overlijden en verwerken van het verlies van mijn geleidehond Matzi

Bijna twee jaar geleden moest ik, omdat mijn eerste blindengeleidehond Matzi heel ziek was, hem laten inslapen. Het was erg moeilijk allemaal. Ik ben iemand die zich altijd probeert staande te houden, maar dit verdriet is te groot. Ik heb Matzi laten begraven op een dierenbegraafplaats, waar ik af en toe heen ga. Het lijkt wel of het gemis de laatste tijd weer erger is geworden. Allerlei dingen uit die tijd komen weer naar boven. Soms voel ik me schuldig en tekortschieten naar mijn nieuwe blindengeleidehond Leroy. Toch weet ik verstandelijk dat ik het goed doe en dat ik het ook goed heb gedaan met Matzi. Ik vind het moeilijk om, als je verdriet hebt om de overleden hond, de andere hond dan alle liefde te geven. Ik heb een hond nodig voor mijn visuele handicap. Had ik dit niet, dan had ik denk ik nog even gewacht met de aanschaf van een nieuwe hond. Ik had dan eerst mijn verdriet beter willen verwerken. Nu heb ik soms het gevoel dat ik er niet helemaal voor Leroy kan zijn. De laatste tijd ga ik vaker naar de dierenbegraafplaats, omdat mijn behoefte daaraan groter is. Is dit herkenbaar?

Hoi,
Sterkte! Ik denk dat je het een beetje moet los laten, matzi gaat niet weg en ik denk dat matzi ook niet zou willen dat je zoveel verdriet hebt als je wat minder aan hem zal denken ga je niet minder van hem houdem hoor! Matzi hoort bij je en hij blijft bij je  onthoud dat goed

Veel liefs  jenny

Mijn vorige hond was een Witte Herder. Ik had graag weer een Witte Herder gehad maar vanwege een chronische aandoening was het verstandiger een kleine hond te nemen. Na lang zoeken kwam ik uit bij een Whippet. Omdat ik helemaal geen Whippets kende heb ik contact gezocht met een lotgenote. Zij had 2 Whippets als huishond en een Poedel als hulphond. Wij hebben een half jaar regelmatig gemaild, ik heb veel geleerd over Whippets en het besluit genomen dat er een Whippet zou komen. Toen zij mij in contact bracht met de fokker had ik net te horen gekregen dat mijn Witte Herder botkanker had. Terwijl hier het definitieve afscheid steeds dichterbij kwam werd de hond van de fokker gedekt. Gevoelens van intens verdriet en leegte aan de ene kant en gevoelens van hoop en nieuw leven aan de andere kant. Ik raakte hierdoor helemaal in de war en voelde me enorm schuldig. Toen ik dat tegen mijn lotgenote zei vroeg ze of ik in mijn hart plaats had voor 2 honden. Natuurlijk had ik dat.

Je band met Leroy moet nog groeien maar als je weet dat je het goed doet komt dat vanzelf. Dit grote verlies kost tijd om te verwerken en wordt moeilijker gemaakt omdat je niet zonder hond kan. Mijn huidige hond is mijn tweede hond. In het eerste jaar dat ik haar had heb ik ook vaak gedacht aan mijn eerste hond. Het is niet vergelijken maar inderdaad allerlei dingen die naar boven komen. Ik denk dat dat komt omdat je verdriet hebt. Dat heeft hier geen nadelige invloed gehad op de band met mijn hond. Jouw band met Leroy wordt veel intenser dan dat je met een huishond zou hebben dus dat komt echt wel goed. Ik wens je heel veel sterkte.

Mijn Caedlih is net een jaar geleden overleden. Ik merk dat ik het daardoor ook weer moeilijker heb, ook onder andere met schuldgevoelens en twijfels.
Mij helpt het goed om er dan uiteindelijk iets over te posten, ik hoop dat het voor jou ook zo mag zijn.
Ik heb nu 5 maand een nieuwe hond, en dat is niet altijd even simpel. Het is toch een beetje wennen, en zoeken.
Als jij nu behoefte hebt om vaker naar de begraafplaats te gaan: doe dat dan vooral. Het kan je alleen maar helpen.

Hoe lang heb je al terug een nieuwe hond? En is het samen met zijn komst opgekomen dat je het terug moeilijker hebt?
En hoe gaat het tussen jou en Leroy?

Ik merk wel dat mijn Doby (mijn nieuwe hond) me helpt doordat hij terug vreugde in mijn leven brengt, doordat ik terug een wandelmaatje heb, doordat ik dankzij hem weer al mijn hondenvrienden tegenkom.
Wat ik het allerliefste zou willen, namelijk dat ik mijn Caedlih terug zou krijgen, dat kan hij me niet geven.
Maar gelukkig wel terug plezier. En dat vind ik wel een eerbetoon aan mijn eerste hondje: zonder haar had ik niet geweten hoeveel je aan een hond kunt hebben, en zonder haar was Doby er niet gekomen.
Hoe denk jij daarover?

Ik denk dat het moeilijk voor je is om veel om te gaan met Leroy en een band met hem te krijgen omdat je  het verlies van Matzi nog niet hebt verwerkt. Je zegt dat je het moeilijk vind om liefde te geven aan Leroy omdat je Matzi mist. Ik hoop dat je wel beseft dat liefde geven aan Leroy niet betekent dat je Matzi vergeten bent of minder om Matzi geeft..  Heb je een schuldgevoel als je knuffelt met Leroy?

