eerste baasje is nummer een.

ik lees vaak verhalen op internet over 'trouwe honden', bijvoorbeeld een meisje had twee jaar een hond, en haar hond raakte ze kwijt, verdwaald. Die hond vond een nieuw baasje, in een andere stad. Dus daar bouwde hij dus een nieuw leven, met een nieuw baasje, 5 jaar lang totdat die hond zijn oude baasje van vijf jaar terug weer ziet! en die hond helemaal blij, hij is haar nooit vergeten en hij vergeet zn andere baasje meteen! hij loopt alleen met het eerste baasje mee en niet met het baasje die 5 jaar voor hem gezorgd heeft.Die was hij ineens vergeten?? ik hoop dat ik het goed heb kunnen uitleggen.
Dit verhaal bewijst gewoon hoe trouw honden zijn.
Honden luisteren alleen naar hun eerste baasje, als ze trouw 'beloven' aan ene baasje, dan doen ze dat dus ook voor altijd
hebben alle honden dat? of niet? en heb jij ook zo'n leuk verhaal?

Groetjes.

ja dat is wel waar, zo iets soorts gelijk maar is niet echt een leuk verhaal,
toen ik nog jong was gingen we met onze bessie naar een da in evergem, belgie,
die man had een zwaar verwaarloosde hond uit het asiel opgevangen en had de hond toch al meer dan 2 jaar,op een dag komt er een man met een hondje bij hem in de praktijk en die opgevangen hond stoof op de man af ook helemaal gelukkig. bleek zijn vorige baas te zijn, volgens mij is die man alsnog vervolgd voor verwaarlozing, dat is dan ook het positive aan dit verhaal.
kom dat tegen , ge kom bij de da en gaat buiten met een boete

Dat Brando zijn eerste baasje/fokster (waar hij 6 jaar heeft gewoond) niet was vergeten, heb ik begin september gemerkt tijdens de Vrienden van Griffonnetjes/Brabanconnetjesdag.
Die dag zag hij haar na zijn herplaatsing voor het eerst terug na bijna 1,5 jaar. Hij heeft haar aan alle kanten besnuffeld en toen hij zijn neus, ogen en oren durfde te geloven heeft hij haar enthousiast begroet.
We gingen een boswandeling maken met zijn allen. Toen de hondjes eenmaal los mochten lopen, nam Brando de kuierlatten. Hij ging er als een speer vandoor recht naar zijn oude baasje en haar hondjes (waaronder Brando's zus) en is die middag bijna niet meer van haar zijde geweken.
Toen ze naar huis was gegaan liep Brando haar te zoeken. Hij was door het weerzien helemaal terug in zijn oude wereldje en daardoor in de war toen hij haar niet meer zag.
Voor mij was deze belevenis nogal dubbel. Ik vond het leuk om te zien dat Brando het zo naar zijn zin had met zijn oude roedelgenootjes, maar het emotioneerde me ook, want ik liep de hele middag 'alleen' (niet dat ik de andere 24 Griffonnetjes en Brabanconnetjes over het hoofd zag hoor!)
Wat ik in ieder geval geleerd heb, is dat wij, oud en nieuw baasje, bij een volgend weerzien Brando duidelijker moeten maken met wie hij naar huis gaat.

Willy, dat is best wel confronterend als je dat zo meemaakt.

Kan me voorstellen dat dat pijn doet.

Ik durf er niet aan te denken....(heb herplaatser)
Maar er zal dus wel een kern van waarheid in zitten.(en dat is dan misschien de reden waarom herplaatsers zo traag 'hechten' en vertrouwd geraken,  speelt er iets van heimwee?)
Misschien denken wij wel te kortzichtig in het geval van een herplaatser, dat de hond gekwetst is, terwijl de hond misschien dus een soort van heimwee (al is het 'Stockholmsyndroom') ervaart.

Vroeger heeft mijn vader ook een super leuke duitse herder gehad, maar toen moesten ze verhuizen.

Mijn ouders hadden een fijne plek voor de herder gevonden en dit waren vrienden.
Telkens als mijn ouders daar kwamen dan was hij heel erg blij maar het mooi was wel, .... hij bleef toch op het eind aan de zijde v zijn nieuwe baas!

Zelf heb ik voor Harrie een beauceron overgenomen van mensen uit amsterdam. Deze mensen zijn na een jaar komen kijken en hadden van allerlei lekkers meegenomen.
Daar mocht ze van mij meteen wel aan kluiven, maar toen de vorige baas even met haar wou kroelen begon ze te grommen omdat ze aan het kluiven was, dit heeft ze bij mij nooit gedaan!
Toen deze mensen weer weg gingen en wij stonden ze uit te zwaaien terwijl ze weg liepen en ze keken nog even achterom had mijn hond niet de neiging om ze achterna te gaan.

Dus mijn ervaring is anders als bovenstaande verhalen!

Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat Harrie zou doen!!!!

