Belonen, is dat eigenlijk wel zo goed?

Frank, wat ben canismorf bezig! 

Gevoelens zijn uiteraard persoonlijk, voor beide partijen, wij kunnen niet voor de hond spreken die ook zijn gevoelens heeft. Het hoeft niet zo te zijn dat een hond altijd gromt of laat merken dat hij iets niet wil. Is een hond die alles toelaat en over zich heen laat komen het hier ook altijd mee eens? Misschien is hij wel gewoon heel aardig, maar vindt het deep inside misschien wel iets raars wat nu eenmaal bij mensen hoort..raar zijn.
Zou een hond die dit niet pikt geen goede band met zijn mens kunnen hebben?

Met gebrek aan vertrouwen bij het trekken aan de riem, bedoel ik bijv. een situatie in een onbekende omgeving,  of een andere route die je neemt. Verschillende honden die ik ken zijn in een onbekende omgeving alerter en trekken meer aan de riem dan bij het vertrouwde rondje in de omgeving en sommigen zullen in zo'n situatie ook eerder uit kunnen vallen als je ze te dichtbij "gevaren" als fietsers of joggers bijv. laat komen.
Of bijv. op een hondenschool, er is dan geen contact te krijgen, de hond trekt alleen maar en heeft geen aandacht en rust en vertrouwen in de situatie. (naar mijn mening dan he)

Ik vind het juist behoorlijk eenzijdig en respectloos om je hond te onderwerpen aan allerlei 'testjes' omdat jij wilt weten hoe ver jouw hond jou laat gaan. Ik zie geen enkele noodzaak om dit alles kunstmatig in scene te zetten en het zegt mij al helemaal niets over het opbouwen van vertouwen. Mede aangezien twee wildvreemde honden elkaar ook kunnen besnuffelen en geen enkele relatie met elkaar hebben. Zegt het niet gewoon meer iets over hoe zeker een hond is over zichzelf (zelfvertrouwen) in die situatie?

Als je een vertrouwensrelatie opbouwt met je dier zul je het dier vaak ook het vertrouwen kunnen geven wanneer bepaalde handeling noodzakelijk zijn. Denk aan bijvoorbeeld de hond temperaturen vanwege ziekte, het in de bek kijken of tussen de tenen voelen.

Zoals jij erover schrijft zou mij alle plezier ontgaan van het uberhaupt aangaan van relatie met een dier en vooral het puur genieten met elkaar en van elkaar.

Hoewel het veelal ontkent wordt hebben al deze handeling als doel om te overheersen. Dit wordt door de bedenker ervan ook meermaals aangehaald. Alle mooie vertrouwensverhalen eromheen ten spijt.

Wat betreft het eerste: Een hond die iets uit conflictvermijding accepteert (dus het eigenlijk niet prettig vind) zal dit in zijn fysieke processen niet Kunnen verbergen (denk dus aan die spierspanning) puur omdat het niet zijn insteek is ergens over te liegen. En NEE, je kunt wel degelijk een hele bijzondere band hebben met je hond die bepaalde handelingen niet accepteert maar wees je er dan wel van bewust waar de grenzen liggen tussen jullie...en kijk ook waarom die bestaan en of de hond daar vrede mee heeft of dat hij eigenlijk toch die intimiteit wel zou willen. Dat is compleet hondafhankelijk. 

Ik deel jouw visie over het trekken trouwens niet, maar begrijp wel waarom je ze hebt. Hoe ik zelf over trekken denk staat een aantal pagina's terug al beschreven.

Respectloos alleen als je niet in acht neemt de gevoelens van je hond (die ik niet kan "zennen" maar toch echt moet onderzoeken) Het zegt inderdaad iets over de zelfzekerheid van de hond, maar wel in een sociale context, namelijk bij de persoon die de handeling uitvoert. 

En verder, de bedenker van deze handelingen? Wie is dat dan?

Ik zie dat ik een stuk tekst gewist heb in mijn reactie die sloeg op de opmerking over de bedenker  Lekker slim van me. Ik kan het niet opnieuw zo goed omschrijven, maar het heeft betrekking op allerlei markeerhandelingen en testhandelingen en de motivatie van de mens daartoe etc.

