Belonen, is dat eigenlijk wel zo goed?

oh wat leuk, ben benieuwd hoe je het gaat ervaren (en er van gaat "meenemen")
een verrijkende ervaring is het in ieder geval

Dat vind ik ook! Er zitten echt veel overeenkomsten in het opvoeden van honden en kinderen!
Maar toen ik nog geen kinderen opvoedde zag ik dat al. Met mijn nichtje in de speeltuin, dan zie je de kinderen met elkaar omgaan, zo van een jaar of 3. Net een stel puppy's! Op een speelse manier heb je toch krachtmetingen. Ze zijn nog niet zo sociaal vaardig, dus het gaat nog wel eens mis en dan zie je ze er even over nadenken om vervolgens weer vol mee te doen. Veel overeenkomsten!

Soms zien we het denk ik inderdaad te simpel.
Ik heb het met Biko gehad met Treibbal. We hadden een workshop om het te leren.
En dan begin je met een brokje onder bal. Biko deed het een paar keer en vertikte het daarna. Dus bleef ik bij de eerste stap hangen, Biko was ik constant kwijt, ging ergens anders snuffelen, andere honden uitdagen om te spelen enzovoorts.
Tot de trainer hem er even bij pakt en meneer was al drie stappen verder.. hij had simpelweg geen zin om in de eerste fase, die hij al doorhad, te blijven hangen.
Toen ik het een stuk moeilijker ging maken deed hij weer volop mee. Ik moest gewoon veel sneller een stap verder. Dat hielt hem erbij.
En voor geen knakworst ging hij iets doen wat hij al te simpel vond

Jaaaa, hierin doet zich dus de vraag voor, waarin ligt de motivatie van de hond?

Ik denk dat we door gedrag in de juiste context te plaatsen we een stukje dichter bij die motivatie kunnen komen. Observeren en overdenken zijn hierin de enige manieren om verder te komen.

Voorbeeldje: Mijn hond, Lewis, heeft in zijn puppyjaren veel los gelopen onder aan de maas, spelen met andere honden, allemaal helemaal leuk en goed en nuttig volgens het hondenbaasje (ik dus) De overstap gemaakt naar het vast blijven, omdat er veel stress signalen de revue begonnen te passeren, het "alleen laten zwemmen en verzuipen" verhaal dus. Nu niet al te lang geleden liepen we dus onder aan de maas en zag ik in de verte een oude bekende (klein herder teefje "Deb") Lewis, nu dus vast, begint een partijtje vervelend te doen joh. Achter blijven, op de grond liggen en schudden met z'n hoofd, voor ik het wist was die halsband dus af en had meneer alle vrijheid om naar de hond toe te rennen.

MAAR, dat gebeurde dus niet. Halsband gaat af, hij kijkt me aan, loopt naar me toe, gaat zitten en ik doe de halsband weer om.

Nou doorlopen, en inmiddels gaan bij mij die kleine hersentjes kraken, "Wat was dat nou weer?" als het hem om die hond te doen was, was ie weg geweest na het verliezen van de halsband. Mijn interpretatie is dat Lewis alleen maar wilde weten "Meen je dat nou echt? Dat ik niet meer alleen de dingen hoef te regelen?" 

En in die "ongehoorzaamheid" schuilt dus A. een enorm complexe manier van communiceren en B. een ontzettend positieve motivatie want het enigste dat die hond wil is controleren of deze manier van wandelen nu (Samen ipv Alleen) ook echt gemeend is. En je begrijpt dat als ik boos was geworden ik een uiterst plezierige motivatie dus had afgestraft! En ook, als de hond begint te trekken en ik ga met snoepjes strooien, lokken, "conditioneren" ik een stuk communicatie afsluit. 

In feite gooit mijn hond een enorme hoeveelheid energie "in de strijd" met als enige doel de sociale interactie optimaal te houden. "Die lastige hond" zeggen we dan, zonder ook maar een benul van welke (complexe) motivatie achter het gedrag schuil kan gaan. "Trainen we wel weg"

Een mooi voorbeeld Kai.

