na een jaar opnieuw verdriet

Hallo allemaal,

morgen is het een jaar geleden dat Mika overleed. Ik mis haar nog steeds iedere dag. Wat ik nog wilde weten: is het normaal dat het verdriet een paar maanden weg lijkt te zijn en dan plotseling weer opduikt? Ik ben nu alweer een paar dagen van slag, net alsof Mika nog maar net dood is. Hebben jullie daar ook ervaringen mee?

Groetjes, Arlette.

Toen ik nog thuis woonde en onze labrador Joris dood was heb ik hem zoooo gemist, ik was helemaal van slag. Jaren later zou ik het nog steeds niet raar gevonden hebben als hij me bij de voordeur op zou staan te wachten.Als antwoord op je vraag dus: NEE, dat is helemaal niet raar!
Succes ermee hoor en sterkte.... op een gegeven moment zul je merken dat je herinneringen aan je hond warme gevoelens op roepen die het gemis wat overstemmen!

Mijn Dico was in Maart alweer 2 jaar overleden, mijn Ziva in Maart 1 jaar..
Ik kan zeggen, het verdriet is er nog steeds, ik moet nog geregeld om ze huilen omdat ik ze mis... Het zijn momenten en op speciale dagen of als ik ergens kom waar ik met hun ook geregeld kwam...  Vergeten doe ik het nooit en het gemis is er elke dag, dat kan ik niet ontkennen... Elke dag brand ik een kaarsje bij hun urnen en zeg ze nog elke nacht welterusten als ik de lichtgevende ster in hun hoekje uit doe.

Het is wat je altijd met je mee zal dragen, de tranen zijn op den duur niet meer dagelijks, maar hier zeker nog wel wekelijks.

Gelukkig is er naast het verdriet natuurlijk ook de mooie herinneringen die ook geregeld een glimlach bezorgen. Koester die vooral ook!

heb zelf ook al meerderen honden moeten loslaten, en dat zal nimmer overgaan dat je er aan denkt. dat hoef toch ook niet, loslaten is wel een must, daar bedoel ik mee, het verdriet, het pijn doen van dat je hond er niet meer is.

bekijk eens wat voor fijne herinneringen je aan je hond hebt mogen beleven, het is niet alleen maar verdriet , toch ook vele en fijne momenten, heus de pijn gaat naar de achtergrond, herinner je de mooie en lieve momenten die jullie samen hebben gehad.

ook jouw hond die er niet meer is, is altijd met je verweven, en zal het niet leuk vinden dat je alleen tranen hebt, kom op hoor, denk aan die mooie tijd, en heus dan tover je vanzelf een lach op je gezicht.

het verdriet om je maatje gaat zomaar niet over,het word anders na een tijd,maar het blijft.er zullen momenten zijn waarvan je zult denken dat het over is maar dan is het er ineens weer,door iets dat gebeurd of door iets te zien van vroeger

het is van mij meer dan twee jaar en ook ik heb soms nog tranen,vandaag bv,toen ik met mijn nieuwe hond langs het padje wandelde waar ik zoveel met sloebertje was en toen flitsten er enkel dingen door mijn hoofd en de tranen liepen ook terug langs mijn wangen,maar ik ben er niet beschaamd in,hij was gewoon mijn beste maatje en als je dit kwijt bent dan heb je gewoon verdriet,vind ik heel normaal,dus bij jou na één jaar vind ik dit heel normaal,je hebt goede momenten en dan gaat het weer even niet
veel sterkte

Allereerst, veel sterkte nog..


Ik vind het heel normaal dat je dit voelt, je mist immers toch een echte vriend!
Ik mis mijn Spranky ook nog, hij is overleden in 2004 en de eerste paar jaar heb ik hier héél erg veel moeite mee gehad. Hij heeft zoveel voor mij betekend (en nog steeds) Na een bepaalde tijd heb ik het kunnen plaatsen, verwerken. Maar nog steeds heb ik momenten dat ik even aan hem denk, vooral als ik aan hem herrinnerd wordt door iets, dat ik het echt even moeilijk heb..
Gewoon omdat hij mn beste maatje was..

Nee zoals de andere ook zeggen ik kan nog huilen als ik aan mijn eerste dobberman denk die ik 10 jaar geleden had en die maar anderhalf jaar oud mocht worden
Sterkte

Bedankt voor jullie lieve reacties. Die steunen me echt. Ik vind het heel fijn dat ik dit met jullie kan delen, het is jammer dat ik dat niet met mijn man kan delen. Hij snapt niet dat ik er na een jaar nog af en toe verdriet over kan hebben. Hij had het overlijden van Mika na twee weken al verwerkt, zegt hij. Ik kan dat niet zo snel, bij mij heeft het zeker wel een paar maanden geduurd voordat ik over Mika kon praten zonder te huilen. Nu komt het verdriet nog af en toe terug.

Groetjes, Arlette.

Ik vind dit heel normaal.
Eergisteren, 26 september, was het voor mij een jaar geleden dat ik mijn hond heb moeten laten gaan.
Hij is nog geen dag uit mijn gedachten geweest, ik mis hem nog dagelijks...maar heb hem los kunnen laten omdat ik hem niet wou laten lijden.
Bijna dagelijks rolt er een traan als ik aan hem denk, ook nu weer, maar ook een glimlach.
Ik heb zoveel mooie herinneringen aan hem
Ook jij hebt ongetwijfeld prachtige herinneringen aan Mika, koester deze...dat kan niemand van je afnemen.
Mika zal voor altijd in je hart zitten
Heel veel sterkte!