Kan gebeuren

De markeeroefeningen (waar dat van de anus niet bijhoort, althans, heb ik daar nooit gehoord maar zelf bedacht) bootsen inderdaad voor een deel een verzorgende insteek na, die geobserveerd is tussen moeder en pup. De vergissing is om te denken dat de markeeroefeningen op zich daarmee dominerend zijn, dat is afhankelijk van de onderlinge relaties.

En de bedenker van de methode schuwt toch echt niet om aan te geven dat dit wel degelijk overheersing betreft. Zit op overheersing, lig op overheersing, gedwongen markeren etc. Dus hoe positief ook gebracht om woorden als vertrouwen en verzorgen op de voorgrond te plaatsen, het zijn gewoon verkapte dominantiehandelingen en een toewerken naar relatie waarin je hond dit alles toestaat in ontspannen staat.

Weet je, ik ken maar weinig mensen met honden die nooit aan hun hond zitten. In de hele omgang speelt het het een zeer grote rol. Hetzij verzorgend hetzij liefkozen. Massages, aaien, kammen, verzorgen etc. We doen niet anders dan de hele dag bezig zijn met elkaars geuren en markeren. 

Jouw eigen bedenksel daaruit voortvloeiend blijkbaar ... vreselijk.

Ja, maar laten we wel "overheersing" in de juiste context plaatsen, namelijk die van moeder-pup, waarin het een letterlijke overheersing was. Mocht jij nou rondlopen met een flinke Duitse Herder, dan is van overheersing werkelijk geen sprake meer, omdat je die (via de handelingen van de Roedelmethode, want daar gaat het hier nu over) nooit in een zit (laat staan een Af!) krijgt zonder toestemming van de hond. Je kunt dus inderdaad toewerken naar een relatie waarin de hond dit accepteert van zijn mens (en ook waardeert, vandaar de ontspannen staat van zijn) Maar van letterlijke Overheersing is hierin duidelijk geen sprake.

Circuleert ook een filmpje waarin "kleine" hondjes protesteren tegen de handelingen, en je dus ook onmogelijk in een zit of af of sta krijgt. Uiteindelijk werkt de hele Roedelmethode vanuit de behoefte en wensen van de hond, omdat die wel of niet toestaat wat er gaat gebeuren. 

Tja, wat jij van mijn verzinsel vind...het is je goed recht natuurlijk. Zo vind ik het vreselijk dat mensen bijvoorbeeld jaren met hun hond bezig zijn en deze nog steeds van alles in de stress schiet. Dan zie ik liever een hond die verzorging en bescherming van zijn mens ontspannen accepteert.

Een moederhond is in het voordeel dat de pup vlak na de geboorte hulpeloos en hulpbehoevend is, de handelingen die de moederhond doet op dat moment zijn verzorgende oefeningen, zonder deze handelingen overleven de pups het trouwens niet eens. De verzorgende handelingen doet de moeder en zal niet aan de pup vragen of hij het er mee eens is, ook stopt ze de handelingen niet als de pups tegenstribbelen. Een paar weken later wanneer de pups iets ouder zijn, en wanneer ze er aan toe zijn, en ze krijgen al echt een eigen mening, dan zal de moeder haar overheersende handelingen verzwaren en uitbreiden, ze maakt door die handelingen duidelijk wanneer en wat de bedoeling is, ze geeft namelijk nog geen commando's die komen later, weinig verbale commando's overigens. Dus al met al zijn de pups overheersende handelingen gewend en ze begrijpen het. Honden doen veel dingen vanuit lichaamstaal, overheersende handelingen is ook lichaamstaal, en deze lichaamstaal wordt eigenlijk altijd als eerste toegepast, want er moet namelijk eerst worden duidelijk gemaakt wat de bedoeling is en wat in bepaalde situatie verlangt wordt van de hond.

Dat wij mensen dit gaan toepassen is helemaal niets mis mee, de uitvoering daar zou je commentaar op kunnen geven/hebben. Honden begrijpen de fysieke handelingen dus in principe doe je als mens op dat soort momenten precies wat honden onderling ook bij elkaar doen.