Een kleine opmerking over het snoepjes strooien ter afleiding of ontspanning, dat dit geen communicatie zou zijn. Ik heb dit in het begin heel veel gedaan in combinatie met afstand creeeren daarbij  moedigde ik haar dan aan om lekker te snuffelen en ik keek zelf ook mee en had dus juist het idee dat we samen met iets bezig waren. De truc is om niet eerst te gaan afwachten tot de hond trekt of uitvalt oid, maar zelf het initiatief nemen voordat de hond dit zelf heeft  kunnen doen.  Ook dan leert de hond naar mijn mening: o ik hoeft deze situatie niet op te lossen, en ik hoef de confrontatie niet aan te gaan. Ze leek dit heel prettig te vinden in elk geval en kon daardoor veel relaxter meewandelen omdat ze wist dat ik haar begreep (tenminste zo was mijn beleving en mijn doel dat ze relaxed mee kan wandelen is daarmee in elk geval wel bereikt)

Misschien had het ook zonder snoep gelukt, door alleen afstand te creeeren tussen het enge of spannende en ons, maar ik vond juist die ontspanning die ze kreeg door het snuffelen naar het lekkers, goed meegenomen.

En dat bedoelde ik dus met dat handelingen van de hond contextafhankelijk zijn en dat we in dat kader onze handelingen ook moeten afstemmen. Wanneer de hond oprecht angst of stress ervaart in een situatie is het laatste wat je moet doen een spanningssituatie aan de riem laten opbouwen. Maar wanneer de riem een medium is tot een gesprek (hond zet spanning op de lijn via zijn gedrag wat gericht is op een vraag van zijn kant) doe je de hond tekort, in mijn optiek, door deze situatie te ontkrachten. Maar ook, door ze "voor te zijn" want iets voor zijn is niet het gesprek aangaan, maar het gesprek voorkomen. 

Dit dus puur afhankelijk van welke motivatie de hond heeft.

Tegenwoordig zet Lola spanning op de lijn als ze bijv. de straat over wil steken, ze blijft dan stilstaan en kijkt me aan '.  Als ik dan zeg; wil jij naar de overkant? Lacht ze en kwispelt en is ze blij dat ik haar snapte. Of als ze iets ruikt wat ze perse wil onderzoeken, dan kan er ook ineens een ruk aan de lijn komen. Of wil gaan rollen. Of plassen of poepen. Zulke dingen. Maar gelukkig niet meer door uitvallen, grommen en dergelijke.

van te voren zorgen dat de motivatie positief is? hmmm, dat begrijp ik niet eigenlijk....

Mijn mening

Motivatie is een innerlijke drang wat een bepaald wezen tot bepaald gedrag drijft. We hebben het over de motivatie van de hond neem ik aan? dan heeft de hond eigenlijk voor al het gedrag wat hij laat zien een bepaalde innerlijke drang om dat te doen. Dan moet je nog bepalen of die drang voor de hond positief is of negatief.
Ik denk dat honden nooit een negatieve motivatie hebben om iets te doen, zelfs niet wanneer een hond agressief is.
Dat bepaald gedrag in ogen van mensen negatief is oke dat begrijp ik heel goed maar daar draait het voor mij niet om.
Waar het mij om gaat, vanuit respect voor de motivatie van de hond, is dat door de ogen van de hond bekeken de motivatie altijd positief is.

Wij veel mensen willen is de hond kneden tot een dier waar je een goede band mee hebt(een positieve motivatie), alleen wel naar onze normen. Oke de meeste honden willen ook een band met mensen opbouwen(ook een positieve motivatie), maar vind zijn eigen normen ook heel belangrijk, en dus onstaat hier vaak al het eerste probleem, namelijk de mens wil dit en de hond wil dat, twee verschillende richtingen en beide partijen doen het met een positieve motivatie.

Mensen gebruiken koekjes en lieve woorden om aan te geven welk gedrag de hond wel vaker mag gaan herhalen, vanuit de mens gezien een positieve motivatie dus, honden (en kinderen ook) gebruiken ongehoorzaam gedrag om de baas(ouder) te leren kennen(iets wat honden en kinderen belangrijk vinden). Het uiteindelijke doel is voor beide partijen eigenlijk het zelfde(vertrouwen, respect, liefde, eerlijke interactie enz.) alleen moet je je afvragen in hoeverre jij je hond leert kennen door hem te belonen voor, in onze ogen, goed gedrag, en negeren, in onze ogen, van ongewenst gedrag, want uiteindelijk heeft al het gedrag een positieve motivatie.

