Belonen, is dat eigenlijk wel zo goed?

Is het wel eens bij je opgekomen dat het dan ook aan jou gelegen kan hebben? Net zo goed als dat je mij verwijt dat ik niet genoeg van de roedelmethode weet. -quote bassie, over goja-

gelukkig ben je gelijk weer je zelf Bassie
het ligt altijd aan de ander, en vooral aan zijn verstandelijke vermogens
nu was ik niet....... capabel, begrijp ik uit jouw woorden?

verschil is, dat ik me er zeer in verdiept heb, en ik heb ook heel veel van deze trainster geleerd, ik bewonder haar zeer, en zij heeft mij op een totaal andere manier naar honden leren kijken dan dat ik vanuit strakke opvoeding en africhting gewend was geweest.
echter het deel van clicker en voerbeloning, daar zag ik niets in en van
wat natuurlijk niet betekent dat ik mijn hond niet beloon, alleen niet met voer (zie topic titel)
Deze trainster heeft mijn diepe respect, ook hoe zij haar kennis overdraagt aan cursisten en betrokken was bij de honden.

Maar je gaat je niet eens je persoonlijk verdiepen maar blijf je wel afzetten tegen ïets waar je je dus nog nooit echt in verdiept hebt of een discussie bent aangegaan om standpunten uit te wisselen met de schrijvers van de boeken die je zo verschrikkelijk vindt.
Dat zou juist een uitdaging moeten zijn als hondengedrags-specialist/liefhebber/hondenschool houder.
Ik vind dat dus heel merkwaardig, en ook onjuist, maar ik ben de laatste die zal beweren dat je er de mogelijkheden niet toe heb (verstandelijk gezien dan he)



maar ik stop met dit topic, ik ga niet zitten hakkentakken hier, dit voegt niks toe voor TS

En wat ik dus schreef, ik mag niet mijn hand op zijn achterwerk leggen, ook niet zijn lip optillen of zijn snuit aanraken, maar laatst liepen we buiten, Diesel ging na het plassen even flink zijn poten staan vegen (kluiten modder en gras) vlogen door de lucht, ineens een gil, en hij wilde zijn voorpoot niet meer neerzetten, toen ik er naar keek zat er een groot puntig stuk glas in.

Hij legde zo zijn grote poot in mijn hand, en ik kon zo op mijn gemak het stuk glas eruit gaan staan peuteren, heel stil stond hij, daarna zette hij zijn poot weer neer, keek me blij aan, en liep vrolijk verder. Vond ik bijzonder, hierin vertrouwde hij me dus volkomen, had ik ermee naar de da, gegaan, had hij daar de hele boel op zijn kop gezet.

Ik vind dat je bij een hond helemaal niet moet stoppen met belonen ... Ik ben van mening, dat je het koekje langzamerhand moet gaan vervangen door "braaf" of "goedzo"..
Tuurlijk denkt ook een hond op een gegeven moment "bekijk het maar" als er geeneens meer een schouderklopje vanaf kan en dat kan je hem/haar ook niet kwalijk nemen.
Daarom vind ik het belangrijk om in eerste instantie te belonen met braaf en een koekje en om dan langzamerhand het koekje steeds vaker weg te laten, maar dan ipv het kkoekje "braaf" te zeggen in combinatie met een aai of iets dergelijks.

Wij hebben dat in onze familie altijd al gedaan met onze honden en het heeft altijd prima gewerkt. De honden luisteren goed en wij hoeven alleen maar onze stem en onze handen mee te nemen ..

Met nieuwe oefeningen aanleren gebruik ik wel altijd koekjes, dat is makkelijker aangeven aan de hond wat je van hem verwacht vind ik..

mijn enige beet ooit die ik ontvangen mocht was van een Chi........
was ook geen makkelijke hond trouwens, deed wel pijn, zo klein en toch een stevige knauw
er was ook geen waarschuwing, maar ik denk wel dat het met de geur van mijn toenmalige reuen te maken had, pittig mannetje, die Chi

wat jij noemt trouwens Kai, van je eigen hond is ook een punt van aandacht bij onze hond
hij heeft namelijk heel sterk dat als hij echt hekel heeft aan een bepaalde reu, hij ook reageert op de mensen en hun auto die bij zo'n hond horen, daar aan merk ik dan, hoe hij op geur reageert en niet op zicht of horen, de geur van die hond die bij die mensen hangt en bij hun auto maakt hem al opgewonden en boos.

en aangezien wij het niet ruiken, was dat wel ff wennen bij deze meneer, die dus geur zo bovenaan in zijn waarneming heeft staan.

wij dachten overigens dat Gorby niet snel leerde, tenminste moeite had met concentreren, maar we merken dat dat helemaal geen moeite voor hem is, als hij maar de juiste motivatie heeft, met speuren/zoekwerk merken we elke keer hoe goed hij zich wel degelijk kan concentreren, maar ja, dan komen we terug bij wat we ooit geconstateerd hebben, het is bij Gorby zelden of hij iets wel of niet kan, het gaat erom of hij ook wil.............  en dan zullen we hem toch moeten overtuigen, en dat gaat in dat opzicht natuurlijk mentaal, fysiek valt er niks af te dwingen bij hem. Hij moet willen !! samenwerken, en het is duidelijk dat we daar nu echt een stevige basis voor gelegd hebben.
En daar genieten we dus ook van, alle 3.