Honden voelen feilloos aan met welke intentie een handeling wordt verricht.
Als je daar als mens eerlijk in bent, kan een hond daar mee omgaan.

Even een simpel en actueel voorbeeld; Sisa heeft op dit moment oogontsteking.(mogelijk door de eikenprocessierups) Zij krijgt oogdruppels, heeft ze een hekel aan en als ik dat via een omweg probeer, bv door eerst een aai of een knuffel (wat ze maar al te graag wil) trapt ze daar niet in. Dat is ook niet mijn intentie. Zeg en straal ik uit dat ze oogdruppeltjes krijgt, krijg ik het wel voor elkaar. Niet van harte, maar toch.....

PS hier wordt ze voor beloond, om het daar nog even over te hebben. Ze krijgen als beloning altijd hun eigen brokjes en daar doen ze een moord voor.
:-7

dat bedoelde ik juist, ik ben een volwassen mens en mijn hond is een volwassen hond, dat honden aan elkaars achterste zitten wil niet zeggen dat je dat als mens ook moet gaan doen. Dat zou naar mijn mening iets voor honden onderling moeten zijn. Want ik ben een andere diersoort en kan nooit een hond gaan na doen.

Wb de moederhond die de pups verzorgd,  dat zie ik als iets wat hoort op dat moment bij de levensfase van een pup. Naar mijn mening wil dat niet zeggen dat je dan als mens dit bij je volwassen hond moet gaan proberen na te doen.

In de Roedelmethode heb je, in mijn optiek, twee slagen fysieke handelingen...de markeringen en de "overheersing"...die overheersing voer ik zelf ook niet uit omdat ik ze, zoals jij zegt, niet vind passen binnen de relatie met mijn huidige hond (waarbij ik niet zeg dat het voor een andere mens-hond combinatie ook slecht moet zijn) 

De markeringen voer ik wel uit omdat die, binnen de context van onze relatie, wel passend zijn. Markeringen, of verzorging, op zich heeft in mijn optiek niks met ranghoog/laag te maken, die overheersingsoefeningen dan weer wel. Het lijkt mij daarnaast als hond ook prettig iemand in je omgeving te hebben die op een manier die je begrijpt (honden zijn in overdrachtelijk denken namelijk niet zo sterk) aangeeft je te kunnen en willen verzorgen. Dan nog staat het mijn hond altijd vrij zich van die markeringen te onttrekken, alleen doet ie dat dus zelden of nooit.

http://www.deroedel.com/files/HM.Hanneke.14.6.2012.pdf


Deze misschien wel interessant om eens door te lezen.

wat in mij op kwam is de vraag wat het verschil is tussen een fysieke "overheersing" en een mentale "overheersing"

wat ik bedoel, is het gesproken "zit" minder overheersend dan als ik heel zachtjes met een gespreide hand heel even de achterhand van mijn hond aanraak??

ik zie eigenlijk het verschil niet zo (algemeen gesproken dan)
wat voor ons het verschil geeft, is dat onze hond op het gesproken woord vast wel gaat zitten, maar dan wel precies zoals hem dat uitkomt, scheef, na 3x zeggen, hij zet een poot op mijn voet, kortom; hij geeft direct zelf invulling aan deze handeling

kan je zeggen...... geeft niks, hond mag eigen inbreng hebben
ja, das leuk, als het uitkomt dan toch zeker, en ik kan jullile verzekeren dat niemand de eigen inbreng van onze hond, zonder onze controle, op den duur zal waarderen.

dus zeggen wij nooit meer "zit".
wij gebruiken de "zogenaamde" en hier zo verafschuwde "dwanghandeling"
erg??
ik zie er niets van, behalve dat de hond nu heel goed begrijpt dat wij de grenzen bepalen en dus geen harde klauw in onze voeten accepteren of een hond die onze weg afblokt, gevolg........ een hond die eigenlijk heel snel ging ontspannen, want hij kon zijn verantwoording aan ons gaan overdragen, en als gevolgl daarvan heeft hij meer vrijheid dan ooit.