Heel mooi voorbeeld!
Maar het is best een klus om zo te gaan denken. Merk ik Want dat betekend dat bij elk gedrag ik mezelf veel vragen moet gaan stellen. Nou doe ik dat ook al wel. Maar ik ben ook wel iemand die soms gewoon geen poespas wil, netjes meelopen, vrij lopen in het bos en dan weer netjes mee terug. Geen gedoe.
Uiteraard maakt zowel hond als kind zelf wel uit wanneer het zin heeft 'gedoe' en wanneer niet
Maar ik heb ook wel al een aantal keer opgemerkt dat ongehoorzaam gedrag van Biko niet was om het ongehoorzaam zijn, maar om een dieper liggende reden, om mij iets te vertellen.

Biko 'helpt' graag op de hondenschool. Hij doet graag dingen voor en dan straalt de trots van hem af. Maar soms moet hij even in zijn bench in de auto omdat bijvoorbeeld hele kleine pups los gaan, of ik 1 op 1 even met een hond moet werken.
Loopt hij los, dan laat hij zich gewoon niet pakken als hij doorheeft dat hij de auto in moet.
Is hij aan de lijn (want dat was ik natuurlijk al snel gaan doen) is hij niet te lokken met brokjes, knakworst of wat dan ook. Nee, meneer laat zich op zijn zij vallen en is met geen tien paarden in beweging te krijgen. Hij gaat gewoon languit liggen midden in de groep het liefst en laat zich als een zak aardappelen vallen. Geen beweging in te krijgen.
Hij wil er gewoon bij blijven, hij wil niet apart zitten. En dat snap ik wel, maar toch moet het soms even.
En je zou die blik moeten zien, ik interpreteer hem als: 'Zo. Jij dacht dat ik ergens heen ging? Ik dacht het niet..'. Als ik niet beter zou weten zou ik een zelfvoldane glimlach rond zijn bekkie zien!
Ergens vind ik het mooi, zo inventief. Maar als je daar staat tussen je cursisten.. krijg je wurgneigingen

Hmm ik moet er zelf ook nog eens goed over nadenken geloof ik
Het duizelt me een beetje.

Ik probeer een voorbeeld te verzinnen van een intrinsieke motivatie die niet goed is, maar dat lukt niet zo.
Ik weet niet of het past, maar neem het drijven op vrachtwagens. Dat komt voort uit de interne motivatie van het drijven. Of die motivatie nou negatief is (ik denk het niet) of het gedrag wat er uit volgt.. het is heel erg gevaarlijk.
Hoe buig je die motivatie nou om? Of moet je dat niet intern ombuigen, maar extern waardoor de interne motivatie om vrachtwagens te drijven niet meer actief is?

Overigens was mijn oplossing dat ik van schrik (ik had Biko net en niemand die vertelt had dat hij dit deed, hele ommoordse veld over om een vrachtwagen in de verte..) zo boos ben geworden dat hij het nooit meer gedaan heeft. Ik was zo oprecht boos/geschrokken dat dit heel veel indruk heeft gemaakt. Nog af en toe zie je zijn blik veranderen bij het zien van een vrachtwagen (eigenlijk meer tractoren) en dan is hem daar even uithalen genoeg.

zucht....wat een heerlijk topic, hier moeten er meer van komen.


dat strooien met iets lekkers...doe ik ook, in het begin vond ik dat idioot, ben niet voor snoep voertjes of wat dan ook, dacht toen ik het hier las, mmmmm zal het ook eens doen.

dropjes verstopt {penssnoepjes zijn dat} en kom maar binnen, grote verwachting van Bamse, en ik...zoek zoek zoek, grote hilariteit , werkelijk alles werd ondersteboven gesjeesd. grote giga hond, en ik met mijn hand roepend, bijnaaaaa maar nog niet helemaal.

gevonden .dropjes.... en conclusie ? beiden hebben we daar wel zoveel plezier aan beleefd, nee niet iedere dag, maar wel een keer in de week, zet ik Bamse in de gang, en vertel ik haar wat we gaan doen, laat haar de dropjes zien, en opgewonden wacht ze in de gang, deur open, en daar gaat ze. ongelooflijk wat een plezier we daar aan beleven. gooit ze wat om, dan raap ik het gewoon weer op. geen gefoei, tuurlijk niet. plezier staat voorop.


