De heer Doobemans en het drijfzand.

“Zou je hem niet uit het water houden?”, vraagt mijn grootmoeder bij het uitstappen: “het is zo modderig”. Een vraag die ik verwachtende was, en zoals gewoonlijk met schouderophalen beantwoord. “Wat jij nog wil proberen”, mengt mijn moeder zich ertussen: “luisteren zal ze toch niet doen…” Toch onderneemt ze zelf nog een poging: “dat er echt wel veel modder zal zijn, het is immers zo droog geweest de laatste tijd”
We zijn op bezoek bij mijn grootmoeder, en zoals gewoonte naar het bos in de buurt gereden. Een bos waar Doby dol op is: op en rond historische vestingwallen: met heuveltjes om op en af te spurten. En overal water, lees: modder.

Vandaag zijn al hun zorgen echter voor niets geweest: het is zo droog dat er, tot Doby’s ontgoocheling, geen water of modder te bespeuren valt.
Behalve op één plek, zie ik. Doby heeft het ook gezien. Moeder en grootmoeder lopen nietsvermoedend een stukje achterop, ik kijk opzettelijk de andere kant op. Kwestie van later te kunnen zeggen dat ik het niet gezien had…

Dan klinkt er gepiep. De heer Doobemans zit vast: tot aan zijn nek in de modder. Hij is niet eens tot aan het water geraakt, en kan geen poot meer verroeren. Met op de achtergrond: “Zie je wel dat je hem er niet in had mogen laten!”, snel ik de wal af.
Voorzichtig zet ik een voet in de modder, en prompt verdwijnt die tot aan mijn knie. Een bodem is niet te voelen. Wijselijk zet ik maar geen gewicht op die voet, en probeer het een halve meter verder. Maar ook hier verdwijnt mijn voet.
Waar ik het ook probeer, er lijkt geen bodem onder de brij te zitten. Mijn hond is nog geen twee meter van me vandaan, maar bij hem raken lukt me niet. Hij onderneemt nogmaals een wanhopige poging om eruit te springen, maar zijn schoft gaat nauwelijks de hoogte in. Wat nu?
Hulpeloos kijk ik om me heen, een dikke knoestige tak trekt mijn blik. Een zucht van opluchting ontsnapt me. Dwars over de modder gaat het ding, en met een schietgebedje zet ik er een voet op. De knoest zakt een ietsje, mij toelatend mijn hond te bereiken. Ik krijg zijn halsband te pakken, en sleur er uit alle macht aan. Maar er komt geen beweging in mijn hond. Wel schiet de halsband over zijn oren.
Zijn nekvel dan maar. Ik trek en trek, de heer Doobemans lijkt meer en meer nekvel te hebben, maar nog steeds zit hij muurvast. Verbijsterd voel ik hoe ik zoveel vel in mijn handen heb dat ik het fijn knijp tussen mijn vingers. Nog steeds komt er geen beweging in mijn hond. Ik doe mijn best om niet te zien dat de brij zich als een gapende mond rondom de stronk geopend heeft, en het ding, met mijn voet erop, steeds dieper zakt.
Dan komt er een millimetertje beweging in mijn hond. En nog een millimetertje, en nog een millimetertje. De millimetertjes volgen elkaar steeds sneller op, en mijn hond schiet los.

Meteen schudt Doby alle narigheid én de vervloekte brij van zich af, en huppelt vrolijk weg. Verbouwereerd staar ik naar de veelvoud aan dikke, zwarte spikkels op mijn armen, T-shirt, en broek. Boven me hoor ik gegil, onnodig me af te vragen waarom. Beschuldigend worden me een zwarte rok (grootmoeder) en een paar zwarte benen (moeder) voorgehouden: “Waarom ik weer eens niet kon luisteren?!”. Met benen die nog trillen, en een bibberend stemmetje, antwoord ik: “dat ze er voor de rest van de wandeling niet meer mee in hoeven te zitten...”

Pff, wat een schrik, en een geluk dat het je gelukt is om Dobey weer uit de blubber te trekken zeg! Dat iedereen vol blubber zit moet je dan maar voor lief nemen . Had het graag gezien, het laatste dan hoor!

Je verhaal begint als een nachtmerrie maar eindigt gelukkig als een komedie! Ik lag ff in een deuk maar begon wel eng!

Prachtig verhaal weer!

Ja, die Doby van me, die stort zich overal vol enthousiasme in, en merkt dan soms te laat dat er iets niet klopt... Een beetje zoals zijn baasje ook wel eens doet.
Het staat in elk geval garant voor avonturen! Benieuwd wat ik nog allemaal met hem ga beleven.

Gelukkig hebben de wallen geen verbinding meer met de zee of ander water. Er was dus geen gevaar voor verdrinking. Anders had ik behoorlijk gepanikeerd!

En tja, die Doby draagt solidariteit hoog in het vaandel: ik vuil, iedereen vuil.

Dubbelpost... sorry!