wat betreft die grote markeeroefening........ ik vind het GEWELDIG
aan de anus van de hond heb ik trouwens nog nooit gezeten, maar ik neem 3-4 keer per week zeker, echt alle tijd om Gorby van het puntje van zijn hoofd tot het puntje van zijn staart en zijn nagels rustig na te lopen, vol aandacht voor zijn persoon, deze oefening heeft ons veel nader gebracht, en hij taalt er niet naar zich er te aan ontrekken (maar het is wel voorbehouden aan mijn partner en mij, een ander hoeft het niet te proberen) en wij voelen beiden dat door dit contact het vertrouwen groeit.

en dat vertrouwen brengt alleen maar goeds en dan is ons belang volledig op onze hond gericht.

in de roedelmethode zit een stuk "dwang" alleen moet je die niet gaan verwarren met terreur, want zo is het zeker niet bedoeld, dat kan ook niet, want dan krijg je een vechtpartij gebaseerd op wantrouwen en dat is nu net niet de bedoeling.

verder, denk ik dan, zal heel veel van invulling van "methode's" afhangen ook van de aard van de mens zelf, ik heb pure afkeer van voedsel beloning, ik vind het namelijk een vorm van chantage, en daar heb ik nu juist een afkeer van, maar voor een ander werkt dat weer anders.

honden zijn voor mij geen wetenschap, dat deel is aan mij echt niet besteedt, daar vind ik mijn gevoel, liefde, intuitie voor en met de hond te belangrijk voor, maar je moet dingen wel in de context blijven zien.

Ik vind chantage 'n menselijke invulling. Dan zou "goed zo" of wat voor een goedkeuring dan ook net zo goed chantage kunnen zijn omdat je de hond dáármee ahw voert.
Ik ben het er wel mee eens dat belonen niet meer altijd hoeft, omdat de hond een heleboel geleerd heeft en het normaal is geworden om bv te wachten bij het oversteken.
Maar mijn honden "helpen" mij in huis, op wat voor een manier dan ook en dan geef ik ze graag een brokje/beloning. Nu Sisa oogdruppeltjes moet en zich tegen haar zin totaal aan mij overgeeft, ben ik trots op haar en verdiend zij van mij een "beloning".
Als ik ga slapen krijgen ze zowiezo altijd iets lekkers om "welterusten" te "zeggen". Menselijk ja, maar ik vind er niks mis mee.

het is gewoon een vorm van chantage, want de hond moet eerst iets doen om het voer te verkrijgen.
en gaat mij erom dat het dan om voer gaat, een 1e levensbehoefte
voor mij voelt dat heel erg vervelend en onjuist (is mijn ervaring he)
maar ik denk niet dat het een vermenselijkte invulling is
bij mij gaat voer gewoon in een voer bak, of iets lekkers gratis en voor niks.
ik deel het voer gewoon, als sociaal onderdeel van het leven met mijn hond.

maar dat is mijn invulling en gevoel er over,
en tenzij er een heel bijzondere reden is (bv angst) om voer in te zetten om de emoties milder te maken, en afleiding te bieden, beloon ik nooit met iets van eten, maar wel met sociale interactie.

ik gebruik trouwens ook op 1 moment voer/snoepje/lekkers
dat is als de gruwelijk mismaakte oren van onze hondenvriend moeten worden schoongemaakt en gezalfd, 2 mismaakte bloemkool gehoorgangen, die zeer pijnlijk zijn.
dan liggen er 3 plakjes hondenworst klaar
1 voor elk oor, en 1 als toetje, de geur van de worst leidt Gorby af, hij is stapel op dat spul
en zo ondergaat hij het, evengoed krijgt hij alle ruimte om uit de situatie te stappen als de pijn te erg zou zijn.


maar dat kan ieder anders voelen, tis mijn perceptie, niet noodzakelijk die van een ander

Is ook inderdaad voor iedereen anders.

Mijn idee is dat honden ooit in de eerste instantie oa vanwege die eerste levensbehoefte steeds meer de mens op zijn gaan zoeken, dus ik zie dat als 'n rode draad in de relatie tussen hond en mens.