Hier ook, net als Willy, een herplaatser die na 5 jaar bij haar fokker/eerste eigenaar bij ons kwam wonen.
Inmiddels is ze 11 en is ze net zo lang bij ons dan dat ze daar geweest is.
Wij hebben haar vorige eigenaar nu al lang niet meer gezien, maar de keren dat we ze nog gezien hebben bracht dat inderdaad een heftige reactie teweeg. Buiten zinnen van blijdschap, zo blij heb ik haar jegens ons nooit gezien.
Daarentegen is ze wel altijd als vanzelfsprekend weer met ons naar huis gegaan. En als zij bij ons waren, bleef ze bij het uitzwaaien zonder dat wij iets zeiden, naast ons staan.
In die zin heeft het me nooit een gevoel gegeven dat ze hen prefereerde, maar wel die uitzinnige blijk van herkenning. Dat zou ze nu nog hebben, daar ben ik zeker van.

...Dieren zijn eerlijk!

Ja Saskia, dat was confronterend. De dag zelf heb ik vooral geobserveerd. Brando's oude baasje deed niets om hem te paaien, het kwam echt helemaal vanuit hem zelf.
Toen ik zag hoe erg op zijn gemak hij zich voelde in zijn 'oude wereldje' vroeg ik me af of alle inspanningen om hem een wereld aan te bieden met meer aandacht voor hem alleen wel waarde hadden gehad.
Eenmaal thuis heb ik een paar huilbuien gehad om deze belevenis te verwerken. 't Was best een heftig dagje voor mij op deze manier.
De dag erna leek het wel of Brando doorhad dat ik me 'gekwetst' voelde, mijn emoties maakten blijkbaar nogal indruk op hem.
De eerste weken daarna was hij opmerkelijk aanhankelijker. Alsof ie wat goed wilde maken.

Mijn honden hebben nooit hun vorige baas ontmoet, maar ik merk wel dat Dobby op de uitkijk is naar mensen met kinderwagens. Aangezien het asiel meldde dat hij van een vrouw kwam met 2 kinderen en een baby... Het komt me zo voor dat hij altijd even de kinderwagen checkt om te kijken of "zijn" kind er niet in ligt. Dat zeg ik dus ook altijd: Dobby, dat is niet jouw kind. Dan snappen de ouders die bij de kinderwagen lopen het ook meteen.

Toen wij Luna kochtten moesten we haar 2 kilometer op de fiets mee naar huis nemen. Mijn buurman, een oude man die altijd vee heeft gehad zei "nou, je mag je tuinhek wel dicht maken want die hond weet hoe ze hier gekomen is en die speert hem zo weer naar huis". Daar geloofde ik geen bal van, Luna had het naar mijn idee niet zo best bij haar vorige eigenaar.

Luna heeft even een rondje huis en tuin gesnuffeld, met het tuinhek open. Ze is gaan liggen en slaakte een zucht van "zo, hier vind ik het wel ok" en heeft nooit ook maar 1 signaal gegeven dat ze hem wilde smeren. Ze loopt al vanafo dag 1 met ons los op bepaalde plekken en heeft geen piepje gelaten van heimwee ofzo.

Van Alice weet ik het niet, die was 7 maanden toen ze bij mij kwam.
De vorige eigenaar is nog 1x komen kijken toen ze een half jaar bij mij woonde en ik vond haar niet super enthousiast, wel een soort van onderdanigheid naar hem toe. Ze deed ook geen moeite om met hem mee te willen.

Zoals ik Zibby ervaar, zij zou denk ik wel blij zijn om haar vorige baasje te zien, ook al heeft die haar totaal verwaarloosd.
Zij is een hond die heel veel "respect voor" uitstraalt en haar lijden nooit zal laten zien, dat doet ze in stilte.
Zij lijkt daardoor een makkelijke hond en toch moet ik bij haar veel verder kijken dan uiterlijk gedrag.

Zoals ik al eens eerder heb geschreven, een band krijgen met een herplaatser duurt langer dan als je een hond vanaf pupje hebt en met Zibby is dat nog steeds aan het groeien (nu 8 maanden bij mij) dus ik weet niet wat ze zou doen ( hoe ik dat ervaar) als we een jaar verder zijn.
Met alice heb ik nu, na 3 jaar, waarvan 1 jaar hard werken aan haar angsten, het gevoel dat ik haar heel goed ken. 

Van Sisa ben ikzelf het eerste baasje en hoe Alice nu zou reageren als zij haar 1e baasje weer ziet, weet ik niet. Zoals ik haar inschat, gaat ze met mij mee.

mijn eeste teef die ik van pup tot haar 2de jaar had heb ik herplaatst had en ben ik na 4 maand eens wezen kijken.
Ze kwam eerst even ruiken van wie ben je maar toen ze door had wie ik was raakte ze helemaal door het dolle heen
Effe lekker met het balletje gespeeld en daarna ging ze uit zichzelf op haar plekje liggen en gaf dus duidelijk aan dat ze daar nu thuis hoorde

Van Tibo ken ik de vorige eigenares niet, van Yoshi wel en daar was het beslist niet zo dat hij hen zou volgen en mij vergeten.