Ik, die altijd opvoed zonder voer of lekkers, en nu dit doe met haar, en ze gaat er dan ook voor, het resultaat is natuurlijk dat ze wat vind, en ja het is zo leuk, ook voor mij.

Drijven op vrachtauto's o.i.d. is voor ons een negatief iets omdat, zoals jij zegt, het kan gevaarlijk zijn.

De motivatie van de hond om dit te doen zal waarschijnlijk toch iets anders zijn, het geeft hem misschien wel een bepaalde voldoening, en dus is het voor de hond waarschijnlijk positief.

Vluchten is ook zoiets...de hond vlucht omdat hij bijv. ergens bang voor is. Datgene waar de hond bang voor is, is negatief voor hem, maar zodra hij gevlucht is "slaakt hij een zucht van verlichting van; zo daar ben ik toch maar weer even goed voor weg gekomen" en vervolgens kan de hond weer ontspannen....

domme vraag misschien hoor (voor zover die bestaan)
maar bestaan er wel "negatieve motivatie's vanuit de hond gezien "??
hoe ik me ook probeer iets in te denken
de motivatie zelf is altijd "vooruit naar een doel" , dat kan nooit negatief zijn op zichzelf, toch?

dat het doel door de andere partij niet als positief ervaren wordt, is dan wat anders.
iemand "motiveren" is toch altijd "positief" op zichzelf gezien ??

Domme en moeilijke vragen bestaan niet

 nou het antwoord nog, want jouw stukje heeft bij mij wel verwarring gebracht

We mogen nooit vergeten dat onze honden, al onze honden, zelfs onze kruisingen, erfelijk belast zijn met zowel het talent als de motivatie voor het uitvoeren van een taak. Ik denk dat zeker gedrag als drijven, maar ook jagen en misschien zelfs wel een stuk beschermingsdrift, nooit plaats kan vinden vanuit een motivatie die niet goed bedoeld is.


Sterker nog, een "slechte" motivatie is alleen slecht als we er een waardeoordeel aan gaan plakken, net zoals een "goede" motivatie eentje is die wij als goed ervaren. Voor de hond zelf bestaat er in die zin "goed en slecht" dat hij is opgevoed volgens een hondse moraal, deze leert hij in spel en interactie met nestgenoten en moeder. Daarbuiten heeft goed en slecht voor de hond denk ik geen betekenis en zal hij dus zelf ook zijn motivaties niet zo structureren. Wij, mensen, moeten voor alles een moraal hebben (is helemaal zo slecht niet overigens) maar we vergeten daarmee al te vaak dat dit een hele persoonlijke waarheid kan zijn.

Richten we dan dus de handelingen van onze honden in volgens onze Eigen moraal kon het zomaar eens gebeuren dat we er A. compleet naast zitten en B. een moraal opleggen waar het dier geen enkele boodschap aan heeft.

ik moet eerlijk zeggen dat juist het ontbreken van negatieve motivatie bij honden voor mij juist honden zo aantrekkelijk maken, ze zijn namelijk heel eerlijk en alle negatieve dingen/overwegingen/doelen die mensen bij handelingen kunnen hebben, ontbreken bij hen

ze doen, wat ze op dat moment denken te moeten doen

ik gebruik zelf ook niet zo gauw het woord probleemgedrag, tis meer probleem-gevend-gedrag
en dat is dus hoe wij het gedrag ervaren, niet omdat de hond er een verkeerde bedoeling mee heeft

dat wil trouwens niet zeggen dat honden niet ongelukkig kunnen zijn met hun gedrag, en dat ander gedrag hen meer ontspannen en gelukkiger maakt, maar de intentie is nooit uit negativiteit ingegeven (das hoe ik het zie dan)

en in die context blijf ik belonen met voeding ook (voor mezelf) niet van toepassing vinden
want de intentie van de hond is eender, op elk moment, het onderscheid zit hoe wij het ervaren
en das best moeilijk te begrijpen voor een hond, en nog moeilijker op het juiste moment dus het goede gedrag (wat je herhaald wilt zien) te belonen.

