze niets tegen ons omdat ze medelijden met de hond had. Die vervolgens ongemerkt ongelukkig thuis zat..... Niet de slimste mens op deze aardbol.

Hmmm.. Dat is inderdaad een bijzondere reactie. Bedankt voor het artikel, ik denk dat Storm vergelijkbaar is met 'Zippy', klinkt in ieder geval als een portret van mijn Storm.

Het is denk ik ook voor ons accepteren dat de situatie anders is dan ingeschat, alleen kan ik nu niet opeens de hondjes niet meer alleen laten, ik heb mijn verplichtingen (en geen enorme zak met geld voor iedere dag een oppas).

Het voelt nu ook zo overweldigend omdat ik er eigenlijk even niets meer bij kon hebben, ik heb genoeg aan mezelf..

Mijn vorige hond begon ineens met slopen toen ik burn out klachten had. De hele hordeur aan flarden, deur vol krassen en hij was gewend al acht jaar ! om met onze andere hond thuis te zijn. Toen het met mij beter ging, ging het met hem ook beter

Mireille

Als je erover nadenkt is dat ook logisch, maar het heeft natuurlijk een negatieve invloed op elkaar, waardoor het moeilijk is om er weer uit te komen. Wel zijn het steunende woorden, waardoor ik nog meer aan mezelf wil gaan werken. Het blijft alleen tegenstrijdig, ik wilde tijd voor mezelf gaan inplannen, door de gaan zwemmen, door een mindfulnesstraining te gaan volgen, maar nu kan ik eigenlijk niet meer van huis...

Misschien kun je het een beetje ombuigen door wat dagen/avonden ontspannen door te brengen. Eerst lekker eten, uitgebreid douchen en dan op de bank een film te kijken bijvoorbeeld.
Of aan een goed boek beginnen. Kan ook heel ontspannend werken.

Daarbij is het natuurlijk ook echt niet zo dat je het huis niet uit kan. Maar je kan bewust de keus maken om even iets meer thuis te blijven en daar iets ontspannends te gaan doen.
En dan kun je de dagen dat je er even lekker tussenuit wilt misschien in het weekend plannen zodat je partner (je had het over 'wij' toch?) bij de honden kan blijven en jij zonder zorgen van je dagje uit kunt genieten?

Gr. Alexandra

Klopt, het moet dan weer anders ingericht worden. Het is alleen dat mijn partner en ik al behoorlijk langs elkaar heen leven, omdat hij het ook druk heeft en dat we eigenlijk net op zoek waren naar een oppas voor 1 dag per maand (of 1 weekendje in de toekomst) zodat we er even met z'n tweeën uit kunnen. En het beperkt mij in die zin ook, ik wil een ander niet opzadelen met mijn 'probleemhond'.

Zou het niet kunnen dat oorzaak en gevolg te maken hebben met jouw burn-out?

Mij heeft het enorm geholpen om in een periode dat ik het even niet meer zag met mijn hond de boel de boel te laten. Even terug naar nul. Lekker chillen samen en weer opladen. Dit hielp enorm om de dingen weer in perspectief te gaan zien en te relativeren en vandaaruit te onderzoeken 'waar staan we' en wat gaan we doen.

Ik snap dat je anderen niet wilt opzadelen met je 'probleemhond'. Maar al doe je dit maar een keer per week om even zelf je hoofd te kunnen leegwaaien zodat er weer rust en ruimte kan komen.

Ja het is lastig. Ik zeg ook eerlijk hoor, dat ik zowiezo moeite heb mijn hond aan iemand anders toe te vertrouwen.. Je zal denk ik dan ook mazzel moeten hebben en iemand vinden waar je op vertrouwd.
Off topic: 
Ik zag ook laatst je topic dat je iemand zocht om op te passen. Het is dat ik een puber heb hier die nog niet stabiel genoeg is en daarbij een partner die net weer uit het ziekenhuis komt van een operatie (nabehandelingen van kanker) en die stresst op het moment zelf al om het minste geringste.. het is hier dan te veel. Dat is ook zeker voor jouw honden niet prettig.. Echt waar, anders had ik graag op willen passen.

Wat bij mij wel altijd helpt is je even te concentreren op de dingen die je WEL kunt doen, ipv je te bedenken wat allemaal niet lukt. Als je daar even voor gaat zitten, even diep ademhalen, en zoveel mogelijk bedenken/opschrijven wat in je opkomt zul je waarschijnlijk versteld staan van hoeveel je kan bedenken. En daar kun je weer nieuwe moed en energie uithalen!  
Ook kan het helpen om voor ieder ding wat niet lukt of moeilijk gaat een tegenargument te vinden, zodat je je gedachten wat positiever maakt. Echt waar, hierdoor voel je je al beter.

Gr. Alexandra

Mindfullness training kan je ook thuis doen . Een boekje dat ik via mijn bedrijfsarts heb gehad heette ' uit je burnout in 30 dagen'. Niet dat het in 30 dagen lukt, maar er staan heel zinnige oefeningen in, die ook een link hebben naar Mindfullness.

Oppas; als het klikt met e oppas hoeft je hond geen probleemhond te zijn. omze honden gaan en gingen regelmatig naar bv dagopvang en pension en ze vinden het er heeflijk. Voor de pups hadden we een oppas die er van genoot bij onze mannekes te zijn. Wie weet, doe je er wel iemand een plezier mee die door omstandighenden bv zelf geen hond kan hebben. Yup, waar je nu zit is alles een last en lijkt de hele wereld donkter, maar dat wordt echt weer beter

Mireille

Ps waar ergens zocht je oppas mogelijkheden? Heb ik even gemist

Achteraf snap ik mijn hond wel; de eerste keer dat ik de deur weer uit ging na een week thuis, wilde ik dat eigenlijk helemaal niet. Ik wist dat ikme over die drempel heen moest zetten, maar ik denk dat Janouk het haarfijn heeft aangevoeld en eigenlijk bij mij wilde blijven... Eigenlijk heel lief.
Mireille

Bedankt voor alle reacties. Goede tips allemaal, ga ik ook zeker gebruik van maken.

Ik zoek oppasmogelijkheden in (de omgeving van) Den Haag.

Dat is ook eigenlijk heel lief, misschien dat Storm dat ook zo voelt, maar toch was ik vanmorgen in eerste instantie vooral boos (maar niet tegen Storm hoor, ik weet dat dat alleen maar averechts werkt). Het is inmiddels ook weer een beetje gezakt, het helpt om al die lieve dingen van jullie te horen!

  Daar moest ik ook meteen aan denken.