Paniek

Zoals gewoonlijk op zaterdag ook vandaag weer met Mila naar de hondenschool. Ze begint de auto te kennen dus ze was al heel blij toen ze doorhad dat we met de auto weggingen.

Ben ik hier 500 meter verder begint ze me toch te krijsen. Niet piepen of blaffen maar echt helemaal in paniek krijsen. Ik geloof niet dat ik een hond ooit zo heb horen doen. Ongelooflijk hard. Ze ging op haar zij liggen en was vreselijk gespannen dus ik dacht serieus dat ze een epileptische aanval of iets dergelijk had, zo ging ze tekeer.

Auto dus meteen aan de kant en ik bij haar en neem haar op schoot (ze zit op de achterbank).
Uiteindelijk wordt ze weer rustig en kon ik kijken of er iets aan de hand was, blijkt dus het autokliksysteem nogal strak rond haar achterpootje te zitten
Gelukkig was dat alles, maar ik heb me wel flink verschrokken zeg.
Ik vermoed dat ze probeerde los te geraken en dat dat niet ging, vandaar de paniek.
Maar dat heb ik dus niet kunnen zien omdat ik aan het rijden was.

De laatste weken maakt Mila nogal graag alles duidelijk met heel veel zielig geluid maar dit was er toch een beetje over.
Ik vind dat het wel steeds erger wordt, ze kan ook enorm 'zingen' (blaffen en piepen door mekaar) als ze haar zin niet krijgt of aandacht of eten wil.
Hoe pak ik dit best aan? Negeren?

Dit in de auto kon ik natuurlijk niet negeren want er was ook wel echt iets.
Al was haar geluid in dit geval volgens mij niet echt evenredig met het probleem maar goed, voor haar waarschijnlijk wel.

Nu gaat alles weer prima, niks aan de hand, gewoon door naar de les geweest en geen last van haar pootje.
Ik zit er wel nog steeds aan te denken, mijn dramaqueen...

Als het alleen maar om aandacht of eten is (en het verschil met zoiets of iets ernstigs is wel te horen ) dan inderdaad gewoon negeren. Het wordt erger zeg je... Dat betekent dus dat je waarschijnlijk iedere keer op haar hebt gereageerd en haar haar zin hebt gegeven. Hé, het werkt als ik piep: dan krijg ik mijn zin! Dat hebben honden gauw genoeg door. En dus zal het steeds erger worden.

1x was wel genoeg

Hier nog een krijsert Eerst deed ze het in de auto, maar dat is nu *gelukkig* over, want het rijdt niet echt lekker. Nu doet mevrouw het ook in de fietskar omdat ze niet erin wilt zitten, maar ze wilt lopen... Word er dan echt gek van, eidereen kijkt me aan alsof ik m'n hond ik weet niet wat aandoe...en ik reageer er inderdaad ook op. WEet niet of negeren zin heeft en het is ook heel irritant als je een weg lang alleemaal gekrijs vanuit de fietskar hoort...

Bedankt voor je reactie.
Ik vind niet dat ik haar haar zin geef als ze geluid maakt, maar ik heb wel het gevoel dat ze echt aan het proberen is hoever ze kan en mag gaan.
Maar ik moet wel zeggen dat ik haar het commando 'wat zeg je' heb geleerd. Dan blaft ze dus om een snoepje. En dit had beter waarschijnlijk ook niet gedaan.

Ze springt bijvoorbeeld ook héél veel op de laatste week, ook dat deed ze normaal veel minder.
Ze springt tegen mij, tegen anderen, tegen de tafel (zelfs al een stuk uit het tafellaken gebeten), tegen de bench waar al haar materiaal - ook koekjes- opstaat, de zetel, alles eigenlijk.

Kan ik me voorstellen. Dat hoort nog iedereen. In de auto hoort het niemand.
Maar Mila piept en blaft ook wel zachtjes in de auto hoor. Maar dat is nog te doen. En ik blijf het gewoon proberen want ik wil haar echt wel blijven meenemen met de auto, dus ze moet het toch ook zonder geluid gaan leren.
Ik zou zeggen niet opgeven. Ik geef Mila vaak wel een speeltje of iets lekkers in de auto, zo is het leuker voor haar.
Misschien kan je dat proberen? Alhoewel het in een fietskar misschien wel iets moeilijker is om rustig iets te eten dan in de auto?

*Ook dubbel*

DJ kon dat ook heel erg vroeger, toen hij nog pup was. Als er een grote hond aankwam, dan gilde hij alsof hij vermoord werd.
Bij ontmoeting met andere honden kan je dit niet negeren, maar moet je gewoon blijven en laten merken dat er niets aan de hand is. DJ  was angstig voor grote honden. Dus niet zielig gaan praten en zo, maar gewoon normaal blijven doen. Het is natuurlijk in beide gevallen een vorm van aandacht, negatieve aandacht.

Thuis moet je dit gedrag gewoon negeren en niet toegeven. want het is natuurlijk zo dat piepen en gillen dan een koekje oplevert, dus je beloont je hond op ongewenst gedrag. En dat moet je dus juist niet doen!