hier blijft het dus ook bij een oprechte gemeende nee (en ik hoef echt niet te proberen mn hond in de maling te nemen met gespeelde boosheid) of een opgewekte blije interactie, en ook daarbij zal hij zonder enige twijfel mijn intentie moeiteloos doorzien.

Persoonlijk geloof ik helemaal niet zo in belonen met iets tastbaars.

Maar ik vraag me wel af of dit ook niet te maken heeft met de aard van de hond/ras. Net zoals die van de mens zelf overigens.

Kan me bijvoorbeeld nog goed herrineren hoe ik ooit een moederdag cadeautje heb gemaakt dat ik even anders deed. Juf demotiveerde enorm want het was niet goed, kindjes vonden het lelijk en ik kreeg geen krul. Was het allemaal waard, wat was ik trots op mijn creatie. Zo deed en doe ik nog steeds vanalles en ik zag en zie dat ook terug bij mijn honden. Als de motivatie voor iets ontbreekt kan ik zwaaien met wat ik wil, werkt niet.

Grappig voorbeeld is Faya en haar 'dood' kunstje. Het bekende hand in "pistoolstand" en boem, plat gaan liggen en niet bewegen. Kan ze heel goed, knalt ook echt met volle overtuiging op de grond. Als het haar uitkomt. Ze weet dat er voor dat altijd een beloning volgt maar dat heeft geen invloed. Al sta je met een complete kip, ze staat je gewoon aan te kijken alsof je niet goed wijs bent.

En dat is met vanalles zo. Ik doe het dan ook allang niet meer. Zie wel gewoon hoe de pet staat. Mijn stemming heeft er veel meer invloed op. Ze hebben heel goed door of je er blij of minder blij van wordt. 'Nee' en 'goedzo' zijn voldoende. Als je het meent dan.

Honden en kinderen zijn niet te vergelijken!
Al zie je bij mijn hond wel is streken van een klein kind, het is toch anders.
Een hondenbrein blijft altijd anders dan die van de mens.
En dan kan je wel bij kinderen uit testen met belonen in de vorm van stickers.
Maar wie zegt dat honden precies zo denken, je kan niet kijken in de hoofd van een hond.
Bij mijn hond heeft het zeker geholpen de snoepjes. In zijn puberteit was het moeilijk om bij me te komen. Maar door het allerleukste van alles te zijn, en de enige te zijn waar wat te halen valt,heb ik hem kunnen leren om bij me te komen als k hem roep.
Nu komt hij steeds en is het snoepje niet meer nodig. Alle trucjes wat hij moest leren heb ik met snoep gedaan. En voor die trucjes is het nu niet meer nodig.
Als ik hem train heb ik helemaal geen snoepjes meer nodig.

@Sam, maar jij hebt AB's...dus die tellen sowieso al niet


In het algemeen:

wanneer we gaan erkennen dat honden individuele motieven hebben kunnen we ook in twijfel trekken of absolute conditionering (het triggeren van een respons die altijd hetzelfde is als de situatie gelijk is) buiten puur lichamelijke processen om (het aanmaken van speeksel bijvoorbeeld, Pavlov) eigenlijk wel kan bestaan.

Immers, als honden handelen vanuit intrinsieke motivaties dan bestaat er in iedere situatie altijd opnieuw de keuze de ene handeling boven de andere te verkiezen.

Jij bent goed op dreef in deze discussie. Ik vind het een intrigerende stelling.

Ik denk overigens dat honden zeker individuele motieven  hebben. Of dat absolute conditionering meteen ontkracht weet ik niet, aangezien een fysiologische reactie altijd effect heeft op alle andere reacties door het vrijkomen van stoffen. Het een staat dus niet los van het ander.