Als ik dan kijk naar een van de honden van mijn zoon in Ecuador, (heb ik al eens opgeschreven) die is daar gekomen omdat hij geen eten had/kreeg en hij is uiteindelijk helemaal uit zichzelf de geiten van schoonmoedertje (woont ernaast) mee gaan hoeden en bewaakt het erf. In ruil daarvoor verwacht/krijgt hij eten.
Dus voedsel is wat mij betreft de eerste drijfveer om bij mensen te blijven.

Fysieke overheersing lijkt me logisch, wanneer moederhond bijv. wil dat de pup gaat liggen duwt ze hem gewoon om, en als ie moet blijven liggen dan legt ze gewoon haar poten er op.

Mentale overheersing, zelfde voorbeeld, wanneer moederhond wil dat de pup gaat liggen blijft ze net zo lang naar een bepaald punt op de grond staren tot de pup gaat liggen.
Probeer het zelf maar eens 10 tegen 1 dat de hond gaat liggen(op handen en knieen gaan zitten, zorgen dat de hond aandacht heeft voor wat je aan het doen bent, en blijven staren naar een bepaald punt op de grond dan duurt het vaak maar even en de hond gaat liggen, of hij gaat weg dat kan ook hahaha )

Yep! En met alle respect voor mijn hond : Van mijn .......... blijft hij ook af

Ik vind het geweldig om te zien/mee te maken hoe de band van de honden met mij/'n baasje is als je er aan werkt/gewerkt hebt samen, maar als ik naar Zibby kijk, die nog redelijk "primitief" is, krijg ik soms tranen van verwondering hoe mooi/zuiver "primitief" (weet even geen ander woord) eigenlijk is. Haar "tao" is (in volgorde) eten,drinken,onderdak. Nu begint ze spelen ed ook leuk te vinden, maar niet belangrijk.
Is even los van dat ik ook met haar te doen heb omdat ze een k*tleven heeft gehad.

Ik ben eens wat hondenscholen aan het uitproberen met Biko, kijken waar ik me nou goed bij voel als ik les krijg. Naam mijn mening kun je ergens voor of tegen zijn, maar het ervaren geeft je een andere kijk op wat er nou eigenlijk bedoeld wordt in het stukje 'visie' op een website.
Zo was ik zaterdag bij een hondenschool waarbij uitgelegd werd dat honden tot ongeveer anderhalf jaar door hun moeder wordt opgevoed. Moeder is dus met acht weken nog helemaal niet klaar als wij ons pupje ophalen. Wij moeten de opvoeding afmaken. Een moederhond gebruikt een bepaalde mate van 'overheersing' om haar pups op te voeden. Er is geen gelijke band, moeder is moeder en heeft een rol waarin zij haar pups moet voorbereiden op de toekomst. De pups weten nog niet alles en zullen nog veel moeten leren. De trainer stelde ons de vraag: wat zijn wij voor onze hond? Zijn wij een moeder die ze leert dat 7 uur bedtijd is, ook al is dat niet leuk, maar wel goed voor het kind? Of zijn wij Opa en Oma die vooral leuk willen zijn en het kind tot 9 uur op laten blijven?
Moraal van het verhaal, wij zouden de moeder moeten zijn, moeten opvoeden en dat is niet alleen maar leuk, je moet soms ook dingen afdwingen, zoals voldoende rust bijvoorbeeld.

Dan over het betasten van de hond. Ik denk dat het heel goed is om een hond, het liefst van pups af aan te leren hem overal aan te kunnen raken. Ten eerste omdat dit heel erg handig is, mocht er een teek zijn, mocht je een druppel in oren moeten doen.
Daarnaast voor als er echt iets met de hond is. Als je hond het heel normaal vindt dat je (bijna) alles kunt aanraken, dan kun je heel nauwkeurig bekijken waar er iets mis is.
Bijvoorbeeld: de hond loopt mank. Je kunt naar de dierenarts gaan. Grote kans dat je hond daar veel stress ervaart en dus moeilijk laat zien waar het pijn doet.
Als je hond gewend is om overal aangeraakt te worden, kun je thuis zijn hele poot afgaan. Zachtjes voelen. Als je bij de gevoelige plek komt zul je heel snel zien dat je hond reageert, door bijvoorbeeld te tongelen, te gaan gapen, zijn bek af te likken of zijn neus tegen je hand te duwen. Nu kun je tegen de dierenarts zeggen: mijn hond heeft last van zijn derde teen aan zijn linkervoet.