Ze hebben hem nooit mishandeld ofzo, maar veel aandacht kreeg hij niet. In het begin kwam Yoshi bij ons op vakantie en toen hij daarna terug moest naar zijn familie, wilde hij er niet eens blijven, wilde gewoon terug met ons mee, liep zelfs achter onze auto aan en dat vond ik triest . Toen we hem uiteindelijk definitief overnamen, is hij daar letterlijk vol blijdschap het huis uitgerend en toen 1 van de kinderen nog riep "dag Yoshi" keek hij amper om. Hij holde de deur uit en sprong in mijn auto, keek zelfs niet opzij toen zijn vorige baasjes hem kwamen uitwuiven, net alsof hij wilde zeggen "komaan weg hier".

Ik denk dat het sterk afhankelijk is van de band die de hond had met zijn vorig/eerste baasje. Ik kan me moeilijk inbeelden dat Perdie haar vorig baasje vrolijk zou begroeten omdat ik het gevoel heb dat deze echt niet goed voor haar zijn geweest. Maar de man die in het asiel voor haar zorgde... Ik denk dat ze die nog wel vrolijk zou begroeten. Ik kon zien dat ze daar echt heel veel aan had en dat ze gek van hem was. Ik vond het een heel pijnlijk moment toen ze afscheid moesten nemen van elkaar...


Al heeft Perdie wel geen blijk van heimwee getoond toen ze hier was, ze heeft zich direct aan mij gehecht en was het hier toch snel gewoon. We hebben haar ook vrij snel los gelaten en toen bleef ze ook goed bij ons.

Maar moest ze die man ooit nog tegenkomen en ze zou hem super vrolijk en gelukkig begroeten zou me dat toch wel iets doen hoor...

Rixt haar oude eigenaren zien we nooit, Yoran zijn oude eigenaren komen we weleens tegen, hij laat hem wel aanhalen door hun maar houd ons scherp in de gaten, echt van Ik ga weer met jullie mee. Hij heeft geen liefdevol verleden gehad, dat kon je ook merken toen ze hem brachten, mijn dochter is met hem wezen wandelen en toen de mensen weggingen heeft hij niet weer naar ze omgekeken.

Mijn cattledog is altijd wild van de fokker gebleven. Die zag ze wekelijks, dus dat jullie herplaatsers dat met de fokker waar ze jaren gewoond hebben hebben, vind ik niet zo gek. Een fokster vertelde me dat zelfs de honden die ze tien jaar niet gezien hadden gek werde als ze ze weer zag, ze gebruikte dan ook de "puppies er is eten" lokroep. 

Ik zou er zelf waarschijnlijk niet aan beginnen om de oude eigenaar te zien.

niet altijd waar hoor. Wij gingen onlangs met roula op bezoek bij het vorige baasje en ze wist helemaal niet meer wie die personen waren. ze kroop bij mijn moeder op de schoot en is daar niet afgekomen.

Dat is hier gelukkig niet gebeurd. Hoewel juist de vorige eigenaars daar heel bang voor waren...

Bibi hebben we geadopteerd nadat haar baasje was overleden. Daarvoor heeft ze een jaar bij haar baasje en de ouders van haar baasje gewoont toen haar baasje ziek was. We hadden de ouders en broer van haar baasje uitgenodigt om eens langs te komen kijken hoe Bibi het had. Bibi was uitzinnig toen ze haar oude familie weer zag, door het dolle! Na een wandeling met zijn allen was Bibi's Oma (zo noemen we de moeder van Bibi's overleden baasje) er erg huiverig voor dat Bibi mee zou lopen naar hun auto. Toen dat niet gebeurde en Bibi uit zichzelf bij ons in de auto sprong was het voor haar pas goed. Zelf heb ik er eigenlijk geen moment bij stilgestaan dat het wel eens anders had kunnen gaan eigenlijk...

Bil heb ik van een fokster overgenomen, omdat hij niet samen kon met een andere reu. Bil was ruim 2 toen ik hem overnam en op een bepaald moment kwam de fokster op bezoek om te kijken hoe Bil het bij ons vond. Bil was echt blij toen hij haar weerzag, maar toch liet hij heel duidelijk merken dat hij zich nu thuis voelt bij ons. Toen de oude baasjes vertroken ging Bil lekker bij ons op de bank liggen. Dat gaf mij wel een heel fijn gevoel eerlijk gezegd.

ik denk dat het scheelt hoe de mensen met de honden zijn omgegaan, ons Yoran heeft niet zo,n fijn leven gehad voordat hij bij ons kwam en dat kun je merken naar zijn oude eigenaars toe, toen Rixt bij ons kwam heeft mijn man haar letterlijk over de drempel moeten dragen omdat ze bv nooit binnen was, ze is helemaal veranderd maar helaas ook vervangen door een pup. Ook Yoran zijn oude eigenaars stappen zo weer over op een andere hond, en dan hoop en bid ik dat dit wel goed mag gaan, ik heb al tegen mijn vriendin gezegd waar we via via aan Yoran zijn gekomen, je weet me te vinden.