Ik ben van mening dat belonen wel werkt maar wel in combinatie met specifieke verzoeken en consequenties.
Ik ben zelf net afsgestudeerd als gedragsspecialiste en ben ruim 11 jaar werkzaam in het basisonderwijs. In mijn praktijkonderzoek heb ik de methode PBS (Positive behaviour support) onderzocht en ben tot de conclusie gekomen dat het een groot effect heeft. Ook heb ik meerdere wetenschappelijke onderzoeken erop nageslagen en ook daarin komt naar voren dat positieve bevestiging (complimenten) de intrensieke motivatie van kinderen vergoot.

Met onze pup probeer ik het net zo te doen. Ik beloon hem altijd als hij iets goed doet. Fout gedrag negeer ik of gebruik ik het commando 'nee'. In alleen maar belonen (en nooit straffen) geloof ik niet. PBS staat voor een positieve omgang, maar ook duidelijke consequenties als er probleemgedrag voordoet.

Hierin belangrijk om onderscheid te maken tussen gedrag dat vrijwillig is (het hierkomen) en gedrag dat onvrijwillig is (het aanmaken van speeksel bij een voedselprikkel) De eerste is afhankelijk van een motivatie, de tweede is puur afhankelijk van een externe prikkel. 

Wanneer er motivaties komen kijken bij een respons waarover het dier controle heeft (zij het een mens of een hond) denk ik dat conditionering geen echte rol meer speelt in het proces omdat de handeling ten eerste onderhevig is aan de (Eigen) motivatie, en dan pas aan externe prikkels.

Om hier nog even op door te gaan.

Het is denk ik wel mogelijk om bepaalde motivaties te laten ontwaken door middel van specifieke situaties maar hierin moet men iets aanspreken dat in de aard aanwezig is. Lijkt mij trouwens een heel "gebrekkig" gegeven omdat wanneer de hond met een eigen motivatie handelt, het proberen aan te spreken van een tweede motivatie wel eens niet mogelijk kan zijn. 

Voorbeeld:

Bij het zien van blik knakworsten krijgt de hond zin om te eten (het laten ontwaken van een motivatie)

Maar nu is de hond bezig met het zoeken van zijn baas en openen we datzelfde blik knakworsten...de hond heeft voor dat eten nu geen aandacht meer. (Eerdere aanwezige motivatie overschrijft de motivatie die wij proberen te laten ontwaken)

Feit blijft dat hierin de hond de bepalende factor is in zijn eigen gedrag en dat wij van buitenaf alleen kunnen pogen te beïnvloeden welke motivatie de boventoon voert.

Linda, welke motivatie speelt voor deze kinderen een rol?

De activiteit, of de complimentjes? En wat wanneer deze complimenten ophouden?

Maw, scheppen we op deze wijze geen cultuur van mensen die alleen iets doen als een ander dat de moeite waard vind? 

Net zoals bij honden stappen wie daarin compleet voorbij aan de Eigen motivatie voor bepaalde taken, natuurlijke aanleg.

Die stelling durf ik niet meteen aan. Als we het vrijwillige gedrag (hierkomen) als voor beeld nemen kan hier conditionering nog altijd van invloed zijn. In een verleden heeft het hond namelijk geleerd dat hierkomen leuk is, zie maar hoe het commando "kom" wordt aangeleerd. We hebben het hier dan wel over operante conditionering en niet over de Pavloviaanse klassieke conditionering. Maar het is toch een vorm van conditionering.

Ik ben het met je eens dat het dier bij vrijwillig gedrag natuurlijk wel een keuze te maken heeft, en dat bij dat dier de eigen motivatie zweer zwaar meeweegt in de keuze de het dier maakt. Maar die keuze wordt mijns inziens nog wel beïnvloed (maar in een relatief geringe mate) door operante conditionering.

Dat is bij mensen niet anders. Als je zelf een keuze moet maken die je niet leuk vind gaat dat zeker gepaard met een ongemakkelijk gevoel. je lichaam maakt dus stoffen vrij. Bij sommige mensen gaat dat zo ver dat ze die vervelende keuze niet durven te maken. Daar zijn talloze voorbeelden van te noemen. Je hebt als mens die keuze wel, maar toch is er wel een fysiologische reactie die je besluitvorming mogelijk kan beïnvloeden. Die conditionering blijft dus een rol spelen.