Daarnaast geloof ik ook in dat lichamelijk contact goed is voor mens en dier. Zolang ze ervan genieten natuurlijk! Lichamelijk contact zorgt voor een verlaagde bloeddruk, onze hartslag gaat omlaag en we maken stofjes aan waardoor we ons beter voelen. Dit geld ook voor honden.
Om een voorbeeld te geven: ik heb enorm last van mijn rug en schouders en nek, daardoor (denk ik) erge hoofdpijn en vaak migraine. Ik vond de fysiotherapeut niets. Een vreemde vent die aan me zit. Ik hou er niet van. Ik ben allereerst geswicht naar een vrouw, dat ging al iets beter, maar nog steeds vond ik het onprettig. Ze merkte dat, we hebben er over gesproken en we hebben vertrouwen opgebouwd. Nu wil ik graag naar de fysio, want het lost voor een deel mijn probleem op en het voelt toch eigenlijk best wel goed zo'n rugmassage!
Dus soms moet je door ervaren leren dat iets best wel fijn is.

Zo heb ik hier nu ook twee wilde kittens. 6 weken en 8 weken oud. Helemaal uitgedroogd, 1 met longontsteking, beide ondervoed en bloedarmoede (van de vlooienbeten waarschijnlijk). Ik ben ze nu tam aan het maken. Ook omdat ik ze medicijnen moet geven. Het is dat, of ze gaan dood. Ze ervaren daarbij echt veel stress. Maar als ik ze even een tijdje kriebel, dan zie je de oogjes gaan ontspannen (niet meer zo rond en groot) en eentje begint zelfs al te knorren en kan ik dan op haar buikje kriebelen.
Net gooide een van de andere katjes per ongeluk iets om, 1 wilde kat die ik aan het aaien was schrok daarvan en mijn duim en wijsvinger zitten onder de beten.. dat is even jammer. Maar daarna toch meteen weer contact maken. En je ziet dat het iedere dag een beetje beter gaat.
Ik hoop dat ik ze goed tam krijg en dan een baasje kan vinden die ook wil investeren in een band. Anders loopt het helaas slecht met ze af.
Maar om aan te geven: soms moet stress.

Overigens raak ik nooit de anus aan om spierspanning te voelen. Als ik dat met mezelf even zou vergelijken: als iemand mijn anus zou aanraken zou dat resulteren in onmiddelijke spierspanning, als die er dan al niet was

Wijziging: typefout.

Zoals je uitlegt dat Gorby worst krijgt als zijn oren gezalfd moeten worden, zo zie ik het belonen met voer soms ook.
Maar omdat niet niet zoveel vraagt van de hond, als van Gorby met zijn oren, staat er geen worst maar wat anders tegenover.
Soms beloon ik met voer, ik zie het meer als een afspraak tussen mij en Biko.
Hij heeft niet altijd 'zin' om een stuk te volgen, of om met de kinderen mee te lopen omdat zij de lijn ook graag eens vast willen houden. En zo kan ik nog meer dingen bedenken.
Dan hebben we in sommige gevallen een afspraak. Die geldt bijvoorbeeld voor de les 'bekijken van je hond' zodat je teken kunt verwijderen bijvoorbeeld.
Biko is daarbij voorbeeldhond, ik doe bij hem voor hoe je dat doet. Hij vindt het niet leuk en we hebben de afspraak. Hier ligt lekkers, iedere keer als ik iets bekijk, krijg jij wat van dat lekkers. En dan gaat het heel goed.
Overigens heb ik ook geprobeerd die afspraak te maken over het innemen van antibiotica, maar meneer neemt voor nog geen hele koe een pilletje antibiotica. Eendennekken, waar hij dol op is. Maar eerst een pilletje, no way. Ik kan het in een eendennek verstoppen, dan eet hij ze helemaal niet op. Ik kan het oprollen in biefstuk, rosbief of gehak, maar hij eet het niet. Hij gaat aan de andere kant van de kamer liggen en hij is niet om te kopen.
Dus ik denk ook dat een voedselbeloning best een afspraak kan zijn. Want willen ze het niet, vergeet het dan maar
(Biko krijg als hij antibiotica krijgt, een prik die twee weken werkt, probleem opgelost. Ik weiger mijn relatie met hem op het spel te zetten door hem eerst te moeten vangen en dan te dwingen die pil te nemen)

Anderhalf jaar? 