Mag ik even een kleine reactie maken over de Labrador die plotseling beet?!

Ik zie meteen al de de conclusie staan: slecht management van de baasjes en daarom wil ik even opmerken dat ''zoals de meeste van ons wel weten'', de Golden retriever in zijn hoogtij dagen van populariteit, beging de negentiger jaren was dat zo'n beetje, een ''Sudden Rage'' begon te ontwikkelen.

Bijten vanuit het niets, zonder duidelijke aanleiding en signalen vooraf, alsof er een knop omging. Het leek bijna onmogelijk deze 'onverklaarbare kronkel' uit de bloedlijnen te krijgen. Telkens stak er weer een de kop op!

Nadat ook steeds meer Golden retrievers rond het 5e of 6e levensjaar al met ernstige heup en onderrug kwalen te kampen kregen, daalde de populariteit in rap tempo en zijn wellicht veel bloedlijnen met deze ''Sudden Rage'' uitgestorven of beperkt.
Toch zijn er ook nog vandaag de dag veel incidenten met dit ras die ook weer verwijzen naar deze 'rage'

Dan nu eindelijk met mijn toedracht aangekomen bij de Labrador,, ook bij deze honden lijkt het de kop op te gaan steken.
Wederom zo'n uiterst zachtaardige gezinshond waarbij gevallen van deze ''Sudden Rage'' geconstateerd worden!
Zowel naar honden als mensen.

Mijn eigen conclusie is, dat het fout kan gaan en dat niet alles te verhalen is op de persoon die gebeten is!
Ik geloof dat het soms ook puur vanuit de hond zelf kan komen, onverwacht en onverklaarbaar.

Dit verhaal lijkt wellicht wat af te wijken van dit topic,, maar over conditioneren gesproken... vandaar..

Toch weer even terug naar de kern: of belonen nu goed is of niet. Heb nu even wat tijd gehad om mijn antwoord te formuleren op de originele vraag.

Ik denk dat belonen essentieel is. Belonen geeft namelijk aan niet wat gewenst is, maar welk gedrag binnen de groep/roedel bijdraagt aan zekerheid en stabiliteit. Een situatie waar vrijwel elke hond naar streeft. Timing en situatie zijn dan dus de factoren die bepalen of de beloning z'n doel bereikt of niet.


En dan van de hak op de tak naar overheersing. Ook dit is toch wel een kwestie van interpretatie wat overheersing nu is, maar ik weet vrij zeker dat ik me bij beide honden toch wel schuldig heb gemaakt aan fysieke overheersing. Daar zat wel een duidelijk doel achter.

Ik wil namelijk handelingen aan het lichaam van mijn honden kunnen uitvoeren. Daarnaast wil ik dat mijn honden gewent zijn aan aanraking en dat ze in ieder geval al wisten wat het gewenst gedrag was als er een aanraking kwam op een plek die zij niet noodzakelijk fijn vinden, dat met name met het oog op de kinderwens die we al hadden toen we honden in huis namen. En we hebben inderdaad ondertussen een zoon.

Een voorbeeld: Bij Misia, onze Stafford ben ik geleidelijk aan allerlei plekken op haar lichaam gaan bekijken en bevoelen. Denk hierbij aan de neus aanraken, de omgeving van de gehooringang, de voetzolen en zo nog meer dat zulke plekken. Gewoon om haar te laten wennen aan menselijke aanrakingen op plekken waar ze van nature zichzelf uit terug zou trekken. Ik heb haar zelfs een commando aangeleerd om haar bek open te doen.

Dat is niet met de doelstelling om te overheersen, of om iets met onze band te bewerkstelligen maar omdat ik hiermee denk een minder stressvolle situatie te creëren voor de hond als ik of een ander haar daar wel moet aanraken of dat per ongeluk doet. Denk aan een dierenarts, iemand die ik met onze Stafford helaas vrij veel van dichtbij heb gezien nadat als pup is aangereden door een auto en op latere leeftijd 2 knieoperaties.

Daarbij wil ik wel aanmerken dat de band met je hond hierin heel belangrijk is, en dan niet zozeer of die band goed is of niet, maar dat je die band niet moet beschadigen. Dus voorzichtig zijn, rustig opbouwen en zeker initieel je momenten kiezen. En het voor de juiste redenen doen en niet zomaar.