Arlette, dat is jammer, dat je dat niet kan delen met je man, hier nog een hoor, tegen mij werd gezegd na twee weken.......ben je er nou nog niet overheen ?

hier heb ik van al mijn honden iets staan, urnen fotoos, die horen en blijven bij me, en wat een ander wat denkt ? geen boodschap aan. mijn honden waren een stukje van me, en zal altijd zo blijven. zal nimmer anders worden. maar ben me bewust dat niets blijvend is, er altijd afscheid genomen moet worden, en ik zelf probeer altijd aan mooie dingen te denken die met mijn honden heb beleefd, en echt, dat helpt om mijn verdriet wat naar de achtergrond te duwen, de leuke momenten naar voren, en het laatste stukje toch los te laten, maar dat is persoonlijk. iedereen rouwt op zijn manier toch ? maar verdriet blijft, maar probeer het een plekje te geven.


een plekje geven, vergeten is niet nodig, zo heb ik mijn Femme heel dicht bij me, en ook de anderen honden die voor haar waren hebben allemaal een plekje bij me, dicht bij.

Wat jammer dat je dat niet kunt delen met je man. Hier op Hondenpage kan je altijd er over schrijven, de meesten van ons hebben het helaas ook meegemaakt en daardoor kan je veel herkenning en steun vinden. Het is niet meer dan normaal dat je haar mist en de tranen zo af en toe ineens weer op komen zetten, ze was heel belangrijk en dierbaar voor je dus het is eerder logisch dan abnormaal..

Ja hoor heel herkenbaar, en zeker niet raar.
Ook hier is het inmiddels ruim een jaar geleden dat we Falcor in hebben laten slapen en nog steeds heb ik af en toe als er is gebeurd of als ik aan hem denk of een foto van hem zie dan kan ik zomaar in tranen uitbarsten.
Hij staat in een urn in de woonkamer en daar brand ik ook iedere avond aan beide kanten van de urn een kaarsje en iedere avond zeg ik hem gedag en tot morgen, en als ik dan smorgen's weer beneden kom zeg ik hem weer goede morgen.
Ik zit ook nog regelmatig op zijn pagina op mijn site te kijken en ook op de memoriam op mijn site waar ook nog foto's en gedichtjes en een heel verhaal staan.
Daar haal ik echt heel veel troost uit op zo'n moment.
Ik wens je heel veel sterkte, en denk aan al die mooie herinneringen die jullie zeker zullen hebben.

Hoi Annette,

Ik kwam laatst op de hondenschool en daar hangt sinds kort een foto van Janouk, mijn in juni overleden hond. Hij is overleden terwijl hij bij de trainer logeerde, heel rot voor hem. Hij had een zwak voor Janouk en bij het zien van die foto springen dan weer de tranen in mijn ogen.

Ook voor Chenak, die nu meer dan een jaar geleden overleden is, valt er nog wel eens een traantje.

Mijn man heeft dat niet. Hij uit dat verdriet niet, maar wat ik wel met hem kan is herinneringen ophalen. Het weet-je-nog wel spel helpt mij ook mijn verdriet een plaats te geven. Dat ik dan snotter en hij niet - hij kan me dan zelfs wat verbaast aankijken - ach dat maakt mij niet meer uit. En anders zeg ik, ik ben verdrietig en ik wil nu een knuffel. En hoewel hij het niet snapt, krijg ik wel die knuffel

Mireille

Bedankt voor jullie reacties. Ik ga zodadelijk de steen die bij haar graf staat goed schoonmaken en een vers bosje bloemen erbij leggen (ze ligt bij ons in de tuin begraven, dus is ze toch nog een klein beetje bij me).

Het is vandaag dus een jaar geleden dat ze plotseling overleed, waarschijnlijk aan hartfalen. Helaas heeft ze nooit laten merken dat er iets aan de hand was. Ze was de avond voor ze stierf wat sloom en wilde ook haar koekje niet voor ze ging slapen. Volgens mijn man was ze de volgende ochtend ziek, ze wilde haar eten niet (wat niet normaal is voor een labrador), en ze was wat kortademig. Mijn man moest toen naar zijn werk en ik zou die ochtend met haar naar de dierenarts gaan, maar toen ik een uur nadat mijn man is gegaan beneden kwam was ze al overleden. Het is dus allemaal heel snel gegaan.

Groetjes, Arlette.

Arlette,
Zeker voor vandaag wens ik je heel veel sterkte en voor alle dagen erna wanneer het verdriet je weer even te veel wordt.

Je bent Mika ook zo plotseling en onverwacht verloren, dat hakt erin. Hoe oud werd Mika?

Het laten inslapen van mijn lieve Cavaliertje van nog geen 4 jaar is nu bijna 3 maanden geleden en toch zit ik nu ook weer dit bericht met waterlanders te schrijven.

Veel mensen begrijpen je verdriet na zo'n tijd niet, maar de echte hondenliefhebbers en mensen die heel veel van hun eigen overleden hond gehouden hebben, kunnen zich goed inleven in jouw verdriet om het gemis van Mika.

Heel veel sterkte!

Hoi Loesje,

Ook jij heel veel sterkte. Je hondje is maar 4 jaar mogen worden, dat is nog veel te jong.

Mika is 10 jaar en 5 maanden oud geworden, dus niet meer zo heel erg jong.

Wat ik vooral zo jammer vind is dat zelfs mijn man mijn verdriet niet begrijpt. Hij zegt: het is toch al een jaar geleden.

Maar ja, bij mij blijft het verdriet toch af en toe nog de kop opsteken.

Groetjes, Arlette.