Welke school was dat, of zijn daar bronnen over?

Mary, honden kunnen mensen gebruiken voor voedsel en doen dit ook regelmatig (ze gaan heel braaf zitten als je een snoepje in de lucht houd...soms) maar de daadwerkelijke band met een mens gaat, als het goed is, veel verder dan dat. Op het moment dat de hond volwassen is en zich definitief gebonden heeft aan zijn mens kan het zelfs dusdanige proporties aannemen dat voedsel compleet ondergeschikt raakt aan die sociale interactie. 

Het is bijvoorbeeld ook niet ongehoord dat een hond die in hongersnood eten bij elkaar heeft verzameld dat maar al te graag deelt, of volledig afstaat, aan een hongerige baas. Voor zover de opportunist die alles doet voor vreten.

Kan je wel zeggen, dat toen ik Biko net had, toen was hij drie. Hij moest nog gecastreerd worden (kwam via een stichting, dus daar teken je voor). Ik kon dus niet uit naakt uit de badkamer lopen. Ik moest hem letterlijk met een handdoek van mij af meppen (niet hard natuurlijk) omdat hij zijn neus overal wilde steken. Maar op een nogal dwingende manier.
Ook een paar keer gebeurt dat ik moest bukken om wat te pakken en ik Biko bovenop me had en hij me met zijn voorpoten omklemde. Het lef. En als ik hem los wilde maken gromde hij ook nog. Het is twee keer gebeurt en ik was echt boos, gewoon vanuit mijn binnenste, niet bewust zeg maar.
Toen was het over, stal hij alleen nog mijn ondergoed, de viezerik. En ik had er ineens minder moeite mee dat meneer gecastreerd moest worden

Volgens veel mensen zegt dit overigens iets over hoe Biko over mij dacht. Ik weet het niet. Zou kunnen, hij had ik die periode met name schijt aan mij. Ik had hem net en de band moesten we opbouwen maar Biko was het er niet mee eens dat hij ineens bij iemand anders woonde.
Ik wijt zijn gedrag aan controle terug proberen te krijgen. Hij was zomaar ineens ergens anders achtergelaten. En dat voor een hond waarvoor zelfstandigheid zo belangrijk is.
Maar toch, je hond met een handdoek van je af moeten houden en voortaan je kleding mee in je (kleine) douche nemen is niet grappig. (achteraf wel)

Het is wat de man vertelde op de eerste les.
Ik ben nu gestart bij 'Pack Leader'. Nee, hij heeft geen banden met CM.
Op zijn site is het een en ander te vinden over zijn visie. Op de hondenschool weten ze niet dat ik ook een hondenschool heb of trainer ben. Ik wil ook gewoon met Biko les volgen. En ik ben al meerdere keren geweigerd bij een hondenschool omdat ik er zelf eentje heb. Alsof je bij jezelf les kan volgen
Maar ik heb al wat dingetjes die ik wel eens wil vragen en met hem zou willen bespreken, dus na een paar lessen kan ik wel uit de kast komen denk ik, en dan hoop ik dat ze me nog hetzelfde behandelen als nu.

Ligt er misschien ook aan in welke setting je de honden hebt. 

Onderzoek wat ik dan toevallig ken over dit onderwerp suggereert namelijk dat de teef gaat pleiten zo rond de 13e levensweek van de pups...maar dit is bij free ranging dogs...dus niet bij honden die we kunstmatig bij elkaar houden. 

Zou wel eens benieuwd zijn naar eventuele bronnen...mocht je die kunnen achterhalen.