Geleerde consequenties hebben altijd invloed op de keuze die gemaakt moet worden, dit is zonder meer waar. Maar de illusie die bij veel mensen heerst, inclusief menig gedragstrainer, is dat door de consequenties een bepaalde keuze af te dwingen valt. Dit is, mi, dus niet waar omdat de doorslaggevende factor altijd de persoonlijke motivaties zijn. Een motivatie kun je in die zin niet afdwingen, wel "aanspreken" zoals ik aangaf in mijn andere stukje. 

We moeten ook niet voorbij stappen aan de intelligentie van onze honden overigens. Want hoewel "hierkomen" aangeleerd is als zijnde iets leuks, is de hond bijzonder capabel in het lezen van de huidige situatie, ziet de houding van de baas, ruikt de af/aanwezigheid van een voedselbeloning, etc. Dus het kon wel eens een stuk moeilijker zijn dan we doorgaans denken een hond dusdanig aan te sturen.

En dat is dus precies de reden waarom ik er weinig mee heb.

Want zelfs wanneer de knakworsten (ik hou ze er even in) wel de eerder aanwezige motivatie overschrijft bestaat er ook nog heel goed de kans dat je de 'bedankt voor de worsten, nu ga ik weer verder' krijgt.

Dat is wat ik zo goed als altijd zie. Het overschrijft de motivatie wel maar tijdelijk, enkel afleiding dus.

'Hier komen' is dan ook zoiets. Je fluit, hij komt, wordt beloont en rent in volle vaart weer terug met beloning(bal). Sta je dan.. Ga je het anders aanpakken. Nog eens 'kom hier', nee? Oke dan loop ik weg. Doeei! Ja dag hoor baas, zie je straks wel weer.

Nu is het gewoon al jaren hier komen omdat ik het zeg. Geen beloning, niet achter een boom verstoppen en niet weglopen. Ik blijf staan waar ik sta en al duurt het een uur, hier komen zal je. Gaat meestal in 1 keer goed. Is ineens helemaal geen probleem meer. Waar het aan ligt, ik weet het nog steeds niet. Weet alleen wel dat ik nooit meer voor tijdelijke afleiding zorg. Iets wat "belonen" hier toch is.

Niets op aan te merken. Hier ben ik het helemaal mee eens.

Ik denk ook dat mensen onderschatten welke afwegingen een hond allemaal maakt. Zeg maar die intelligentie die jij benoemt. Een hond is een complex dier, maar lijkt tegelijkertijd in sociaal opzicht enorm op de mens (een reden dat honden en mensen elkaar zo goed liggen). Waar haalt de hond voldoening uit, wat is de (zelf opgelegde) taak van de hond, hoe voelt de hond zich op dat moment en ga zo maar door. Het zijn allemaal elementen die invloed uitoefenen op de hond waar wij niet op nauwelijks bij stil staan.

Een hond die een week heeft binnen gezeten en barst van de energie zal niet snel luisteren als het de mogelijkheid krijgt om los te lopen. Dan kan je zwaaien met snoepjes, boos worden of er achteraan gaan maar die hond zal eerst even stoom af willen blazen. Dat weegt op dat moment zwaarder dan al het andere. Een externe motivatie werkt op dat moment waarschijnlijk niet of nauwelijks bij de meeste honden. Dan mag je de allerleukste persoon ter wereld zijn, maar op dat moment zal de hond het waarschijnlijk worst zijn.

Wat wel leuk is om bij stil te staan is dat je het hier hebt over pavloviaanse reacties, het "aanmaken van de stofjes" ofwel het kunnen herinneren van negatieve consequenties is een onvrijwillige reactie. Maar wat de motivatie is die daarbij komt spelen, die is aan de hond zelf.

Bijvoorbeeld conflictvermijding: De nare herinnering zorgt ervoor dat de hond kiest om te luisteren.

In feite trigger je alleen de herinnering (klassieke conditionering) hoe de hond die indeelt en welke motivatie hierin dominant is (conflictvermijding boven bijvoorbeeld conflict aangaan) is aan de hond zelf.