Zeker is dit herkenbaar, en misschien is de band die je met Matzi had er ook wel één geweest die bijna niet te evenaren is met een andere hond.Door dat je Matzi had als blindengeleidehond was jullie samenwerking heel intens, hij was een verlengstuk van jou.Als dat door ziekte of ouderdom wegvalt is de leegte bijna niet te vullen.
Het verdriet en gemis zijn enorm en door je handicap heb je toch een nieuw maatje nodig terwijl je verdriet niet is verwerkt.je zou kunnen zeggen dat het niet eerlijk is tegenover je nieuwe hond maar dat is zeker niet waar.het enige is dat jullie weer één moeten worden en geloof me dat gaat weer zo worden en zo voelen .Matzi zal je nooit vergeten die blijft altijd een deel van jou maar je nieuwe hond zal die status ook weer verdienen al voelt dat nu nog niet zo.Matzi was ziek en je moest hem afgeven maar geef Leroy nu de kans om opnieuw zo,n zelfde plaats in te kunnen nemen.heel veel sterkte.

je kunt ze niet vergelijken, en evenmin kun je het gevoel vergelijken.matzi was matzi, en leroy is waarschijnlijk heel anders van karakter.
je houdt van hen om wie ze zijn/waren.
matzi zal voor altijd in je hoofd en hart zijn, en hem heb je langer gehad dan leroy, lief en leed mee gedeeld, enz.
die band moet met leroy nog groeien, dus geef het tijd.
om je hond rouwen mag, en is zelfs nodig, maar als je het gevoel krijgt dat je er niet meer uitkomt, en echt depressief gaat worden, zou ik wel professionele hulp zoeken.
zeker als je alleen woont met een hond, kan het verdriet soms te groot zijn.
schaam je dan niet om hulp te zoeken, ik heb het ook wel eens nodig gehad toen mijn hond stierf.
ik heb toen veel gehad aan een psycholoog van de dierenbegraafplaats, die gespecialiseerd was in dierenrouw-verwerking.
heel veel sterkte!

Voor mij is dit helemaal niet herkenbaar. Ik kan al mijn liefde geven aan de hond die ik heb en die bij me is. Ik heb verschrikkelijk veel verdriet als een huisdier overlijdt en ik mis hem of haar dan erg. Dat gemis blijft voor altijd.

Maar voor mij is het helemaal niet herkenbaar om een nieuw huisdier niet ook en evenzeer onvoorwaardelijk lief te hebben. Een jonger dier moet nog veel leren. Begrijpt niet zoals je vorige hond alles onmiddellijk... maar dat deed je vorige hond ook niet.

Ik hou van Kylie net zoveel als van m'n vroegere honden. En als Kylie er ooit niet meer is en er komt een nieuwe, dan hou ik net zoveel van dat nieuwe hondje, met al zijn kwaliteiten en beperkingen.

Voel je niet aangevallen door wat ik zeg. Ieder mens mag zijn eigen mening en gevoel hebben... Maar ik, voor mezelf, zou mijzelf zien als iemand die zich wentelt in zijn verdriet in plaats van de juiste ingesteldheid aan te nemen als ik mijn nieuwe hond m'n volle liefde niet zou kunnen geven door de gedachte aan m'n vorige.

Ieder mens creeert ook zijn eigen voorstellingen van waar en hoe hun overleden hond is en hoe die zich voelt. Als ik daaraan denk dan kan ik me niet voorstellen dat m'n lieve vorige hond zich tekort gedaan voelt als ik m'n "nieuwe" hond liefheb. Integendeel, ik heb het gevoel dat hij meegeniet van de knuffels en de liefde die de nieuwe hond krijgt. Ik heb het gevoel dat hij trots op me is dat ik niet blijf steken in m'n verdriet. Ik heb het gevoel dat het hem zou kwetsen en verdriet doen als ik door zijn overlijden een andere hond niet alle mogelijke kansen, geluk en liefde geef.

Je vroeg om meningen en dit is de mijne dus.

Groetjes en sterkte gewenst.

Ik wou dat ik je ook wat raad kon geven,maar dat is niet het geval...Mila is mijn eerste hond. De dag dat zij er niet meer is,sterf ik ook een beetje vanbinnen... Ik kan me dus wel inbeelden hoe je je voelt,maar goede raad geven kan ik niet... Alhoewel, ik kan wel zeggen: probeer te genieten van Leroy,van de momenten die jullie samen hebben. Wanneer ik een dipje heb (mijn broer is heel jong gestorven), dan praat ik tegen Mila over hem. Misschien kan je tegen Leroy praten over Matsi  Ze verstaan het misschien niet,maar ze luisteren als de beste  En ze doen je daarna altijd een beetje lachen,die maffe honden van ons...

Sterkte...

Sterkte

dit is herkenbaar
ik heb ook mijn hondje verloren reeds meer dan twee jaar en heb na één jaar en ander hondje genomen,die ik ook heel graag zie,maar het is niet hetzelfde en ook ik vond dat ik mijn nieuwe vriendje tekort deed omdat ik nog zoveel verdriet om mijn ander,maar dat is niet zo we zien ze ook graag ,het is alleen op een ander manier,het is en blijft een ander hondje en na een tijdje zal de band ook anders worden denk ik
meermaals heb ik bij mezelf gezegd dat ventje verdiend het niet dat ik hem minder graag zie dan mijn vorige ,hij koos er tenslotte niet voor om bij mij te komen ik heb hem gekozen en zo bekijk ik het nu en dan gaat het veel beter
jij heb nu eenmaal een hond nodig,je kan gewoon niet anders dus ik zou zeggen ga ervoor en heb je zin om naar de begraaf plaats te gaan ,doe het gerust als je er beter bij voelt,het zal je helpen bij het verwerken van je verdriet
tot op heden praat ik nog elke dag tegen de urn van mij overleden hondje, dat geeft mij een gevoel dat hij er toch nog een beetje is

veel sterkte