Waarom toch er naartoe?

Dobby is vriendelijk naar alle honden toe, zeker los. Hij zal zich verdedigen als hij aangevallen word, maar verder is het een zacht ei.

Alleen, een soort gedrag snap ik niet. Mijn vorige reu deed dat ook. Er zijn gewoon een paar honden, reuen, waarbij een ontmoeting altijd spanning met zich mee brengt. Staan ze stokstijf naast elkaar heel erg hard kalmerende signalen uit te zenden.

Vroeger bleef ik staan en escaleerde het vaak, waardoor volgende ontmoetingen ook sneller escaleerden. Tegenwoordig loop ik door en zoekt hij het zelf maar uit. Ze komen naar elkaar toe, als hij wil ontwijken kan hij dat, maar nee.

Waarom blijven honden dit soort spannende ontmoetingen aangaan? Ik bedoel, als je weet dat het niet zo lekker loopt kun je er toch ook omheen? Is dit een soort van uittesten? Rangorde heeft er weinig mee te maken denk ik, want die een keer per week/twee weken dat je een specifieke hond tegenkomt zal niets met rangorde en dergelijke te maken hebben denk ik?

Elkaar aftasten? Wie wendt zich het eerste af? Wie is het meest zeker van zichzelf? Het blijft raar.

Ik herken dit hier ook hoor. bij sommige honden zie je gewoon dat het niet goed kan gaan en dat ze er gespannen bij staan. Taiko vindt het lastig om dan te ontwijken en dit leidt er soms toe dat hij er op springt en het even grauwen en snauwen is. Als ik doorloop en hem roep, is er meestal niks aan de hand...